«Ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες, οι οποίες είναι απόρροια μιας πάρα πολύ βαθιάς κρίσης που δεν είναι μόνο ελληνική», σχολίασε ο Σεραφείμ Σεφεριάδης, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, συμπληρώνοντας πως «αυτό επιτείνεται από τον αδιέξοδο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, που είναι ένα βαθύ πολιτικό πρόβλημα».
Όπως είπε χαρακτηριστικά, «ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες, οι οποίες είναι απόρροια μιας πάρα πολύ βαθιάς κρίσης που δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια, αλλά στην Ελλάδα λόγω ιδιαίτερων συνθηκών, μιας χώρας που είναι ο αδύνατος κρίκος μέσα στο χώρο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, τη βιώνουμε με αυτό τον τρόπο. Αυτό επιτείνεται από τον αδιέξοδο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, που είναι ένα βαθύ πολιτικό πρόβλημα, αντανακλά εγχειρήματα, αδιέξοδα που σκοπό δεν έχουν κυρίως την αντιμετώπιση των προβλημάτων, όσο το να διαιωνιστεί μια φαύλη κυριαρχία η οποία μας ταλαιπωρεί δεκαετίες».
«Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι ακριβής ο χαρακτηρισμός ότι ο κόσμος τα αντιμετωπίζει με αφασία. Μπορεί στο βραχύ χρόνο της πολύ πολύ τρέχουσας συγκυρίας να θέλαμε κάτι περισσότερο, αλλά να υπενθυμίσω ότι από την εποχή που πρωτοξεκίνησαν τα μνημόνια, το 2011 και αρκετά νωρίτερα θα έλεγα υπάρχει μια αρκετά μεγάλη λαϊκή αντίδραση, ενεργοποίηση, συσπείρωση. Στην Ελλάδα για παράδειγμα έγινε ένας απίστευτος αριθμός πολύ μαζικών γενικών απεργιών είχαμε πάρα πολλά κινήματα, είχαμε τους αγανακτισμένους, το κίνημα «δεν πληρώνω», κλπ. Και να μην ξεχνάμε ότι ανατράπηκε ολοσχερώς το πολιτικό σκηνικό, το μέχρι την εποχή εκείνη κυρίαρχο. Βέβαια αυτό δεν έφερε αποτελέσματα τα οποία κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ριζικά, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες γι’ αυτό στο γεγονός ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αφασία», ανέφερε.
Τόνισε παράλληλα πως «έχουμε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο υπάρχει μια διολίσθηση, φάνηκε πολύ δραματικά στη περίπτωση του κινήματος των πλατειών, όπου όπως θα ξέρετε στις μεγάλες πόλεις υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη καχυποψία όχι μόνο στους κυρίαρχους αλλά και σε τοπικές οργανώσεις, σε κόμματα κλπ. Απόρροια αυτής της διολίσθησης - όπου οι βουλευτές, οι άλλοι φορείς και παράγοντες, το σύστημα το πολιτικό λειτουργούν περίπου ανεξέλεγκτα - τεκμήριο αυτής και απόρροια αυτής της κατάστασης, αυτής της δυσμορφίας είναι και η στάση που κράτησε η αντιπολίτευση. Η προσπάθεια για αναγέννηση του πολιτικού συστήματος, ξεκινά από αυτή τη διαπίστωση. Πρόκειται όμως για μια μεγάλη διαδικασία, και το λέω αυτό όχι για να δημιουργήσω κάποια τεχνητή ευφορία, αλλά για να δώσω μια εικόνα η οποία είναι απαραίτητη προκειμένου η διαδικασία αυτή να εξακολουθήσει, πράγματα πολλά μπορούν να αλλάξουν, την ώρα που μιλάμε οι επιτελείς αυτής της φαύλης κυριαρχίας μας ακούν και αγωνιούν για τις μοριακές διεργασίες που συντελούνται καθ’ όλο αυτό το διάστημα σε επίπεδο βάσης στον κόσμο. Από την πλευρά αυτών που παρακολουθούν αυτό το αδιέξοδο, είναι σημαντικό να έχουμε συναίσθηση της δύναμης που υπάρχει στον κόσμο, τη δυνατότητα που έχει να φέρει αποτελέσματα στον κόσμο, αρκεί αυτή η διαδικασία να συνεχιστεί, να κλιμακωθεί και να βγάλει τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει».
Αναφερόμενος στη «φαύλη κυριαρχία», είπε πως «σε επίπεδο πανευρωπαϊκό είναι μια πάρα πολύ μικρή μειοψηφία, γύρω από τις τράπεζες και υπερεθνικούς οργανισμούς και ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο σε μεγάλο βαθμό όπως και στην Ελλάδα, λειτουργεί ανεξέλεγκτα, δεν λογοδοτεί πουθενά, δεν αξιολογείται από τα αποτελέσματα των έργων του, το οποίο προσπαθεί να πείσει ότι αυτά που προτείνει είναι μονόδρομος ακριβώς για να διατηρηθεί στην εξουσία, ακριβώς για να διατηρήσει τα προνόμιά του. Τη στιγμή που ο κόσμος βρίσκεται σε πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρονικά τουλάχιστον, οι τράπεζες και οι μέτοχοι εξακολουθούν να καταγράφουν κερδοφορίες. Υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι ωφελούνται από την κρίση. Αυτοί έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν το πολιτικό σύστημα, έχει δημιουργηθεί ένα μπλοκ εξουσίας το οποίο ακριβώς για να καταφέρει να διατηρήσει αυτή τη θέση του διολισθαίνει σε ολοένα και πιο αντιδημοκρατικούς δρόμους, με ταυτόχρονη έκρηξη της καταστολής».
Υπογράμμισε παράλληλα πως «δεν τους ενδιαφέρει η κοινωνία. Πρόκειται για έναν προσχηματικό λόγο που σκοπό έχει να ακυρώσει αντιστάσεις, να τις ναρκώσει. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος εδώ και αρκετές δεκαετίες, λόγω της μεταφοράς πόρων από την κατανάλωση στην κερδοφορία, διότι αυτό το πράγμα που ζούμε τώρα, το ζούσαμε σε μικρότερες δόσεις και όλο το προηγούμενο διάστημα, ο λόγος περί λιτότητας, περί ανάγκης να σφίξουν τα λουριά δεν είναι κάτι καινούργιο, το είχαμε από τις πρώτες κυβερνήσεις Σημίτη. Μια ζωή σφίγγαμε τα λουριά και ακούγαμε ότι έπρεπε να νοικοκυρευτούν τα πράγματα που δεν νοικοκυρεύτηκαν ποτέ βέβαια, διότι αυτοί που χειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις πάντοτε λειτουργούν πελατειακά, πάντοτε αυξάνουν τις δαπάνες, μόνο που αυτές δεν πηγαίνουν ποτέ στις δημόσιες υπηρεσίες, δεν φτιάχνουν ποτέ αυτό το νέο τοπίο. Απόρροια αυτής της κατάστασης ήταν και η έκρηξη του τραπεζικού τομέα, ο οποίος εκμεταλλευόμενος αυτή την ένδεια των ανθρώπων έφτιαξε αυτές τις τεράστιες φούσκες, οι οποίες κάποια στιγμή έσκασαν».
(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")
Όπως είπε χαρακτηριστικά, «ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες, οι οποίες είναι απόρροια μιας πάρα πολύ βαθιάς κρίσης που δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια, αλλά στην Ελλάδα λόγω ιδιαίτερων συνθηκών, μιας χώρας που είναι ο αδύνατος κρίκος μέσα στο χώρο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, τη βιώνουμε με αυτό τον τρόπο. Αυτό επιτείνεται από τον αδιέξοδο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, που είναι ένα βαθύ πολιτικό πρόβλημα, αντανακλά εγχειρήματα, αδιέξοδα που σκοπό δεν έχουν κυρίως την αντιμετώπιση των προβλημάτων, όσο το να διαιωνιστεί μια φαύλη κυριαρχία η οποία μας ταλαιπωρεί δεκαετίες».
«Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι ακριβής ο χαρακτηρισμός ότι ο κόσμος τα αντιμετωπίζει με αφασία. Μπορεί στο βραχύ χρόνο της πολύ πολύ τρέχουσας συγκυρίας να θέλαμε κάτι περισσότερο, αλλά να υπενθυμίσω ότι από την εποχή που πρωτοξεκίνησαν τα μνημόνια, το 2011 και αρκετά νωρίτερα θα έλεγα υπάρχει μια αρκετά μεγάλη λαϊκή αντίδραση, ενεργοποίηση, συσπείρωση. Στην Ελλάδα για παράδειγμα έγινε ένας απίστευτος αριθμός πολύ μαζικών γενικών απεργιών είχαμε πάρα πολλά κινήματα, είχαμε τους αγανακτισμένους, το κίνημα «δεν πληρώνω», κλπ. Και να μην ξεχνάμε ότι ανατράπηκε ολοσχερώς το πολιτικό σκηνικό, το μέχρι την εποχή εκείνη κυρίαρχο. Βέβαια αυτό δεν έφερε αποτελέσματα τα οποία κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ριζικά, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες γι’ αυτό στο γεγονός ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αφασία», ανέφερε.
Τόνισε παράλληλα πως «έχουμε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο υπάρχει μια διολίσθηση, φάνηκε πολύ δραματικά στη περίπτωση του κινήματος των πλατειών, όπου όπως θα ξέρετε στις μεγάλες πόλεις υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη καχυποψία όχι μόνο στους κυρίαρχους αλλά και σε τοπικές οργανώσεις, σε κόμματα κλπ. Απόρροια αυτής της διολίσθησης - όπου οι βουλευτές, οι άλλοι φορείς και παράγοντες, το σύστημα το πολιτικό λειτουργούν περίπου ανεξέλεγκτα - τεκμήριο αυτής και απόρροια αυτής της κατάστασης, αυτής της δυσμορφίας είναι και η στάση που κράτησε η αντιπολίτευση. Η προσπάθεια για αναγέννηση του πολιτικού συστήματος, ξεκινά από αυτή τη διαπίστωση. Πρόκειται όμως για μια μεγάλη διαδικασία, και το λέω αυτό όχι για να δημιουργήσω κάποια τεχνητή ευφορία, αλλά για να δώσω μια εικόνα η οποία είναι απαραίτητη προκειμένου η διαδικασία αυτή να εξακολουθήσει, πράγματα πολλά μπορούν να αλλάξουν, την ώρα που μιλάμε οι επιτελείς αυτής της φαύλης κυριαρχίας μας ακούν και αγωνιούν για τις μοριακές διεργασίες που συντελούνται καθ’ όλο αυτό το διάστημα σε επίπεδο βάσης στον κόσμο. Από την πλευρά αυτών που παρακολουθούν αυτό το αδιέξοδο, είναι σημαντικό να έχουμε συναίσθηση της δύναμης που υπάρχει στον κόσμο, τη δυνατότητα που έχει να φέρει αποτελέσματα στον κόσμο, αρκεί αυτή η διαδικασία να συνεχιστεί, να κλιμακωθεί και να βγάλει τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει».
Αναφερόμενος στη «φαύλη κυριαρχία», είπε πως «σε επίπεδο πανευρωπαϊκό είναι μια πάρα πολύ μικρή μειοψηφία, γύρω από τις τράπεζες και υπερεθνικούς οργανισμούς και ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο σε μεγάλο βαθμό όπως και στην Ελλάδα, λειτουργεί ανεξέλεγκτα, δεν λογοδοτεί πουθενά, δεν αξιολογείται από τα αποτελέσματα των έργων του, το οποίο προσπαθεί να πείσει ότι αυτά που προτείνει είναι μονόδρομος ακριβώς για να διατηρηθεί στην εξουσία, ακριβώς για να διατηρήσει τα προνόμιά του. Τη στιγμή που ο κόσμος βρίσκεται σε πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρονικά τουλάχιστον, οι τράπεζες και οι μέτοχοι εξακολουθούν να καταγράφουν κερδοφορίες. Υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι ωφελούνται από την κρίση. Αυτοί έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν το πολιτικό σύστημα, έχει δημιουργηθεί ένα μπλοκ εξουσίας το οποίο ακριβώς για να καταφέρει να διατηρήσει αυτή τη θέση του διολισθαίνει σε ολοένα και πιο αντιδημοκρατικούς δρόμους, με ταυτόχρονη έκρηξη της καταστολής».
Υπογράμμισε παράλληλα πως «δεν τους ενδιαφέρει η κοινωνία. Πρόκειται για έναν προσχηματικό λόγο που σκοπό έχει να ακυρώσει αντιστάσεις, να τις ναρκώσει. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος εδώ και αρκετές δεκαετίες, λόγω της μεταφοράς πόρων από την κατανάλωση στην κερδοφορία, διότι αυτό το πράγμα που ζούμε τώρα, το ζούσαμε σε μικρότερες δόσεις και όλο το προηγούμενο διάστημα, ο λόγος περί λιτότητας, περί ανάγκης να σφίξουν τα λουριά δεν είναι κάτι καινούργιο, το είχαμε από τις πρώτες κυβερνήσεις Σημίτη. Μια ζωή σφίγγαμε τα λουριά και ακούγαμε ότι έπρεπε να νοικοκυρευτούν τα πράγματα που δεν νοικοκυρεύτηκαν ποτέ βέβαια, διότι αυτοί που χειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις πάντοτε λειτουργούν πελατειακά, πάντοτε αυξάνουν τις δαπάνες, μόνο που αυτές δεν πηγαίνουν ποτέ στις δημόσιες υπηρεσίες, δεν φτιάχνουν ποτέ αυτό το νέο τοπίο. Απόρροια αυτής της κατάστασης ήταν και η έκρηξη του τραπεζικού τομέα, ο οποίος εκμεταλλευόμενος αυτή την ένδεια των ανθρώπων έφτιαξε αυτές τις τεράστιες φούσκες, οι οποίες κάποια στιγμή έσκασαν».
(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου