Είναι πολύ πιθανό ότι δεν έχουμε ακόμα δει εξωγήινους στο διάστημα ή στη Γη, επειδή απλούστατα η νοήμων εξωγήινη ζωή βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις κατανόησής μας και δεν μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. Στην πραγματικότητα, δεν αποκλείεται οι εξωγήινοι να μας "κοιτούν ήδη κατά πρόσωπο".
Η σοκαριστική αυτή δήλωση δεν προέρχεται από κάποιον …τρελαμένο με τα UFO, αλλά από τον κορυφαίο βρετανό επιστήμονα, τον λόρδο Μάρτιν Ρις, επικεφαλής (βασιλικό) αστρονόμο της χώρας και πρόεδρο του πλέον αξιοσέβαστου επιστημονικού ιδρύματος στον κόσμο, της Βασιλικής Εταιρίας της Βρετανίας.
Ο Ρις έκανε τις δηλώσεις αυτές, σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ", λίγες μέρες μετά τη διοργάνωση από την επιστημονική ακαδημία της χώρας της πρώτης διεθνούς συνδιάσκεψης για τη δυνατότητα εξωγήινης ζωής με τίτλο "Η ανίχνευση εξωγήινης ζωής και οι συνέπειες για την επιστήμη και την κοινωνία".
"Μπορεί να μας κοιτάζουν κατά πρόσωπο και απλώς να μην τους αναγνωρίζουμε. Το πρόβλημα είναι ότι ψάχνουμε για κάτι που μοιάζει πολύ με μας, υποθέτοντας ότι τουλάχιστον έχουν παρόμοια μαθηματικά και τεχνολογία", τόνισε ο κορυφαίος επιστήμων.
"Υποπτεύομαι ότι μπορεί να υπάρχει ζωή και νοημοσύνη εκεί έξω με μορφές που δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Όπως ακριβώς ένας χιμπατζής δεν μπορεί να καταλάβει την κβαντική θεωρία, μπορεί κάλλιστα να υπάρχουν πτυχές της πραγματικότητας που βρίσκονται πέρα από τις δυνατότητες των εγκεφάλων μας", πρόσθεσε.
Από την άλλη, υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που διατύπωσε στην πρόσφατη συνδιάσκεψη της Βασιλικής Εταιρίας, ο αμερικανός επιστήμων Φράνσις Ντρέικ, ο κορυφαίος "κυνηγός" εξωγήινων στον κόσμο, ο οποίος έχει ιδρύσει -μαζί με τον μακαρίτη Καρλ Σέιγκαν- το γνωστό πρόγραμμα αναζήτησης εξωγήινων σημάτων SETI. Όπως είπε, η δορυφορική και ψηφιακή "επανάσταση" των τελευταίων δεκαετιών ουσιαστικά κάνει σταδιακά τον πλανήτη μας αόρατο στους εξωγήινους, μειώνοντας δραματικά την εκπομπή των γήινων ραδιοσημάτων προς το διάστημα.
Σήμερα η Γη περιβάλλεται από ένα "κέλυφος" παλαιότερης ακτινοβολίας, που εκτείνεται σε απόσταση 50 ετών φωτός, το οποίο προέρχεται από τα παλαιότερα αναλογικά σήματα των τηλεοράσεων, των ραδιοφώνων, των ραντάρ κλπ. Όμως, αν και τα σήματα αυτά έχουν εξαπλωθεί αρκετά για να έχουν πια φτάσει σε πολλά γειτονικά αστρικά συστήματα, εξαφανίζονται γρήγορα, λόγω της νεότερης ψηφιακής τεχνολογίας που αφήνει σχεδόν ανεπαίσθητα γήινα "ίχνη" στο διάστημα. Σύμφωνα με τον Ντρέικ, τα ψηφιακά σήματα της σύγχρονης τηλεόρασης θα φαίνονται πιο πολύ σαν "θόρυβος" σε τυχόν παρατηρητές εξωγήινους.
Τι γίνεται όμως αν ο Ρις έχει δίκαιο και οι εξωγήινοι βρίσκονται ήδη στη Γη, μπροστά στη μύτη μας;
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Η πιο ευτυχισμένη ηλικία της ζωής μας είναι 74 ετών
Μήπως δεν ισχύει η φράση "όσο παλιότερα, τόσο καλύτερα"; Μια νέα έρευνα γερμανών και αμερικανών επιστημόνων διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι, κατά μέσο όρο, αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι από ποτέ, όταν φθάνουν στην ηλικία των 74 ετών. Έχοντας συνήθως λιγότερες ευθύνες και οικονομικές ανησυχίες, καθώς επίσης περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τους εαυτούς τους, οι ηλικιωμένοι νιώθουν μια ψυχική ικανοποίηση που δεν είχαν νιώσει ποτέ πριν στη ζωή τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, το αίσθημα ικανοποίησης και ευτυχίας αρχίσει να εμφανίζει συνεχή μείωση από την εφηβική ηλικία και συνεχίζει την καθοδική πορεία του μέχρι περίπου την ηλικία των 40 ετών. Στη συνέχεια, η ευτυχία μένει στάσιμη μέχρι τα 46 χρόνια, οπότε αρχίζει να παίρνει την …ανηφόρα, για να αποκορυφωθεί μετά από περίπου 30 χρόνια, στην ηλικία των 74 ετών.
Τα συμπεράσματα της μελέτης, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Social Indicators Research" (Έρευνα Κοινωνικών Δεικτών), προέκυψαν από την ανάλυση μιας μακρόχρονης έρευνας σε πάνω από 21.000 άνδρες και γυναίκες, που κατά τακτά χρονικά διαστήματα απαντούσαν σε ειδικά ερωτηματολόγια για το πόσο ευτυχισμένοι ένιωθαν στη ζωή τους, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ".
Σε μια κλίμακα βαθμολόγησης από το μηδέν (καμία ευτυχία) έως το επτά (πλήρης ευτυχία), οι έφηβοι αξιολογούσαν με 5,5 κατά μέσο όρο την ικανοποίησή τους από τη ζωή τους, αλλά αυτή η βαθμολογία βαθμιαία έφθινε, φθάνοντας περίπου στο 5 στην ηλικία των 40 ετών. Στην ηλικία των 74 ετών, η ικανοποίηση από τη ζωή παρουσίαζε την υψηλότερη βαθμολογία (5,9) και στη συνέχεια έπεφτε πάλι, λόγω κυρίως των προβλημάτων υγείας.
Επειδή εκ των πραγμάτων η ευτυχία και η ικανοποίηση είναι υποκειμενικά αισθήματα, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι πιθανώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να εκτιμούν περισσότερο τη ζωή τους όσο μεγαλώνουν, συνεπώς ευχαριστιούνται με αυτό που έχουν και ...γκρινιάζουν λιγότερο, επιθυμώντας να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τα χρόνια ζωής που τους έχουν απομείνει. Αυτή η αυξημένη συνειδητοποίηση του επερχόμενου θανάτου κάνει τους πιο μεγάλους να δίνουν προτεραιότητα στο να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τις εμπειρίες τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν, μπορεί να γίνονται ικανότεροι στο να θέτουν υπό έλεγχο τα αρνητικά συναισθήματά τους. Από την άλλη, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, έχουν αυξημένα άγχη και προκλήσεις (αγορά σπιτιού, εύρεση εργασίας και επιδίωξη καριέρας, έναρξη οικογένειας κ.α.).
Πάντως, οι ερευνητές επισήμαναν ότι φαίνονται να υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στη Γερμανία το επίπεδο ικανοποίησης και ευτυχίας των ανθρώπων εμφανίζεται πιο σταθερό και με λιγότερα "σκαμπανεβάσματα" στη διάρκεια της ζωής σε σχέση με τη Βρετανία.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Σύμφωνα με τους ερευνητές, το αίσθημα ικανοποίησης και ευτυχίας αρχίσει να εμφανίζει συνεχή μείωση από την εφηβική ηλικία και συνεχίζει την καθοδική πορεία του μέχρι περίπου την ηλικία των 40 ετών. Στη συνέχεια, η ευτυχία μένει στάσιμη μέχρι τα 46 χρόνια, οπότε αρχίζει να παίρνει την …ανηφόρα, για να αποκορυφωθεί μετά από περίπου 30 χρόνια, στην ηλικία των 74 ετών.
Τα συμπεράσματα της μελέτης, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Social Indicators Research" (Έρευνα Κοινωνικών Δεικτών), προέκυψαν από την ανάλυση μιας μακρόχρονης έρευνας σε πάνω από 21.000 άνδρες και γυναίκες, που κατά τακτά χρονικά διαστήματα απαντούσαν σε ειδικά ερωτηματολόγια για το πόσο ευτυχισμένοι ένιωθαν στη ζωή τους, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ".
Σε μια κλίμακα βαθμολόγησης από το μηδέν (καμία ευτυχία) έως το επτά (πλήρης ευτυχία), οι έφηβοι αξιολογούσαν με 5,5 κατά μέσο όρο την ικανοποίησή τους από τη ζωή τους, αλλά αυτή η βαθμολογία βαθμιαία έφθινε, φθάνοντας περίπου στο 5 στην ηλικία των 40 ετών. Στην ηλικία των 74 ετών, η ικανοποίηση από τη ζωή παρουσίαζε την υψηλότερη βαθμολογία (5,9) και στη συνέχεια έπεφτε πάλι, λόγω κυρίως των προβλημάτων υγείας.
Επειδή εκ των πραγμάτων η ευτυχία και η ικανοποίηση είναι υποκειμενικά αισθήματα, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι πιθανώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να εκτιμούν περισσότερο τη ζωή τους όσο μεγαλώνουν, συνεπώς ευχαριστιούνται με αυτό που έχουν και ...γκρινιάζουν λιγότερο, επιθυμώντας να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τα χρόνια ζωής που τους έχουν απομείνει. Αυτή η αυξημένη συνειδητοποίηση του επερχόμενου θανάτου κάνει τους πιο μεγάλους να δίνουν προτεραιότητα στο να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τις εμπειρίες τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν, μπορεί να γίνονται ικανότεροι στο να θέτουν υπό έλεγχο τα αρνητικά συναισθήματά τους. Από την άλλη, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, έχουν αυξημένα άγχη και προκλήσεις (αγορά σπιτιού, εύρεση εργασίας και επιδίωξη καριέρας, έναρξη οικογένειας κ.α.).
Πάντως, οι ερευνητές επισήμαναν ότι φαίνονται να υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στη Γερμανία το επίπεδο ικανοποίησης και ευτυχίας των ανθρώπων εμφανίζεται πιο σταθερό και με λιγότερα "σκαμπανεβάσματα" στη διάρκεια της ζωής σε σχέση με τη Βρετανία.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Ένας μεσημεριανός υπνάκος καθαρίζει το μυαλό και βελτιώνει την ικανότητα μάθησης
Μην νιώθετε ενοχές, αν θέλετε να κοιμηθείτε λιγάκι το μεσημέρι. Ένας υπνάκος μέσα στην μέρα δεν διώχνει απλώς την κούραση, αλλά βελτιώνει σημαντικά τη δυνατότητα του εγκεφάλου να απορροφά νέες πληροφορίες και να θυμάται, βοηθώντας έτσι τον άνθρωπο να μαθαίνει νέα πράγματα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Οι εθελοντές που κοιμήθηκαν μιάμιση ώρα μετά το μεσημέρι (από τις 2 μ.μ. έως τις 3.30 μ.μ. κατά μέσο όρο), είχαν καλύτερες επιδόσεις στα νοητικά τεστ που ακολούθησαν (στις 6 μ.μ.), σε σχέση με όσους δεν είχαν πάρει έναν υπνάκο. Μέχρι τώρα είχαν γίνει διάφορες μελέτες σχετικές με την "επιστήμη του ύπνου", αλλά δεν υπήρχε οριστικό συμπέρασμα για τα οφέλη που έχει ο εμβόλιμος υπνάκος (ή "σιέστα").
Η νέα έρευνα, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης, έγινε από επιστήμονες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ, υπό τον καθηγητή ψυχολογίας Μάθιου Γουόκερ, σύμφωνα με το BBC. Τα πειράματα, με τη συμμετοχή 39 υγιών ενηλίκων, έδειξαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι σε όσους κοιμούνται ενδιάμεσα μέσα στην μέρα, το μυαλό τους λειτουργεί καλύτερα. Από την άλλη, όσο πιο πολλή ώρα μένει κανείς ξύπνιος, τόσο πιο αργά δουλεύει ο νους του.
Η μελέτη ενισχύει την πεποίθηση των επιστημόνων ότι ο εγκέφαλος χρειάζεται τον ύπνο για να επεξεργαστεί τις βραχυπρόθεσμες μνήμες, δημιουργώντας "χώρο" για την εκμάθηση νέων γεγονότων και δεδομένων. Η επεξεργασία αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τα ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, συμβαίνει στη φάση ανάμεσα στο βαθύ ύπνο και στον ύπνο με όνειρα, κατά την οποία οι μνήμες των γεγονότων της μέρας μεταφέρονται από την "προσωρινή αποθήκευσή τους" στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου, σε μια άλλη περιοχή, τον προ-μετωπιαίο φλοιό, ο οποίος ίσως έχει περισσότερο "αποθηκευτικό χώρο".
Άλλοι ειδικοί εξέφρασαν την επιφύλαξή τους κατά πόσον η βελτίωση της μνήμης οφείλεται όντως στον υπνάκο τον ίδιο ή στο ότι απλώς ο άνθρωπος ξεκουράζεται. Πάντως ο Γουόκερ και οι συνεργάτες του σχεδιάζουν να μελετήσουν, σε επόμενο στάδιο, αν η μείωση του ύπνου στους ηλικιωμένους σχετίζεται με τη διαγνωσμένη μείωση της ικανότητας μάθησης κατά την τρίτη ηλικία, μια σχέση που, αν επιβεβαιωθεί, μπορεί να οδηγήσει επίσης σε καλύτερη κατανόηση των νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως το Αλτσχάιμερ.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Οι εθελοντές που κοιμήθηκαν μιάμιση ώρα μετά το μεσημέρι (από τις 2 μ.μ. έως τις 3.30 μ.μ. κατά μέσο όρο), είχαν καλύτερες επιδόσεις στα νοητικά τεστ που ακολούθησαν (στις 6 μ.μ.), σε σχέση με όσους δεν είχαν πάρει έναν υπνάκο. Μέχρι τώρα είχαν γίνει διάφορες μελέτες σχετικές με την "επιστήμη του ύπνου", αλλά δεν υπήρχε οριστικό συμπέρασμα για τα οφέλη που έχει ο εμβόλιμος υπνάκος (ή "σιέστα").
Η νέα έρευνα, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης, έγινε από επιστήμονες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ, υπό τον καθηγητή ψυχολογίας Μάθιου Γουόκερ, σύμφωνα με το BBC. Τα πειράματα, με τη συμμετοχή 39 υγιών ενηλίκων, έδειξαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι σε όσους κοιμούνται ενδιάμεσα μέσα στην μέρα, το μυαλό τους λειτουργεί καλύτερα. Από την άλλη, όσο πιο πολλή ώρα μένει κανείς ξύπνιος, τόσο πιο αργά δουλεύει ο νους του.
Η μελέτη ενισχύει την πεποίθηση των επιστημόνων ότι ο εγκέφαλος χρειάζεται τον ύπνο για να επεξεργαστεί τις βραχυπρόθεσμες μνήμες, δημιουργώντας "χώρο" για την εκμάθηση νέων γεγονότων και δεδομένων. Η επεξεργασία αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τα ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, συμβαίνει στη φάση ανάμεσα στο βαθύ ύπνο και στον ύπνο με όνειρα, κατά την οποία οι μνήμες των γεγονότων της μέρας μεταφέρονται από την "προσωρινή αποθήκευσή τους" στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου, σε μια άλλη περιοχή, τον προ-μετωπιαίο φλοιό, ο οποίος ίσως έχει περισσότερο "αποθηκευτικό χώρο".
Άλλοι ειδικοί εξέφρασαν την επιφύλαξή τους κατά πόσον η βελτίωση της μνήμης οφείλεται όντως στον υπνάκο τον ίδιο ή στο ότι απλώς ο άνθρωπος ξεκουράζεται. Πάντως ο Γουόκερ και οι συνεργάτες του σχεδιάζουν να μελετήσουν, σε επόμενο στάδιο, αν η μείωση του ύπνου στους ηλικιωμένους σχετίζεται με τη διαγνωσμένη μείωση της ικανότητας μάθησης κατά την τρίτη ηλικία, μια σχέση που, αν επιβεβαιωθεί, μπορεί να οδηγήσει επίσης σε καλύτερη κατανόηση των νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως το Αλτσχάιμερ.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η φτώχεια στα παιδικά χρόνια επιδρά καθοριστικά στη ζωή του ενήλικου, ιδίως στην αγορά εργασίας, αλλά και στην υγεία του
Αν ένα παιδί μεγαλώσει μέσα στη φτώχεια, το γεγονός αυτό μπορεί να διαμορφώσει σε σημαντικό βαθμό τη νευροβιολογία του, επηρεάζοντας καθοριστικά τη συμπεριφορά του, την υγεία του και την πορεία του αργότερα στη ζωή ως ενήλικος, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ, υπό τον Τόμας Μπόις, όπως ανέφεραν στη σχετική παρουσίαση στο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, διαπίστωσαν ότι υπάρχει μια "βιολογία της δυστυχίας" στους ενήλικους εκείνους που έζησαν φτωχικά παιδικά χρόνια, ιδίως πριν την ηλικία των πέντε ετών.
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, η πρώιμη παιδική ηλικία αποτελεί "κρίσιμη περίοδο για τη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής του εγκεφάλου, η οποία, με τη σειρά της, καθορίζει την μελλοντική νοητική, κοινωνική και συναισθηματική ευημερία των παιδιών". Όπως διαπιστώθηκε, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα μειονεκτικό κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον, έχουν αργότερα δυσανάλογη επίπεδα ευαισθησίας στο στρες, κάτι που φαίνεται τόσο από το επίπεδο των ορμονών τους, όσο και από τις νευροαπεικονιστικές μελέτες του εγκεφάλου τους.
Οι ερευνητές μελέτησαν πάνω από 1.500 άτομα, γεννημένα μεταξύ 1968 και 1975, σε σχέση με το οικογενειακό εισόδημά τους όταν ήσαν παιδιά, το μετέπειτα μορφωτικό τους επίπεδο, τα κατοπινά κοινωνικά επιτεύγματά τους και την καριέρα τους, την υγεία τους, τις τάσεις εγκληματικότητας κλπ. Διαπίστωσαν "εντυπωσιακές διαφορές" στην τροπή που πήραν οι ζωές των παιδιών όταν ενηλικιώθηκαν, ανάλογα με το αν είχαν ζήσει φτωχικά ή άνετα μέχρι την ηλικία των έξι ετών.
Τα φτωχά παιδιά έκαναν τουλάχιστον δύο λιγότερα χρόνια εκπαίδευσης, εργάζονταν 451 ώρες λιγότερες μέσα στον χρόνο και έβγαζαν ως ενήλικοι λιγότερα από τα μισά σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που ως παιδιά δεν είχαν γνωρίσει οικονομικά προβλήματα. Είχαν επίσης υπερδιπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, είχαν σαφώς μεγαλύτερο άγχος και ακόμα είχαν, κατά μέσο όρο, μεγαλύτερο βάρος. Τέλος, είχαν διπλάσια πιθανότητα να συλληφθούν για κάποιο αδίκημα.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, "οι οικονομικές συνθήκες στην πρώιμη παιδική ηλικία έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την κατοπινή επιτυχία στην αγορά εργασίας". Όπως είπαν, η ενίσχυση του εισοδήματος των οικογενειών που έχουν παιδιά κάτω των πέντε ετών, μπορεί να επιδράσει θετικά, εκτός άλλων παραγόντων, στη νευροβιολογία και τελικά στη μελλοντική ευημερία των παιδιών αυτών.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ Τζακ Στόνκοφ δήλωσε ότι η νέα μελέτη παρέχει "μια θαυμάσια ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τη βιολογία της κακοτυχίας, πράγμα που θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε νέες ιδέες και να κάνουμε νέες παρεμβάσεις για να μετριάσουμε τις συνέπειες της δυστυχίας".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ, υπό τον Τόμας Μπόις, όπως ανέφεραν στη σχετική παρουσίαση στο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, διαπίστωσαν ότι υπάρχει μια "βιολογία της δυστυχίας" στους ενήλικους εκείνους που έζησαν φτωχικά παιδικά χρόνια, ιδίως πριν την ηλικία των πέντε ετών.
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, η πρώιμη παιδική ηλικία αποτελεί "κρίσιμη περίοδο για τη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής του εγκεφάλου, η οποία, με τη σειρά της, καθορίζει την μελλοντική νοητική, κοινωνική και συναισθηματική ευημερία των παιδιών". Όπως διαπιστώθηκε, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα μειονεκτικό κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον, έχουν αργότερα δυσανάλογη επίπεδα ευαισθησίας στο στρες, κάτι που φαίνεται τόσο από το επίπεδο των ορμονών τους, όσο και από τις νευροαπεικονιστικές μελέτες του εγκεφάλου τους.
Οι ερευνητές μελέτησαν πάνω από 1.500 άτομα, γεννημένα μεταξύ 1968 και 1975, σε σχέση με το οικογενειακό εισόδημά τους όταν ήσαν παιδιά, το μετέπειτα μορφωτικό τους επίπεδο, τα κατοπινά κοινωνικά επιτεύγματά τους και την καριέρα τους, την υγεία τους, τις τάσεις εγκληματικότητας κλπ. Διαπίστωσαν "εντυπωσιακές διαφορές" στην τροπή που πήραν οι ζωές των παιδιών όταν ενηλικιώθηκαν, ανάλογα με το αν είχαν ζήσει φτωχικά ή άνετα μέχρι την ηλικία των έξι ετών.
Τα φτωχά παιδιά έκαναν τουλάχιστον δύο λιγότερα χρόνια εκπαίδευσης, εργάζονταν 451 ώρες λιγότερες μέσα στον χρόνο και έβγαζαν ως ενήλικοι λιγότερα από τα μισά σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που ως παιδιά δεν είχαν γνωρίσει οικονομικά προβλήματα. Είχαν επίσης υπερδιπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, είχαν σαφώς μεγαλύτερο άγχος και ακόμα είχαν, κατά μέσο όρο, μεγαλύτερο βάρος. Τέλος, είχαν διπλάσια πιθανότητα να συλληφθούν για κάποιο αδίκημα.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, "οι οικονομικές συνθήκες στην πρώιμη παιδική ηλικία έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την κατοπινή επιτυχία στην αγορά εργασίας". Όπως είπαν, η ενίσχυση του εισοδήματος των οικογενειών που έχουν παιδιά κάτω των πέντε ετών, μπορεί να επιδράσει θετικά, εκτός άλλων παραγόντων, στη νευροβιολογία και τελικά στη μελλοντική ευημερία των παιδιών αυτών.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ Τζακ Στόνκοφ δήλωσε ότι η νέα μελέτη παρέχει "μια θαυμάσια ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τη βιολογία της κακοτυχίας, πράγμα που θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε νέες ιδέες και να κάνουμε νέες παρεμβάσεις για να μετριάσουμε τις συνέπειες της δυστυχίας".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Ως η κηροζίνη του μέλλοντος θεωρούνται τα βιοκαύσιμα από φύκια
Ως ένας από τους πλέον ρυπογόνους τομείς θεωρούνται πλέον οι αερομεταφορές, καθώς οι ειδικοί υπολογίζουν πως, μέχρι το 2050, οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τα αεροπλάνα θα αγγίζουν ετησίως τα 2,4 εκατομμύρια τόνους. Δηλαδή, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Ντόιτσε Βέλε («ΝΒ»), τα αεροσκάφη θα παράγουν παγκοσμίως το 20% των συνολικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Το συγκεκριμένο ζήτημα έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια από επιστήμονες και ερευνητές. Έτσι, όλο και περισσότερες εταιρείες κατασκευής αεροσκαφών ερευνούν τη χρήση εναλλακτικών καυσίμων στη βιομηχανία των αερομεταφορών. Πιο γνωστές είναι οι έρευνες της εταιρίας παραγωγής κινητήρων Rolls Royce, που κάνει από κοινού με την British Airways, καθώς και εκείνες του ολλανδικού αερομεταφορέα KLM, που πραγματοποίησε και την πρώτη πτήση ενός Boeing με βιοκαύσιμα.
Στο αεροπλάνο επέβαιναν 40 άτομα, ανάμεσά τους η υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας Μαρία φαν Ντερ Χέβεν και ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Ταμείου Αρωγής για την Άγρια Φύση (WWF), Γιόχαν φαν ντε Γκρόντεν. Στην πειραματική αυτή πτήση (έγινε στα τέλη Νοεμβρίου του 2009), χρησιμοποιήθηκε βιομάζα μόνον στον ένα από τους τέσσερις κινητήρες και μάλιστα μόνον κατά 50%. Παρ’ όλα αυτά η πτήση αυτή αξιολογήθηκε ως το πρώτο, ουσιαστικό βήμα.
