«Τώρα ο καβγάς γίνεται για το ποιος θα επωμιστεί το βάρος της δομικής ισορροπίας, των κατασκευαστικών ελαττωμάτων της ευρωζώνης, το βάρος ακριβώς του ότι δεν υπάρχει πολιτική δομή που να αντιστοιχεί στον χώρο κίνησης των κεφαλαίων», σχολίασε ο συνταγματολόγος Κώστας Χρυσόγονος, προβλέποντας πως «πρόγνωση είναι ότι θα πάμε μάλλον σε διάλυση, παρά σε ανοικοδόμηση της ευρωζώνης σε πιο υγιείς βάσεις»
Όπως παρατήρησε, «είναι ευρύτερο το ζήτημα. Ξεκινάει από το ενιαίο νόμισμα. Το ενιαίο νόμισμα καταργεί ουσιαστικά τον τελευταίο φραγμό ουσιαστικά στην κίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών που είναι η αβεβαιότητα των ισοτιμιών μεταξύ τους. Μπορεί να είχαν καταργηθεί μεν στο πλαίσιο της ΕΟΚ οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, αλλά και μόνη η ύπαρξη διαφορετικών νομισμάτων με κυμαινόμενες ισοτιμίες αποτελούσε έναν ουσιαστικό φραγμό στην κίνηση των κεφαλαίων. Από τη στιγμή που καταργήθηκε και αυτός ο φραγμός, η κινήσεις των κεφαλαίων είναι τόσο απεριόριστες, τόσο απότομες, που μοιάζουν με το να κινούνται όλοι οι επιβάτες μιας βάρκας από τη μια πλευρά της βάρκας στην άλλη. Κινδυνεύουν δηλαδή να ρίξουν το σκάφος στο νερό. Το είδαμε αυτό από την αρχή στην πραγματικότητα της ιδρύσεως της που τα κεφάλαια άρχισαν να συρρέουν προς τις χώρες του μεσογειακού νότου, όπου είχαν σχετικώς καλύτερες αποδόσεις. Επομένως τα κεφάλαια άρχισαν να συρρέουν στο νότο. Με τη συρροή αυτή των κεφαλαίων στο νότο προκλήθηκε χρηματοπιστωτική φούσκα στα κράτη του μεσογειακού νότου, αυτό μετά την οικονομική κρίση του 2008 έγινε αντιληπτό από τις κεφαλαιαγορές και άρχισε μια αντίστροφη κίνηση υπερενισχυμένη πλέον, όπου όχι απλά μετακινούνται κεφάλαια προς τις χώρες του βορά, προς τις υποτιθέμενες φερέγγυες χώρες των ΑΑΑ, αλλά όπου οι χώρες του νότου κυριολεκτικά στραγγίζουν από κεφάλαια. Αυτό σημαίνει ότι τελικώς τα κράτη του βορά και τα πολιτικά τους συστήματα, καθίστανται οι κύριοι του χρήματος, και άρα καθίστανται και οι κύριοι των τυχών της Ένωσης στο σύνολό της και μπορούν να υπαγορεύουν και τις δικές τους πολιτικές, οι οποίες δυστυχώς δεν είναι πολιτικές που αποσκοπούν στο συμφέρον της Ένωσης, και δεν θα μπορούσε να είναι διότι οι αξιωματούχοι των κρατών του βορά δεν εκλέγονται από τους πολίτες της Ένωσης. Δηλαδή ο κ. Σόιμπλε ή η κα Μέρκελ εκλέγονται από τους Γερμανούς πολίτες και εύλογο είναι ως επαγγελματίες πολιτικοί να θέλουν να επιτύχουν την επανεκλογή τους, άρα να θέλουν να γίνονται αρεστοί στους δικούς τους και μόνο ψηφοφόρους. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους ενδιαφέρει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τις κοινωνίες του νότου, και ποιες θα είναι οι διαθέσεις των κοινωνιών του νότου απέναντι στο βορά. Αυτό οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη ρήξη μεταξύ των κοινωνιών. Το αρχικό δομικό πρόβλημα της Ευρωζώνης ήταν ότι δεν υπήρχε επαρκής συλλογική ταυτότητα μεταξύ των κοινωνιών. Οι Έλληνες αισθανόταν κυρίως ή αποκλειστικά Έλληνες, οι Γερμανοί κυρίως ή αποκλειστικά Γερμανοί κ.ο.κ. το δομικό αυτό πρόβλημα επιτείνεται όσο περνούν τα χρόνια μέσα από τις υστερικές κινήσεις των κεφαλαίων, οι οποίες αποκαλύπτουν τις δομικές ανισσοροπίες».
Σχολίασε πως «δεν υπάρχει μια πολιτική εξουσία νομιμοποιημένη από τους λαούς και τις κοινωνίες, από έναν ευρωπαϊκό δήμο, που να μπορέσει να ελέγξει και να χειραγωγήσει αυτόν τον παραλογισμό των κεφαλαιαγορών. Τώρα ο καβγάς γίνεται για το ποιος θα επωμιστεί το βάρος της δομικής, αν θέλετε, ισορροπίας, των κατασκευαστικών ελαττωμάτων της ευρωζώνης, το βάρος ακριβώς του ότι δεν υπάρχει πολιτική δομή που να αντιστοιχεί στον χώρο κίνησης των κεφαλαίων. Αυτό μακροπρόθεσμα δεν είναι βιώσιμο. Αυτό μας το αποδεικνύει και η εμπειρία. Δεν υπάρχει παράδειγμα νομισματικής ενώσεως που να υπήρξε επιτυχημένη, χωρίς να έχουμε ταυτόχρονη πολιτική ένωση, έστω και σε επίπεδο συνομοσπονδίας, δηλαδή κοινή άμυνα και κοινή εξωτερική πολιτική».
«Φοβάμαι ότι η τάση είναι προς τη απομάκρυνση μεταξύ των κοινωνιών, ακριβώς με τις εχθρότητες που αρχίζουν να δημιουργούνται, μερικές εκ των οποίων προϋπήρχαν. Όλα αυτά θα έρχονται ολοένα και περισσότερο στο φως με τις εξελίξεις που παρατηρούμε, που κάποια κράτη και κάποιες κοινωνίες αρχίζουν να πιέζονται αφόρητα πλέον με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση κατάρρευσης. Άρα η πρόγνωση είναι ότι θα πάμε μάλλον σε διάλυση, παρά σε ανοικοδόμηση της ευρωζώνης σε πιο υγιείς βάσεις», τόνισε και συμπλήρωσε πως «ασφαλώς θα έπρεπε να υπάρχει προετοιμασία εκ μέρους της χώρας μας, ασφαλώς θα έπρεπ να υπάρχει Plan b και Plan c. Δυστυχώς οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας, δηλαδή τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία τις προηγούμενες δεκαετίες και τώρα την ασκούν συνεταιρικά, δεν φαίνεται να έχουν κάτι τέτοιο στον ορίζοντά τους. Ο ορίζοντάς τους είναι η ευπειθής συμμόρφωση στις επιταγές των δανειστών με κάθε θυσία. Αυτό που με πολύ επιτυχημένο τρόπο κατάφερε το σύστημα των διαπλεκόμενων Μέσων Μαζικής Επιβολής να πουλήσει στον ελληνικό λαό τον Ιούνιο του 2012, το πάση θυσία στο ευρώ. Με το πάση θυσία μπορεί να φτάσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε ανθρωποθυσίες στο Σύνταγμα».
Σχετικά με τα όσα λέει ο πρωθυπουργός για ανάκαμψη, ανέφερε πως «από έναν άνθρωπο του οποίου το επίπεδο είναι τέτοιο ώστε να απαντά σε ερώτηση για το επαγγελματικό του παρελθόν λέγοντας ότι όταν ήταν 22-23 ετών είχε ανοίξει πιτσαρία η οποία έσκισε, τι μπορεί να περιμένει κανείς. Και δεν είναι βέβαια ο μόνος. Γενικά το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι χαμηλό. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται κυρίως να διατηρήσουν πάση θυσία τις θέσεις τους και τα προνόμιά τους. Δεν μπορούν να κοιτάξουν πέρα από τη μύτη τους».
Κλείνοντας σχολίασε πως «αισθάνομαι ότι το λειτούργημα του συνταγματολόγου, αυτή την εποχή, την εποχή των μνημονίων, είναι που μπορεί να δικαιωθεί, υπό την έννοια να δικαιώσει ο συνταγματολόγος την κοινωνική του χρησιμότητα καταδεικνύοντας στην ελληνική κοινωνία την πλαγιολίσθηση στην οποία βρισκόμαστε και δυστυχώς επιταχύνεται προς την καταστρατήγηση του Συντάγματος και η οποία θα έχει ολέθριες συνέπειες αν δεν διακοπεί εγκαίρως».
(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")
Όπως παρατήρησε, «είναι ευρύτερο το ζήτημα. Ξεκινάει από το ενιαίο νόμισμα. Το ενιαίο νόμισμα καταργεί ουσιαστικά τον τελευταίο φραγμό ουσιαστικά στην κίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών που είναι η αβεβαιότητα των ισοτιμιών μεταξύ τους. Μπορεί να είχαν καταργηθεί μεν στο πλαίσιο της ΕΟΚ οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, αλλά και μόνη η ύπαρξη διαφορετικών νομισμάτων με κυμαινόμενες ισοτιμίες αποτελούσε έναν ουσιαστικό φραγμό στην κίνηση των κεφαλαίων. Από τη στιγμή που καταργήθηκε και αυτός ο φραγμός, η κινήσεις των κεφαλαίων είναι τόσο απεριόριστες, τόσο απότομες, που μοιάζουν με το να κινούνται όλοι οι επιβάτες μιας βάρκας από τη μια πλευρά της βάρκας στην άλλη. Κινδυνεύουν δηλαδή να ρίξουν το σκάφος στο νερό. Το είδαμε αυτό από την αρχή στην πραγματικότητα της ιδρύσεως της που τα κεφάλαια άρχισαν να συρρέουν προς τις χώρες του μεσογειακού νότου, όπου είχαν σχετικώς καλύτερες αποδόσεις. Επομένως τα κεφάλαια άρχισαν να συρρέουν στο νότο. Με τη συρροή αυτή των κεφαλαίων στο νότο προκλήθηκε χρηματοπιστωτική φούσκα στα κράτη του μεσογειακού νότου, αυτό μετά την οικονομική κρίση του 2008 έγινε αντιληπτό από τις κεφαλαιαγορές και άρχισε μια αντίστροφη κίνηση υπερενισχυμένη πλέον, όπου όχι απλά μετακινούνται κεφάλαια προς τις χώρες του βορά, προς τις υποτιθέμενες φερέγγυες χώρες των ΑΑΑ, αλλά όπου οι χώρες του νότου κυριολεκτικά στραγγίζουν από κεφάλαια. Αυτό σημαίνει ότι τελικώς τα κράτη του βορά και τα πολιτικά τους συστήματα, καθίστανται οι κύριοι του χρήματος, και άρα καθίστανται και οι κύριοι των τυχών της Ένωσης στο σύνολό της και μπορούν να υπαγορεύουν και τις δικές τους πολιτικές, οι οποίες δυστυχώς δεν είναι πολιτικές που αποσκοπούν στο συμφέρον της Ένωσης, και δεν θα μπορούσε να είναι διότι οι αξιωματούχοι των κρατών του βορά δεν εκλέγονται από τους πολίτες της Ένωσης. Δηλαδή ο κ. Σόιμπλε ή η κα Μέρκελ εκλέγονται από τους Γερμανούς πολίτες και εύλογο είναι ως επαγγελματίες πολιτικοί να θέλουν να επιτύχουν την επανεκλογή τους, άρα να θέλουν να γίνονται αρεστοί στους δικούς τους και μόνο ψηφοφόρους. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους ενδιαφέρει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τις κοινωνίες του νότου, και ποιες θα είναι οι διαθέσεις των κοινωνιών του νότου απέναντι στο βορά. Αυτό οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη ρήξη μεταξύ των κοινωνιών. Το αρχικό δομικό πρόβλημα της Ευρωζώνης ήταν ότι δεν υπήρχε επαρκής συλλογική ταυτότητα μεταξύ των κοινωνιών. Οι Έλληνες αισθανόταν κυρίως ή αποκλειστικά Έλληνες, οι Γερμανοί κυρίως ή αποκλειστικά Γερμανοί κ.ο.κ. το δομικό αυτό πρόβλημα επιτείνεται όσο περνούν τα χρόνια μέσα από τις υστερικές κινήσεις των κεφαλαίων, οι οποίες αποκαλύπτουν τις δομικές ανισσοροπίες».
Σχολίασε πως «δεν υπάρχει μια πολιτική εξουσία νομιμοποιημένη από τους λαούς και τις κοινωνίες, από έναν ευρωπαϊκό δήμο, που να μπορέσει να ελέγξει και να χειραγωγήσει αυτόν τον παραλογισμό των κεφαλαιαγορών. Τώρα ο καβγάς γίνεται για το ποιος θα επωμιστεί το βάρος της δομικής, αν θέλετε, ισορροπίας, των κατασκευαστικών ελαττωμάτων της ευρωζώνης, το βάρος ακριβώς του ότι δεν υπάρχει πολιτική δομή που να αντιστοιχεί στον χώρο κίνησης των κεφαλαίων. Αυτό μακροπρόθεσμα δεν είναι βιώσιμο. Αυτό μας το αποδεικνύει και η εμπειρία. Δεν υπάρχει παράδειγμα νομισματικής ενώσεως που να υπήρξε επιτυχημένη, χωρίς να έχουμε ταυτόχρονη πολιτική ένωση, έστω και σε επίπεδο συνομοσπονδίας, δηλαδή κοινή άμυνα και κοινή εξωτερική πολιτική».
«Φοβάμαι ότι η τάση είναι προς τη απομάκρυνση μεταξύ των κοινωνιών, ακριβώς με τις εχθρότητες που αρχίζουν να δημιουργούνται, μερικές εκ των οποίων προϋπήρχαν. Όλα αυτά θα έρχονται ολοένα και περισσότερο στο φως με τις εξελίξεις που παρατηρούμε, που κάποια κράτη και κάποιες κοινωνίες αρχίζουν να πιέζονται αφόρητα πλέον με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση κατάρρευσης. Άρα η πρόγνωση είναι ότι θα πάμε μάλλον σε διάλυση, παρά σε ανοικοδόμηση της ευρωζώνης σε πιο υγιείς βάσεις», τόνισε και συμπλήρωσε πως «ασφαλώς θα έπρεπε να υπάρχει προετοιμασία εκ μέρους της χώρας μας, ασφαλώς θα έπρεπ να υπάρχει Plan b και Plan c. Δυστυχώς οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας, δηλαδή τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία τις προηγούμενες δεκαετίες και τώρα την ασκούν συνεταιρικά, δεν φαίνεται να έχουν κάτι τέτοιο στον ορίζοντά τους. Ο ορίζοντάς τους είναι η ευπειθής συμμόρφωση στις επιταγές των δανειστών με κάθε θυσία. Αυτό που με πολύ επιτυχημένο τρόπο κατάφερε το σύστημα των διαπλεκόμενων Μέσων Μαζικής Επιβολής να πουλήσει στον ελληνικό λαό τον Ιούνιο του 2012, το πάση θυσία στο ευρώ. Με το πάση θυσία μπορεί να φτάσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε ανθρωποθυσίες στο Σύνταγμα».
Σχετικά με τα όσα λέει ο πρωθυπουργός για ανάκαμψη, ανέφερε πως «από έναν άνθρωπο του οποίου το επίπεδο είναι τέτοιο ώστε να απαντά σε ερώτηση για το επαγγελματικό του παρελθόν λέγοντας ότι όταν ήταν 22-23 ετών είχε ανοίξει πιτσαρία η οποία έσκισε, τι μπορεί να περιμένει κανείς. Και δεν είναι βέβαια ο μόνος. Γενικά το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι χαμηλό. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται κυρίως να διατηρήσουν πάση θυσία τις θέσεις τους και τα προνόμιά τους. Δεν μπορούν να κοιτάξουν πέρα από τη μύτη τους».
Κλείνοντας σχολίασε πως «αισθάνομαι ότι το λειτούργημα του συνταγματολόγου, αυτή την εποχή, την εποχή των μνημονίων, είναι που μπορεί να δικαιωθεί, υπό την έννοια να δικαιώσει ο συνταγματολόγος την κοινωνική του χρησιμότητα καταδεικνύοντας στην ελληνική κοινωνία την πλαγιολίσθηση στην οποία βρισκόμαστε και δυστυχώς επιταχύνεται προς την καταστρατήγηση του Συντάγματος και η οποία θα έχει ολέθριες συνέπειες αν δεν διακοπεί εγκαίρως».
(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου