«Η έξοδος από το ευρώ και την ευρωζώνη ίσως να είναι μια μορφή αντίστασης την οποία πολεμούν λυσσαλέα σε Ελλάδα και Κύπρο τα μνημονιακά κόμματα. Δεν μέμφομαι εκείνους που θέλουν να άρχουν αλλά εκείνους που είναι έτοιμοι να υποταχτούν, και δυστυχώς βλέπω ότι δεν κάνουμε τα στοιχειώδη», σχολίασε για την πολιτική κατάσταση ο ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κινήματος Νίκος Νικολόπουλος.
«Δεν ξέρουμε τι άλλο τους ζήτησε η τρόικα, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο Σαμαράς τους κάλεσε το Σαββατοκύριακο και τους είπε «στα τέσσερα, μην τυχόν και δεν μας δώσουν τη δόση». Η αλήθεια είναι ότι τώρα πια δεν το συζητάμε μόνο μέσα στην Ελλάδα. Βλέπουμε ότι η ανταπόκριση της Ευρώπης σε καιρούς κρίσης δεν υπάρχει. Δεν λέγεται ευθέως, υπονοείται όμως με σαφήνεια, όπως άλλωστε και οι ανώδυνες άλλες λύσεις που φαίνεται να πάνε στο ράφι. Η διαχείριση της Κυπριακής κρίσης απέδειξε ότι η μάχη της ΕΕ με τις δυνάμεις της φθοράς της όχι μόνο χάνεται αλλά ίσως ήδη θεωρείται η ΕΕ τετελεσμένα ηττημένη. Όπως κάθε πολεμιστής που παραιτείται από τον αγώνα του έχει απολέσει κάθε ελπίδα για τη νίκη. Εδώ βλέπετε ότι έχει παραιτηθεί από αυτόν τον αγώνα η ηγεσία της ΕΕ. Η Ευρώπη παραιτείται αιφνιδιαστικά από την ενοποίησή της, και προχωρά είτε προς τον κατακερματισμό, είτε προς ένα τύπο νέας διακυβέρνησης με φεουδαρχικά χαρακτηριστικά στο εσωτερικό και αποικιοκρατικά στο εξωτερικό», παρατήρησε.
Όπως είπε, «σχηματοποιείται ένα αποφασιστικό ρήγμα βορείων και νοτίων όπου οι πρώτοι επιχειρούν να καταστούν χρηματοπιστωτικά κέντρα εις βάρος ημών των δευτέρων. Αυτό το πολιτικό πρόβλημα που δημιουργεί το ζήτημα αυτό στο νότο πως θα λυθεί; Με τη βία και την παλινόρθωση των συνόρων στο εσωτερικό της Ευρώπης περιχαρακώνοντας τα υγιή γερμανικά προτεσταντικά κύτταρα; Αυτή η επιμονή λοιπόν κάποιων κοινοτικών παραγόντων στη γενίκευση μέτρων, που βλέπετε ότι αμφισβητούν ευθέως κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα φανερώνει μια άλλη πτυχή της κρίσης. Κρίση δημοκρατίας, όχι μόνο στο νότο αλλά και στο θεωρητικά νικητή βορά. Αυτό το συσσωρευμένο κεφάλαιο, αφού αξιοποίησε τους μηχανισμούς της δήθεν ελεύθερης αγοράς για να κερδίσει αυτή την κυρίαρχη θέση οικονομικά και πολιτικά, τώρα την αξιοποιεί για να στρεβλώσει αυτή την ελευθερία στο μέτρο που μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα. Και γίνονται ασύδοτοι. Επιβάλουν πολιτικά και κοινωνικά μοντέλα, που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πριν μερικούς μήνες. Σε αυτές τις πολιτικές, εμείς δεν έχουμε άλλο περιθώριο να μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Με αυτή την εξάπλωση της φτώχιας που αφαιρεί από τους νέους τη δυνατότητα ακόμη και να μορφωθούν και να συμβάλουν στην επιβίωση της οικογένειάς τους, με αυτή την καινούργια ταξικοποίηση της πρόσβασης είτε στα κοινωνικά αγαθά, είτε στην Παιδεία, είτε στην υγεία, βλέπουμε ότι είναι υπαρκτό το πρόβλημα. Και αυτό το πρόβλημα πρέπει να δημιουργήσει ένα υπερεθνικό σχέδιο».
«Εγώ έχοντας διαλέξει αυτό το ρόλο του μπουρλοτιέρη, έχω πάρει έναν τέτοιο δρόμο. Εγώ τις επόμενες μέρες στην Αθήνα έχω συγκαλέσει ένα τραπέζι προβληματισμού όπου θα μπει και το κυρίαρχο ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Γιατί εγώ σαν Χριστιανοδημοκρατικό κίνημα λέω πάμε στη δραχμή; Όχι, αλλά θέλω να σπάσουμε όλα τα ταμπού. Εννοώ ότι προσφέρουμε μεγάλη υπηρεσία αν ανοίξουμε τη συζήτηση και προβληματιστούμε. Η ΕΕ βλέπουμε της δημοκρατίας, του ουμανισμού, της αλληλεγγύης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει υποκατασταθεί από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη των κερδοσκόπων, των μαυραγοριτών, των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των δανειστών, των αμοραλιστών, των λήσταρχων πολιτικών, των ανάλγητων τεχνοκρατών που έχουν ως μοναδική θεοποιημένη αξία τους το κέρδος. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι πρέπει να αντισταθεί η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία απέναντι σε αυτή την οικονομική επιδρομή της Γερμανίας. Όμως οι πολιτικές ηγεσίες αποδεικνύονται εθελόδουλες, πλήρως υποταγμένες στα κελεύσματα του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Αυτό το βάρος της αντίστασης για μια ακόμη φορά πέφτει στους ώμους των λαών που δοκιμάζονται σκληρά από αυτές τις πολιτικές της άγριας λιτότητας», παρατήρησε και υπογράμμισε πως «η έξοδος λοιπόν από το ευρώ και την ευρωζώνη ίσως να είναι μια μορφή αντίστασης την οποία πολεμούν λυσσαλέα σε Ελλάδα και Κύπρο τα μνημονιακά κόμματα. Δεν μέμφομαι εκείνους που θέλουν να άρχουν αλλά εκείνους που είναι έτοιμοι να υποταχτούν, και δυστυχώς βλέπω ότι δεν κάνουμε τα στοιχειώδη».
(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")
«Δεν ξέρουμε τι άλλο τους ζήτησε η τρόικα, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο Σαμαράς τους κάλεσε το Σαββατοκύριακο και τους είπε «στα τέσσερα, μην τυχόν και δεν μας δώσουν τη δόση». Η αλήθεια είναι ότι τώρα πια δεν το συζητάμε μόνο μέσα στην Ελλάδα. Βλέπουμε ότι η ανταπόκριση της Ευρώπης σε καιρούς κρίσης δεν υπάρχει. Δεν λέγεται ευθέως, υπονοείται όμως με σαφήνεια, όπως άλλωστε και οι ανώδυνες άλλες λύσεις που φαίνεται να πάνε στο ράφι. Η διαχείριση της Κυπριακής κρίσης απέδειξε ότι η μάχη της ΕΕ με τις δυνάμεις της φθοράς της όχι μόνο χάνεται αλλά ίσως ήδη θεωρείται η ΕΕ τετελεσμένα ηττημένη. Όπως κάθε πολεμιστής που παραιτείται από τον αγώνα του έχει απολέσει κάθε ελπίδα για τη νίκη. Εδώ βλέπετε ότι έχει παραιτηθεί από αυτόν τον αγώνα η ηγεσία της ΕΕ. Η Ευρώπη παραιτείται αιφνιδιαστικά από την ενοποίησή της, και προχωρά είτε προς τον κατακερματισμό, είτε προς ένα τύπο νέας διακυβέρνησης με φεουδαρχικά χαρακτηριστικά στο εσωτερικό και αποικιοκρατικά στο εξωτερικό», παρατήρησε.
Όπως είπε, «σχηματοποιείται ένα αποφασιστικό ρήγμα βορείων και νοτίων όπου οι πρώτοι επιχειρούν να καταστούν χρηματοπιστωτικά κέντρα εις βάρος ημών των δευτέρων. Αυτό το πολιτικό πρόβλημα που δημιουργεί το ζήτημα αυτό στο νότο πως θα λυθεί; Με τη βία και την παλινόρθωση των συνόρων στο εσωτερικό της Ευρώπης περιχαρακώνοντας τα υγιή γερμανικά προτεσταντικά κύτταρα; Αυτή η επιμονή λοιπόν κάποιων κοινοτικών παραγόντων στη γενίκευση μέτρων, που βλέπετε ότι αμφισβητούν ευθέως κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα φανερώνει μια άλλη πτυχή της κρίσης. Κρίση δημοκρατίας, όχι μόνο στο νότο αλλά και στο θεωρητικά νικητή βορά. Αυτό το συσσωρευμένο κεφάλαιο, αφού αξιοποίησε τους μηχανισμούς της δήθεν ελεύθερης αγοράς για να κερδίσει αυτή την κυρίαρχη θέση οικονομικά και πολιτικά, τώρα την αξιοποιεί για να στρεβλώσει αυτή την ελευθερία στο μέτρο που μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα. Και γίνονται ασύδοτοι. Επιβάλουν πολιτικά και κοινωνικά μοντέλα, που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πριν μερικούς μήνες. Σε αυτές τις πολιτικές, εμείς δεν έχουμε άλλο περιθώριο να μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Με αυτή την εξάπλωση της φτώχιας που αφαιρεί από τους νέους τη δυνατότητα ακόμη και να μορφωθούν και να συμβάλουν στην επιβίωση της οικογένειάς τους, με αυτή την καινούργια ταξικοποίηση της πρόσβασης είτε στα κοινωνικά αγαθά, είτε στην Παιδεία, είτε στην υγεία, βλέπουμε ότι είναι υπαρκτό το πρόβλημα. Και αυτό το πρόβλημα πρέπει να δημιουργήσει ένα υπερεθνικό σχέδιο».
«Εγώ έχοντας διαλέξει αυτό το ρόλο του μπουρλοτιέρη, έχω πάρει έναν τέτοιο δρόμο. Εγώ τις επόμενες μέρες στην Αθήνα έχω συγκαλέσει ένα τραπέζι προβληματισμού όπου θα μπει και το κυρίαρχο ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Γιατί εγώ σαν Χριστιανοδημοκρατικό κίνημα λέω πάμε στη δραχμή; Όχι, αλλά θέλω να σπάσουμε όλα τα ταμπού. Εννοώ ότι προσφέρουμε μεγάλη υπηρεσία αν ανοίξουμε τη συζήτηση και προβληματιστούμε. Η ΕΕ βλέπουμε της δημοκρατίας, του ουμανισμού, της αλληλεγγύης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει υποκατασταθεί από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη των κερδοσκόπων, των μαυραγοριτών, των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των δανειστών, των αμοραλιστών, των λήσταρχων πολιτικών, των ανάλγητων τεχνοκρατών που έχουν ως μοναδική θεοποιημένη αξία τους το κέρδος. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι πρέπει να αντισταθεί η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία απέναντι σε αυτή την οικονομική επιδρομή της Γερμανίας. Όμως οι πολιτικές ηγεσίες αποδεικνύονται εθελόδουλες, πλήρως υποταγμένες στα κελεύσματα του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Αυτό το βάρος της αντίστασης για μια ακόμη φορά πέφτει στους ώμους των λαών που δοκιμάζονται σκληρά από αυτές τις πολιτικές της άγριας λιτότητας», παρατήρησε και υπογράμμισε πως «η έξοδος λοιπόν από το ευρώ και την ευρωζώνη ίσως να είναι μια μορφή αντίστασης την οποία πολεμούν λυσσαλέα σε Ελλάδα και Κύπρο τα μνημονιακά κόμματα. Δεν μέμφομαι εκείνους που θέλουν να άρχουν αλλά εκείνους που είναι έτοιμοι να υποταχτούν, και δυστυχώς βλέπω ότι δεν κάνουμε τα στοιχειώδη».
(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου