Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Τις τελευταίες ώρες του 2019


Λίγες ώρες έμειναν ακόμη μέχρι να φύγει το 2019. Μια περίοδος τελειώνει και μια νέα αρχίζει. Είναι μια ευκαιρία απολογισμού και αυτοκριτικής. Τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι μπορούσαμε να κάνουμε, αν κάναμε ανθρώπους χαρούμενους, αν κάποιους στεναχωρήσαμε...
Καλό είναι, στις λίγες ώρες που απομένουν να ξεκαθαρίσουμε πως θέλουμε να πορευτούμε τη νέα χρονιά. Να βάλουμε προτεραιότητες και στόχους. Καλό θα είναι να μιλήσουμε σε αυτούς που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Αυτούς που μας έκαναν το πολυτιμότερο των δώρων, τον χρόνο τους. Γιατί ο χρόνος είναι κάτι που δεν επιστρέφεται. Ας πούμε ένα συγνώμη και ένα ευχαριστώ.
Μια νέα χρονιά έρχεται σε λίγες ώρες. Μια νέα δεκαετία ξεκινά! Καλό είναι να μας βρεί με τις επιλογές και τις προτεραιότητές μας... Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, αγάπη, επιτυχίες και χαμόγελα!!!!

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως επί τη εορτή των Χριστουγέννων 2019

«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε!»

Ἑορτάζουμε καί πάλι σύν Θεῶ τήν κορυφαία καί κοσμοχαρμόσυνη ἑορτή τῆς πίστεώς μας, τήν «μητρόπολη» τῶν ἑορτῶν μας σύμφωνα μέ τόν ὡραῖο Πατερικό χαρακτηρισμό της, τά Χριστούγεννα. Πανηγυρίζουμε μέ χαρά καί ἀγαλλίαση ψυχῆς, ὅπως ἁρμόζει, τό τρισμέγιστο γεγονός, πού συνέβη ἐπάνω στόν πλανήτη μας, πρίν ἀπό δύο καί πλέον χιλιάδες χρόνια, τήν ὑπέρ πάντα λόγον καί ἔννοιαν Ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκούσαμε νά τό ἐξιστορεῖ ὁ Ἀπόστολος πρίν λίγο μέ λίγα λιτά καί ἀπέριττα λόγια: «ὅτε δέ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράση, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γαλάτας 4, 4 -5).

Ἔτσι μέ τή Χάρη τοῦ Παναγάθου Θεοῦ νοερά στεκόμαστε στή μικρή πύλη τοῦ ἁγίου καί Θεοδέγμονος Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ καί μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς βλέπουμε ἔκθαμβοι «Βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῆ φάτνη» (Λουκᾶ 2, 12). Ὤ! τοῦ παραδόξου θαύματος! τόν Κύριο τῆς Δόξης «ἐν μορφῆ» Βρέφους ἁβροῦ καί ἀκτινοβόλου, ξαπλωμένου μακαρίως μέσα σέ φάτνη ἀλόγων καί τυλιγμένου στά σπάργανά Του, στό βάθος μιᾶς ἀνήλιας σπηλιᾶς, ἐνῶ ἀπό ἐπάνω Του δύο ἄνθρωποι νά τό κοιτάζουν μέ ἄπειρη ἀγάπη καί στοργή, ἡ Παναγία Μητέρα Του καί ὁ δίκαιος καί Μνήστωρ Ἰωσήφ.

Τί ὑπέροχο, ἀλήθεια, καί μοναδικό σκηνικό! Πόσους ποιητές, πόσους ὑμνογράφους καί ἐγκωμιαστές, πόσους καλλιτέχνες δέν ἐνέπνευσε γιά ἔργα τέχνης μεγάλα καί θαυμαστά! «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»! Καί ἄν τήν ὥρα πού ἀτενίζουμε τό Θεῖο Βρέφος συγκρατήσουμε τή ψυχραιμία μας καί ρωτήσουμε, γιατί αὐτό τό ὑπερθαύμαστο θέαμα, τότε πάλι ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος θά μᾶς ἀπαντήσει πλήρως διαφωτίζοντάς μας: «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ». (Α΄ Τιμ.  1, 15).

Καί αὐτήν ακριβῶς τήν ἐπιγραμματική σχεδόν ἀπάντηση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στό μέγα ἐρώτημα, γιατί «ἔκλινε οὐρανούς» καί ἦλθε στή γῆ μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός στόν κόσμο, ὀφείλουμε νά ἐπαναλάβουμε χωρίς δισταγμό εἰς ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί αὐτά τά ἐφετινά εἰρηνικά Χριστούγεννα, παραμερίζοντας διακριτικά ὅλο τόν λαμπρό της διάκοσμο: τά στολισμένα δέντρα, καί ὅλες τίς χαρούμενες κοσμικές μας συγκεντρώσεις καί θορύβους.

Γι’ αὐτό ἦλθε, ἀγαπητοί, ὁ Χριστός στόν κόσμο, στή γῆ μας: γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν πιό σοβαρή αἰτία καί πηγή ὅλης τῆς κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τήν ἁμαρτία. Δυστυχῶς ὅλη ἡ πολύμορφη ταλαιπωρία μας σέ ἀτομικό, σέ οἰκογενειακό, σέ ἐθνικό, σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀπό ἐκεῖ ἀκριβῶς πηγάζει. Ἔκλεισε αὐτή ἡ πληγή; ὤ! τότε ἡ χαρά τοῦ Παραδείσου, ἡ ἀληθινή εὐτυχία θά ἀναλάμψει αὐτόματα στόν καθένα μας καί σ’ ὁλόκληρη τήν κοινωνία μας. Ἄς μή περιμένουμε, λοιπόν, κάποια μαγική ἀπαλλαγή τῶν δεινῶν μας. Λύση μοναδική θά παραμείνει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τοῦ Ὁποίου τό ἄπειρο Ἔλεος ἄς σκέπει πάντας ὑμᾶς. Ἀμήν

Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης σας

† Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου

«Η ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού δεν είναι απλά και μόνο ένα γεγονός ιστορικό, αλλά μια διαρκής κλήση αποδοχής της αγάπης του Ιησού Χριστού. Και η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι παρά η κατ’ εξοχήν εορτή της αποκρίσεως μας στην αγάπη του Θεού, ο Οποίος από αγάπη για εμάς γίνεται άνθρωπος και με αγάπη μας ρωτά:

Θέλουμε άραγε να ανοίξουμε τη θύρα της καρδιάς μας και να Του προσφέρουμε τη θαλπωρή της δικής μας φάτνης; Θέλουμε άραγε να ανοίξουμε τη θύρα της καρδιάς μας και να φιλοξενήσουμε Εκείνον, που αν και Θεός, ταπεινά μας καλεί να Τον βάλουμε στη ζωή μας και να γίνουμε κατά χάριν παιδιά Του;

Η προσωπική μας απόκριση στην κλήση της αγάπης του ενανθρωπίσαντος Θεού δεν είναι βέβαια απόκριση απλά λεκτική ή θεωρητική. Είναι απόκριση έμπρακτος και βιωματική. Είναι απόκριση αιωνιότητας, μια και ο Θεός δεν μας έπλασε για τη γη, αλλά για τον ουρανό. Μας φύτεψε στο φυτώριο της γης για να μας μεταφυτεύσει στον παράδεισο. Και η μεταφύτευση αυτή είναι δυνατή, μόνο όταν το δέντρο είναι καρποφόρο.

Και η προσωπική μας καρποφορία δεν εξαρτάται από Εκείνον που μας φύτευσε στη γη. Άλλωστε ο Κύριος, χωρίς να κάνει καμία διάκριση, έδωσε σε όλους μας τον σπόρο της αγάπης, χωρίς να ξεχωρίζει πλούσιο και φτωχό, σοφό κι άσοφο, οκνηρό κι ενεργητικό, γενναίο και δειλό. Εκείνος έκαμε το δικό Του έργο. Και είναι δική μας η ευθύνη να κάνουμε τον σπόρο της φιλανθρωπίας του να ευδοκιμήσει ή να ξεραθεί.

Ποιός είναι ο παράγοντας που κρίνει την προσωπική μας ευδοκιμία; Είναι η ψυχρότητα ή η θερμότητα της καρδιάς μας. Είναι η αυταρέσκεια του εγώ ή η αυταπάρνηση του εμείς. Είναι τελικά ο Ηρώδης ή ο Ιωσήφ που κρύβουμε στην καρδιά μας.

Όταν ο Ηρώδης έμαθε τη γέννηση του Μεσσία από τους Μάγους, φοβήθηκε. Φοβήθηκε για τον εαυτό του, φοβήθηκε ότι θα έχανε την εξουσία του και επέλεξε το μισάνθρωπο μονοπάτι της αναιρέσεως των νηπίων.

Όταν ο Ιωσήφ έμαθε το σχέδιο της Θείας Οικονομίας από τον άγγελο, φοβήθηκε. Φοβήθηκε για το παιδί που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και επέλεξε το ελπιδοφόρο μονοπάτι της διακονίας του Θεού, κατά τη δαυιτική παρότρυνση «οι φοβούμενοι τον Kύριον ήλπισαν επί Κύριον, βοηθός αυτών και υπερασπιστής αυτών εστίν.» (Ψαλμ. 115, 11)

Κι εμείς σήμερα κινούμαστε ανάμεσα στον εγωκεντρισμό του Ηρώδη, που δεν εμπιστεύεται την αγάπη του Θεού και αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο μέχρι του σημείου να τον εξοντώσει, και στον αλτρουισμό του Ιωσήφ, που εμπιστεύεται την αγάπη του Θεού και διακονεί τον συνάνθρωπο.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο Χριστός, που σήμερα γεννάται, ανανεώνει και πάλι τη σωτηριώδη υπόσχεση που μας έδωσε: “ιδοὺ εγώ μεθ᾿ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.” (Ματθ. 28, 20) Ο Χριστός, που σήμερα γεννάται, ανανεώνει και πάλι τη φιλάνθρωπη δέσμευσή Του να παραμείνει στο πλευρό μας και να αρδεύει το γεώργιο της καρδιάς μας με την αγάπη Του. Ποιό αντίδωρο αγάπης θα Του δώσουμε εμείς; Τη μάχαιρα του Ηρώδη ή τη συνεργεία του Ιωσήφ; Το μισάνθρωπο εγώ ή το φιλάνθρωπο εμείς;

Χριστός γεννάται και μας καλεί να θυμηθούμε την καταγωγή μας από τον Θεό ως εικόνες Του. Χριστός γεννάται και μας καλεί να συμπαθούμε τον άλλο αυθεντικά, όπως μας συμπαθεί κι Εκείνος. Χριστός γεννάται και μας καλεί να βιώσουμε το παροδικό σήμερα, όπως Εκείνος βίωσε την επί γης παρουσία Του, ως απόλυτη κένωση και ταπείνωση.

Χριστός γεννάται και λιπαίνει με την αγάπη Του την καρδιά μας, αντανακλώντας σε αυτήν τον κήπο του παραδείσου. Ας ανταποκριθούμε στην κλήση της αγάπης του Χριστού κι ας κάνουμε αυτό που μπορούμε. Και ο Χριστός, που σήμερα γεννάται, θα αναπληρώσει φιλανθρώπως τα ελλείποντα, διότι «Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς.»

Χρόνια Πολλά!»

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας, Χριστούγεννα 2019

Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριάρχη για τα Χριστούγεννα 2019!

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί, προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Δοξάζομεν τόν Πανάγιον καί Πανοικτίρμονα Θεόν, διότι ἠξιώθημεν καί ἐφέτος νά φθάσωμεν εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, τήν ἑορτήν τῆς σαρκώσεως τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ «δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν».

Διά τοῦ «ἀεί μυστηρίου» καί «μεγάλου θαύματος» τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό «μέγα τραῦμα», ὁ ἐν σκότει καί σκιᾷ καθήμενος ἄνθρωπος, καθίσταται «υἱός φωτός καί υἱός ἡμέρας», ἀνοίγει δι᾿ αὐτόν ἡ εὐλογημένη ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ἐν τῷ θεανδρικῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της, γεννᾶται καί μορφοῦται ὁ Χριστός εἰς τήν ψυχήν καί τήν ὕπαρξίν μας.

«Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος», θεολογεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι· καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς καί τοσοῦτον φαινόμενος, ὅσον χωρεῖν ἐπίσταται τόν δεχόμενον».

Δέν εἶναι «Θεός - Ἰδέα», ὡς ὁ θεός τῶν φιλοσόφων, οὔτε Θεός κεκλεισμένος εἰς τήν ἀπόλυτον ὑπερβατικότητά του καί ἀπροσπέλαστος, ἀλλά εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», ὁ «Θεός μεθ᾿ ἡμῶν», εὑρίσκεται ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς, ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας, εἶναι «καί ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος».

Ἡ πίστις εἰς τήν ἀπρόσιτον καί ἄσαρκον Θεότητα δέν μεταμορφώνει τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, δέν αἴρει τήν πόλωσιν μεταξύ ὕλης καί πνεύματος, δέν γεφυρώνει τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς.

Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς ἀληθείας περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὁποία σώζει τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τούς σκοτεινούς λαβυρίνθους, τόσον τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπομονισμοῦ, ὅσον καί τοῦ ἱδεαλισμοῦ καί τοῦ δυϊσμοῦ.

Ἡ καταδίκη τοῦ νεστοριανισμοῦ καί τοῦ μονοφυσιτισμοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας σηματοδοτεῖ τήν ἀπόρριψιν δύο καθολικωτέρων τάσεων τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, καί δή ἀφ᾽ ἑνός τῆς ἀπολυτοποιήσεως τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ καί ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς ἐξιδανικεύσεως τῆς ἰδεαλιστικῆς ἐκδοχῆς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀληθείας, παρεκκλίσεων ἰδιαιτέρως διαδεδομένων καί εἰς τήν ἐποχήν μας.

Ὁ σύγχρονος «νεστοριανισμός» ἐκφράζεται ὡς πνεῦμα ἐκκοσμικεύσεως, ὡς ἐπιστημονισμός καί ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς χρηστικῆς γνώσεως, ὡς ἀπόλυτος ἰδιονομία τῆς οἰκονομίας, ὡς αὐτοσωτηρική ἀλαζονεία καί ἀθεΐα, ὡς ὁ «μή πολιτισμός» τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καί τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὡς νομικισμός καί ἠθικισμός, ὡς «τέλος τῆς αἰδοῦς» καί ταύτισις τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί τῆς μετανοίας μέ τήν λεγομένην «ἠθικήν τῶν ἀδυνάτων», Ὁ «μονοφυσιτισμός» πάλιν ἐκπροσωπεῖται σήμερον ἀπό τάς τάσεις δαιμονοποιήσεως τοῦ σώματος καί τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν πουριτανισμόν καί τά σύνδρομα «καθαρότητος», τήν ἐσωστρεφῆ ἄκαρπον πνευματικότητα καί τούς ποικίλους μυστικισμούς, ἀπό τήν περιφρόνησιν τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπό τήν ἄρνησιν τοῦ διαλόγου καί τήν ἀπόρριψιν τοῦ διαφορετικοῦ, μέ ἐπικίνδυνον ἐκφραστήν, ἐν ὀνόματι τῆς «μόνης καί ἀποκλειστικῆς ἀληθείας», τόν θρησκευτικόν φονταμενταλισμόν, ὁ ὁποῖος τρέφεται ἀπό ἀπολυτοποιήσεις καί ἀπορρίψεις καί τροφοδοτεῖ τήν βίαν καί τήν διάσπασιν.

Εἶναι προφανές ὅτι, τόσον ἡ νεστοριανίζουσα ἀποθέωσις τοῦ κόσμου, ὅσον καί ἡ μονοφυσιτίζουσα δαιμονοποίησίς του, ἀφήνουν τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς, ἐκτεθειμένους εἰς τάς δυνάμεις τοῦ «νῦν αἰῶνος», καί παγιώνουν τοιουτοτρόπως τήν αὐτονόμησιν καί τά ἀδιέξοδά των.

Ἡ χριστιανική πίστις εἶναι ἡ βεβαιότης τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος προσέλαβε φιλανθρώπως τήν ἡμετέραν φύσιν καί ἐχαρίσατο ἡμῖν πάλιν τό διά τῆς πτώσεως ἀπολεσθέν «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἱκανώσας ἡμᾶς εἰς τήν κατ᾽ ἀλήθειαν ζωήν ἐν τῷ Σώματι Αὐτοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Σύνολος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τό μυστήριον τῆς θεανθρωπότητος. Ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρ ἀνέλαβεν «ἐκκλησίας σάρκα» καί ἔδειξε, «πρῶτος καί μόνος», «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων».

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς ἐλπίδος τῆς «κοινῆς βασιλείας», εἶναι ὁ τρόπος τῆς βιώσεως τῆς ἐλευθεροποιοῦ ἀληθείας, ὁ πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι τό ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ.

Ἡ ἀγάπη αὐτή ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς δράσεως, καθ᾽ ὅτι ἡ πηγή καί τό πρότυπον αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπερβαίνουσα τόν ἀνθρώπινον λόγον θεία φιλανθρωπία.

«Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾽ αὐτοῦ. Ἐν τούτῳ ἐστίν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τόν Θεόν, ἀλλ᾽ ὅτι αὐτός ἠγάπησεν ἡμᾶς ... Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεός ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν». Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Θεός.



Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἀλήθεια πρέπει νά ἐκφράζεται καί εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν τό σεπτόν Γενέθλιον τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος ἡμῶν.

Ἡ ἑορτή εἶναι πάντοτε «πλήρωμα χρόνου», καιρός αὐτογνωσίας, εὐχαριστίας διά τό μέγεθος τῆς θείας φιλανθρώπου ἀγάπης, μαρτυρία τῆς ἀληθείας τῆς θεανθρωπότητος καί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας.

Ὁ χριστοτερπής ἑορτασμός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι μία πρᾶξις ἀντιστάσεως εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν, εἰς τόν ἀποχρωματισμόν τῆς ἑορτῆς καί τήν μετατροπήν της εἰς «Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν» καί εἰς πανήγυριν τοῦ Ἔχειν, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας, καί δή εἰς ἕνα κόσμον πλήρη κοινωνικῶν ἐντάσεων, ἀξιολογικῶν ἀνατροπῶν καί συγχύ-σεως, βίας καί ἀδικίας, ὅπου τό «παιδίον Ἰησοῦς» εὑρίσκεται καί πάλιν ἀντιμέτωπον μέ ἄτεγκτα συμφέροντα ποικιλωνύμων ἐξουσιῶν.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα,

Γενεά παρέρχεται καί γενεά ἔρχεται, καί αἱ ἐπερχόμεναι ἐξελίξεις εἶναι κατ᾿ ἄνθρωπον δυσκόλως προβλέψιμοι. Ἡ γνησία πίστις, ὅμως, δέν ἔχει διλήμματα.

Ὁ Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἡ «ἀλήθεια ἦλθε» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», μετέχομεν ἤδη τῆς Βασιλείας ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν τελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας.

Ἔχομεν ἀκλόνητον τήν βεβαιότητα, ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί θά παραμένῃ τόπος ἁγιασμοῦ καί ἐνθέου βιοτῆς, ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, πρόγευσις τῆς δόξης τῆς Βασιλείας, ὅτι θά συνεχίσῃ «νά δίδῃ τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν» καί «νά διανέμῃ ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος».

Τό σύγχρονον ἰδεολόγημα περί «μεταχριστιανικῆς» ἐποχῆς εἶναι ἄτοπον. «Μετά Χριστόν», τά πάντα εἶναι, καί μένουν εἰς τόν αἰῶνα, «ἐν Χριστῷ».

Κλίνοντες εὐσεβοφρόνως τά γόνατα ἐνώπιον τοῦ Θείου Βρέφους τῆς Βηθλεέμ καί τῆς βρεφοκρατούσης Παναγίας Μητρός Αὐτοῦ, καί προσκυνοῦντες τόν ἐνανθρωπήσαντα «παντέλειον Θεόν», ἀπονέμομεν, ἐκ τοῦ ἀκοιμήτου Φαναρίου, τοῖς ἀνά τήν οἰκουμένην τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν ἐπί τῷ Ἁγίῳ Δωδεκαημέρῳ, εὐχόμενοι ὑγιεινόν, ἀγλαόκαρπον καί εὐφρόσυνον τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου.

Χριστούγεννα ‚βιη’

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Αρχιεπισκοπική Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2019

Προσφιλεῖς ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Χριστῷ,

            Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε!

Στήν εὐλογημένη Ἑορτή τῶν Χριστουγέννων χαιρόμεθα ἐν Κυρίῳ, καθώς διακηρύσσουμε στούς ὕμνους της: ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Θεοῦ. Σέ μιά θεϊκή καί θαυμαστή πράξη τῆς ἄφθονης χάριτός Του, ὁ Θεός χαμήλωσε τόν οὐρανό τόσο, ὥστε νά ἀκουμπήσει τή γῆ. Χαίρει ὅλη ἡ δημιουργία, διότι ἀπεκαλύφθη ἡ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ. Οἱ πῦλες τοῦ Παραδείσου ἀνοίχθηκαν καί πάλι, καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας ἔγινε γνωστό. Ἡ φάτνη μεταβάλλεται σέ θρόνο τῶν Χερουβείμ, διότι ὁ Θεός ἔχει ἐνδυθεῖ ἀνθρώπινη σάρκα.

Σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί διακηρύσσουμε τήν ἀλήθεια αὐτή μέσα ἀπό λατρευτικές ἐκδηλώσεις. Ἐξακολουθοῦμε νά διακηρύσσουμε ὅτι διά τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως φανερώνεται ὁ Λόγος καί κατοικεῖ ἀνάμεσά μας, Ὅν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν (Ἑβρ. 1:2). Σήμερα ἦλθε γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Χριστός εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη κατάστασή μας. Τό λαμπρό φῶς τοῦ οὐρανοῦ λάμπει τώρα ἐπί τῆς γῆς, φωτίζοντας τίς καρδιές καί διάνοιες ὅλων ὅσοι Τόν ὑποδέχονται.

Ὅπως συγκεντρωνόμεθα νά δοξάσουμε καί νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ συνεχίζουν νά ἀποτελοῦν μία ἑνότητα. Ἑνώθηκαν, καθώς ἄγγελος Κυρίου παρουσιάσθηκε στούς ποιμένες γιά νά τούς ἀναγγείλει τήν καλή εἴδηση τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ οὐρανοί ἀνοίχθηκαν καί ἐξαίφνης ἐγένετο σύν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία (Λουκ. 2:13-14). Σήμερα, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ εἶναι ἑνωμένοι, ὅπως ὅταν οἱ Μάγοι ἐξ Ἀνατολῆς εἶδαν τό ἄστρο Του ὡς σημεῖο τῆς γεννήσεως τοῦ Βασιλέως τῶν Ἰουδαίων καί ἔσπευσαν νά Τόν προσκυνήσουν.

Σήμερα ὁ κόσμος μας χρειάζεται τό φῶς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ νά λάμψει ἐπί τοῦ σκότους. Ὁ κόσμος μας χρειάζεται νά δεῖ ὅτι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ ἔχουν ἑνωθεῖ ἐν Χριστῷ, προσφέροντας σέ ὅλους τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τή σωτηρία καί τόν ἀληθινό σκοπό τῆς ὑπάρξεως καί τοῦ προορισμοῦ μας. Ἡ ἔνδοξη γέννησή Του ἑνώνει τόν οὐρανό καί τή γῆ ἀποκαθιστῶντας τήν κοινωνία μας μέ τόν Θεό καί ὑπερνικῶντας τήν ἀποξένωση πού προκάλεσε ἡ ἁμαρτία. Καί αὐτή ἡ θεϊκή ἀποκάλυψη μᾶς δείχνει τήν ὁδό τῆς ἐπιστροφῆς μας στό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ. Λαμβάνοντας σάρκα ἀνθρώπινη ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει τήν ὁδό πρός τήν ἁγιότητα, τήν ἕνωση τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς μέσα στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.

Στήν εὐλογημένη καί ἁγία αὐτή ἡμέρα, ἄς γιορτάσουμε μαζί μέ τόν Χριστό καί Κύριό μας, ὁ Ὁποῖος ἀπό τήν ἀγάπη Του γιά μᾶς γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο Μαρία καί στεφανώνεται μέ δόξα καί τιμή. Σᾶς ζητῶ, ἐπίσης, τήν ἡμέρα αὐτή ὅπως καί τίς ἑπόμενες ἕως τό νέο ἔτος, ὁ καθένας ἀπό σᾶς νά δεσμευθεῖτε ὅτι μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς σας θά προσφέρετε μαρτυρία τῆς ἑνώσεως αὐτῆς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Γεννήθηκε ὁ Χριστός! Καλούμεθα νά Τόν δοξάσουμε μέ ὅ,τι κάνουμε. Νά γίνουμε σάν τούς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ εἶδαν τόν Χριστό ὑπέστρεψαν δοξάζοντες καί αἰνοῦντες τόν Θεόν ἐπί πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καί εἶδον (Λουκ. 2:20). Σέ αὐτή τήν ἔνδοξη Ἑορτή ἄς ἀντλήσουμε ἔμπνευση ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ ἔχουν ἑνωθεῖ καί ἄς σπεύσουμε νά δοξάσουμε τόν ἐν ὑψίστοις Θεόν καί νά μοιρασθοῦμε μέ ὅλους τήν θαυμαστή εἴδηση τῆς γεννήσεώς Του γιά τή σωτηρία μας! Χρόνια πολλά σέ ὅλους! Εὐλογημένα Χριστούγεννα!


Μέ πατρική ἐν Χριστῷ ἀγάπη,

                                                                                         

 † ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος

Ευχές της Οργανωτικής Γραμματείας του Συνεδρίου Τοπικής Ιστορίας Παγγαίου