---------------------
Οικολογικά καύσιμα
---------------------
Είναι χαρακτηριστικό πως έπειτα από την πτήση ο φαν ντε Γκρόντεν είχε επισημάνει ότι η ανάπτυξη βιοκαυσίμων πρέπει να γίνεται με αυστηρά οικονομικά, τεχνικά και οικολογικά κριτήρια: «Χρησιμοποιούμε ένα βιοκαύσιμο δεύτερης γενιάς, έστω κι αν η χρήση του βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο και δεν έχει διασφαλίσει ακόμη άδεια κυκλοφορίας και χρήσης. Ποια τα πλεονεκτήματά του; Σε σύγκριση με την κηροζίνη εκπέμπει 80% λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα! Όμως προειδοποιούμε: η παραγωγή βιοκαυσίμων δεν πρέπει να οδηγήσει στην αποψίλωση δασών ή στην υπερβολική χρήση νερού ή να θέσει σε κίνδυνο την παραγωγή τροφίμων».
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του τομέα παραγωγής του πειραματικού Airbus Α380, που θα λειτουργήσει με βιοκαύσιμο από φύκια, Τζον Μπότι, μιλώντας στη «ΝΒ», ανέφερε χαρακτηριστικά: «Οφείλουμε να αντικαταστήσουμε την κηροζίνη με έξυπνα υλικά, για παράδειγμα με φύκια. Τελευταία, κάνουμε πειράματα με φύκια για την ανάπτυξη βιοκαυσίμων, διότι έτσι δεν επηρεάζουμε την αλυσίδα παραγωγής βασικών τροφίμων. Επιπλέον, για να μεγαλώσουν τα φύκια καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα».
Στη Γερμανία, πολλές εταιρείες αλλά και ειδικοί διαφορετικών τεχνολογικών κλάδων προσπαθούν να αναπτύξουν βιοκαύσιμα που θα είναι μεν κατάλληλα για τη βιομηχανία αερομεταφορών αλλά και πλήρως εναρμονισμένα με το περιβάλλον και την προστασία του κλίματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας, του πανεπιστημίου του Κιέλου, όπου οι επιστήμονες ερευνούν εδώ και χρόνια τη δυνατότητα παραγωγής βιοκαύσιμου από φύκια.
----------------------------------
Σε νηπιακό στάδιο η παραγωγή
----------------------------------
Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι υπάρχουν συγκεκριμένα φύκια τα οποία μπορούν να καλλιεργηθούν και δε χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν παράκτια φυτά. Έτσι, δεν κινδυνεύει η ισορροπία του θαλάσσιου οικοσυστήματος, ούτε και η παραγωγή δημητριακών, όπως γίνεται μέχρι τώρα για την παρασκευή βιομάζας από ηλίανθο ή σινάπι.
Πλην όμως, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο ειδικός επιστήμονας του «Ινστιτούτου για την Επεξεργασία Δημητριακών», Ότο Πουλτς, η παραγωγή φυκιών βρίσκεται ακόμη σε νηπιακό στάδιο, γι’ αυτό χρησιμοποιείται η καλλιέργεια ηλίανθου ή σιναπιού: «Αυτή τη στιγμή παράγονται παγκόσμια 10.000 τόνοι βιομάζας από φύκια. Χρειαζόμαστε όμως εκατομμύρια τόνους ετησίως. Και για να τα καταφέρουμε, πρέπει να καλλιεργηθούν τεράστιες εκτάσεις με φύκια».
Πρόσθεσε δε ότι επάρκεια βιομάζας από φύκια θα υπάρχει έπειτα από πέντε, ίσως και ύστερα από δέκα χρόνια. Γι’ αυτό και η βιομηχανία αερομεταφορών, τόσο στη Γερμανία, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο προσπαθεί να αναπτύξει κι άλλες εναλλακτικές μορφές ενέργειας.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Το συγκεκριμένο ζήτημα έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια από επιστήμονες και ερευνητές. Έτσι, όλο και περισσότερες εταιρείες κατασκευής αεροσκαφών ερευνούν τη χρήση εναλλακτικών καυσίμων στη βιομηχανία των αερομεταφορών. Πιο γνωστές είναι οι έρευνες της εταιρίας παραγωγής κινητήρων Rolls Royce, που κάνει από κοινού με την British Airways, καθώς και εκείνες του ολλανδικού αερομεταφορέα KLM, που πραγματοποίησε και την πρώτη πτήση ενός Boeing με βιοκαύσιμα.
Στο αεροπλάνο επέβαιναν 40 άτομα, ανάμεσά τους η υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας Μαρία φαν Ντερ Χέβεν και ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Ταμείου Αρωγής για την Άγρια Φύση (WWF), Γιόχαν φαν ντε Γκρόντεν. Στην πειραματική αυτή πτήση (έγινε στα τέλη Νοεμβρίου του 2009), χρησιμοποιήθηκε βιομάζα μόνον στον ένα από τους τέσσερις κινητήρες και μάλιστα μόνον κατά 50%. Παρ’ όλα αυτά η πτήση αυτή αξιολογήθηκε ως το πρώτο, ουσιαστικό βήμα.
---------------------
Οικολογικά καύσιμα
---------------------
Είναι χαρακτηριστικό πως έπειτα από την πτήση ο φαν ντε Γκρόντεν είχε επισημάνει ότι η ανάπτυξη βιοκαυσίμων πρέπει να γίνεται με αυστηρά οικονομικά, τεχνικά και οικολογικά κριτήρια: «Χρησιμοποιούμε ένα βιοκαύσιμο δεύτερης γενιάς, έστω κι αν η χρήση του βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο και δεν έχει διασφαλίσει ακόμη άδεια κυκλοφορίας και χρήσης. Ποια τα πλεονεκτήματά του; Σε σύγκριση με την κηροζίνη εκπέμπει 80% λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα! Όμως προειδοποιούμε: η παραγωγή βιοκαυσίμων δεν πρέπει να οδηγήσει στην αποψίλωση δασών ή στην υπερβολική χρήση νερού ή να θέσει σε κίνδυνο την παραγωγή τροφίμων».
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του τομέα παραγωγής του πειραματικού Airbus Α380, που θα λειτουργήσει με βιοκαύσιμο από φύκια, Τζον Μπότι, μιλώντας στη «ΝΒ», ανέφερε χαρακτηριστικά: «Οφείλουμε να αντικαταστήσουμε την κηροζίνη με έξυπνα υλικά, για παράδειγμα με φύκια. Τελευταία, κάνουμε πειράματα με φύκια για την ανάπτυξη βιοκαυσίμων, διότι έτσι δεν επηρεάζουμε την αλυσίδα παραγωγής βασικών τροφίμων. Επιπλέον, για να μεγαλώσουν τα φύκια καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα».
Στη Γερμανία, πολλές εταιρείες αλλά και ειδικοί διαφορετικών τεχνολογικών κλάδων προσπαθούν να αναπτύξουν βιοκαύσιμα που θα είναι μεν κατάλληλα για τη βιομηχανία αερομεταφορών αλλά και πλήρως εναρμονισμένα με το περιβάλλον και την προστασία του κλίματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας, του πανεπιστημίου του Κιέλου, όπου οι επιστήμονες ερευνούν εδώ και χρόνια τη δυνατότητα παραγωγής βιοκαύσιμου από φύκια.
----------------------------------
Σε νηπιακό στάδιο η παραγωγή
----------------------------------
Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι υπάρχουν συγκεκριμένα φύκια τα οποία μπορούν να καλλιεργηθούν και δε χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν παράκτια φυτά. Έτσι, δεν κινδυνεύει η ισορροπία του θαλάσσιου οικοσυστήματος, ούτε και η παραγωγή δημητριακών, όπως γίνεται μέχρι τώρα για την παρασκευή βιομάζας από ηλίανθο ή σινάπι.
Πλην όμως, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο ειδικός επιστήμονας του «Ινστιτούτου για την Επεξεργασία Δημητριακών», Ότο Πουλτς, η παραγωγή φυκιών βρίσκεται ακόμη σε νηπιακό στάδιο, γι’ αυτό χρησιμοποιείται η καλλιέργεια ηλίανθου ή σιναπιού: «Αυτή τη στιγμή παράγονται παγκόσμια 10.000 τόνοι βιομάζας από φύκια. Χρειαζόμαστε όμως εκατομμύρια τόνους ετησίως. Και για να τα καταφέρουμε, πρέπει να καλλιεργηθούν τεράστιες εκτάσεις με φύκια».
Πρόσθεσε δε ότι επάρκεια βιομάζας από φύκια θα υπάρχει έπειτα από πέντε, ίσως και ύστερα από δέκα χρόνια. Γι’ αυτό και η βιομηχανία αερομεταφορών, τόσο στη Γερμανία, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο προσπαθεί να αναπτύξει κι άλλες εναλλακτικές μορφές ενέργειας.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Φιλοσοφικό συνέδριο οργανώνει 4-6 Μαρτίου η Ακαδημία Αθηνών στην Πατριαρχική Βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας
Υπό την αιγίδα του πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεοδώρου Β΄ και της Ακαδημίας Αθηνών, θα πραγματοποιηθεί από τις 4 έως τις 6 Μαρτίου το δεύτερο Διεθνές Συνέδριο Φιλοσοφίας, στο χώρο της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης, με θέμα: "Η έννοια του πολίτη στην ελληνική φιλοσοφία".
Το συνέδριο οργανώνεται από το Κέντρο Έρευνας της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών, με τη στήριξη της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου.
Στόχος του συνεδρίου είναι να ιχνηλατήσει και να αξιολογήσει τη θέση του πολίτη στα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας, ξεκινώντας από το Σωκράτη και τους σοφιστές και φθάνοντας ως τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα και τις φιλοσοφικές επιδράσεις που μπορούν να ανιχνευτούν στο χριστιανισμό. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στους δύο κορυφαίους φιλοσόφους, που προβληματίστηκαν έντονα αναφορικά με το ιδεατό πολιτειακό σύστημα και τους τρόπους εφαρμογής του, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλλουν με τις εισηγήσεις τους καθηγητές προερχόμενοι από διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου, μεταξύ των οποίων της Αθήνας, της Σορβόνης, των Βρυξελλών, της Ρώμης, του Καΐρου κ.ά.
Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας Απόστολος Τριφύλλης, "η επιλογή του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας ως χώρου πραγματοποίησης του συνεδρίου δεν υπήρξε διόλου τυχαία, καθώς η Αλεξάνδρεια υπήρξε κατά τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους πεδίο ιδιαιτέρως πρόσφορο, αφενός μεν, ανάπτυξης φιλοσοφικών συστημάτων, με κορυφαίο το Νεοπλατωνισμό, αφετέρου δε, αποκρυστάλλωσης της χριστιανικής θεολογίας με όρους φιλοσοφικούς. Επιπλέον, η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη έχει διαχρονικά αποθησαυρίσει ικανό αριθμό χειρογράφων φιλοσοφικού περιεχομένου".
Κατά την εναρκτήρια τελετή, θα χαιρετίσουν ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος, ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ο τέως πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ακαδημαϊκός Πάνος Λιγομενίδης, η διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας (ΚΕΕΦ) Μαρία Πρωτόπαπα Μαρνέλη, ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου και πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής του ΚΕΕΦ, ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο συμπρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής και Επόπτης του ΚΕΕΦ, ακαδημαϊκός Ευάγγελος Μουτσόπουλος και ο προϊστάμενος Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης καθηγητής Αγαμέμνων Τσελίκας.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Το συνέδριο οργανώνεται από το Κέντρο Έρευνας της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών, με τη στήριξη της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου.
Στόχος του συνεδρίου είναι να ιχνηλατήσει και να αξιολογήσει τη θέση του πολίτη στα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας, ξεκινώντας από το Σωκράτη και τους σοφιστές και φθάνοντας ως τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα και τις φιλοσοφικές επιδράσεις που μπορούν να ανιχνευτούν στο χριστιανισμό. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στους δύο κορυφαίους φιλοσόφους, που προβληματίστηκαν έντονα αναφορικά με το ιδεατό πολιτειακό σύστημα και τους τρόπους εφαρμογής του, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλλουν με τις εισηγήσεις τους καθηγητές προερχόμενοι από διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου, μεταξύ των οποίων της Αθήνας, της Σορβόνης, των Βρυξελλών, της Ρώμης, του Καΐρου κ.ά.
Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας Απόστολος Τριφύλλης, "η επιλογή του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας ως χώρου πραγματοποίησης του συνεδρίου δεν υπήρξε διόλου τυχαία, καθώς η Αλεξάνδρεια υπήρξε κατά τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους πεδίο ιδιαιτέρως πρόσφορο, αφενός μεν, ανάπτυξης φιλοσοφικών συστημάτων, με κορυφαίο το Νεοπλατωνισμό, αφετέρου δε, αποκρυστάλλωσης της χριστιανικής θεολογίας με όρους φιλοσοφικούς. Επιπλέον, η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη έχει διαχρονικά αποθησαυρίσει ικανό αριθμό χειρογράφων φιλοσοφικού περιεχομένου".
Κατά την εναρκτήρια τελετή, θα χαιρετίσουν ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος, ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ο τέως πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ακαδημαϊκός Πάνος Λιγομενίδης, η διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας (ΚΕΕΦ) Μαρία Πρωτόπαπα Μαρνέλη, ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου και πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής του ΚΕΕΦ, ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο συμπρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής και Επόπτης του ΚΕΕΦ, ακαδημαϊκός Ευάγγελος Μουτσόπουλος και ο προϊστάμενος Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης καθηγητής Αγαμέμνων Τσελίκας.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Όσοι σκέφτονται το μέλλον, γέρνουν προς τα εμπρός, ενώ όσοι σκέφτονται το παρελθόν, γέρνουν προς τα πίσω
Η θεωρία της σχετικότητας του "Αϊνστάιν", η οποία αποδεικνύει ότι ο χρόνος και χώρος δεν είναι ξεχωριστοί, αλλά αποτελούν την αλληλεξαρτημένη ενότητα του χωροχρόνου, δεν ισχύει μόνο στην φυσική, όπως φαίνεται, αλλά και στο νου μας. Απλώς και μόνο η σκέψη του παρελθόντος ή του μέλλοντος είναι αρκετή για να κάνει έναν άνθρωπο, ασυναίσθητα, να κινήσει το σώμα του προς τα πίσω ή προς τα εμπρός αντίστοιχα, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.
Η νέα έρευνα αποτελεί την πρώτη απόδειξη ότι όταν σκεφτόμαστε τον χρόνο, κινούμε και το σώμα μας στον χώρο. Με άλλα λόγια, η αφηρημένη σκέψη, το νοητικό "ταξίδι" στον χρόνο, έχει την υποσυνείδητη δύναμη να κινεί ανάλογα το σώμα ή, εναλλακτικά, το σώμα μας έχει τη δική του "χωροχρονική" γλώσσα.
Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Αμπερντίν στη Σκωτία υπό τον Λίντεν Μάιλς και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Psychological Science" (Ψυχολογική Επιστήμη), σύμφωνα με το Live Science και τους "Τάιμς της Νέας Υόρκης".
Η ικανότητα του ανθρώπινου νου να "ταξιδεύει" στον χρόνο είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν έχουν (κατά τα φαινόμενα) τα άλλα ζώα. Η νέα μελέτη δείχνει ότι ο νους μας αντιλαμβάνεται υποκειμενικά τον χρόνο σαν να είναι στενά συσχετισμένος με τον χώρο, γι' αυτό το λόγο το σώμα κινείται προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με την "κατεύθυνση" του χρονικού "ταξιδιού".
Οι ερευνητές συνέδεσαν αισθητήρες κίνησης σε 20 εθελοντές και τους έβαλαν να σκέφτονται διάφορα πράγματα στο παρελθόν ή το μέλλον. Μετά από μόλις 15 δευτερόλεπτα, όσοι σκέφτονταν το παρελθόν, είχαν κινηθεί κατά μέσο όρο ενάμιση έως δύο χιλιοστά προς τα πίσω, ενώ αντίστροφα όσοι σκέφτονταν για το μέλλον, είχαν γείρει ενστικτωδώς προς τα εμπρός γύρω στα τρία χιλιοστά (άρα η σκέψη για το μέλλον έχει ακόμα μεγαλύτερη επίδραση στο σώμα σε σχέση με τη σκέψη για το παρελθόν).
Οι βρετανοί ψυχολόγοι σχεδιάζουν νέες σχετικές έρευνες σε άλλους πολιτισμούς. Στη Δύση, όπως και στον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο, η ανθρώπινη γλώσσα και φαντασία συσχετίζει το μέλλον με αυτό που βρίσκεται μπροστά, ενώ το παρελθόν με αυτό που έχει μείνει πίσω. Όμως σε μερικούς πολιτισμούς, όπως στους Αϊμάρα των Άνδεων στη Νότια Αμερική, συμβαίνει περιέργως το αντίστροφο: τόσο γλωσσικά όσο και νοητικά συνδέουν το μέλλον με το πίσω και το παρελθόν με το μπροστά!
Οι βρετανοί ερευνητές θέλουν να διαπιστώσουν αν αυτοί οι άνθρωποι γέρνουν προς τα πίσω όταν σκέφτονται το μέλλον και προς τα εμπρός όταν σκέφτονται το παρελθόν. Αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε θα σημαίνει ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι συνέπεια μάθησης και κοινωνικής επιρροής, μέσα από τον τρόπο που, από τη γέννησή τους, οι άνθρωποι μαθαίνουν να μιλάνε και να συσχετίζουν τον χρόνο με τον χώρο.
Έρευνες αυτού του είδους ανήκουν σε ένα σύγχρονο ρεύμα ψυχολογίας, το οποίο μελετά τον τρόπο που το σώμα ενσωματώνει και "βιώνει" διάφορες αφηρημένες έννοιες και σκέψεις. Για παράδειγμα, μια πρόσφατη έρευνα ολλανδών ερευνητών του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, υπό τον δρα Νιλς Τζόστμαν, έδειξε ότι το βάρος του ίδιου βιβλίου γίνεται με διαφορετικό τρόπο αντιληπτό, ανάλογα με την αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι γι' αυτό. Όπως έδειξε το σχετικό πείραμα με εθελοντές φοιτητές, σε όσους είχε ειπωθεί ότι το βιβλίο είχε ζωτική σημασία για τις σπουδές τους, το ένιωθαν πιο βαρύ, ενώ σε όσους είχε ειπωθεί ότι το βιβλίο είχε δευτερεύουσα σημασία, το βιβλίο φαινόταν ελαφρύτερο.
Σε ένα άλλο πείραμα, σχετικά με την διαφορετική αντίληψη της θερμοκρασίας ενός χώρου ανάλογα με την ψυχική διάθεση καθενός, όσοι σκέφτονταν δυσάρεστα πράγματα από το παρελθόν τους (π.χ. μια επώδυνη απόρριψή τους από άλλους ανθρώπους) εκτιμούσαν το ίδιο δωμάτιό ότι ήταν κατά μέσο όρο πέντε βαθμούς Κελσίου ψυχρότερο σε σχέση με όσους σκέφτονταν ευχάριστα πράγματα. Άρα η μοναξιά και η "παγωμάρα" δεν έχουν μόνο μεταφορική, αλλά και κυριολεκτική σημασία.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η νέα έρευνα αποτελεί την πρώτη απόδειξη ότι όταν σκεφτόμαστε τον χρόνο, κινούμε και το σώμα μας στον χώρο. Με άλλα λόγια, η αφηρημένη σκέψη, το νοητικό "ταξίδι" στον χρόνο, έχει την υποσυνείδητη δύναμη να κινεί ανάλογα το σώμα ή, εναλλακτικά, το σώμα μας έχει τη δική του "χωροχρονική" γλώσσα.
Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Αμπερντίν στη Σκωτία υπό τον Λίντεν Μάιλς και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Psychological Science" (Ψυχολογική Επιστήμη), σύμφωνα με το Live Science και τους "Τάιμς της Νέας Υόρκης".
Η ικανότητα του ανθρώπινου νου να "ταξιδεύει" στον χρόνο είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν έχουν (κατά τα φαινόμενα) τα άλλα ζώα. Η νέα μελέτη δείχνει ότι ο νους μας αντιλαμβάνεται υποκειμενικά τον χρόνο σαν να είναι στενά συσχετισμένος με τον χώρο, γι' αυτό το λόγο το σώμα κινείται προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με την "κατεύθυνση" του χρονικού "ταξιδιού".
Οι ερευνητές συνέδεσαν αισθητήρες κίνησης σε 20 εθελοντές και τους έβαλαν να σκέφτονται διάφορα πράγματα στο παρελθόν ή το μέλλον. Μετά από μόλις 15 δευτερόλεπτα, όσοι σκέφτονταν το παρελθόν, είχαν κινηθεί κατά μέσο όρο ενάμιση έως δύο χιλιοστά προς τα πίσω, ενώ αντίστροφα όσοι σκέφτονταν για το μέλλον, είχαν γείρει ενστικτωδώς προς τα εμπρός γύρω στα τρία χιλιοστά (άρα η σκέψη για το μέλλον έχει ακόμα μεγαλύτερη επίδραση στο σώμα σε σχέση με τη σκέψη για το παρελθόν).
Οι βρετανοί ψυχολόγοι σχεδιάζουν νέες σχετικές έρευνες σε άλλους πολιτισμούς. Στη Δύση, όπως και στον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο, η ανθρώπινη γλώσσα και φαντασία συσχετίζει το μέλλον με αυτό που βρίσκεται μπροστά, ενώ το παρελθόν με αυτό που έχει μείνει πίσω. Όμως σε μερικούς πολιτισμούς, όπως στους Αϊμάρα των Άνδεων στη Νότια Αμερική, συμβαίνει περιέργως το αντίστροφο: τόσο γλωσσικά όσο και νοητικά συνδέουν το μέλλον με το πίσω και το παρελθόν με το μπροστά!
Οι βρετανοί ερευνητές θέλουν να διαπιστώσουν αν αυτοί οι άνθρωποι γέρνουν προς τα πίσω όταν σκέφτονται το μέλλον και προς τα εμπρός όταν σκέφτονται το παρελθόν. Αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε θα σημαίνει ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι συνέπεια μάθησης και κοινωνικής επιρροής, μέσα από τον τρόπο που, από τη γέννησή τους, οι άνθρωποι μαθαίνουν να μιλάνε και να συσχετίζουν τον χρόνο με τον χώρο.
Έρευνες αυτού του είδους ανήκουν σε ένα σύγχρονο ρεύμα ψυχολογίας, το οποίο μελετά τον τρόπο που το σώμα ενσωματώνει και "βιώνει" διάφορες αφηρημένες έννοιες και σκέψεις. Για παράδειγμα, μια πρόσφατη έρευνα ολλανδών ερευνητών του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, υπό τον δρα Νιλς Τζόστμαν, έδειξε ότι το βάρος του ίδιου βιβλίου γίνεται με διαφορετικό τρόπο αντιληπτό, ανάλογα με την αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι γι' αυτό. Όπως έδειξε το σχετικό πείραμα με εθελοντές φοιτητές, σε όσους είχε ειπωθεί ότι το βιβλίο είχε ζωτική σημασία για τις σπουδές τους, το ένιωθαν πιο βαρύ, ενώ σε όσους είχε ειπωθεί ότι το βιβλίο είχε δευτερεύουσα σημασία, το βιβλίο φαινόταν ελαφρύτερο.
Σε ένα άλλο πείραμα, σχετικά με την διαφορετική αντίληψη της θερμοκρασίας ενός χώρου ανάλογα με την ψυχική διάθεση καθενός, όσοι σκέφτονταν δυσάρεστα πράγματα από το παρελθόν τους (π.χ. μια επώδυνη απόρριψή τους από άλλους ανθρώπους) εκτιμούσαν το ίδιο δωμάτιό ότι ήταν κατά μέσο όρο πέντε βαθμούς Κελσίου ψυχρότερο σε σχέση με όσους σκέφτονταν ευχάριστα πράγματα. Άρα η μοναξιά και η "παγωμάρα" δεν έχουν μόνο μεταφορική, αλλά και κυριολεκτική σημασία.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Εντοπίστηκαν γονίδια που κάνουν τους ανθρώπους πιο ευάλωτους στις επιθέσεις των ιών
Ιταλοί επιστήμονες ανακάλυψαν νέα στοιχεία στα γονίδια του ανθρώπου, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι οι ιοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Παράλληλα, εντόπισαν γενετικές μεταλλάξεις που κάνουν τους ανθρώπους πιο ευάλωτους στις μολύνσεις από ιούς, μια ανακάλυψη η οποία μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη καλύτερων φαρμάκων και εμβολίων στο μέλλον.
Οι ιταλοί ερευνητές του Επιστημονικού Ινστιτούτου IRCCS, του πανεπιστημίου και του πολυτεχνείου του Μιλάνου, υπό την Μανουέλα Σιρόνι, ανακάλυψαν πάνω από 400 διαφορετικές μεταλλάξεις σε 139 γονίδια, που παίζουν ρόλο στο κατά πόσο οι άνθρωποι κινδυνεύουν να κολλήσουν κάποιον ιό. Ένα εύρημα που εξηγεί σε ένα βαθμό γιατί μερικοί άνθρωποι περνάνε όλο το χειμώνα χωρίς να αρρωστήσουν καθόλου, ενώ άλλοι κολλάνε με το παραμικρό.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "PLoS Genetics", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, ανέλυσε το γονιδίωμα 52 πληθυσμών από διαφορετικά μέρη του κόσμου, οι οποίοι είχαν εκτεθεί σε μια μεγάλη γκάμα ιών κατά τα τελευταία 200.000 χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης, ειδικά σε τοποθεσίες υγρές και ζεστές, όπως η Αφρική, όπου οι κλιματικές συνθήκες είναι ευνοϊκές για την ανάπτυξη των ιών.
Είναι ήδη γνωστό ότι οι ιοί έχουν μεταβάλει τον ανθρώπινο γενετικό "χάρτη", καθώς προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι το γονιδίωμα των ανθρώπων αποτελείται σε ποσοστό 8% από ενδογενείς ρετρο-ιούς, οι οποίοι έχουν ενσωματώσει το γενετικό κώδικά τους στο δικό μας.
Οι ιταλοί επιστήμονες αναζήτησαν ενδείξεις μόλυνσης από ιούς και τις συνέδεσαν με συγκεκριμένες γενετικές μεταλλάξεις, που προκλήθηκαν από τις επιθέσεις των ιών, ώστε να βρουν γονίδια που συνδέονται με τους ιούς. Βρήκαν περισσότερες μεταλλάξεις εκεί όπου οι ανθρώπινοι πληθυσμοί είχαν μολυνθεί από περισσότερους και διαφορετικούς ιούς, όπου δηλαδή είχε ασκηθεί μεγαλύτερη γενετική πίεση από τους ιούς. Πολλά από αυτά τα μεταλλαγμένα πλέον γονίδια κάνουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο ευάλωτους στις προσβολές από ιούς.
Η Σιρόνι δήλωσε ότι πρόκειται για μια "προκαταρκτική" εργασία που πρέπει να επαναληφθεί από άλλους ερευνητές και να επιβεβαιωθεί με εργαστηριακά πειράματα. Είπε ακόμα ότι μια ανάλογη μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί, εκτός από τους ιούς, προκειμένου να εντοπιστούν γονίδια που αυξάνουν ή μειώνουν τον κίνδυνο μόλυνσης από άλλους μικρο-οργανισμούς, όπως τα βακτήρια.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.plosgenetics.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pgen.1000849
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Οι ιταλοί ερευνητές του Επιστημονικού Ινστιτούτου IRCCS, του πανεπιστημίου και του πολυτεχνείου του Μιλάνου, υπό την Μανουέλα Σιρόνι, ανακάλυψαν πάνω από 400 διαφορετικές μεταλλάξεις σε 139 γονίδια, που παίζουν ρόλο στο κατά πόσο οι άνθρωποι κινδυνεύουν να κολλήσουν κάποιον ιό. Ένα εύρημα που εξηγεί σε ένα βαθμό γιατί μερικοί άνθρωποι περνάνε όλο το χειμώνα χωρίς να αρρωστήσουν καθόλου, ενώ άλλοι κολλάνε με το παραμικρό.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "PLoS Genetics", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, ανέλυσε το γονιδίωμα 52 πληθυσμών από διαφορετικά μέρη του κόσμου, οι οποίοι είχαν εκτεθεί σε μια μεγάλη γκάμα ιών κατά τα τελευταία 200.000 χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης, ειδικά σε τοποθεσίες υγρές και ζεστές, όπως η Αφρική, όπου οι κλιματικές συνθήκες είναι ευνοϊκές για την ανάπτυξη των ιών.
Είναι ήδη γνωστό ότι οι ιοί έχουν μεταβάλει τον ανθρώπινο γενετικό "χάρτη", καθώς προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι το γονιδίωμα των ανθρώπων αποτελείται σε ποσοστό 8% από ενδογενείς ρετρο-ιούς, οι οποίοι έχουν ενσωματώσει το γενετικό κώδικά τους στο δικό μας.
Οι ιταλοί επιστήμονες αναζήτησαν ενδείξεις μόλυνσης από ιούς και τις συνέδεσαν με συγκεκριμένες γενετικές μεταλλάξεις, που προκλήθηκαν από τις επιθέσεις των ιών, ώστε να βρουν γονίδια που συνδέονται με τους ιούς. Βρήκαν περισσότερες μεταλλάξεις εκεί όπου οι ανθρώπινοι πληθυσμοί είχαν μολυνθεί από περισσότερους και διαφορετικούς ιούς, όπου δηλαδή είχε ασκηθεί μεγαλύτερη γενετική πίεση από τους ιούς. Πολλά από αυτά τα μεταλλαγμένα πλέον γονίδια κάνουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο ευάλωτους στις προσβολές από ιούς.
Η Σιρόνι δήλωσε ότι πρόκειται για μια "προκαταρκτική" εργασία που πρέπει να επαναληφθεί από άλλους ερευνητές και να επιβεβαιωθεί με εργαστηριακά πειράματα. Είπε ακόμα ότι μια ανάλογη μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί, εκτός από τους ιούς, προκειμένου να εντοπιστούν γονίδια που αυξάνουν ή μειώνουν τον κίνδυνο μόλυνσης από άλλους μικρο-οργανισμούς, όπως τα βακτήρια.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.plosgenetics.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pgen.1000849
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Νέα επίμαχη θεωρία ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε από μια φυσική πυρηνική έκρηξη στη Γη
Μια νέα ολλανδική επιστημονική θεωρία, που θυμίζει λιγάκι ταινία επιστημονικής φαντασίας, υποστηρίζει ότι η Σελήνη δεν δημιουργήθηκε, όταν ένα μεγάλο ουράνιο σώμα προσέκρουσε στον πλανήτη μας, σύμφωνα με την κυρίαρχη σήμερα αντίληψη, αλλά από μια φυσική πυρηνική έκρηξη στον μανδύα, δηλαδή στο εσωτερικό της Γης, η οποία εκτόξευσε στο διάστημα έναν τεράστιο πίδακα υλικών από το υπέδαφος του πλανήτη μας.
Το πρόβλημα με την κυρίαρχη θεωρία της πρόσκρουσης είναι ότι, όπως δείχνουν οι προσομοιώσεις σε υπολογιστές, το φεγγάρι θα έπρεπε να αποτελείται κατά 80% από τα υλικά του άγνωστου σώματος που έπεσε στη Γη και μόνο κατά 20% από τα υλικά του πλανήτη μας. Όμως η Σελήνη, σύμφωνα τις αναλογίες ισοτόπων τόσο των ελαφρών (οξυγόνου, πυρίτιου, ποτάσσιου), όσο και των βαρύτερων στοιχείων (χρωμίου, νεοδύμιου κ.α.) που έχουν βρεθεί στους σεληνιακούς βράχους, έχει σχεδόν ταυτόσημη γεωλογική σύνθεση με τη γήινη.
Μια εναλλακτική υπόθεση για το σχηματισμό της Σελήνης, σύμφωνα με την οποία δικαιολογείται η Γη και το φεγγάρι να έχουν παρόμοια γεωλογική σύσταση, προτάθηκε από τον Γεώργιο Δαρβίνο (γιό του διάσημου Καρόλου), το 1879. Με βάση αυτή την θεωρία, η Γη και ο μετέπειτα δορυφόρος της αρχικά αποτελούσαν μια ενιαία μάζα λιωμένου βράχου, η ταχύτητα περιστροφής του οποίου ήταν τέτοια, ώστε η βαρύτητα ήταν μόλις οριακά μεγαλύτερη από τις κεντρόφυγες δυνάμεις. Έτσι, θα αρκούσε ένα ελαφρό "χτύπημα" για να ξεκολλήσει ένα κομμάτι του λιωμένου βράχου, να εκτιναχθεί στο διάστημα, να μπει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και να αποτελέσει τη Σελήνη. Όμως η θεωρία αυτή απορρίφθηκε τελικά, επειδή κανείς επιστήμων δεν μπορούσε να φανταστεί κάποια ενδογενή γήινη πηγή ενέργειας που χρειαζόταν για να "σπρώξει" το φεγγάρι μακριά από τη Γη.
Τώρα, η θεωρία αυτή αποκτά καινούρια ορμή, χάρη σε δύο ολλανδούς επιστήμονες, τον Ρομπ ντε Μέιτζερ του νοτιοαφρικανικού πανεπιστημίου του Δυτικού Ακρωτηρίου και τον Βιμ βαν Βέστρενεν του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, οι οποίοι πιστεύουν ότι βρήκαν ακριβώς αυτή την απαιτούμενη πηγή ενέργειας. Όπως υποστηρίζουν, επρόκειτο για μια φυσική πυρηνική έκρηξη, η οποία προκλήθηκε όταν συγκεντρώθηκαν μεγάλες ποσότητες βαρέων ραδιενεργών στοιχείων, όπως το θόριο και το ουράνιο, στο σύνορο ανάμεσα στο μανδύα και τον πυρήνα του πλανήτη μας. Τελικά, όπως πιστεύουν, προκλήθηκε μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση και μια τεράστια πυρηνική έκρηξη, η οποία "έσπρωξε" ένα κομμάτι της Γης στο διάστημα με την μορφή δορυφόρου.
Η άποψη ότι η Γη έγινε ένας φυσικός πυρηνικός γεω-αντιδραστήρας, σύμφωνα με τους ολλανδούς επιστήμονες, δεν είναι τόσο απίθανη, καθώς όπως αναφέρουν, τέτοιοι γεω-αντιδραστήρες έχουν εντοπιστεί στο παρελθόν στον πλανήτη μας, όπως π.χ. στην περιοχή Όκλο στη Δημοκρατία της Γκαμπόν στη Δυτική Αφρική, όπου εκτιμάται ότι βρισκόταν σε λειτουργία πριν από 1,5 έως 2 δισ. χρόνια.
Την υπόθεση ύπαρξης φυσικών γεω-αντιδραστήρων πρώτος προέβαλε ο αμερικανός γεωφυσικός Μάρβιν Χέρντον, ο οποίος υποστήριξε ότι το βαρύτερο στοιχείο της φύσης, το ουράνιο, βούλιαξε σταδιακά στον πυρήνα της Γης και σχημάτισε ένα φυσικό αντιδραστήρα διαστάσεων πολλών χιλιομέτρων. Όμως ακόμα κι αυτός, αντίθετα με τους ολλανδούς ερευνητές, δεν πιστεύει, όπως δήλωσε, ότι ο γεω-αντιδραστήρας μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στο όριο μεταξύ μανδύα και πυρήνα, γιατί το ουράνιο τελικά θα κατέληγε λόγω βάρους μέσα στον πυρήνα της Γης.
Όμως η καινοφανής θεωρία έχει ήδη προκαλέσει γενικότερο σκεπτικισμό και αντιδράσεις στους επιστημονικούς κύκλους, σύμφωνα με το New Scientist. "Πώς ξέρουν ότι πράγματι η θερμότητα από το γεω-αντιδραστήρα (σ.σ. αν υπήρξε) θα εκτίναξε την ύλη από τη Γη στο διάστημα, όπως υποθέτουν;", αναρωτήθηκε ο αστροφυσικός του πανεπιστημίου Πρίνστον των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Γκοτ. "Η όλη ιδέα δεν είναι λογική από φυσική άποψη", δήλωσε ο πλανητικός φυσικός Ντέηβιντ Στίβενσον του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech).
Ο Γκοτ έθεσε το ερώτημα γιατί κάτι ανάλογο δεν συνέβη στην Αφροδίτη, η οποία έχει παρόμοια μάζα και γεωλογική σύνθεση με τη Γη, αλλά δεν διαθέτει δορυφόρο σαν τη Σελήνη. Επίσης, όπως δήλωσε, υπάρχει μια απλή απάντηση στο γιατί η Σελήνη έχει ίδια γεωλογική σύνθεση με τη Γη: επειδή το ουράνιο σώμα σαν τον Άρη (το οποίο μερικοί ονομάζουν "Θεία"), που κάποτε προσέκρουσε στον πλανήτη μας, είχε δημιουργηθεί από υλικά, τα οποία είχαν συντεθεί σε ίδια απόσταση από τον ήλιο με τα υλικά της αρχέγονης Γης. Έτσι, όταν αυτό προσέκρουσε στον πλανήτη μας και σχημάτισε τη Σελήνη, μαζί με γήινα υλικά που εκτοξεύτηκαν από κοινού στο διάστημα, η γεωλογική σύνθεση του δορυφόρου δεν διέφερε από της Γης. Συνεπώς το σενάριο πρόσκρουσης -με βάση αυτή τη θεωρία- δεν χρειάζεται να ανατραπεί. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://arxiv.org/abs/1001.4243
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Το πρόβλημα με την κυρίαρχη θεωρία της πρόσκρουσης είναι ότι, όπως δείχνουν οι προσομοιώσεις σε υπολογιστές, το φεγγάρι θα έπρεπε να αποτελείται κατά 80% από τα υλικά του άγνωστου σώματος που έπεσε στη Γη και μόνο κατά 20% από τα υλικά του πλανήτη μας. Όμως η Σελήνη, σύμφωνα τις αναλογίες ισοτόπων τόσο των ελαφρών (οξυγόνου, πυρίτιου, ποτάσσιου), όσο και των βαρύτερων στοιχείων (χρωμίου, νεοδύμιου κ.α.) που έχουν βρεθεί στους σεληνιακούς βράχους, έχει σχεδόν ταυτόσημη γεωλογική σύνθεση με τη γήινη.
Μια εναλλακτική υπόθεση για το σχηματισμό της Σελήνης, σύμφωνα με την οποία δικαιολογείται η Γη και το φεγγάρι να έχουν παρόμοια γεωλογική σύσταση, προτάθηκε από τον Γεώργιο Δαρβίνο (γιό του διάσημου Καρόλου), το 1879. Με βάση αυτή την θεωρία, η Γη και ο μετέπειτα δορυφόρος της αρχικά αποτελούσαν μια ενιαία μάζα λιωμένου βράχου, η ταχύτητα περιστροφής του οποίου ήταν τέτοια, ώστε η βαρύτητα ήταν μόλις οριακά μεγαλύτερη από τις κεντρόφυγες δυνάμεις. Έτσι, θα αρκούσε ένα ελαφρό "χτύπημα" για να ξεκολλήσει ένα κομμάτι του λιωμένου βράχου, να εκτιναχθεί στο διάστημα, να μπει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και να αποτελέσει τη Σελήνη. Όμως η θεωρία αυτή απορρίφθηκε τελικά, επειδή κανείς επιστήμων δεν μπορούσε να φανταστεί κάποια ενδογενή γήινη πηγή ενέργειας που χρειαζόταν για να "σπρώξει" το φεγγάρι μακριά από τη Γη.
Τώρα, η θεωρία αυτή αποκτά καινούρια ορμή, χάρη σε δύο ολλανδούς επιστήμονες, τον Ρομπ ντε Μέιτζερ του νοτιοαφρικανικού πανεπιστημίου του Δυτικού Ακρωτηρίου και τον Βιμ βαν Βέστρενεν του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, οι οποίοι πιστεύουν ότι βρήκαν ακριβώς αυτή την απαιτούμενη πηγή ενέργειας. Όπως υποστηρίζουν, επρόκειτο για μια φυσική πυρηνική έκρηξη, η οποία προκλήθηκε όταν συγκεντρώθηκαν μεγάλες ποσότητες βαρέων ραδιενεργών στοιχείων, όπως το θόριο και το ουράνιο, στο σύνορο ανάμεσα στο μανδύα και τον πυρήνα του πλανήτη μας. Τελικά, όπως πιστεύουν, προκλήθηκε μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση και μια τεράστια πυρηνική έκρηξη, η οποία "έσπρωξε" ένα κομμάτι της Γης στο διάστημα με την μορφή δορυφόρου.
Η άποψη ότι η Γη έγινε ένας φυσικός πυρηνικός γεω-αντιδραστήρας, σύμφωνα με τους ολλανδούς επιστήμονες, δεν είναι τόσο απίθανη, καθώς όπως αναφέρουν, τέτοιοι γεω-αντιδραστήρες έχουν εντοπιστεί στο παρελθόν στον πλανήτη μας, όπως π.χ. στην περιοχή Όκλο στη Δημοκρατία της Γκαμπόν στη Δυτική Αφρική, όπου εκτιμάται ότι βρισκόταν σε λειτουργία πριν από 1,5 έως 2 δισ. χρόνια.
Την υπόθεση ύπαρξης φυσικών γεω-αντιδραστήρων πρώτος προέβαλε ο αμερικανός γεωφυσικός Μάρβιν Χέρντον, ο οποίος υποστήριξε ότι το βαρύτερο στοιχείο της φύσης, το ουράνιο, βούλιαξε σταδιακά στον πυρήνα της Γης και σχημάτισε ένα φυσικό αντιδραστήρα διαστάσεων πολλών χιλιομέτρων. Όμως ακόμα κι αυτός, αντίθετα με τους ολλανδούς ερευνητές, δεν πιστεύει, όπως δήλωσε, ότι ο γεω-αντιδραστήρας μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στο όριο μεταξύ μανδύα και πυρήνα, γιατί το ουράνιο τελικά θα κατέληγε λόγω βάρους μέσα στον πυρήνα της Γης.
Όμως η καινοφανής θεωρία έχει ήδη προκαλέσει γενικότερο σκεπτικισμό και αντιδράσεις στους επιστημονικούς κύκλους, σύμφωνα με το New Scientist. "Πώς ξέρουν ότι πράγματι η θερμότητα από το γεω-αντιδραστήρα (σ.σ. αν υπήρξε) θα εκτίναξε την ύλη από τη Γη στο διάστημα, όπως υποθέτουν;", αναρωτήθηκε ο αστροφυσικός του πανεπιστημίου Πρίνστον των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Γκοτ. "Η όλη ιδέα δεν είναι λογική από φυσική άποψη", δήλωσε ο πλανητικός φυσικός Ντέηβιντ Στίβενσον του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech).
Ο Γκοτ έθεσε το ερώτημα γιατί κάτι ανάλογο δεν συνέβη στην Αφροδίτη, η οποία έχει παρόμοια μάζα και γεωλογική σύνθεση με τη Γη, αλλά δεν διαθέτει δορυφόρο σαν τη Σελήνη. Επίσης, όπως δήλωσε, υπάρχει μια απλή απάντηση στο γιατί η Σελήνη έχει ίδια γεωλογική σύνθεση με τη Γη: επειδή το ουράνιο σώμα σαν τον Άρη (το οποίο μερικοί ονομάζουν "Θεία"), που κάποτε προσέκρουσε στον πλανήτη μας, είχε δημιουργηθεί από υλικά, τα οποία είχαν συντεθεί σε ίδια απόσταση από τον ήλιο με τα υλικά της αρχέγονης Γης. Έτσι, όταν αυτό προσέκρουσε στον πλανήτη μας και σχημάτισε τη Σελήνη, μαζί με γήινα υλικά που εκτοξεύτηκαν από κοινού στο διάστημα, η γεωλογική σύνθεση του δορυφόρου δεν διέφερε από της Γης. Συνεπώς το σενάριο πρόσκρουσης -με βάση αυτή τη θεωρία- δεν χρειάζεται να ανατραπεί. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://arxiv.org/abs/1001.4243
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Οι ευτυχισμένοι και ενθουσιώδεις άνθρωποι έχουν πιο υγιή καρδιά, σύμφωνα με νέα έρευνα
Οι άνθρωποι που είναι συνήθως χαρούμενοι και ενθουσιώδεις στη ζωή τους, είναι λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν πρόβλημα στην καρδιά τους, σε σχέση με όσους τείνουν να είναι μελαγχολικοί, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία τονίζει ότι η ενίσχυση των θετικών συναισθημάτων σε έναν άνθρωπο βοηθά σημαντικά στην μείωση του κινδύνου εμφράγματος.
Η έρευνα είναι η πρώτη που δείχνει ότι υπάρχει μια ανεξάρτητη και άμεση σχέση ανάμεσα στα θετικά συναισθήματα και στις παθήσεις της καρδιάς, επισημαίνει πάντως ότι χρειάζονται και άλλες κλινικές μελέτες για επιβεβαίωση, πριν γίνουν συστάσεις σε γιατρούς και ασθενείς για νέες θεραπευτικές οδηγίες.
Η νέα μελέτη έγινε από την Καρίνα Ντέηβιντσον του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου Κολούμπια των ΚΠΑ και δημοσιεύτηκε στο ευρωπαϊκό περιοδικό καρδιολογίας "European Heart Journal", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και τους "Τάιμς του Λονδίνου".
Οι ερευνητές μελέτησαν για μια δεκαετία 1.739 άτομα αναλύοντας διαχρονικά τη συναισθηματική τους κατάσταση σε σχέση με την υγεία της καρδιάς τους. Διαπίστωσαν ότι τα λεγόμενα "θετικά συναισθήματα" (χαρά, ευτυχία, ενθουσιασμός, ικανοποίηση κ.α.) μειώνουν κατά 22% τον κίνδυνο εμφράγματος, στηθάγχης ή εγκεφαλικού για κάθε στάδιο μεγαλύτερης έντασης σε αυτά τα συναισθήματα. Δηλαδή όσοι δεν έχουν καθόλου τέτοια συναισθήματα, έχουν 22% μεγαλύτερο κίνδυνο από όσους έχουν "λίγα" τέτοια θετικά συναισθήματα, ενώ οι τελευταίοι έχουν 22% περισσότερο από όσους έχουν "ενδιάμεσα-μέτρια" θετικά συναισθήματα κ.ο.κ.
Αντίθετα, τα αρνητικά συναισθήματα (κατάθλιψη, εχθρότητα, άγχος κ.α.) αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιοπάθειας. Αν κάποιος είναι γενικά αισιόδοξος και χαρούμενος, αλλά μόνο περιστασιακά νιώθει αρνητικά συναισθήματα, λόγω π.χ. κάποιων συμβάντων, τότε δεν αυξάνεται ιδιαίτερα ο κίνδυνος για την καρδιά του. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι δυνατό ένας άνθρωπος να προστατεύσει την καρδιά και να προλάβει τις παθήσεις της σε σημαντικό βαθμό, αναπτύσσοντας μόνιμα θετικά συναισθήματα.
Το κάπνισμα, η παχυσαρκία, η κληρονομικότητα, η πίεση και η χοληστερίνη θεωρούνται παραδοσιακά παράγοντες υψηλού κινδύνου για την καρδιά, ενώ το επίπεδο μόρφωσης και εισοδήματος παίζουν κι αυτά ρόλο. Σύμφωνα με τη Ντέηβιντσον, μια ερμηνεία για τη σημασία των θετικών συναισθημάτων είναι ότι οι άνθρωποι που νιώθουν έτσι, χαλαρώνουν περισσότερο, ανακάμπτουν ταχύτερα από δυσάρεστα γεγονότα και δεν τα ξαναζούν συνεχώς μέσα στο μυαλό τους, γεννώντας διαρκώς άγχος στον εαυτό τους.
"Ο καθένας πρέπει να βάλει λίγη χαρά στην καθημερινή ζωή του και να μην περιμένει τις διακοπές. Περνώντας κάθε μέρα λίγα λεπτά πραγματικής χαλάρωσης και εσωτερικής ευχαρίστησης με τον εαυτό μας, όπως με διάβασμα, περπάτημα ή ακρόαση μουσικής, κάνει καλό στην ψυχική και σωματική υγεία μας", πρόσθεσε.
Οι καρδιοπάθειες είναι η κυριότερη αιτία θανάτου ανδρών και γυναικών στις ανεπτυγμένες χώρες. Μαζί με το διαβήτη, οι καρδιαγγειακές παθήσεις αποτελούν περίπου το ένα τρίτο όλων των θανάτων στον κόσμο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://eurheartj.oxfordjournals.org/cgi/content/abstract/ehp603
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η έρευνα είναι η πρώτη που δείχνει ότι υπάρχει μια ανεξάρτητη και άμεση σχέση ανάμεσα στα θετικά συναισθήματα και στις παθήσεις της καρδιάς, επισημαίνει πάντως ότι χρειάζονται και άλλες κλινικές μελέτες για επιβεβαίωση, πριν γίνουν συστάσεις σε γιατρούς και ασθενείς για νέες θεραπευτικές οδηγίες.
Η νέα μελέτη έγινε από την Καρίνα Ντέηβιντσον του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου Κολούμπια των ΚΠΑ και δημοσιεύτηκε στο ευρωπαϊκό περιοδικό καρδιολογίας "European Heart Journal", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και τους "Τάιμς του Λονδίνου".
Οι ερευνητές μελέτησαν για μια δεκαετία 1.739 άτομα αναλύοντας διαχρονικά τη συναισθηματική τους κατάσταση σε σχέση με την υγεία της καρδιάς τους. Διαπίστωσαν ότι τα λεγόμενα "θετικά συναισθήματα" (χαρά, ευτυχία, ενθουσιασμός, ικανοποίηση κ.α.) μειώνουν κατά 22% τον κίνδυνο εμφράγματος, στηθάγχης ή εγκεφαλικού για κάθε στάδιο μεγαλύτερης έντασης σε αυτά τα συναισθήματα. Δηλαδή όσοι δεν έχουν καθόλου τέτοια συναισθήματα, έχουν 22% μεγαλύτερο κίνδυνο από όσους έχουν "λίγα" τέτοια θετικά συναισθήματα, ενώ οι τελευταίοι έχουν 22% περισσότερο από όσους έχουν "ενδιάμεσα-μέτρια" θετικά συναισθήματα κ.ο.κ.
Αντίθετα, τα αρνητικά συναισθήματα (κατάθλιψη, εχθρότητα, άγχος κ.α.) αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιοπάθειας. Αν κάποιος είναι γενικά αισιόδοξος και χαρούμενος, αλλά μόνο περιστασιακά νιώθει αρνητικά συναισθήματα, λόγω π.χ. κάποιων συμβάντων, τότε δεν αυξάνεται ιδιαίτερα ο κίνδυνος για την καρδιά του. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι δυνατό ένας άνθρωπος να προστατεύσει την καρδιά και να προλάβει τις παθήσεις της σε σημαντικό βαθμό, αναπτύσσοντας μόνιμα θετικά συναισθήματα.
Το κάπνισμα, η παχυσαρκία, η κληρονομικότητα, η πίεση και η χοληστερίνη θεωρούνται παραδοσιακά παράγοντες υψηλού κινδύνου για την καρδιά, ενώ το επίπεδο μόρφωσης και εισοδήματος παίζουν κι αυτά ρόλο. Σύμφωνα με τη Ντέηβιντσον, μια ερμηνεία για τη σημασία των θετικών συναισθημάτων είναι ότι οι άνθρωποι που νιώθουν έτσι, χαλαρώνουν περισσότερο, ανακάμπτουν ταχύτερα από δυσάρεστα γεγονότα και δεν τα ξαναζούν συνεχώς μέσα στο μυαλό τους, γεννώντας διαρκώς άγχος στον εαυτό τους.
"Ο καθένας πρέπει να βάλει λίγη χαρά στην καθημερινή ζωή του και να μην περιμένει τις διακοπές. Περνώντας κάθε μέρα λίγα λεπτά πραγματικής χαλάρωσης και εσωτερικής ευχαρίστησης με τον εαυτό μας, όπως με διάβασμα, περπάτημα ή ακρόαση μουσικής, κάνει καλό στην ψυχική και σωματική υγεία μας", πρόσθεσε.
Οι καρδιοπάθειες είναι η κυριότερη αιτία θανάτου ανδρών και γυναικών στις ανεπτυγμένες χώρες. Μαζί με το διαβήτη, οι καρδιαγγειακές παθήσεις αποτελούν περίπου το ένα τρίτο όλων των θανάτων στον κόσμο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://eurheartj.oxfordjournals.org/cgi/content/abstract/ehp603
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Τα παχύτερα αγόρια είναι πιθανότερο να μπουν αργότερα στην εφηβεία, ενώ τα παχύτερα κορίτσια νωρίτερα
Τα υπέρβαρα αγόρια είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν καθυστερημένη έναρξη της εφηβείας σε σχέση με τα λεπτότερα, ενώ στα κορίτσια συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή τα πιο παχουλά κορίτσια έχουν αυξημένες πιθανότητες να μπουν στην εφηβεία νωρίτερα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη, υπό την δρα Τζόις Λι του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν (Αν Άρμπορ), δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό “Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine” (Αρχεία Παιδιατρικής και Ιατρικής των Εφήβων), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ.
Η σχέση ανάμεσα στον μεγαλύτερο δείκτη σωματικής μάζας και στην πρώιμη έναρξη της εφηβείας έχει μελετηθεί και επιβεβαιωθεί επαρκώς στα κορίτσια, αλλά στα αγόρια μέχρι τώρα δεν είχε συμβεί κάτι ανάλογο, καθώς είχαν γίνει λιγότερες σχετικές έρευνες.
Η νέα μελέτη δεν μπόρεσε να εντοπίσει ένα συγκεκριμένο βάρος στο οποίο ο κίνδυνος της καθυστερημένης εφηβείας αυξάνει για τα αγόρια, όμως επιβεβαίωσε ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στους δύο παράγοντες (βάρος-εφηβεία).
Τα αγόρια αρχίζουν να δείχνουν σημάδια εισόδου στην εφηβεία συνήθως λίγο μετά τα δέκατα γενέθλιά τους, αν και -αντίθετα με τα κορίτσια που έχουν την εμμηνόρροια- δεν εμφανίζουν κάποιο συγκεκριμένο ξεκάθαρο σημάδι εφηβείας, γι’ αυτό ακριβώς η μελέτη της εφηβείας στα αγόρια είναι πιο δύσκολη. Σύμφωνα με την Λι, «βασικά, όταν μπαίνουν στην εφηβεία, τα γεννητικά όργανά τους αρχίζουν να μεγαλώνουν». Η όλη διαδικασία της εφηβείας στα αγόρια μπορεί να κρατήσει από τρία έως πέντε χρόνια.
Η κυρίαρχη σήμερα θεωρία γιατί τα κορίτσια με μεγαλύτερο βάρος μπαίνουν στην εφηβεία νωρίτερα, είναι ότι εμπλέκεται η ορμόνη λεπτίνη, η οποία αυξάνει όταν η μάζα του λίπους ενός ανθρώπου αυξάνει. Μια παρόμοια ορμονική διαδικασία συμβαίνει και στα αγόρια. Πάντως, σύμφωνα με τη Λι, η οποία τόνισε την ανάγκη να γίνουν περισσότερες μελέτες πάνω στο ζήτημα, «ουσιαστικά, βρισκόμαστε στο σκοτάδι αναφορικά με το πώς δουλεύει η εφηβεία».
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://archpedi.ama-assn.org/cgi/content/abstract/164/2/139
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η μελέτη, υπό την δρα Τζόις Λι του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν (Αν Άρμπορ), δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό “Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine” (Αρχεία Παιδιατρικής και Ιατρικής των Εφήβων), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ.
Η σχέση ανάμεσα στον μεγαλύτερο δείκτη σωματικής μάζας και στην πρώιμη έναρξη της εφηβείας έχει μελετηθεί και επιβεβαιωθεί επαρκώς στα κορίτσια, αλλά στα αγόρια μέχρι τώρα δεν είχε συμβεί κάτι ανάλογο, καθώς είχαν γίνει λιγότερες σχετικές έρευνες.
Η νέα μελέτη δεν μπόρεσε να εντοπίσει ένα συγκεκριμένο βάρος στο οποίο ο κίνδυνος της καθυστερημένης εφηβείας αυξάνει για τα αγόρια, όμως επιβεβαίωσε ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στους δύο παράγοντες (βάρος-εφηβεία).
Τα αγόρια αρχίζουν να δείχνουν σημάδια εισόδου στην εφηβεία συνήθως λίγο μετά τα δέκατα γενέθλιά τους, αν και -αντίθετα με τα κορίτσια που έχουν την εμμηνόρροια- δεν εμφανίζουν κάποιο συγκεκριμένο ξεκάθαρο σημάδι εφηβείας, γι’ αυτό ακριβώς η μελέτη της εφηβείας στα αγόρια είναι πιο δύσκολη. Σύμφωνα με την Λι, «βασικά, όταν μπαίνουν στην εφηβεία, τα γεννητικά όργανά τους αρχίζουν να μεγαλώνουν». Η όλη διαδικασία της εφηβείας στα αγόρια μπορεί να κρατήσει από τρία έως πέντε χρόνια.
Η κυρίαρχη σήμερα θεωρία γιατί τα κορίτσια με μεγαλύτερο βάρος μπαίνουν στην εφηβεία νωρίτερα, είναι ότι εμπλέκεται η ορμόνη λεπτίνη, η οποία αυξάνει όταν η μάζα του λίπους ενός ανθρώπου αυξάνει. Μια παρόμοια ορμονική διαδικασία συμβαίνει και στα αγόρια. Πάντως, σύμφωνα με τη Λι, η οποία τόνισε την ανάγκη να γίνουν περισσότερες μελέτες πάνω στο ζήτημα, «ουσιαστικά, βρισκόμαστε στο σκοτάδι αναφορικά με το πώς δουλεύει η εφηβεία».
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://archpedi.ama-assn.org/cgi/content/abstract/164/2/139
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Εντοπίστηκαν για πρώτη φορά περιοχές στον εγκέφαλο, που όταν καταστρέφονται, οδηγούν σε αυξημένη πνευματικότητα
Ιταλοί νευροεπιστήμονες εντόπισαν εγκεφαλικές περιοχές, οι οποίες, όταν υποστούν ζημιά λόγω κακώσεων, όγκου κλπ., προκαλούν αυξημένη πνευματική δραστηριότητα και ιδίως το αίσθημα της εσωτερικής γαλήνης και υπερβατικότητας ή αυτο-υπέρβασης, δηλαδή το αίσθημα κάποιου ότι ξεπερνά τον εαυτό του και αποτελεί οργανικό μέρος του σύμπαντος.
Αν και η επιστήμη δέχεται όλο και περισσότερο ότι οι διάφορες συμπεριφορές και εμπειρίες του ανθρώπου, ακόμα και οι πνευματικές-θρησκευτικές, πηγάζουν από τον εγκέφαλό του, ο εντοπισμός της συγκεκριμένης νευρωνικής βάσης των εμπειριών αυτών έχει αποδειχτεί πραγματική πρόκληση για τους νευροεπιστήμονες μέχρι τώρα.
Η νέα ανακάλυψη, που παρέχει τις ισχυρότερες μέχρι σήμερα ενδείξεις ότι η πνευματικότητα συνδέεται με συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, έγινε από τον γνωσιακούς νευροπιστήμονες Κόσιμο Ουργκέζι του πανεπιστημίου του Ούντινε και Σαλβατόρε Αγκλιότι του πανεπιστημίου Σαπιέντσα της Ρώμης και τους συνεργάτες τους και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Neuron” (Νευρών), σύμφωνα με το Science, το Live Science, το Nature και το New Scientist. Οι ερευνητές μελέτησαν τις περιπτώσεις 88 ασθενών, οι οποίοι έκαναν χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση καρκινικών όγκων από τον εγκέφαλο και πραγματοποίησαν σε αυτούς λεπτομερή τεστ ανάλυσης της προσωπικότητας πριν και μετά την επέμβαση.
Η επιλεκτική αφαίρεση νευρώνων κυρίως από δύο περιοχές, από τον οπίσθιο κάτω αριστερό βρεγματικό λοβό και από τη δεξιά γωνιώδη έλικα (στο πλαίσιο της χειρουργικής επέμβασης), προκάλεσε αυξημένο αίσθημα υπερβατικότητας σε όσους ασθενείς υποβλήθηκαν σε αυτήν. Αντίθετα, δεν υπήρξαν αλλαγές στην προσωπικότητα, ούτε αυξημένο αίσθημα πνευματικότητας και υπερβατικότητας σε όσους ασθενείς υπέστησαν αφαίρεση νευρώνων σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου.
Οι ιταλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι βρήκαν την εγκεφαλική βάση για τις υπερβατικές θρησκευτικές και γενικότερα πνευματικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Η συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου (ιδίως ο οπίσθιος βρεγματικός λοβός) συνδέεται με τη διατήρηση του αισθήματος του εαυτού, βοηθώντας π.χ. έναν άνθρωπο να έχει συναίσθηση των μελών του σώματός του. Έχει επίσης δειχτεί στο παρελθόν, μετά από μελέτες σε χριστιανές μοναχές και βουδιστές μοναχούς, ότι ενεργοποιείται στην προσευχή και το διαλογισμό. Μια βλάβη σε αυτή την περιοχή (π.χ. λόγω όγκου) μπορεί να ανοίξει το δρόμο στο άτομο για να υπερβεί το αίσθημα του «εδώ και τώρα» ή, αντίθετα, να το βιώσει πραγματικά (στο μέτρο που η υπερβατικότητα μπορεί να είναι τελικά η ουσιαστική βίωση του παρόντος).
Οι ως τώρα έρευνες των νευροεπιστημόνων έχουν αποτύχει να εντοπίσουν ένα και μοναδικό «σημείο του Θεού» στον εγκέφαλο. Αν και το ζήτημα είναι πολύπλοκο, οι έρευνες τείνουν να συμπεράνουν ότι η πνευματικότητα με τη γενικότερη έννοια δεν ενεργοποιεί ακριβώς τις ίδιες εγκεφαλικές περιοχές με την θρησκεία ειδικότερα. Προηγούμενες μελέτες νευροαπεικόνισης είχαν συνδέσει τις πνευματικές και υπερβατικές εμπειρίες του ατόμου με ένα ευρύ νευρωνικό δίκτυο που συνδέει διάφορες περιοχές του εγκεφάλου, όμως για πρώτη φορά επιβεβαιώθηκε, χάρη στη νέα έρευνα, μια άμεση σχέση αιτίας και αιτιατού ανάμεσα σε μια εγκεφαλική περιοχή και στην άμεση πρόκληση αισθήματος υπερβατικότητας.
Επίσης διαπιστώθηκε ότι σε όσους ασθενείς αφαιρέθηκε εγκεφαλικός ιστός από την συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, αυτοί ένιωθαν πιο συνδεμένοι με τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά και με τη φύση, έτειναν να πιστεύουν περισσότερο στα θαύματα, στην έκτη αίσθηση και γενικότερα στα άυλα φαινόμενα, έχαναν περισσότερο το αίσθημα του χώρου και του χρόνου, ενώ παράλληλα φοβούνταν λιγότερο για την ασθένειά τους και τον θάνατο. Αντίθετα, όσοι ασθενείς, στο πλαίσιο της χειρουργικής αφαίρεσης του όγκου, έχασαν τμήματα του εγκεφαλικού ιστού από άλλα μέρη του εγκεφάλου, δεν είχαν τέτοιες τάσεις και αλλαγές στη συνέχεια.
Ο Ουργκέζι δήλωσε ότι στο μέλλον σχεδιάζει να προκαλέσει σε υγιείς ανθρώπους την αύξηση της πνευματικότητας, μέσω της μη επεμβατικής τεχνικής της διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης, η οποία επιτρέπει την πρόσκαιρη αλλαγή της νευρωνικής δραστηριότητας σε μια περιοχή του εγκεφάλου. Στόχος του είναι, μια μέρα, να μπορεί να αυξάνει «κατά παραγγελία» το αίσθημα και τις εμπειρίες υπερβατικότητας και πνευματικότητας σε άτομα με νευρολογικές και ψυχολογικές διαταραχές, ώστε να τους βοηθήσει να τις ξεπεράσουν.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.cell.com/neuron/abstract/S0896-6273(10)00052-8
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Αν και η επιστήμη δέχεται όλο και περισσότερο ότι οι διάφορες συμπεριφορές και εμπειρίες του ανθρώπου, ακόμα και οι πνευματικές-θρησκευτικές, πηγάζουν από τον εγκέφαλό του, ο εντοπισμός της συγκεκριμένης νευρωνικής βάσης των εμπειριών αυτών έχει αποδειχτεί πραγματική πρόκληση για τους νευροεπιστήμονες μέχρι τώρα.
Η νέα ανακάλυψη, που παρέχει τις ισχυρότερες μέχρι σήμερα ενδείξεις ότι η πνευματικότητα συνδέεται με συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, έγινε από τον γνωσιακούς νευροπιστήμονες Κόσιμο Ουργκέζι του πανεπιστημίου του Ούντινε και Σαλβατόρε Αγκλιότι του πανεπιστημίου Σαπιέντσα της Ρώμης και τους συνεργάτες τους και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Neuron” (Νευρών), σύμφωνα με το Science, το Live Science, το Nature και το New Scientist. Οι ερευνητές μελέτησαν τις περιπτώσεις 88 ασθενών, οι οποίοι έκαναν χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση καρκινικών όγκων από τον εγκέφαλο και πραγματοποίησαν σε αυτούς λεπτομερή τεστ ανάλυσης της προσωπικότητας πριν και μετά την επέμβαση.
Η επιλεκτική αφαίρεση νευρώνων κυρίως από δύο περιοχές, από τον οπίσθιο κάτω αριστερό βρεγματικό λοβό και από τη δεξιά γωνιώδη έλικα (στο πλαίσιο της χειρουργικής επέμβασης), προκάλεσε αυξημένο αίσθημα υπερβατικότητας σε όσους ασθενείς υποβλήθηκαν σε αυτήν. Αντίθετα, δεν υπήρξαν αλλαγές στην προσωπικότητα, ούτε αυξημένο αίσθημα πνευματικότητας και υπερβατικότητας σε όσους ασθενείς υπέστησαν αφαίρεση νευρώνων σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου.
Οι ιταλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι βρήκαν την εγκεφαλική βάση για τις υπερβατικές θρησκευτικές και γενικότερα πνευματικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Η συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου (ιδίως ο οπίσθιος βρεγματικός λοβός) συνδέεται με τη διατήρηση του αισθήματος του εαυτού, βοηθώντας π.χ. έναν άνθρωπο να έχει συναίσθηση των μελών του σώματός του. Έχει επίσης δειχτεί στο παρελθόν, μετά από μελέτες σε χριστιανές μοναχές και βουδιστές μοναχούς, ότι ενεργοποιείται στην προσευχή και το διαλογισμό. Μια βλάβη σε αυτή την περιοχή (π.χ. λόγω όγκου) μπορεί να ανοίξει το δρόμο στο άτομο για να υπερβεί το αίσθημα του «εδώ και τώρα» ή, αντίθετα, να το βιώσει πραγματικά (στο μέτρο που η υπερβατικότητα μπορεί να είναι τελικά η ουσιαστική βίωση του παρόντος).
Οι ως τώρα έρευνες των νευροεπιστημόνων έχουν αποτύχει να εντοπίσουν ένα και μοναδικό «σημείο του Θεού» στον εγκέφαλο. Αν και το ζήτημα είναι πολύπλοκο, οι έρευνες τείνουν να συμπεράνουν ότι η πνευματικότητα με τη γενικότερη έννοια δεν ενεργοποιεί ακριβώς τις ίδιες εγκεφαλικές περιοχές με την θρησκεία ειδικότερα. Προηγούμενες μελέτες νευροαπεικόνισης είχαν συνδέσει τις πνευματικές και υπερβατικές εμπειρίες του ατόμου με ένα ευρύ νευρωνικό δίκτυο που συνδέει διάφορες περιοχές του εγκεφάλου, όμως για πρώτη φορά επιβεβαιώθηκε, χάρη στη νέα έρευνα, μια άμεση σχέση αιτίας και αιτιατού ανάμεσα σε μια εγκεφαλική περιοχή και στην άμεση πρόκληση αισθήματος υπερβατικότητας.
Επίσης διαπιστώθηκε ότι σε όσους ασθενείς αφαιρέθηκε εγκεφαλικός ιστός από την συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, αυτοί ένιωθαν πιο συνδεμένοι με τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά και με τη φύση, έτειναν να πιστεύουν περισσότερο στα θαύματα, στην έκτη αίσθηση και γενικότερα στα άυλα φαινόμενα, έχαναν περισσότερο το αίσθημα του χώρου και του χρόνου, ενώ παράλληλα φοβούνταν λιγότερο για την ασθένειά τους και τον θάνατο. Αντίθετα, όσοι ασθενείς, στο πλαίσιο της χειρουργικής αφαίρεσης του όγκου, έχασαν τμήματα του εγκεφαλικού ιστού από άλλα μέρη του εγκεφάλου, δεν είχαν τέτοιες τάσεις και αλλαγές στη συνέχεια.
Ο Ουργκέζι δήλωσε ότι στο μέλλον σχεδιάζει να προκαλέσει σε υγιείς ανθρώπους την αύξηση της πνευματικότητας, μέσω της μη επεμβατικής τεχνικής της διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης, η οποία επιτρέπει την πρόσκαιρη αλλαγή της νευρωνικής δραστηριότητας σε μια περιοχή του εγκεφάλου. Στόχος του είναι, μια μέρα, να μπορεί να αυξάνει «κατά παραγγελία» το αίσθημα και τις εμπειρίες υπερβατικότητας και πνευματικότητας σε άτομα με νευρολογικές και ψυχολογικές διαταραχές, ώστε να τους βοηθήσει να τις ξεπεράσουν.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.cell.com/neuron/abstract/S0896-6273(10)00052-8
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Νέες θεραπείες για την αποκατάσταση των βλαβών του αρθρικού χόνδρου
Οι βλάβες του αρθρικού χόνδρου μπορούν πλέον να αντιμετωπίζονται χάρη στις νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις της μεταμόσχευσης οστεοχόνδρινων τμημάτων ή της μεταμόσχευση χονδροκυττάρων. Οι τελευταίες εξελίξεις στην θεραπεία των βλαβών του αρθρικού χόνδρου θα παρουσιαστούν στο διεθνές σεμινάριο με θέμα: «Αντιμετώπιση Κακώσεων Αρθρικού Χόνδρου» που διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη η Β΄ Ορθοπαιδική Κλινική του νοσοκομείου Παπαγεωργίου στις 19 και 20 Φεβρουαρίου.
Ο αρθρικός χόνδρος καλύπτει την επιφάνεια των αρθρώσεων , είναι λείος και μαλακός , συμβάλει στην ομαλή κίνηση των οστών και είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε κακώσεις και βλάβες ακόμη από τη νεαρή ηλικία. Όπως εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επιμελητής Β΄ της Ορθοπαιδικής Κλινικής του Παπαγεωργίου, Μιχάλης Ιωσηφίδης, δεν υπάρχει φαρμακευτική αγωγή ούτε και θεραπεία που να συμβάλει στην αναγέννηση του αρθρικού χόνδρου, δηλαδή όταν αυτός υποστεί βλάβη δεν διορθώνεται, ενώ με την δημιουργία της βλάβης αρχίζει η διαδικασία της φθοράς που οδηγεί στην οστεοαρθρίτιδα.
Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις που άρχισαν να εφαρμόζονται τη τελευταία δεκαετία, όπως εξηγεί ο κ. Ιωσηφίδης, στοχεύουν στην αναδημιουργία του αρθρικού χόνδρου είτε με την μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων τμημάτων ή με τη μεταμόσχευση χονδροκυττάρων από τον ίδιο τον ασθενή. Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτών των δύο μεθόδων είναι να είναι η βλάβη εντοπισμένη και να μην είναι σε προχωρημένο στάδιο. Εφαρμόζονται σε άτομα ηλικίας κάτω των 40 ετών και υπό ορισμένες προϋποθέσεις και σε μεγαλύτερης ηλικίας.
Η διαδικασία της μεταμόσχευσης χονδροκυττάρων αρχίζει με τη λήψη χονδροκυττάρων από υγιείς χόνδρους του ασθενούς με μία απλή διαδικασία αρθροσκόπησης, ακολουθεί καλλιέργεια των χονδροκυττάρων σε εργαστήρια του εξωτερικού τα οποία στη συνέχεια μεταμοσχεύονται χάρη στις δυνατότητες που παρέχει η μηχανική των ιστών. Για την όλη διαδικασία απαιτείται χρονικό διάστημα 30-45 ημέρες, ενώ χρειάζονται αρκετοί μήνες για την πλήρη αποκατάσταση.
Για τη μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων τμημάτων χρησιμοποιούνται τεμάχια υγιούς χόνδρου τα οποία λαμβάνονται με μία ειδική τεχνική από γειτονική προς την βλάβη περιοχή και εμφυτεύονται στην περιοχή της βλάβης.
Στη διάρκεια του σεμιναρίου ο Σουηδός καθηγητής ορθοπαιδικής στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ, Λάρς Πέτερσον, ο οποίος πρώτος εφάρμοσε τη μεταμόσχευση χονδροκυττάρων, θα παρουσιάσει τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της εμφύτευσης αυτόλογων χονδροκυττάρων και μελλοντικές κατευθύνσεις, ενώ ο Ούγγρος καθηγητής Λάζλο Χάνγκοντι, ο οποίος πρώτος εφάρμοσε τη μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων κυλίνδρων, θα ανακοινώσει τα αποτελέσματα της 17ετούς εφαρμογής της μεθόδου, τις εφαρμογές στο γόνατο και τις ενδείξεις εκτός του γονάτου.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Ο αρθρικός χόνδρος καλύπτει την επιφάνεια των αρθρώσεων , είναι λείος και μαλακός , συμβάλει στην ομαλή κίνηση των οστών και είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε κακώσεις και βλάβες ακόμη από τη νεαρή ηλικία. Όπως εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επιμελητής Β΄ της Ορθοπαιδικής Κλινικής του Παπαγεωργίου, Μιχάλης Ιωσηφίδης, δεν υπάρχει φαρμακευτική αγωγή ούτε και θεραπεία που να συμβάλει στην αναγέννηση του αρθρικού χόνδρου, δηλαδή όταν αυτός υποστεί βλάβη δεν διορθώνεται, ενώ με την δημιουργία της βλάβης αρχίζει η διαδικασία της φθοράς που οδηγεί στην οστεοαρθρίτιδα.
Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις που άρχισαν να εφαρμόζονται τη τελευταία δεκαετία, όπως εξηγεί ο κ. Ιωσηφίδης, στοχεύουν στην αναδημιουργία του αρθρικού χόνδρου είτε με την μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων τμημάτων ή με τη μεταμόσχευση χονδροκυττάρων από τον ίδιο τον ασθενή. Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτών των δύο μεθόδων είναι να είναι η βλάβη εντοπισμένη και να μην είναι σε προχωρημένο στάδιο. Εφαρμόζονται σε άτομα ηλικίας κάτω των 40 ετών και υπό ορισμένες προϋποθέσεις και σε μεγαλύτερης ηλικίας.
Η διαδικασία της μεταμόσχευσης χονδροκυττάρων αρχίζει με τη λήψη χονδροκυττάρων από υγιείς χόνδρους του ασθενούς με μία απλή διαδικασία αρθροσκόπησης, ακολουθεί καλλιέργεια των χονδροκυττάρων σε εργαστήρια του εξωτερικού τα οποία στη συνέχεια μεταμοσχεύονται χάρη στις δυνατότητες που παρέχει η μηχανική των ιστών. Για την όλη διαδικασία απαιτείται χρονικό διάστημα 30-45 ημέρες, ενώ χρειάζονται αρκετοί μήνες για την πλήρη αποκατάσταση.
Για τη μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων τμημάτων χρησιμοποιούνται τεμάχια υγιούς χόνδρου τα οποία λαμβάνονται με μία ειδική τεχνική από γειτονική προς την βλάβη περιοχή και εμφυτεύονται στην περιοχή της βλάβης.
Στη διάρκεια του σεμιναρίου ο Σουηδός καθηγητής ορθοπαιδικής στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ, Λάρς Πέτερσον, ο οποίος πρώτος εφάρμοσε τη μεταμόσχευση χονδροκυττάρων, θα παρουσιάσει τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της εμφύτευσης αυτόλογων χονδροκυττάρων και μελλοντικές κατευθύνσεις, ενώ ο Ούγγρος καθηγητής Λάζλο Χάνγκοντι, ο οποίος πρώτος εφάρμοσε τη μεταμόσχευση οστεοχόνδρινων κυλίνδρων, θα ανακοινώσει τα αποτελέσματα της 17ετούς εφαρμογής της μεθόδου, τις εφαρμογές στο γόνατο και τις ενδείξεις εκτός του γονάτου.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
Στην ψηφιακή εποχή η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Πρόσβαση στην ιστορία της Ελλάδας, με μία μόνο κίνηση στον υπολογιστή τους, από το σπίτι ή το γραφείο τους, αποκτούν όλοι οι πολίτες μέσω της νέας Ψηφιακής Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων.
Η Βιβλιοθήκη της Βουλής, που περιλαμβάνει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έντυπου υλικού στη χώρα μας, εκσυγχρονίζεται και υιοθετεί τη σύγχρονη τεχνολογία.
Μέσα από την ηλεκτρονική διεύθυνση , οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν απλές και συνδυαστικές αναζητήσεις στις συλλογές εντύπων και μικροταινιών, να εντοπίσουν τη βιβλιογραφία που χρειάζονται και να ενημερωθούν για την κυκλοφορία των νέων ελληνικών τίτλων και των ξενόγλωσσων εκδόσεων που διαθέτει η Βουλή των Ελλήνων.
Στην παρούσα φάση, έχει τεθεί στη διάθεση του κοινού το περιεχόμενο 3.000 τίτλων εφημερίδων και περιοδικών του 19ου και 20ου αιώνα, ενώ παρέχεται η δυνατότητα στους χρήστες να διαβάσουν σελίδες εντύπων που εκδίδονταν έως το 1940. Πρόκειται για εφημερίδες υψηλής κυκλοφορίας των μεγάλων αστικών κέντρων, αλλά και εφημερίδες τοπικές, μικρότερης εμβέλειας, που αποτυπώνουν, όμως, όψεις των κοινωνιών της Ελλάδας και της ομογένειας. Από τα αναρτημένα φύλλα, ενδεικτικά αναφέρονται: ο Αιών, η Αθηνά, το Άστυ, η Παλιγγενεσία, η Πανδώρα (του 19ου αιώνα), και η Ακρόπολη, η Ελευθερία, το Ελεύθερο Βήμα (του 20ου αιώνα).
Στο ψηφιακό υλικό από το 1940 και μετά οι ενδιαφερόμενοι μπορούν, προς το παρόν, να έχουν πρόσβαση επισκεπτόμενοι τον χώρο της Βιβλιοθήκης της Βουλής.
Αξιοποιώντας το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» (έργο «Τεκμηρίωση, Αξιοποίηση και Ανάδειξη των Συλλογών της Βιβλιοθήκης της Βουλής»), η Βιβλιοθήκη έχει ψηφιοποιήσει περισσότερες από 15.000 μικροταινίες (από τις συνολικά 21.000 της συλλογής) που αντιστοιχούν σε οκτώ εκατομμύρια ψηφιακά τεκμήρια, καθώς και περισσότερα από 3.000 σπάνια χειρόγραφα και έντυπα.
Πώς έγινε η ψηφιοποίηση
Η διαδικασία ψηφιοποίησης, που πραγματοποιήθηκε σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στις εγκαταστάσεις της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων στο παλαιό Καπνεργοστάσιο, παρουσίασε ιδιαίτερες προκλήσεις, καθώς η πλειοψηφία του προς ψηφιοποίηση υλικού ήταν σε μορφή μικροφίλμ. Χρησιμοποιήθηκαν ειδικοί σαρωτές τελευταίας τεχνολογίας προκειμένου να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του υλικού και να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή ποιότητα του τελικού ψηφιακού προϊόντος. Εφαρμόστηκαν διαδικασίες ελέγχου ποιότητας των παραγόμενων ψηφιακών τεκμηρίων, βασισμένες σε διεθνή πρότυπα. Τα ψηφιακά τεκμήρια υδατοσημάνθηκαν με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού, για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων του υλικού και πλέον είναι διαθέσιμα για ανάγνωση και αναπαραγωγή από οποιοδήποτε σημείο.
Η ιστορία και η δράση της Βιβλιοθήκης της Βουλής
Σχεδόν δύο αιώνες δράσης καλύπτει μέχρι σήμερα η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Ιδρύθηκε το 1844, από την πρώτη Βουλή που συνήλθε αφού τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα του 1844.
Η Βιβλιοθήκη της Βουλής είναι γενική βιβλιοθήκη, ανοιχτή στο κοινό, με κύρια όμως αποστολή την υποστήριξη των βουλευτών στο κοινοβουλευτικό τους έργο. Μεταξύ των επισκεπτών της συγκαταλέγονται καθηγητές πανεπιστημίου, Έλληνες και ξένοι ερευνητές, δημοσιογράφοι και πολλοί φοιτητές πολιτικών, οικονομικών και κλασικών επιστημών οι οποίοι ενδιαφέρονται για τις πλούσιες συλλογές της που περιλαμβάνουν βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες, ιστορικά έγγραφα, χάρτες και χαρακτικά.
Οι συλλογές της Βιβλιοθήκης περιλαμβάνουν:
600.000 τόμους βιβλίων και φυλλαδίων που αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έντυπου υλικού στην Ελλάδα, στην οποία κάθε χρόνο προστίθενται 4.000 ελληνικοί τίτλοι και περίπου 1.000 ξενόγλωσσοι
12.000 τόμους σπάνιων και πολύτιμων εκδόσεων
600 χειρόγραφα
5.000 χάρτες
πλήρη σειρά της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, της Εφημερίδος των Συζητήσεων της Βουλής και των Πρακτικών της Βουλής και της Γερουσίας
100.000 τόμους εφημερίδων και περιοδικών, μια πλουσιότατη και ιδιαίτερα αναπτυγμένη συλλογή περιοδικών εντύπων από τον 19ο αιώνα, καθώς και μια συλλογή του ξενόγλωσσου Τύπου από τον 19ο αιώνα
21.000 μικροταινίες, παραγωγή του εργαστηρίου της Βουλής
αρχεία: κοινοβουλευτικά, ιστορικά, πολιτικών προσωπικοτήτων
2.500 CD ROM
1.000 περίπου έργα τέχνης και πολλά άλλα.
Η Βιβλιοθήκη της Βουλής, που περιλαμβάνει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έντυπου υλικού στη χώρα μας, εκσυγχρονίζεται και υιοθετεί τη σύγχρονη τεχνολογία.
Μέσα από την ηλεκτρονική διεύθυνση , οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν απλές και συνδυαστικές αναζητήσεις στις συλλογές εντύπων και μικροταινιών, να εντοπίσουν τη βιβλιογραφία που χρειάζονται και να ενημερωθούν για την κυκλοφορία των νέων ελληνικών τίτλων και των ξενόγλωσσων εκδόσεων που διαθέτει η Βουλή των Ελλήνων.
Στην παρούσα φάση, έχει τεθεί στη διάθεση του κοινού το περιεχόμενο 3.000 τίτλων εφημερίδων και περιοδικών του 19ου και 20ου αιώνα, ενώ παρέχεται η δυνατότητα στους χρήστες να διαβάσουν σελίδες εντύπων που εκδίδονταν έως το 1940. Πρόκειται για εφημερίδες υψηλής κυκλοφορίας των μεγάλων αστικών κέντρων, αλλά και εφημερίδες τοπικές, μικρότερης εμβέλειας, που αποτυπώνουν, όμως, όψεις των κοινωνιών της Ελλάδας και της ομογένειας. Από τα αναρτημένα φύλλα, ενδεικτικά αναφέρονται: ο Αιών, η Αθηνά, το Άστυ, η Παλιγγενεσία, η Πανδώρα (του 19ου αιώνα), και η Ακρόπολη, η Ελευθερία, το Ελεύθερο Βήμα (του 20ου αιώνα).
Στο ψηφιακό υλικό από το 1940 και μετά οι ενδιαφερόμενοι μπορούν, προς το παρόν, να έχουν πρόσβαση επισκεπτόμενοι τον χώρο της Βιβλιοθήκης της Βουλής.
Αξιοποιώντας το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» (έργο «Τεκμηρίωση, Αξιοποίηση και Ανάδειξη των Συλλογών της Βιβλιοθήκης της Βουλής»), η Βιβλιοθήκη έχει ψηφιοποιήσει περισσότερες από 15.000 μικροταινίες (από τις συνολικά 21.000 της συλλογής) που αντιστοιχούν σε οκτώ εκατομμύρια ψηφιακά τεκμήρια, καθώς και περισσότερα από 3.000 σπάνια χειρόγραφα και έντυπα.
Πώς έγινε η ψηφιοποίηση
Η διαδικασία ψηφιοποίησης, που πραγματοποιήθηκε σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στις εγκαταστάσεις της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων στο παλαιό Καπνεργοστάσιο, παρουσίασε ιδιαίτερες προκλήσεις, καθώς η πλειοψηφία του προς ψηφιοποίηση υλικού ήταν σε μορφή μικροφίλμ. Χρησιμοποιήθηκαν ειδικοί σαρωτές τελευταίας τεχνολογίας προκειμένου να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του υλικού και να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή ποιότητα του τελικού ψηφιακού προϊόντος. Εφαρμόστηκαν διαδικασίες ελέγχου ποιότητας των παραγόμενων ψηφιακών τεκμηρίων, βασισμένες σε διεθνή πρότυπα. Τα ψηφιακά τεκμήρια υδατοσημάνθηκαν με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού, για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων του υλικού και πλέον είναι διαθέσιμα για ανάγνωση και αναπαραγωγή από οποιοδήποτε σημείο.
Η ιστορία και η δράση της Βιβλιοθήκης της Βουλής
Σχεδόν δύο αιώνες δράσης καλύπτει μέχρι σήμερα η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Ιδρύθηκε το 1844, από την πρώτη Βουλή που συνήλθε αφού τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα του 1844.
Η Βιβλιοθήκη της Βουλής είναι γενική βιβλιοθήκη, ανοιχτή στο κοινό, με κύρια όμως αποστολή την υποστήριξη των βουλευτών στο κοινοβουλευτικό τους έργο. Μεταξύ των επισκεπτών της συγκαταλέγονται καθηγητές πανεπιστημίου, Έλληνες και ξένοι ερευνητές, δημοσιογράφοι και πολλοί φοιτητές πολιτικών, οικονομικών και κλασικών επιστημών οι οποίοι ενδιαφέρονται για τις πλούσιες συλλογές της που περιλαμβάνουν βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες, ιστορικά έγγραφα, χάρτες και χαρακτικά.
Οι συλλογές της Βιβλιοθήκης περιλαμβάνουν:
600.000 τόμους βιβλίων και φυλλαδίων που αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έντυπου υλικού στην Ελλάδα, στην οποία κάθε χρόνο προστίθενται 4.000 ελληνικοί τίτλοι και περίπου 1.000 ξενόγλωσσοι
12.000 τόμους σπάνιων και πολύτιμων εκδόσεων
600 χειρόγραφα
5.000 χάρτες
πλήρη σειρά της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, της Εφημερίδος των Συζητήσεων της Βουλής και των Πρακτικών της Βουλής και της Γερουσίας
100.000 τόμους εφημερίδων και περιοδικών, μια πλουσιότατη και ιδιαίτερα αναπτυγμένη συλλογή περιοδικών εντύπων από τον 19ο αιώνα, καθώς και μια συλλογή του ξενόγλωσσου Τύπου από τον 19ο αιώνα
21.000 μικροταινίες, παραγωγή του εργαστηρίου της Βουλής
αρχεία: κοινοβουλευτικά, ιστορικά, πολιτικών προσωπικοτήτων
2.500 CD ROM
1.000 περίπου έργα τέχνης και πολλά άλλα.
Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010
Η διαβίωση σε μεγάλο υψόμετρο λεπταίνει
Αν κουραστήκατε να ακολουθείτε όλες αυτές τις βασανιστικές δίαιτες και τα εξαντλητικά γυμναστήρια για να χάσετε κιλά, ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμάσετε κάτι άλλο: να ζήσετε σε κάποιο ψηλό βουνό, αφού, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα, η διαβίωση σε μεγάλο υψόμετρο μειώνει την όρεξη και επιταχύνει τον μεταβολισμό του οργανισμού και έτσι ο άνθρωπος χάνει κιλά.
Με άλλα λόγια, ο αέρας του βουνού δεν είναι μόνο γενικά υγιεινός, αλλά έχει και μια ειδικότερη επίδραση, την απώλεια βάρους. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο βουνίσιος αέρας περιέχει λιγότερο οξυγόνο σε σχέση με τον αέρα σε χαμηλό υψόμετρο, με αποτέλεσμα η αναπνοή να γίνεται πιο δύσκολα και η καρδιά να εξαναγκάζεται να χτυπά πιο γρήγορα και το σώμα να καίει περισσότερη ενέργεια, κάτι που οδηγεί στην απώλεια βάρους.
Η έρευνα, υπό τον γαστρεντερολόγο Φλόριαν Λιπλ του νοσοκομείου του πανεπιστημίου Λούντβιχ-Μαξιμίλιαν του Μονάχου, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Obesity" (Παχυσαρκία), σύμφωνα με το "Science", μελέτησε 20 παχύσαρκα άτομα, που πέρασαν μια εβδομάδα σε ένα σταθμό περιβαλλοντικών ερευνών, σε υψόμετρο 2.650 μέτρων, περίπου 300 μέτρα κάτω από την κορυφή του ψηλότερου γερμανικού βουνού Τσουγκσπίτσε, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία. Όπως διαπιστώθηκε, η όρεξή τους μειώθηκε και έχασαν περισσότερο βάρος απ’ ό,τι αν είχαν μείνει στο σπίτι τους.
Το μικρό δείγμα και η έλλειψη μιας δεύτερης ομάδας "ελέγχου" για σύγκριση σημαίνει ότι δεν μπορούν να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα, σύμφωνα με άλλους ερευνητές. Κι άλλες όμως, μελέτες στο παρελθόν έχουν δείξει ότι η άσκηση των αθλητών σε μεγάλα υψόμετρα οδηγεί σε απώλεια βάρους. Η νέα έρευνα, για πρώτη φορά, έδειξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει παραπάνω κιλά απλώς και μόνο με το να ζει σε μεγάλο υψόμετρο, χωρίς να χρειάζεται να κάνει πρόσθετη φυσική άσκηση.
Όπως είπε ο Φ. Λιπλ, "ξέρουμε από τη νοσοκομειακή εμπειρία ότι είναι δύσκολο να κινητοποιήσουμε τους παχύσαρκους για να ασκηθούν. Όμως, αν τους πάμε εκεί πάνω, ο υψηλός μεταβολικός ρυθμός θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της 'δουλειάς' εκείνος για λογαριασμό τους".
Οι 20 παχύσαρκοι εθελοντές έφτασαν στο βουνό χωρίς να κουραστούν, χάρη στον οδοντωτό σιδηρόδρομο, και εκεί δεν είχαν καθόλου κουραστικό πρόγραμμα (πεζοπορίες κ.λπ.). Αντίθετα, έκαναν την ίδια, πάνω-κάτω, καθιστική ζωή που έκαναν και στο σπίτι τους. Απλώς ζούσαν σε μεγάλο υψόμετρο και βρίσκονταν υπό συνεχή παρακολούθηση (λήψη αίματος, έλεγχος ορμονών που συνδέονται με την όρεξη, όπως η λεπτίνη, μέτρηση βάρους κ.α.). Το σημαντικότερο (γι' αυτούς): έτρωγαν όσο ήθελαν!
Μετά από μια εβδομάδα, οι παχύσαρκοι που στο ξεκίνημα ήσαν κατά μέσο όρο 105 κιλά, είχαν χάσει ενάμιση κιλό ο καθένας. Παράλληλα, εμφάνισαν πτώση στην πίεση του αίματος, η οποία αποδόθηκε στην απώλεια του βάρους, ενώ το επίπεδο της ορμόνης λεπτίνης είχε αυξηθεί (αντίθετα με τις δίαιτες που μειώνουν την ποσότητα του ημερήσιου φαγητού).
Οι ερευνητές δεν μπορούν ακριβώς να ερμηνεύσουν την απώλεια βάρους. Η απώλεια όρεξης είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε όσους ζουν σε μεγάλα υψόμετρα και πράγματι οι παχύσαρκοι εθελοντές έτρωγαν λιγότερο απ’ ό,τι συνήθιζαν - περίπου 700 θερμίδες λιγότερες κάθε μέρα. Η μικρότερη ποσότητα τροφής, κατά τον Λιπλ, εξηγεί την απώλεια ενός κιλού από το ενάμιση που κατά μέσο όρο μειώθηκε. Το υπόλοιπο μισό κιλό πιθανότατα σχετίζεται με την αύξηση του μεταβολικού ρυθμού.
Ο εκδότης του περιοδικού "Obesity", Ρίτσαρντ Μπέργκμαν, φυσιολόγος του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας (Λος Άντζελες), χαρακτήρισε την έρευνα "ενδιαφέρουσα", αν και προκαταρκτική, και παρατήρησε ότι το Κολοράντο, όπου πολλοί κάτοικοι ζουν σε μεγάλα υψόμετρα, είναι η πολιτεία με τους λιγότερους παχύσαρκους στις ΗΠΑ.
Επειδή ουσιαστικά δεν υπάρχει τρόπος να μιμηθεί κανείς στην πόλη τις συνθήκες μεγάλου υψομέτρου και χαμηλού οξυγόνου, ο Λιπλ, μισο-αστειευόμενος, κάλεσε τους παχύσαρκους, από εδώ και πέρα, όταν πάνε διακοπές, να διαλέγουν βουνό και όχι θάλασσα.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/oby/journal/vaop/ncurrent/abs/oby2009509a.html
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Με άλλα λόγια, ο αέρας του βουνού δεν είναι μόνο γενικά υγιεινός, αλλά έχει και μια ειδικότερη επίδραση, την απώλεια βάρους. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο βουνίσιος αέρας περιέχει λιγότερο οξυγόνο σε σχέση με τον αέρα σε χαμηλό υψόμετρο, με αποτέλεσμα η αναπνοή να γίνεται πιο δύσκολα και η καρδιά να εξαναγκάζεται να χτυπά πιο γρήγορα και το σώμα να καίει περισσότερη ενέργεια, κάτι που οδηγεί στην απώλεια βάρους.
Η έρευνα, υπό τον γαστρεντερολόγο Φλόριαν Λιπλ του νοσοκομείου του πανεπιστημίου Λούντβιχ-Μαξιμίλιαν του Μονάχου, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Obesity" (Παχυσαρκία), σύμφωνα με το "Science", μελέτησε 20 παχύσαρκα άτομα, που πέρασαν μια εβδομάδα σε ένα σταθμό περιβαλλοντικών ερευνών, σε υψόμετρο 2.650 μέτρων, περίπου 300 μέτρα κάτω από την κορυφή του ψηλότερου γερμανικού βουνού Τσουγκσπίτσε, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία. Όπως διαπιστώθηκε, η όρεξή τους μειώθηκε και έχασαν περισσότερο βάρος απ’ ό,τι αν είχαν μείνει στο σπίτι τους.
Το μικρό δείγμα και η έλλειψη μιας δεύτερης ομάδας "ελέγχου" για σύγκριση σημαίνει ότι δεν μπορούν να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα, σύμφωνα με άλλους ερευνητές. Κι άλλες όμως, μελέτες στο παρελθόν έχουν δείξει ότι η άσκηση των αθλητών σε μεγάλα υψόμετρα οδηγεί σε απώλεια βάρους. Η νέα έρευνα, για πρώτη φορά, έδειξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει παραπάνω κιλά απλώς και μόνο με το να ζει σε μεγάλο υψόμετρο, χωρίς να χρειάζεται να κάνει πρόσθετη φυσική άσκηση.
Όπως είπε ο Φ. Λιπλ, "ξέρουμε από τη νοσοκομειακή εμπειρία ότι είναι δύσκολο να κινητοποιήσουμε τους παχύσαρκους για να ασκηθούν. Όμως, αν τους πάμε εκεί πάνω, ο υψηλός μεταβολικός ρυθμός θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της 'δουλειάς' εκείνος για λογαριασμό τους".
Οι 20 παχύσαρκοι εθελοντές έφτασαν στο βουνό χωρίς να κουραστούν, χάρη στον οδοντωτό σιδηρόδρομο, και εκεί δεν είχαν καθόλου κουραστικό πρόγραμμα (πεζοπορίες κ.λπ.). Αντίθετα, έκαναν την ίδια, πάνω-κάτω, καθιστική ζωή που έκαναν και στο σπίτι τους. Απλώς ζούσαν σε μεγάλο υψόμετρο και βρίσκονταν υπό συνεχή παρακολούθηση (λήψη αίματος, έλεγχος ορμονών που συνδέονται με την όρεξη, όπως η λεπτίνη, μέτρηση βάρους κ.α.). Το σημαντικότερο (γι' αυτούς): έτρωγαν όσο ήθελαν!
Μετά από μια εβδομάδα, οι παχύσαρκοι που στο ξεκίνημα ήσαν κατά μέσο όρο 105 κιλά, είχαν χάσει ενάμιση κιλό ο καθένας. Παράλληλα, εμφάνισαν πτώση στην πίεση του αίματος, η οποία αποδόθηκε στην απώλεια του βάρους, ενώ το επίπεδο της ορμόνης λεπτίνης είχε αυξηθεί (αντίθετα με τις δίαιτες που μειώνουν την ποσότητα του ημερήσιου φαγητού).
Οι ερευνητές δεν μπορούν ακριβώς να ερμηνεύσουν την απώλεια βάρους. Η απώλεια όρεξης είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε όσους ζουν σε μεγάλα υψόμετρα και πράγματι οι παχύσαρκοι εθελοντές έτρωγαν λιγότερο απ’ ό,τι συνήθιζαν - περίπου 700 θερμίδες λιγότερες κάθε μέρα. Η μικρότερη ποσότητα τροφής, κατά τον Λιπλ, εξηγεί την απώλεια ενός κιλού από το ενάμιση που κατά μέσο όρο μειώθηκε. Το υπόλοιπο μισό κιλό πιθανότατα σχετίζεται με την αύξηση του μεταβολικού ρυθμού.
Ο εκδότης του περιοδικού "Obesity", Ρίτσαρντ Μπέργκμαν, φυσιολόγος του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας (Λος Άντζελες), χαρακτήρισε την έρευνα "ενδιαφέρουσα", αν και προκαταρκτική, και παρατήρησε ότι το Κολοράντο, όπου πολλοί κάτοικοι ζουν σε μεγάλα υψόμετρα, είναι η πολιτεία με τους λιγότερους παχύσαρκους στις ΗΠΑ.
Επειδή ουσιαστικά δεν υπάρχει τρόπος να μιμηθεί κανείς στην πόλη τις συνθήκες μεγάλου υψομέτρου και χαμηλού οξυγόνου, ο Λιπλ, μισο-αστειευόμενος, κάλεσε τους παχύσαρκους, από εδώ και πέρα, όταν πάνε διακοπές, να διαλέγουν βουνό και όχι θάλασσα.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/oby/journal/vaop/ncurrent/abs/oby2009509a.html
(Πηγή:www.evdomi.gr)
- "Είμαστε όλοι εξωγήινοι", υποστηρίζει κορυφαίος επιστήμων
Οι άνθρωποι και οι άλλοι ζωντανοί οργανισμοί ήρθαν στη Γη από το διάστημα, με "όχημα" τους περιπλανώμενους κομήτες, κάτι που επιβεβαιώνεται από τα νέα αστρονομικά στοιχεία που συνεχώς έρχονται στο φως, σύμφωνα με κορυφαίο βρετανό επιστήμονα.
Ο καθηγητής Τσάντρα Γουικραμασίνγκε, διευθυντής του Κέντρου Αστροβιολογίας του πανεπιστημίου του Κάρντιφ, σε άρθρο του στο "International Journal of Astrobiology" (Διεθνές Περιοδικό Αστροβιολογίας) του πανεπιστημίου Κέιμπριτζ, σύμφωνα με το BBC και τη βρετανική "Τέλεγκραφ", τονίζει ότι η γήινη ζωή έχει κοσμική προέλευση, αλλά ένα "πολιτισμικό φράγμα" εμποδίζει τους ανθρώπους του πλανήτη να παραδεχθούν τη διαστημική τους καταγωγή.
Όπως αναφέρει, η αστρονομία συνεχίζει να αποκαλύπτει την παρουσία οργανικών μορίων και οργανικής "σκόνης" σε μια τεράστια κοσμική κλίμακα, που καλύπτει το ένα τρίτο περίπου του συνολικού διαστρικού άνθρακα. Εκτιμά ότι όπως στη Γη η οργανική ύλη, που έχει αποθηκευτεί στη διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών και ανιχνεύεται στα γεωλογικά στρώματα, κατά βάση προέρχεται από τη σταδιακή αποσύνθεση ζώντων κυττάρων, έτσι και στο αχανές διάστημα η διαστρική οργανική ύλη έχει βιολογική προέλευση, από αποσυντεθειμένα βακτήρια και μικρόβια.
Ο Γουικραμασίνγκε εκτιμά ότι, καθώς φέτος ξεκίνησε μια νέα δεκαετία, η δεύτερη του 21ού αιώνα, ήρθε η ώρα, μετά από μεγάλη καθυστέρηση, η ανθρωπότητα να αναγνωρίσει πια την εξωγήινη καταγωγή της και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής σε κοσμική κλίμακα.
Ο διάσημος επιστήμων, ο οποίος γεννήθηκε στη Σρι Λάνκα το 1939, υπήρξε μαθητής και συνεργάτης του διάσημου βρετανού αστρονόμου Φρεντ Χόιλ, μαζί με τον οποίο υπήρξαν, στη δεκαετία του ΄60, οι πρωτεργάτες της θεωρίας της "πανσπερμίας", σύμφωνα με την οποία η ζωή είναι διάχυτη στο σύμπαν και διασπείρεται συνεχώς, με τον τρόπο αυτό φθάνοντας και στη Γη.
Σύμφωνα με τον Γουικραμασίνγκε, οι πρώτοι "σπόροι" της ζωής έφτασαν με κομήτες που έπεσαν στον πλανήτη μας πριν περίπου 3,8 δισ. χρόνια. Ήσαν μικρόβια και άλλοι μικροοργανισμοί, που τελικά εξελίχτηκαν για να δημιουργήσουν τη βιοποικιλότητα που σήμερα βλέπουμε στη Γη.
"Ναι, είμαστε όλοι εξωγήινοι, μοιραζόμαστε μια κοσμική καταγωγή", τονίζει. «Κάθε φορά που ένα νέο πλανητικό σύστημα σχηματίζεται, λίγα μικρόβια που επιβιώνουν, βρίσκουν το δρόμο τους σε κάποιους κομήτες. Μετά αυτά πολλαπλασιάζονται και 'σπέρνονται' σε άλλους πλανήτες. Είμαστε, έτσι, τμήμα μιας ενιαίας αλυσίδας που εκτείνεται σε ένα μεγάλο τμήμα του Κόσμου. Τα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν αναμφισβήτητα προς αυτή την κατεύθυνση", προσθέτει.
Ουσιαστικά, όπως πιστεύει, πρόκειται για μια κυκλική διαδικασία μεταφοράς της ζωής από πλανήτη σε πλανήτη (χωρίς την μεσολάβηση εξωγήινων κατ' ανάγκην!). Οι κομήτες πέφτουν πάνω σε πλανήτες και σπρώχνουν την οργανική ύλη στο διάστημα. Ένα μέρος από αυτή την ύλη επιβιώνει πάνω σε κομήτες και μεταφέρεται έτσι, με την επόμενη πρόσκρουση, σε άλλο πλανήτη κ.ο.κ. στην πορεία δισεκατομμυρίων ετών.
Πάντως ο κεϊλανο-βρετανός αστρονόμος παραδέχεται ότι η θεωρία του δεν μπορεί να εξηγήσει πώς άρχισε πραγματικά η ζωή για πρώτη φορά κάπου στο σύμπαν. "Αν και δεν έχουμε ξεκάθαρη γνώση για το πώς η ζωή ξεκίνησε στην αρχή, από τη στιγμή που αυτό συνέβη, άρχισε την εξάπλωσή της στον Κόσμο και η επιβίωσή της ήταν αναπόφευκτη", υποστηρίζει.
Ο Γουικραμασίνγκε και η θεωρία της πανσπερμίας αντιτίθενται στην εναλλακτική -και πιο δημοφιλή μεταξύ των επιστημόνων μέχρι στιγμής- θεωρία ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε από μια "πρωταρχική σούπα" χημικών στοιχείων, από όπου, με τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες και μετά από πολλές "δοκιμές" και τύχη, ξεπήδησαν τα πρώτα οργανικά μόρια, που αποτέλεσαν την απαρχή της μακράς εξελικτικής πορείας της ζωής.
Ο 70χρονος αστροβιολόγος αντιτείνει ότι, κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, πολλές επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι μεγάλες εκτάσεις του γαλαξία μας είναι "σπαρμένες" με γιγάντια σύννεφα σκόνης γεμάτης οργανικά μόρια. Όπως αναφέρει, η φασματοσκοπική ανάλυση αυτών των οργανικών μορίων δείχνει ότι στην πραγματικότητα είναι απομεινάρια βακτηρίων που έχουν πια διασπαστεί. "Τα διαστρικά νέφη φαίνονται να είναι τα νεκροταφεία και όχι τα λίκνα της ζωής", γράφει στο άρθρο του.
Link:Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract?fromPage=online&aid=7174908
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Ο καθηγητής Τσάντρα Γουικραμασίνγκε, διευθυντής του Κέντρου Αστροβιολογίας του πανεπιστημίου του Κάρντιφ, σε άρθρο του στο "International Journal of Astrobiology" (Διεθνές Περιοδικό Αστροβιολογίας) του πανεπιστημίου Κέιμπριτζ, σύμφωνα με το BBC και τη βρετανική "Τέλεγκραφ", τονίζει ότι η γήινη ζωή έχει κοσμική προέλευση, αλλά ένα "πολιτισμικό φράγμα" εμποδίζει τους ανθρώπους του πλανήτη να παραδεχθούν τη διαστημική τους καταγωγή.
Όπως αναφέρει, η αστρονομία συνεχίζει να αποκαλύπτει την παρουσία οργανικών μορίων και οργανικής "σκόνης" σε μια τεράστια κοσμική κλίμακα, που καλύπτει το ένα τρίτο περίπου του συνολικού διαστρικού άνθρακα. Εκτιμά ότι όπως στη Γη η οργανική ύλη, που έχει αποθηκευτεί στη διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών και ανιχνεύεται στα γεωλογικά στρώματα, κατά βάση προέρχεται από τη σταδιακή αποσύνθεση ζώντων κυττάρων, έτσι και στο αχανές διάστημα η διαστρική οργανική ύλη έχει βιολογική προέλευση, από αποσυντεθειμένα βακτήρια και μικρόβια.
Ο Γουικραμασίνγκε εκτιμά ότι, καθώς φέτος ξεκίνησε μια νέα δεκαετία, η δεύτερη του 21ού αιώνα, ήρθε η ώρα, μετά από μεγάλη καθυστέρηση, η ανθρωπότητα να αναγνωρίσει πια την εξωγήινη καταγωγή της και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής σε κοσμική κλίμακα.
Ο διάσημος επιστήμων, ο οποίος γεννήθηκε στη Σρι Λάνκα το 1939, υπήρξε μαθητής και συνεργάτης του διάσημου βρετανού αστρονόμου Φρεντ Χόιλ, μαζί με τον οποίο υπήρξαν, στη δεκαετία του ΄60, οι πρωτεργάτες της θεωρίας της "πανσπερμίας", σύμφωνα με την οποία η ζωή είναι διάχυτη στο σύμπαν και διασπείρεται συνεχώς, με τον τρόπο αυτό φθάνοντας και στη Γη.
Σύμφωνα με τον Γουικραμασίνγκε, οι πρώτοι "σπόροι" της ζωής έφτασαν με κομήτες που έπεσαν στον πλανήτη μας πριν περίπου 3,8 δισ. χρόνια. Ήσαν μικρόβια και άλλοι μικροοργανισμοί, που τελικά εξελίχτηκαν για να δημιουργήσουν τη βιοποικιλότητα που σήμερα βλέπουμε στη Γη.
"Ναι, είμαστε όλοι εξωγήινοι, μοιραζόμαστε μια κοσμική καταγωγή", τονίζει. «Κάθε φορά που ένα νέο πλανητικό σύστημα σχηματίζεται, λίγα μικρόβια που επιβιώνουν, βρίσκουν το δρόμο τους σε κάποιους κομήτες. Μετά αυτά πολλαπλασιάζονται και 'σπέρνονται' σε άλλους πλανήτες. Είμαστε, έτσι, τμήμα μιας ενιαίας αλυσίδας που εκτείνεται σε ένα μεγάλο τμήμα του Κόσμου. Τα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν αναμφισβήτητα προς αυτή την κατεύθυνση", προσθέτει.
Ουσιαστικά, όπως πιστεύει, πρόκειται για μια κυκλική διαδικασία μεταφοράς της ζωής από πλανήτη σε πλανήτη (χωρίς την μεσολάβηση εξωγήινων κατ' ανάγκην!). Οι κομήτες πέφτουν πάνω σε πλανήτες και σπρώχνουν την οργανική ύλη στο διάστημα. Ένα μέρος από αυτή την ύλη επιβιώνει πάνω σε κομήτες και μεταφέρεται έτσι, με την επόμενη πρόσκρουση, σε άλλο πλανήτη κ.ο.κ. στην πορεία δισεκατομμυρίων ετών.
Πάντως ο κεϊλανο-βρετανός αστρονόμος παραδέχεται ότι η θεωρία του δεν μπορεί να εξηγήσει πώς άρχισε πραγματικά η ζωή για πρώτη φορά κάπου στο σύμπαν. "Αν και δεν έχουμε ξεκάθαρη γνώση για το πώς η ζωή ξεκίνησε στην αρχή, από τη στιγμή που αυτό συνέβη, άρχισε την εξάπλωσή της στον Κόσμο και η επιβίωσή της ήταν αναπόφευκτη", υποστηρίζει.
Ο Γουικραμασίνγκε και η θεωρία της πανσπερμίας αντιτίθενται στην εναλλακτική -και πιο δημοφιλή μεταξύ των επιστημόνων μέχρι στιγμής- θεωρία ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε από μια "πρωταρχική σούπα" χημικών στοιχείων, από όπου, με τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες και μετά από πολλές "δοκιμές" και τύχη, ξεπήδησαν τα πρώτα οργανικά μόρια, που αποτέλεσαν την απαρχή της μακράς εξελικτικής πορείας της ζωής.
Ο 70χρονος αστροβιολόγος αντιτείνει ότι, κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, πολλές επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι μεγάλες εκτάσεις του γαλαξία μας είναι "σπαρμένες" με γιγάντια σύννεφα σκόνης γεμάτης οργανικά μόρια. Όπως αναφέρει, η φασματοσκοπική ανάλυση αυτών των οργανικών μορίων δείχνει ότι στην πραγματικότητα είναι απομεινάρια βακτηρίων που έχουν πια διασπαστεί. "Τα διαστρικά νέφη φαίνονται να είναι τα νεκροταφεία και όχι τα λίκνα της ζωής", γράφει στο άρθρο του.
Link:Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract?fromPage=online&aid=7174908
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Μερικοί άνθρωποι είναι γενετικά προγραμματισμένοι να γερνάνε γρηγορότερα
Βρετανοί και ολλανδοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι, για πρώτη φορά, ανακάλυψαν ορισμένες γονιδιακές παραλλαγές που σχετίζονται με τη βιολογική γήρανση των ανθρώπων. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι γενετικά προγραμματισμένοι να γερνάνε με πιο γρήγορο ρυθμό από τους υπόλοιπους και εξηγεί γιατί μερικοί άνθρωποι δείχνουν μεγαλύτεροι από την ηλικία τους. Εξάλλου, η ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει μελλοντικά στη δημιουργία ενός γενετικού τεστ, σε νεαρή ηλικία, το οποίο θα δείχνει πόσο γρήγορα θα γεράσει ένας άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του,
Οι ερευνητές από τα βρετανικά πανεπιστήμια του Λέστερ υπό τον καθηγητή καρδιολογίας Νιλές Σαμανί και του King's College του Λονδίνου υπό τον καθηγητή Τιμ Σπέκτορ, καθώς και από το ολλανδικό πανεπιστήμιο του Γκρόνιγκεν, ανέλυσαν πάνω από 500.000 γενετικές παραλλαγές σε όλο το ανθρώπινο γονιδίωμα και εντόπισαν εκείνες που σχετίζονται με το "βιολογικό ρολόι" και βρίσκονται κοντά στο γονίδιο TERC, το οποίο εμπλέκεται στη διατήρηση του μήκους του τελομερούς, με την χρήση ενός ενζύμου (τελομεράση). Η έρευνά τους δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature Genetics", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, το BBC και τη βρετανική "Ιντεπέντεντ".
Έναυσμα για την έρευνα αποτέλεσε το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι μετά τα 80 τους έχουν απολύτως φυσιολογικές αρτηρίες, ενώ άλλοι ήδη μετά τα 40 τους εμφανίζουν προβλήματα σε αυτές, παρόλο που δεν ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος εγγενής βιολογικός λόγος γι' αυτή την φθορά.
Υπάρχουν δύο είδη γήρανσης: η χρονολογική/ηλικιακή (πόσα χρόνια ζωής έχουν περάσει από τη γέννηση) και η βιολογική, με βάση την οποία τα κύτταρα μερικών ανθρώπων μπορεί να είναι πιο γερασμένα ή πιο νεαρά σε σχέση με την πραγματική (χρονολογική) ηλικία τους. Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι ορισμένες καρδιοπάθειες, καρκίνοι και άλλες ασθένειες συνδέονται στενότερα με τη βιολογική παρά με την χρονολογική ηλικία.
Οι ερευνητές μελέτησαν τις δομές που λέγονται τελομερή και αποτελούν μέρος των χρωμοσωμάτων (έχουν παρομοιαστεί με τις πλαστικές άκρες των κορδονιών των παπουτσιών). Οι άνθρωποι γεννιούνται με τελομερή ορισμένου μήκους, που μικραίνουν συνήθως, όσο τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται (διαχωρίζονται) και γερνάνε. Έτσι, το μήκος των τελομερών αποτελεί βασικό δείκτη βιολογικής γήρανσης.
Οι βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μερικοί άνθρωποι, που έχουν μια συγκεκριμένη γενετική ποικιλία, έχουν μικρότερα τελομερή (πιθανώς επειδή το ένζυμο τελομεράση λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο στους ανθρώπους αυτούς), συνεπώς είναι βιολογικά πιο γέροι και το βιολογικό τους "ρολόι" κυλάει ταχύτερα, κάτι που πιθανώς τούς κάνει πιο ευάλωτους σε παθήσεις που σχετίζονται με την μεγάλη ηλικία.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Τιμ Σπέκτορ του Βασιλικού Κολλεγίου του Λονδίνου, η απώλεια του μήκους των τελομερών στα άτομα με μια συγκεκριμένη γονιδιακή παραλλαγή (που εμφανίζεται στο ένα τρίτο του πληθυσμού) αντιστοιχεί σε απώλεια περίπου τεσσάρων ετών βιολογικής γήρανσης πάνω από την πραγματική ηλικία (αν δηλαδή κάποιος είναι 60 ετών, βιολογικά είναι 64). Μια μικρότερη ομάδα ανθρώπων (περίπου το 7% του πληθυσμού) έχουν μια δεύτερη γενετική ποικιλία, που αντιστοιχεί σε βιολογική γήρανση περίπου οκτώ ετών (δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί είναι χρονολογικά 60 ετών, αλλά βιολογικά 68).
Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τους ερευνητές, η γενετική αυτή προδιάθεση μπορεί να κάνει μερικούς "ευάλωτους" ανθρώπους να γερνάνε ακόμα πιο γρήγορα όταν εκτίθενται σε περιβάλλοντα που κάνουν κακό στα τελομερή, όπως σε χώρους καπνιζόντων ή όταν υποκύπτουν στην παχυσαρκία, την έλλειψη άσκησης κ.α., με συνέπεια τα συγκεκριμένα άτομα να καταλήγουν να είναι αρκετά χρόνια πιο γερασμένα από βιολογική σκοπιά (να δείχνουν έτσι δέκα ή και περισσότερα χρόνια πιο μεγάλοι από την ηλικία τους).
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/ng/journal/vaop/ncurrent/abs/ng.532.html
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Οι ερευνητές από τα βρετανικά πανεπιστήμια του Λέστερ υπό τον καθηγητή καρδιολογίας Νιλές Σαμανί και του King's College του Λονδίνου υπό τον καθηγητή Τιμ Σπέκτορ, καθώς και από το ολλανδικό πανεπιστήμιο του Γκρόνιγκεν, ανέλυσαν πάνω από 500.000 γενετικές παραλλαγές σε όλο το ανθρώπινο γονιδίωμα και εντόπισαν εκείνες που σχετίζονται με το "βιολογικό ρολόι" και βρίσκονται κοντά στο γονίδιο TERC, το οποίο εμπλέκεται στη διατήρηση του μήκους του τελομερούς, με την χρήση ενός ενζύμου (τελομεράση). Η έρευνά τους δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature Genetics", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, το BBC και τη βρετανική "Ιντεπέντεντ".
Έναυσμα για την έρευνα αποτέλεσε το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι μετά τα 80 τους έχουν απολύτως φυσιολογικές αρτηρίες, ενώ άλλοι ήδη μετά τα 40 τους εμφανίζουν προβλήματα σε αυτές, παρόλο που δεν ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος εγγενής βιολογικός λόγος γι' αυτή την φθορά.
Υπάρχουν δύο είδη γήρανσης: η χρονολογική/ηλικιακή (πόσα χρόνια ζωής έχουν περάσει από τη γέννηση) και η βιολογική, με βάση την οποία τα κύτταρα μερικών ανθρώπων μπορεί να είναι πιο γερασμένα ή πιο νεαρά σε σχέση με την πραγματική (χρονολογική) ηλικία τους. Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι ορισμένες καρδιοπάθειες, καρκίνοι και άλλες ασθένειες συνδέονται στενότερα με τη βιολογική παρά με την χρονολογική ηλικία.
Οι ερευνητές μελέτησαν τις δομές που λέγονται τελομερή και αποτελούν μέρος των χρωμοσωμάτων (έχουν παρομοιαστεί με τις πλαστικές άκρες των κορδονιών των παπουτσιών). Οι άνθρωποι γεννιούνται με τελομερή ορισμένου μήκους, που μικραίνουν συνήθως, όσο τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται (διαχωρίζονται) και γερνάνε. Έτσι, το μήκος των τελομερών αποτελεί βασικό δείκτη βιολογικής γήρανσης.
Οι βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μερικοί άνθρωποι, που έχουν μια συγκεκριμένη γενετική ποικιλία, έχουν μικρότερα τελομερή (πιθανώς επειδή το ένζυμο τελομεράση λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο στους ανθρώπους αυτούς), συνεπώς είναι βιολογικά πιο γέροι και το βιολογικό τους "ρολόι" κυλάει ταχύτερα, κάτι που πιθανώς τούς κάνει πιο ευάλωτους σε παθήσεις που σχετίζονται με την μεγάλη ηλικία.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Τιμ Σπέκτορ του Βασιλικού Κολλεγίου του Λονδίνου, η απώλεια του μήκους των τελομερών στα άτομα με μια συγκεκριμένη γονιδιακή παραλλαγή (που εμφανίζεται στο ένα τρίτο του πληθυσμού) αντιστοιχεί σε απώλεια περίπου τεσσάρων ετών βιολογικής γήρανσης πάνω από την πραγματική ηλικία (αν δηλαδή κάποιος είναι 60 ετών, βιολογικά είναι 64). Μια μικρότερη ομάδα ανθρώπων (περίπου το 7% του πληθυσμού) έχουν μια δεύτερη γενετική ποικιλία, που αντιστοιχεί σε βιολογική γήρανση περίπου οκτώ ετών (δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί είναι χρονολογικά 60 ετών, αλλά βιολογικά 68).
Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τους ερευνητές, η γενετική αυτή προδιάθεση μπορεί να κάνει μερικούς "ευάλωτους" ανθρώπους να γερνάνε ακόμα πιο γρήγορα όταν εκτίθενται σε περιβάλλοντα που κάνουν κακό στα τελομερή, όπως σε χώρους καπνιζόντων ή όταν υποκύπτουν στην παχυσαρκία, την έλλειψη άσκησης κ.α., με συνέπεια τα συγκεκριμένα άτομα να καταλήγουν να είναι αρκετά χρόνια πιο γερασμένα από βιολογική σκοπιά (να δείχνουν έτσι δέκα ή και περισσότερα χρόνια πιο μεγάλοι από την ηλικία τους).
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/ng/journal/vaop/ncurrent/abs/ng.532.html
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010
Τα δέντρα μεγαλώνουν πια πιο γρήγορα λόγω της κλιματικής αλλαγής
Τα δέντρα δεν φημίζονται για την ταχύτητά τους (μάλλον αποτελούν αιώνιο σύμβολο της αργής αλλά σταθερής ανάπτυξης), όμως μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει ότι, λόγω κυρίως της κλιματικής αλλαγής, μεγαλώνουν πια πολύ πιο γρήγορα -για τα δικά τους δεδομένα! Η έρευνα διαπίστωσε ότι ο ρυθμός ανάπτυξής τους στο βόρειο ημισφαίριο είναι ο ταχύτερος των τελευταίων 225 ετών.
Η έρευνα, που βασίστηκε σε μελέτες δασών στις ανατολικές ΗΠΑ για μια περίοδο 22 ετών, έγινε από ερευνητές υπό τον δασολόγο-οικολόγο Τζόφρεϊ Πάρκερ του Κέντρου Περιβαλλοντικών Ερευνών Σμιθσόνιαν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "PNAS" της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ". Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα δέντρα αναπτύσσονται δύο με τέσσερις φορές ταχύτερα από τις προβλέψεις των αναλυτών.
Τα δέντρα έχουν επιταχύνει την ανάπτυξή τους πιθανότατα επειδή συσσωρεύεται περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και ανεβαίνει σιγά-σιγά η θερμοκρασία. Η μελέτη επίσης, επισημαίνει τη σημασία των δασών για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Σύμφωνα με την έρευνα, το δάσος παράγει δύο πλέον επιπρόσθετους τόνους ξυλείας ανά εκτάριο (3,04 τετραγωνικά μέτρα) ετησίως, ποσότητα που ισοδυναμεί με την εμφάνιση ενός νέου δέντρου διαμέτρου 70 εκατ. σε διάστημα ενός χρόνου.
Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι αν τα δέντρα σε όλη τη ζωή τους μεγάλωναν με το σημερινό ταχύτερο ρυθμό, τότε θα ήσαν σήμερα πολύ πιο μεγάλα. Επίσης εκτίμησαν ότι σε χρονικό διάστημα μιας 20ετίας το διοξείδιο του άνθρακα στον αέρα του δάσους έχει αυξηθεί περίπου κατά 12%. Η μέση θερμοκρασία έχει αυξηθεί 0,3 βαθμούς Κελσίου, ενώ η περίοδος ανάπτυξης του δέντρου έχει επιμηκυνθεί κατά σχεδόν οκτώ μέρες. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, και οι τρεις αυτοί λόγοι συνετέλεσαν, ώστε τα δέντρα να μεγαλώνουν πιο γρήγορα πια.
Η υψηλότερη συγκέντρωση ατμοσφαιρικού διοξειδίου και η επιμήκυνση των περιόδων ανάπτυξης μπορεί να λειτουργήσουν ευνοϊκά για τις γεωργικές καλλιέργειες σε αρκετά μέρη της Γης, κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η έρευνα, που βασίστηκε σε μελέτες δασών στις ανατολικές ΗΠΑ για μια περίοδο 22 ετών, έγινε από ερευνητές υπό τον δασολόγο-οικολόγο Τζόφρεϊ Πάρκερ του Κέντρου Περιβαλλοντικών Ερευνών Σμιθσόνιαν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "PNAS" της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ". Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα δέντρα αναπτύσσονται δύο με τέσσερις φορές ταχύτερα από τις προβλέψεις των αναλυτών.
Τα δέντρα έχουν επιταχύνει την ανάπτυξή τους πιθανότατα επειδή συσσωρεύεται περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και ανεβαίνει σιγά-σιγά η θερμοκρασία. Η μελέτη επίσης, επισημαίνει τη σημασία των δασών για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Σύμφωνα με την έρευνα, το δάσος παράγει δύο πλέον επιπρόσθετους τόνους ξυλείας ανά εκτάριο (3,04 τετραγωνικά μέτρα) ετησίως, ποσότητα που ισοδυναμεί με την εμφάνιση ενός νέου δέντρου διαμέτρου 70 εκατ. σε διάστημα ενός χρόνου.
Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι αν τα δέντρα σε όλη τη ζωή τους μεγάλωναν με το σημερινό ταχύτερο ρυθμό, τότε θα ήσαν σήμερα πολύ πιο μεγάλα. Επίσης εκτίμησαν ότι σε χρονικό διάστημα μιας 20ετίας το διοξείδιο του άνθρακα στον αέρα του δάσους έχει αυξηθεί περίπου κατά 12%. Η μέση θερμοκρασία έχει αυξηθεί 0,3 βαθμούς Κελσίου, ενώ η περίοδος ανάπτυξης του δέντρου έχει επιμηκυνθεί κατά σχεδόν οκτώ μέρες. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, και οι τρεις αυτοί λόγοι συνετέλεσαν, ώστε τα δέντρα να μεγαλώνουν πιο γρήγορα πια.
Η υψηλότερη συγκέντρωση ατμοσφαιρικού διοξειδίου και η επιμήκυνση των περιόδων ανάπτυξης μπορεί να λειτουργήσουν ευνοϊκά για τις γεωργικές καλλιέργειες σε αρκετά μέρη της Γης, κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
To τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" και το Ινστιτούτο Αστροσωματιδιακής Φυσικής "Νέστωρ" αποκτούν συνδέσεις υπερ-υψηλής ταχύτητας με οπτικές ίνες
Το Εθνικό Δίκτυο Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΔΕΤ Α.Ε) ανακοίνωσε ότι, στο πλαίσιο των δράσεων του για τη διασύνδεση μεγάλων ερευνητικών υποδομών της περιφέρειας στο δίκτυό του, ολοκληρώνεται η σύνδεση του υπερσύγχρονου Τηλεσκοπίου "Αρίσταρχος" στο όρος Χελμός και του Ινστιτούτου Αστροσωματιδιακής Φυσικής "Νέστωρ" στην Πύλο με το δίκτυο ΕΔΕΤ, μέσω οπτικών ινών.
Οι προσβάσεις που ολοκληρώθηκαν, παρέχουν στις υποδομές αυτές σύνδεση με την ελληνική και παγκόσμια ερευνητική και ακαδημαϊκή κοινότητα σε υπερυψηλές ταχύτητες της τάξης των Gbps, με απεριόριστες δυνατότητες αναβάθμισης. Οι υποδομές αυτές θα μπορέσουν έτσι να αξιοποιήσουν τους παρεχόμενους συνδέσμους οπτικών ινών και το δίκτυο νέας γενιάς ΕΔΕΤ, για τη διακίνηση μεγάλης σημασίας και όγκου ερευνητικών δεδομένων, που δεν ήταν εφικτή μέχρι σήμερα.
Ειδικά για το τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος", το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο τηλεσκόπιο των Bαλκανίων, που είναι εγκατεστημένο στο όρος Χελμός, η διασύνδεσή του με υπερυψηλές ταχύτητες μετάδοσης δεδομένων θα επιτρέψει την αξιοποίησή του εξ αποστάσεως, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη θέση που βρίσκεται, με αξιοπιστία και σε πραγματικό χρόνο.
Η τηλε-διαχείριση και η διάθεση των σημαντικών δεδομένων παρατηρήσεων που παρέχουν τα υπερσύγχρονα όργανά του προς την εθνική και διεθνή αστρονομική κοινότητα, όπως είναι οι υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες, καθώς και φάσματα εξαιρετικού επιστημονικού ενδιαφέροντος, αναμένεται να καταστούν εφικτά μέσω της νέας σύνδεσης, που εκτείνεται μέχρι το όρος Χελμός με οπτικές ίνες μήκους 118 χλμ.
Το Ινστιτούτο Αστροσωματιδιακής Φυσικής "Νέστωρ", αναπτύσσει σημαντικό ερευνητικό έργο, που απαιτεί τη μεταφορά εξαιρετικά μεγάλου όγκου πειραματικών δεδομένων, εξαιρετικού επιστημονικού ενδιαφέροντος, σε υπερ-υψηλές ταχύτητες προς τα συνεργαζόμενα Ινστιτούτα στο εξωτερικό και γενικότερα την ευρωπαϊκή ερευνητική κοινότητα. Η αξιοποίηση της σύνδεσης του Ινστιτούτου "Νέστωρ" προς το δίκτυο ΕΔΕΤ, η οποία εκτείνεται μέχρι τις εγκαταστάσεις του στην Πύλο, έγινε με οπτικές ίνες μήκους 79χλμ.
Το Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών έχει εγκαταστήσει στην κορυφή του όρους Χελμού σε ύψος 2.340 μέτρων το υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" (Αστεροσκοπείο Χελμού). Το τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" είναι ένα από τα τελειότερα τηλεσκόπια στον κόσμο, ενταγμένο ήδη στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα στήριξης μεγάλων τηλεσκοπίων "OPTICON". Θεωρείται ένα από τα πιο προηγμένα τεχνολογικά τηλεσκόπια της Eυρώπης. Eχει διάμετρο 2,3 μέτρα και μεγάλη ακρίβεια στόχευσης και παρακολούθησης ουράνιων αντικειμένων. Mε χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων της Πάτρας και του Mάντσεστερ και του Iδρύματος Eυγενίδου, έχουν τοποθετηθεί επιπλέον στο τηλεσκόπιο κάμερες και ειδικά προηγμένα επιστημονικά όργανα.
Το Ινστιτούτο Αστροσωματιδιακής Φυσικής "Νέστωρ" έχει λάβει έγκριση για την ένταξή του στις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Ερευνητικές Υποδομές. Αποτελεί ένα εκ των τριών υποψηφίων σε ολόκληρη των Ευρώπη για την φιλοξενία ενός από τα μεγαλύτερα πειράματα παγκόσμιας εμβέλειας στην αστρονομία, το "Τηλεσκόπιο Νετρίνων του Κυβικού Χιλιομέτρου, ΚΜ3NeT".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Οι προσβάσεις που ολοκληρώθηκαν, παρέχουν στις υποδομές αυτές σύνδεση με την ελληνική και παγκόσμια ερευνητική και ακαδημαϊκή κοινότητα σε υπερυψηλές ταχύτητες της τάξης των Gbps, με απεριόριστες δυνατότητες αναβάθμισης. Οι υποδομές αυτές θα μπορέσουν έτσι να αξιοποιήσουν τους παρεχόμενους συνδέσμους οπτικών ινών και το δίκτυο νέας γενιάς ΕΔΕΤ, για τη διακίνηση μεγάλης σημασίας και όγκου ερευνητικών δεδομένων, που δεν ήταν εφικτή μέχρι σήμερα.
Ειδικά για το τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος", το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο τηλεσκόπιο των Bαλκανίων, που είναι εγκατεστημένο στο όρος Χελμός, η διασύνδεσή του με υπερυψηλές ταχύτητες μετάδοσης δεδομένων θα επιτρέψει την αξιοποίησή του εξ αποστάσεως, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη θέση που βρίσκεται, με αξιοπιστία και σε πραγματικό χρόνο.
Η τηλε-διαχείριση και η διάθεση των σημαντικών δεδομένων παρατηρήσεων που παρέχουν τα υπερσύγχρονα όργανά του προς την εθνική και διεθνή αστρονομική κοινότητα, όπως είναι οι υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες, καθώς και φάσματα εξαιρετικού επιστημονικού ενδιαφέροντος, αναμένεται να καταστούν εφικτά μέσω της νέας σύνδεσης, που εκτείνεται μέχρι το όρος Χελμός με οπτικές ίνες μήκους 118 χλμ.
Το Ινστιτούτο Αστροσωματιδιακής Φυσικής "Νέστωρ", αναπτύσσει σημαντικό ερευνητικό έργο, που απαιτεί τη μεταφορά εξαιρετικά μεγάλου όγκου πειραματικών δεδομένων, εξαιρετικού επιστημονικού ενδιαφέροντος, σε υπερ-υψηλές ταχύτητες προς τα συνεργαζόμενα Ινστιτούτα στο εξωτερικό και γενικότερα την ευρωπαϊκή ερευνητική κοινότητα. Η αξιοποίηση της σύνδεσης του Ινστιτούτου "Νέστωρ" προς το δίκτυο ΕΔΕΤ, η οποία εκτείνεται μέχρι τις εγκαταστάσεις του στην Πύλο, έγινε με οπτικές ίνες μήκους 79χλμ.
Το Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών έχει εγκαταστήσει στην κορυφή του όρους Χελμού σε ύψος 2.340 μέτρων το υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" (Αστεροσκοπείο Χελμού). Το τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" είναι ένα από τα τελειότερα τηλεσκόπια στον κόσμο, ενταγμένο ήδη στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα στήριξης μεγάλων τηλεσκοπίων "OPTICON". Θεωρείται ένα από τα πιο προηγμένα τεχνολογικά τηλεσκόπια της Eυρώπης. Eχει διάμετρο 2,3 μέτρα και μεγάλη ακρίβεια στόχευσης και παρακολούθησης ουράνιων αντικειμένων. Mε χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων της Πάτρας και του Mάντσεστερ και του Iδρύματος Eυγενίδου, έχουν τοποθετηθεί επιπλέον στο τηλεσκόπιο κάμερες και ειδικά προηγμένα επιστημονικά όργανα.
Το Ινστιτούτο Αστροσωματιδιακής Φυσικής "Νέστωρ" έχει λάβει έγκριση για την ένταξή του στις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Ερευνητικές Υποδομές. Αποτελεί ένα εκ των τριών υποψηφίων σε ολόκληρη των Ευρώπη για την φιλοξενία ενός από τα μεγαλύτερα πειράματα παγκόσμιας εμβέλειας στην αστρονομία, το "Τηλεσκόπιο Νετρίνων του Κυβικού Χιλιομέτρου, ΚΜ3NeT".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Λίγο ιχθυέλαιο με ωμέγα-3 την ημέρα, την ψύχωση την κάνει πέρα
Η λήψη μιας κάψουλας ιχθυελαίου κάθε μέρα μπορεί να αποτρέψει σοβαρές ψυχικές νόσους, όπως η ψύχωση και η σχιζοφρένεια, σε όσους ανθρώπους αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα. Οι ερευνητές αποδίδουν την προστατευτική δράση των ιχθυελαίων στον εγκέφαλο στο ότι περιέχουν τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα, τα οποία είναι ήδη γνωστό από άλλες μελέτες ότι προστατεύουν την καρδιά.
Η έρευνα, από αυστριακούς, ελβετούς και αυστραλούς επιστήμονες, υπό τον δρα Πολ Άμινγκερ, του Ιατρικού Πανεπιστημίου της Βιέννης στην Αυστρία, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Archives of General Psychiatry" (Αρχεία Γενικής Ψυχιατρικής), σύμφωνα με το BBC. Μεταξύ των ερευνητών βρίσκεται ο ελληνικής καταγωγής ερευνητής Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, επίσης από το ίδιο αυστριακό πανεπιστήμιο.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η καθημερινή λήψη ιχθυελαίων/ωμέγα-3 επί τρίμηνο εμφάνισε την ίδια αποτελεσματικότητα με την φαρμακοθεραπεία, μειώνοντας τα ποσοστά εμφάνισης ψυχώσεων. "Η ανακάλυψη ότι η θεραπεία με μια φυσική ουσία μπορεί να εμποδίσει ή τουλάχιστον να καθυστερήσει την εμφάνιση της ψυχωτικής διαταραχής, δίνει ελπίδες ότι πιθανώς υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στα αντι-ψυχωτικά φάρμακα", σύμφωνα με τη νέα μελέτη.
Τα ισχυρά αντιψυχωτικά φάρμακα μπορεί να έχουν σοβαρές παρενέργειες, γεγονός που κάνει ορισμένους ανθρώπους να τα αποφεύγουν. Από την άλλη, τα συμπληρώματα διατροφής με ιχθυέλαια γίνονται γενικά καλά ανεκτά και είναι εύκολα στη λήψη, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Η διεθνής ομάδα των ερευνητών μελέτησε 81 άτομα που θεωρούνταν ότι είχαν υψηλό ρίσκο εμφάνισης ψύχωσης, είτε λόγω οικογενειακού ιστορικού σχιζοφρένειας ή παρόμοιων διαταραχών, είτε επειδή ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζουν ήπια συμπτώματα. Οι μισοί ασθενείς πήραν συμπληρώματα ιχθυελαίου (1,2 γραμμάρια ωμέγα-3 λιπαρών οξέων) επί 12 εβδομάδες και οι άλλοι μισοί πήραν ένα εικονικό φάρμακο. Κανείς ασθενής δεν ήξερε τι χάπι έπαιρνε.
Οι ερευνητές παρακολούθησαν τους ασθενείς επί ένα έτος μετά το πείραμα για να δουν ποιοι τελικά θα εμφάνιζαν κάποια ψύχωση. Όπως διαπίστωσαν, αυτό συνέβη σε 11 άτομα της δεύτερης ομάδας που είχαν πάρει το εικονικό φάρμακο και σε μόλις δύο άτομα της πρώτης ομάδας που είχαν πάρει τα ιχθυέλαια/ωμέγα-3.
Όπως εκτιμούν οι ερευνητές, τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα δρουν ευεργετικά, καθώς αλλάζουν τον τρόπο μετάδοσης των σημάτων μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://archpsyc.ama-assn.org/cgi/content/abstract/67/2/146
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η έρευνα, από αυστριακούς, ελβετούς και αυστραλούς επιστήμονες, υπό τον δρα Πολ Άμινγκερ, του Ιατρικού Πανεπιστημίου της Βιέννης στην Αυστρία, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Archives of General Psychiatry" (Αρχεία Γενικής Ψυχιατρικής), σύμφωνα με το BBC. Μεταξύ των ερευνητών βρίσκεται ο ελληνικής καταγωγής ερευνητής Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, επίσης από το ίδιο αυστριακό πανεπιστήμιο.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η καθημερινή λήψη ιχθυελαίων/ωμέγα-3 επί τρίμηνο εμφάνισε την ίδια αποτελεσματικότητα με την φαρμακοθεραπεία, μειώνοντας τα ποσοστά εμφάνισης ψυχώσεων. "Η ανακάλυψη ότι η θεραπεία με μια φυσική ουσία μπορεί να εμποδίσει ή τουλάχιστον να καθυστερήσει την εμφάνιση της ψυχωτικής διαταραχής, δίνει ελπίδες ότι πιθανώς υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στα αντι-ψυχωτικά φάρμακα", σύμφωνα με τη νέα μελέτη.
Τα ισχυρά αντιψυχωτικά φάρμακα μπορεί να έχουν σοβαρές παρενέργειες, γεγονός που κάνει ορισμένους ανθρώπους να τα αποφεύγουν. Από την άλλη, τα συμπληρώματα διατροφής με ιχθυέλαια γίνονται γενικά καλά ανεκτά και είναι εύκολα στη λήψη, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Η διεθνής ομάδα των ερευνητών μελέτησε 81 άτομα που θεωρούνταν ότι είχαν υψηλό ρίσκο εμφάνισης ψύχωσης, είτε λόγω οικογενειακού ιστορικού σχιζοφρένειας ή παρόμοιων διαταραχών, είτε επειδή ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζουν ήπια συμπτώματα. Οι μισοί ασθενείς πήραν συμπληρώματα ιχθυελαίου (1,2 γραμμάρια ωμέγα-3 λιπαρών οξέων) επί 12 εβδομάδες και οι άλλοι μισοί πήραν ένα εικονικό φάρμακο. Κανείς ασθενής δεν ήξερε τι χάπι έπαιρνε.
Οι ερευνητές παρακολούθησαν τους ασθενείς επί ένα έτος μετά το πείραμα για να δουν ποιοι τελικά θα εμφάνιζαν κάποια ψύχωση. Όπως διαπίστωσαν, αυτό συνέβη σε 11 άτομα της δεύτερης ομάδας που είχαν πάρει το εικονικό φάρμακο και σε μόλις δύο άτομα της πρώτης ομάδας που είχαν πάρει τα ιχθυέλαια/ωμέγα-3.
Όπως εκτιμούν οι ερευνητές, τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα δρουν ευεργετικά, καθώς αλλάζουν τον τρόπο μετάδοσης των σημάτων μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://archpsyc.ama-assn.org/cgi/content/abstract/67/2/146
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Νέα συσκευή-σούπερ κόλλα θα επιτρέπει στους ανθρώπους να περπατάνε στους τοίχους
Μπορεί οι άνθρωποι κάποια μέρα να περπατάνε στους τοίχους όπως ο Σπάιντερμαν; Αυτό ακριβώς υπόσχεται μια νέα συσκευή, σε μέγεθος παλάμης, που επιτρέπει στα χέρια να κολλάνε με ασφάλεια στον τοίχο, την οποία ανέπτυξαν ερευνητές του αμερικανικού πανεπιστημίου Κορνέλ.
Η συσκευή χρησιμοποιεί την επιφανειακή τάση του νερού και των άλλων υγρών ως δεσμούς συγκόλλησης σε μια επιφάνεια και μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή γαντιών και παπουτσιών, που θα κολλάνε και θα ξεκολλάνε κατά βούληση από κάθετες επιφάνειες, επιτρέποντας στους ανθρώπους να αναρριχώνται εκεί που σήμερα μπορούν μόνο στους όνειρά τους (και στις ταινίες του Χόλιγουντ). Μια άλλη πρακτική εφαρμογή θα ήταν αυτοκόλλητες σημειώσεις (Post-it) στον τοίχο, οι οποίες όμως θα μπορούν να σηκώσουν μεγάλο βάρος!
Η ανακάλυψη έγινε από τον καθηγητή χημικής και βιομοριακής μηχανικής Πολ Στιν και τους συνεργάτες του και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ. Η έμπνευση για τη συσκευή-κόλλα προήλθε από ένα σκαθάρι της Φλόριδα (Hemisphaerota cyanea), το οποίο μπορεί να προσκολληθεί σε ένα φύλλο με δύναμη 100 φορές μεγαλύτερη από το δικό του βάρος, παρόλα αυτά μπορεί να ξεκολλήσει αμέσως όταν το θελήσει.
Η λεπτή επίπεδη συσκευή, που δεν περιλαμβάνει καθόλου στερεά κινούμενα μέρη, διαθέτει μικροσκοπικές οπές και μια μικρή κοινή μπαταρία 9 βολτ, η οποία στέλνει νερό ή άλλο υγρό (π.χ. λάδι), το οποίο βρίσκεται αποθηκευμένο σε ένα ξεχωριστό χώρο, να κυλήσει μέσω της συσκευής και των ανοιγμάτων της. Η επιφανειακή τάση των σταγόνων του υγρού, καθώς αυτές εκτίθενται στις οπές, δημιουργεί "υγρές γέφυρες" και επιτρέπει στη συσκευή να προσκολληθεί γερά σε μια άλλη επιφάνεια (π.χ. κάθετο τοίχο).
Όσο πιο μικρές και πιο πολλές είναι οι τρύπες, τόσο πιο ισχυρή είναι η συγκολλητική δύναμη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, μια συσκευή με επιφάνεια περίπου 6,5 τετραγωνικά εκατοστά, η οποία διαθέτει εκατομμύρια τρύπες με διάμετρο ένα μικρόμετρο (ένα εκατομμυριοστό του μέτρου) η κάθε μια, μπορεί να κρατήσει κολλημένο ένα βάρος περίπου επτά κιλών. Προς το παρόν, οι τρύπες της συσκευής έχουν διάμετρο περίπου 150 μικρόμετρα η κάθε μια και μπορούν να σηκώσουν βάρος περίπου 10 γραμμαρίων ανά τετραγωνικό εκατοστό. Αν κάθε τρύπα μειωθεί σε 0,1 μικρόμετρο, η συσκευή θα μπορεί να σηκώσει (κολλήσει) βάρος μέχρι 13 κιλών ανά τετραγωνικό εκατοστό.
Για να ξεκολλήσει η συσκευή, απλώς αντιστρέφεται το ηλεκτρικό πεδίο και το νερό αποσύρεται από τις οπές, σπάζοντας έτσι τις αόρατες "γέφυρες" συγκόλλησης που είχαν δημιουργηθεί από τις μικροσκοπικές σταγόνες ανάμεσα στη συσκευή και την άλλη επιφάνεια.Η νέα συσκευή στηρίζεται στις αρχές της λεγόμενης "ηλεκτρο-οσμωτικής" δύναμης που αναπτύσσεται από την επιφανειακή τάση δύο ξεχωριστών επιφανειών.
Οι ερευνητές ήδη οραματίζονται την κατασκευή μεγαλύτερων τέτοιων συσκευών, μόλις τελειοποιήσουν τον μηχανισμό και ο συγκολλητικός δεσμός γίνει ακόμα ισχυρότερος. Η παραπάνω τεχνική που βασίζεται στην υγρή συγκόλληση που χρησιμοποιεί το σκαθάρι, διαφέρει από την ξηρά συγκόλληση που χρησιμοποιούν οι σαύρες και την οποία επίσης προσπαθούν να μιμηθούν οι επιστήμονες.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η συσκευή χρησιμοποιεί την επιφανειακή τάση του νερού και των άλλων υγρών ως δεσμούς συγκόλλησης σε μια επιφάνεια και μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή γαντιών και παπουτσιών, που θα κολλάνε και θα ξεκολλάνε κατά βούληση από κάθετες επιφάνειες, επιτρέποντας στους ανθρώπους να αναρριχώνται εκεί που σήμερα μπορούν μόνο στους όνειρά τους (και στις ταινίες του Χόλιγουντ). Μια άλλη πρακτική εφαρμογή θα ήταν αυτοκόλλητες σημειώσεις (Post-it) στον τοίχο, οι οποίες όμως θα μπορούν να σηκώσουν μεγάλο βάρος!
Η ανακάλυψη έγινε από τον καθηγητή χημικής και βιομοριακής μηχανικής Πολ Στιν και τους συνεργάτες του και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ. Η έμπνευση για τη συσκευή-κόλλα προήλθε από ένα σκαθάρι της Φλόριδα (Hemisphaerota cyanea), το οποίο μπορεί να προσκολληθεί σε ένα φύλλο με δύναμη 100 φορές μεγαλύτερη από το δικό του βάρος, παρόλα αυτά μπορεί να ξεκολλήσει αμέσως όταν το θελήσει.
Η λεπτή επίπεδη συσκευή, που δεν περιλαμβάνει καθόλου στερεά κινούμενα μέρη, διαθέτει μικροσκοπικές οπές και μια μικρή κοινή μπαταρία 9 βολτ, η οποία στέλνει νερό ή άλλο υγρό (π.χ. λάδι), το οποίο βρίσκεται αποθηκευμένο σε ένα ξεχωριστό χώρο, να κυλήσει μέσω της συσκευής και των ανοιγμάτων της. Η επιφανειακή τάση των σταγόνων του υγρού, καθώς αυτές εκτίθενται στις οπές, δημιουργεί "υγρές γέφυρες" και επιτρέπει στη συσκευή να προσκολληθεί γερά σε μια άλλη επιφάνεια (π.χ. κάθετο τοίχο).
Όσο πιο μικρές και πιο πολλές είναι οι τρύπες, τόσο πιο ισχυρή είναι η συγκολλητική δύναμη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, μια συσκευή με επιφάνεια περίπου 6,5 τετραγωνικά εκατοστά, η οποία διαθέτει εκατομμύρια τρύπες με διάμετρο ένα μικρόμετρο (ένα εκατομμυριοστό του μέτρου) η κάθε μια, μπορεί να κρατήσει κολλημένο ένα βάρος περίπου επτά κιλών. Προς το παρόν, οι τρύπες της συσκευής έχουν διάμετρο περίπου 150 μικρόμετρα η κάθε μια και μπορούν να σηκώσουν βάρος περίπου 10 γραμμαρίων ανά τετραγωνικό εκατοστό. Αν κάθε τρύπα μειωθεί σε 0,1 μικρόμετρο, η συσκευή θα μπορεί να σηκώσει (κολλήσει) βάρος μέχρι 13 κιλών ανά τετραγωνικό εκατοστό.
Για να ξεκολλήσει η συσκευή, απλώς αντιστρέφεται το ηλεκτρικό πεδίο και το νερό αποσύρεται από τις οπές, σπάζοντας έτσι τις αόρατες "γέφυρες" συγκόλλησης που είχαν δημιουργηθεί από τις μικροσκοπικές σταγόνες ανάμεσα στη συσκευή και την άλλη επιφάνεια.Η νέα συσκευή στηρίζεται στις αρχές της λεγόμενης "ηλεκτρο-οσμωτικής" δύναμης που αναπτύσσεται από την επιφανειακή τάση δύο ξεχωριστών επιφανειών.
Οι ερευνητές ήδη οραματίζονται την κατασκευή μεγαλύτερων τέτοιων συσκευών, μόλις τελειοποιήσουν τον μηχανισμό και ο συγκολλητικός δεσμός γίνει ακόμα ισχυρότερος. Η παραπάνω τεχνική που βασίζεται στην υγρή συγκόλληση που χρησιμοποιεί το σκαθάρι, διαφέρει από την ξηρά συγκόλληση που χρησιμοποιούν οι σαύρες και την οποία επίσης προσπαθούν να μιμηθούν οι επιστήμονες.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Οι γυναίκες αργούν λίγο περισσότερο από τους άνδρες να καταλάβουν ένα αστείο
Το χιούμορ έχει τη δική του επιστήμη. Ακόμα και στα αστεία, γυναίκες και άνδρες αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία βασίστηκε σε πειράματα και μελέτη του εγκεφάλου. Όπως διαπίστωσε, οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερη εγκεφαλική ενέργεια και χρειάζονται περισσότερο χρόνο σε σχέση με τους άνδρες για να "πιάσουν" ένα αστείο, αλλά, μόλις το καταλάβουν, το απολαμβάνουν πιο πολύ. Επιπλέον, αντίθετα, με τους άνδρες, δύσκολα θα γελάσουν με μια "κρυάδα", καθώς αναζητούν ποιότητα στο χιούμορ.
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες του πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, υπό τον καθηγητή Άλαν Ράις, διευθυντή του Κέντρου Διεπιστημονικών Ερευνών στις Επιστήμες του Εγκεφάλου, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου". Οι ερευνητές, με τη βοήθεια μαγνητικών τομογραφιών λειτουργικού συντονισμού (fMRI), μελέτησαν τους εγκεφάλους δέκα ανδρών και δέκα γυναικών, στους οποίους έδειξαν διάφορα αστεία ή αδιάφορα καρτούν και, ανάλογα με το πόσο αστεία τους φάνηκαν, τους ζήτησαν πατήσουν ορισμένα κουμπιά.
Το πείραμα έδειξε ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερα τμήματα του εγκεφάλου τους, ιδίως του προμετωπιαίου φλοιού (που ελέγχει την ερμηνεία του λόγου και την σε βάθος ανάλυση), από ό,τι οι άνδρες, για να "επεξεργαστούν" ένα αστείο και, παράλληλα, έχουν εκ των προτέρων λιγότερη αναμονή ότι θα το βρουν αστείο. Επίσης, όπως διαπιστώθηκε, αντιδρούν στο αστείο με μια ελαφριά χρονική υστέρηση σε σχέση με τους άνδρες, αλλά το απολαμβάνουν περισσότερο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι γυναίκες φαίνεται να προτιμούν το πιο εξεζητημένο και "σοφιστικέ" χιούμορ και χρησιμοποιούν πιο πολύπλοκες εγκεφαλικές λειτουργίες για να αναλύσουν ένα αστείο.
Από την άλλη, στους άνδρες ένα αστείο ενεργοποιεί περισσότερο, όχι τον προμετωπιαίο φλοιό, αλλά τον επικλινή πυρήνα (το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην ανταμοιβή και την ευχαρίστηση). Έτσι, οι άνδρες περιμένουν εκ των προτέρων να γελάσουν με το αστείο, αλλά όταν το δουν ή το ακούσουν, μετά πέφτουν πιο απότομα σε… κατάθλιψη.
Η ομάδα του καθηγητή Ράις διεξάγει ήδη νέα πειράματα με παιδιά για να διαπιστώσει αν οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στο χιούμορ είναι γενετικές ή επηρεάζονται κυρίως από το περιβάλλον μέσω των διαφορετικών εμπειριών ανατροφής.
Έχουν εντοπισθεί αρκετές διαφορές στην χρήση του χιούμορ ανάμεσα στα δύο φύλα. Σύμφωνα με τον καθηγητή ψυχολογίας Ροντ Μάρτιν του καναδικού πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο, οι άνδρες είναι πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιήσουν "επιθετικό" και "εχθρικό" χιούμορ για να κάνουν κριτική (να "πειράξουν") ο ένας στον άλλο και να επιβάλλουν την κυριαρχική θέση τους, ενώ αντίθετα οι γυναίκες τείνουν να λένε αστεία μεταξύ τους για να διατηρήσουν τις σχέσεις τους και να νιώσουν πιο άνετα.
Επιπλέον, οι γυναίκες είναι πιο ειλικρινείς. Αν δεν "πιάνουν" ένα ανέκδοτο ή κάποιο άλλο αστείο, θα το πουν, ενώ οι άνδρες, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν το αστείο, θα γελάσουν, για να μη φανούν…βλάκες. Ακόμα, αν μια γυναίκα πει ένα αστείο, οι άνδρες γύρω της είναι πιθανό να μη γελάσουν καθόλου, ενώ αν ένας άνδρας πει το ίδιο αστείο σε λίγο, οι άλλοι άνδρες είναι πολύ πιθανό να ξεκαρδιστούν στα γέλια! Τέλος, σύμφωνα και με τις απόψεις κωμικών, οι γυναίκες είναι γενικά πιο "απαιτητικές" στο χιούμορ τους και θέλουν ποιότητα στο αστείο για να γελάσουν, ενώ οι άνδρες είναι πιο εύκολο να γελάσουν με το παραμικρό - ακόμα και με κακόγουστα πράγματα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες του πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, υπό τον καθηγητή Άλαν Ράις, διευθυντή του Κέντρου Διεπιστημονικών Ερευνών στις Επιστήμες του Εγκεφάλου, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου". Οι ερευνητές, με τη βοήθεια μαγνητικών τομογραφιών λειτουργικού συντονισμού (fMRI), μελέτησαν τους εγκεφάλους δέκα ανδρών και δέκα γυναικών, στους οποίους έδειξαν διάφορα αστεία ή αδιάφορα καρτούν και, ανάλογα με το πόσο αστεία τους φάνηκαν, τους ζήτησαν πατήσουν ορισμένα κουμπιά.
Το πείραμα έδειξε ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερα τμήματα του εγκεφάλου τους, ιδίως του προμετωπιαίου φλοιού (που ελέγχει την ερμηνεία του λόγου και την σε βάθος ανάλυση), από ό,τι οι άνδρες, για να "επεξεργαστούν" ένα αστείο και, παράλληλα, έχουν εκ των προτέρων λιγότερη αναμονή ότι θα το βρουν αστείο. Επίσης, όπως διαπιστώθηκε, αντιδρούν στο αστείο με μια ελαφριά χρονική υστέρηση σε σχέση με τους άνδρες, αλλά το απολαμβάνουν περισσότερο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι γυναίκες φαίνεται να προτιμούν το πιο εξεζητημένο και "σοφιστικέ" χιούμορ και χρησιμοποιούν πιο πολύπλοκες εγκεφαλικές λειτουργίες για να αναλύσουν ένα αστείο.
Από την άλλη, στους άνδρες ένα αστείο ενεργοποιεί περισσότερο, όχι τον προμετωπιαίο φλοιό, αλλά τον επικλινή πυρήνα (το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην ανταμοιβή και την ευχαρίστηση). Έτσι, οι άνδρες περιμένουν εκ των προτέρων να γελάσουν με το αστείο, αλλά όταν το δουν ή το ακούσουν, μετά πέφτουν πιο απότομα σε… κατάθλιψη.
Η ομάδα του καθηγητή Ράις διεξάγει ήδη νέα πειράματα με παιδιά για να διαπιστώσει αν οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στο χιούμορ είναι γενετικές ή επηρεάζονται κυρίως από το περιβάλλον μέσω των διαφορετικών εμπειριών ανατροφής.
Έχουν εντοπισθεί αρκετές διαφορές στην χρήση του χιούμορ ανάμεσα στα δύο φύλα. Σύμφωνα με τον καθηγητή ψυχολογίας Ροντ Μάρτιν του καναδικού πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο, οι άνδρες είναι πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιήσουν "επιθετικό" και "εχθρικό" χιούμορ για να κάνουν κριτική (να "πειράξουν") ο ένας στον άλλο και να επιβάλλουν την κυριαρχική θέση τους, ενώ αντίθετα οι γυναίκες τείνουν να λένε αστεία μεταξύ τους για να διατηρήσουν τις σχέσεις τους και να νιώσουν πιο άνετα.
Επιπλέον, οι γυναίκες είναι πιο ειλικρινείς. Αν δεν "πιάνουν" ένα ανέκδοτο ή κάποιο άλλο αστείο, θα το πουν, ενώ οι άνδρες, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν το αστείο, θα γελάσουν, για να μη φανούν…βλάκες. Ακόμα, αν μια γυναίκα πει ένα αστείο, οι άνδρες γύρω της είναι πιθανό να μη γελάσουν καθόλου, ενώ αν ένας άνδρας πει το ίδιο αστείο σε λίγο, οι άλλοι άνδρες είναι πολύ πιθανό να ξεκαρδιστούν στα γέλια! Τέλος, σύμφωνα και με τις απόψεις κωμικών, οι γυναίκες είναι γενικά πιο "απαιτητικές" στο χιούμορ τους και θέλουν ποιότητα στο αστείο για να γελάσουν, ενώ οι άνδρες είναι πιο εύκολο να γελάσουν με το παραμικρό - ακόμα και με κακόγουστα πράγματα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Πρέπει να πάρετε κάποια απόφαση; Φάτε λίγη ζάχαρη για να μην βιάζεστε!
Αν πρόκειται να πάρετε κάποια σημαντική απόφαση ή αν σχεδιάζετε να διαπραγματευτείτε μια αύξηση μισθού με το αφεντικό σας, θα ήταν καλή ιδέα να πιείτε πριν ένα αναψυκτικό με ζάχαρη, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι η αύξηση του ζαχάρου στο αίμα κάνει τους ανθρώπους πιο υπομονετικούς και λιγότερο παρορμητικούς - άρα δεν θα πρόκειται να δεχτείτε αμέσως την πρώτη αύξηση που ο εργοδότης σας θα σας προτείνει…
Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Νότιας Ντακότα υπό τους ψυχολόγους Σιάο-Τιάν Γουάνγκ και Ρόμπερτ Ντβόρακ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Psychological Science" (Ψυχολογική Επιστήμη), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.
Οι ψυχολόγοι έκαναν πειράματα με μια μεγάλη ομάδα εθελοντών φοιτητών τους, από τους οποίους ζήτησαν να αποφασίσουν αν θα πάρουν ένα μικρότερο ποσό χρημάτων "αύριο" ή ένα μεγαλύτερο ποσό στο μέλλον. Οι εθελοντές είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες: οι μισοί έπρεπε να απαντήσουν με άδειο στομάχι και οι άλλοι μισοί αφού προηγουμένως είχαν πιει αναψυκτικό με ζάχαρη ή τεχνητή γλυκαντική ουσία (ασπαρτάμη).
Τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα μετρήθηκαν πριν και μετά το πείραμα. Μόλις δέκα λεπτά μετά την κατανάλωση του αναψυκτικού, που αύξησε το ζάχαρο στο αίμα, ήταν ήδη φανερό ότι οι συμμετέχοντες ήσαν πιο πρόθυμοι να περιμένουν για να πάρουν το μεγαλύτερο ποσό στο μέλλον. Αντίθετα, οι νηστικοί δεν έβλεπαν την ώρα και τη στιγμή να πάρουν την ανταμοιβή τους το συντομότερο δυνατό.
"Είναι όπως με το φαγητό: όταν το ζάχαρο στο αίμα είναι υψηλό, τότε μπορεί κανείς να περιμένει πιο πολλή ώρα μέχρι να φάει", δήλωσαν οι ερευνητές, οι οποίοι συμπέραναν ότι το επίπεδο γλυκόζης στο αίμα δεν καθορίζει μόνο τη συμπεριφορά απέναντι στην τροφή, αλλά και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Όταν κανείς έχει υψηλότερο ζάχαρο, μπορεί να είναι πιο υπομονετικός για να πάρει μια ανταμοιβή (χρηματική ή άλλη απόλαυση), συνεπώς γίνεται πιο "ανθεκτικός" διαπραγματευτής και λιγότερο βιαστικός.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όταν κάποιος πίνει ένα αναψυκτικό διαίτης (χωρίς ζάχαρη), τότε δίνει στο σώμα του κάτι με ωραία γεύση, αλλά χωρίς θερμίδες, με συνέπεια να δημιουργεί μια "μίνι ενεργειακή κρίση" στον οργανισμό του, ο οποίος προσπαθεί ενστικτωδώς να "αρπάξει" οτιδήποτε βρίσκεται διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή - και αυτό δεν αφορά μόνο την τροφή. Συνεπώς η συχνή κατανάλωση "υγιεινών" αναψυκτικών οδηγεί σε μεγαλύτερη παρορμητικότητα και πιο "βιαστικές" αποφάσεις, σύμφωνα με την έρευνα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Νότιας Ντακότα υπό τους ψυχολόγους Σιάο-Τιάν Γουάνγκ και Ρόμπερτ Ντβόρακ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Psychological Science" (Ψυχολογική Επιστήμη), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.
Οι ψυχολόγοι έκαναν πειράματα με μια μεγάλη ομάδα εθελοντών φοιτητών τους, από τους οποίους ζήτησαν να αποφασίσουν αν θα πάρουν ένα μικρότερο ποσό χρημάτων "αύριο" ή ένα μεγαλύτερο ποσό στο μέλλον. Οι εθελοντές είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες: οι μισοί έπρεπε να απαντήσουν με άδειο στομάχι και οι άλλοι μισοί αφού προηγουμένως είχαν πιει αναψυκτικό με ζάχαρη ή τεχνητή γλυκαντική ουσία (ασπαρτάμη).
Τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα μετρήθηκαν πριν και μετά το πείραμα. Μόλις δέκα λεπτά μετά την κατανάλωση του αναψυκτικού, που αύξησε το ζάχαρο στο αίμα, ήταν ήδη φανερό ότι οι συμμετέχοντες ήσαν πιο πρόθυμοι να περιμένουν για να πάρουν το μεγαλύτερο ποσό στο μέλλον. Αντίθετα, οι νηστικοί δεν έβλεπαν την ώρα και τη στιγμή να πάρουν την ανταμοιβή τους το συντομότερο δυνατό.
"Είναι όπως με το φαγητό: όταν το ζάχαρο στο αίμα είναι υψηλό, τότε μπορεί κανείς να περιμένει πιο πολλή ώρα μέχρι να φάει", δήλωσαν οι ερευνητές, οι οποίοι συμπέραναν ότι το επίπεδο γλυκόζης στο αίμα δεν καθορίζει μόνο τη συμπεριφορά απέναντι στην τροφή, αλλά και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Όταν κανείς έχει υψηλότερο ζάχαρο, μπορεί να είναι πιο υπομονετικός για να πάρει μια ανταμοιβή (χρηματική ή άλλη απόλαυση), συνεπώς γίνεται πιο "ανθεκτικός" διαπραγματευτής και λιγότερο βιαστικός.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όταν κάποιος πίνει ένα αναψυκτικό διαίτης (χωρίς ζάχαρη), τότε δίνει στο σώμα του κάτι με ωραία γεύση, αλλά χωρίς θερμίδες, με συνέπεια να δημιουργεί μια "μίνι ενεργειακή κρίση" στον οργανισμό του, ο οποίος προσπαθεί ενστικτωδώς να "αρπάξει" οτιδήποτε βρίσκεται διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή - και αυτό δεν αφορά μόνο την τροφή. Συνεπώς η συχνή κατανάλωση "υγιεινών" αναψυκτικών οδηγεί σε μεγαλύτερη παρορμητικότητα και πιο "βιαστικές" αποφάσεις, σύμφωνα με την έρευνα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η μυστηριώδης αυξομείωση των υδρατμών στη στρατόσφαιρα ανεβοκατεβάζει την θερμοκρασία της Γης
Ένα σημαντικό μέρος από τη στασιμότητα που παρατηρείται στις παγκόσμιες θερμοκρασίες κατά την τελευταία δεκαετία, μπορεί να αποδοθεί στη μυστηριώδη μείωση της συγκέντρωσης υδρατμών στην κατώτερη στρατόσφαιρα του πλανήτη μας, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα αμερικανών κλιματολόγων. Αντίστροφα, η μελέτη αποδίδει, σε σημαντικό βαθμό, στην αύξηση των υδρατμών την άνοδο της θερμοκρασίας κατά την προηγούμενη δεκαετία του ΄90.
Η έρευνα, που έγινε από επιστήμονες της Εθνικής Διοίκησης Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ, υπό τη δρα Σούζαν Σόλομον (από τις κορυφαίες στον κόσμο κλιματολόγους), σε συνεργασία με ερευνητές του πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τις βρετανικές "Γκάρντιαν" και "Ντέιλι Μέιλ", το PhysicsWorld και το Scientific American.
Οι αμερικανοί ερευνητές επισημαίνουν ότι οι κλιματολόγοι μέχρι σήμερα έχουν υποβαθμίσει τη σημασία των υδρατμών στις αυξομειώσεις της θερμοκρασίας της Γης και τονίζουν ότι η επίδρασή τους είναι πολύ πιο σημαντική από ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες. Αν και η νέα έρευνά τους δεν θέτει σε αμφισβήτηση ότι η κλιματική αλλαγή είναι κατά βάση ανθρωπογενής (λόγω υπερπαραγωγής διοξειδίου του άνθρακα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες), παρόλα αυτά βοηθά να γίνει κατανοητό γιατί η παγκόσμια θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει από δεκαετία σε δεκαετία.
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, μια μείωση κατά 10% της υγρασίας (των υδρατμών) περίπου 20 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της Γης εξηγεί γιατί η αύξηση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας ουσιαστικά έχει μείνει σταθερή από την αρχή του 21ού αιώνα, παρά την μεγάλη άνοδο του διοξειδίου στην ατμόσφαιρα. Παράλληλα, η αντίστροφη άνοδος της υγρασίας πριν το 2000 ερμηνεύει γιατί στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 η θερμοκρασία αυξήθηκε τόσο απότομα.
Οι υδρατμοί έχουν αναγνωριστεί εδώ και καιρό ως σημαντικό "αέριο του θερμοκηπίου", όπως το διοξείδιο του άνθρακα και το μεθάνιο, καθώς απορροφούν θερμότητα από τον ήλιο, η οποία διαφορετικά θα είχε αντανακλαστεί πίσω στο διάστημα, συμβάλλοντας έτσι στο να παγιδεύεται η θερμότητα πάνω από τον πλανήτη μας. Όμως μέχρι τώρα τα περισσότερα υπολογιστικά κλιματικά μοντέλα επικεντρώνουν την προσοχή τους στις συγκεντρώσεις υδρατμών στην κατώτερη ατμόσφαιρα (την τροπόσφαιρα), αλλά η νέα μελέτη αναδεικνύει για πρώτη φορά την υποτιμημένη σημασία των υδρατμών σε μεγαλύτερο ύψος της ατμόσφαιρας, στη στρατόσφαιρα.
Σύμφωνα με τους αμερικανούς κλιματολόγους, οι παρατηρήσεις από δορυφόρους και μετεωρολογικά μπαλόνια έδειξαν πως οι υδρατμοί στη στρατόσφαιρα είχαν αυξηθεί αισθητά στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 και μειώθηκαν σημαντικά στην πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα. Οι μεταβολές αυτές έλαβαν χώρα σε μια πολύ στενή λωρίδα στο κατώτερο τμήμα της στρατόσφαιρας, είχαν όμως πολύ μεγάλη επίπτωση στο κλίμα. Η έρευνα εκτιμά ότι η μείωση της ατμοσφαιρικής υγρασίας μετά το 2000 οδήγησε σε άνοδο της θερμοκρασίας κατά 25% μικρότερη από ό,τι αν δεν είχε υπάρξει η μείωση των υδρατμών. Αντίστροφα, στη δεκαετία του ΄90, η αύξηση της υγρασίας προκάλεσε πιθανότατα αύξηση της θερμοκρασίας της Γης κατά 30%.
Μυστήριο παραμένει, όπως παραδέχτηκαν οι επιστήμονες, γιατί οι υδρατμοί αυξομειώνονται τόσο γρήγορα και τόσο έντονα. Μια πιθανή αιτία είναι οι μεταβολές της θερμοκρασίας στην επιφάνεια των θαλασσών, ειδικά στην τροπική ζώνη (κάτι που σχετίζεται, μεταξύ άλλων, με τα ρεύματα Ελ Νίνιο και Λα Νίνια). Η κρύα στρατόσφαιρα είναι το στρώμα της ατμόσφαιρας πάνω από την τροπόσφαιρα (όπου αναπνέουν οι οργανισμοί) και κυμαίνεται σε υψόμετρο από περίπου 10 χλμ. έως 50 χλμ πάνω από την επιφάνεια της Γης. Οι υδρατμοί ανεβαίνουν στη στρατόσφαιρα μέσω της τροπόπαυσης, ενός "διαδρόμου" στην τροπόσφαιρα πάνω από τους τροπικούς.
Η μέση παγκόσμια θερμοκρασία του πλανήτη μας έχει αυξηθεί περίπου κατά 0,13 βαθμούς Κελσίου ανά δεκαετία κατά τον τελευταίο μισό αιώνα.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/science.1182488
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η έρευνα, που έγινε από επιστήμονες της Εθνικής Διοίκησης Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ, υπό τη δρα Σούζαν Σόλομον (από τις κορυφαίες στον κόσμο κλιματολόγους), σε συνεργασία με ερευνητές του πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τις βρετανικές "Γκάρντιαν" και "Ντέιλι Μέιλ", το PhysicsWorld και το Scientific American.
Οι αμερικανοί ερευνητές επισημαίνουν ότι οι κλιματολόγοι μέχρι σήμερα έχουν υποβαθμίσει τη σημασία των υδρατμών στις αυξομειώσεις της θερμοκρασίας της Γης και τονίζουν ότι η επίδρασή τους είναι πολύ πιο σημαντική από ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες. Αν και η νέα έρευνά τους δεν θέτει σε αμφισβήτηση ότι η κλιματική αλλαγή είναι κατά βάση ανθρωπογενής (λόγω υπερπαραγωγής διοξειδίου του άνθρακα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες), παρόλα αυτά βοηθά να γίνει κατανοητό γιατί η παγκόσμια θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει από δεκαετία σε δεκαετία.
Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, μια μείωση κατά 10% της υγρασίας (των υδρατμών) περίπου 20 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της Γης εξηγεί γιατί η αύξηση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας ουσιαστικά έχει μείνει σταθερή από την αρχή του 21ού αιώνα, παρά την μεγάλη άνοδο του διοξειδίου στην ατμόσφαιρα. Παράλληλα, η αντίστροφη άνοδος της υγρασίας πριν το 2000 ερμηνεύει γιατί στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 η θερμοκρασία αυξήθηκε τόσο απότομα.
Οι υδρατμοί έχουν αναγνωριστεί εδώ και καιρό ως σημαντικό "αέριο του θερμοκηπίου", όπως το διοξείδιο του άνθρακα και το μεθάνιο, καθώς απορροφούν θερμότητα από τον ήλιο, η οποία διαφορετικά θα είχε αντανακλαστεί πίσω στο διάστημα, συμβάλλοντας έτσι στο να παγιδεύεται η θερμότητα πάνω από τον πλανήτη μας. Όμως μέχρι τώρα τα περισσότερα υπολογιστικά κλιματικά μοντέλα επικεντρώνουν την προσοχή τους στις συγκεντρώσεις υδρατμών στην κατώτερη ατμόσφαιρα (την τροπόσφαιρα), αλλά η νέα μελέτη αναδεικνύει για πρώτη φορά την υποτιμημένη σημασία των υδρατμών σε μεγαλύτερο ύψος της ατμόσφαιρας, στη στρατόσφαιρα.
Σύμφωνα με τους αμερικανούς κλιματολόγους, οι παρατηρήσεις από δορυφόρους και μετεωρολογικά μπαλόνια έδειξαν πως οι υδρατμοί στη στρατόσφαιρα είχαν αυξηθεί αισθητά στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 και μειώθηκαν σημαντικά στην πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα. Οι μεταβολές αυτές έλαβαν χώρα σε μια πολύ στενή λωρίδα στο κατώτερο τμήμα της στρατόσφαιρας, είχαν όμως πολύ μεγάλη επίπτωση στο κλίμα. Η έρευνα εκτιμά ότι η μείωση της ατμοσφαιρικής υγρασίας μετά το 2000 οδήγησε σε άνοδο της θερμοκρασίας κατά 25% μικρότερη από ό,τι αν δεν είχε υπάρξει η μείωση των υδρατμών. Αντίστροφα, στη δεκαετία του ΄90, η αύξηση της υγρασίας προκάλεσε πιθανότατα αύξηση της θερμοκρασίας της Γης κατά 30%.
Μυστήριο παραμένει, όπως παραδέχτηκαν οι επιστήμονες, γιατί οι υδρατμοί αυξομειώνονται τόσο γρήγορα και τόσο έντονα. Μια πιθανή αιτία είναι οι μεταβολές της θερμοκρασίας στην επιφάνεια των θαλασσών, ειδικά στην τροπική ζώνη (κάτι που σχετίζεται, μεταξύ άλλων, με τα ρεύματα Ελ Νίνιο και Λα Νίνια). Η κρύα στρατόσφαιρα είναι το στρώμα της ατμόσφαιρας πάνω από την τροπόσφαιρα (όπου αναπνέουν οι οργανισμοί) και κυμαίνεται σε υψόμετρο από περίπου 10 χλμ. έως 50 χλμ πάνω από την επιφάνεια της Γης. Οι υδρατμοί ανεβαίνουν στη στρατόσφαιρα μέσω της τροπόπαυσης, ενός "διαδρόμου" στην τροπόσφαιρα πάνω από τους τροπικούς.
Η μέση παγκόσμια θερμοκρασία του πλανήτη μας έχει αυξηθεί περίπου κατά 0,13 βαθμούς Κελσίου ανά δεκαετία κατά τον τελευταίο μισό αιώνα.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/science.1182488
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Τα παιδιά δεν μπορούν πλέον να γράψουν με στυλό!
Όλο και περισσότεροι γονείς εκφράζουν την ανησυχία τους για το κατά πόσο η νέα τεχνολογία, δηλαδή οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, επηρεάζουν την ικανότητα των παιδιών τους στο να γράφουν με μολύβι ή στυλό.
Δεν είναι μόνο που η καλλιγραφία πάει… περίπατο, αφού τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας μαθαίνουν να γράφουν στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή και δεν εξασκούνται αρκετά στο γράψιμο με το μολύβι, αλλά και άλλες βασικές κινητικές ικανότητες του ατόμου.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, την οποία χρηματοδότησε η BΙC και έλαβαν μέρος 1.000 γονείς από όλη την Αυστραλία, το 70% των γονέων ανησυχεί για το γεγονός ότι τα παιδιά τους όλο και συχνότερα επιλέγουν την πληκτρολόγηση από την γραφή με στυλό. Ας μην ξεχνάμε ότι εν έτει 2010 ένα ποσοστό 10% παιδιών προσχολικής ηλικίας μαθαίνει πρώτα να πληκτρολογεί και ύστερα να γράφει.
Σύμφωνα με την κ. Κάθι Γουόκερ, συγγραφέα του βιβλίου "Parenting: A Practical Guide to Raising Preschool Children" και σύμβουλο γονέων, η έλλειψη εξάσκησης στο γράψιμο μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει για την ικανότητα κινητικότητας του παιδικού χεριού και για την εν γένει νοητική του εξέλιξη στο μέλλον.
"Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία ανακαλύπτουν τη δεξιοτεχνία που κρύβεται στα δάχτυλα και τα χέρια τους. Από τη μία αυτό μπορεί να τους προσφέρει περισσότερες λειτουργικές ικανότητες στα άκρα αλλά από την άλλη βοηθά στην γενικότερη νοητική τους ανάπτυξη. Η υπερβολική χρήση του πληκτρολογίου από τα παιδιά προσχολικής ηλικίας υπονομεύει τον πειραματισμό του ατόμου στο να ζωγραφίζει για παράδειγμα, γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στην δημιουργικότητα του ατόμου", αναφέρει η κ. Γουόκερ και καταλήγει: "Το γράψιμο με το στυλό, το μολύβι ή τον μαρκαδόρο αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τρόπο επικοινωνίας για τον καθένα μας που στην ουσία προάγει την δημιουργικότητα του ατόμου και την σωστή νοητική του εξέλιξη".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Δεν είναι μόνο που η καλλιγραφία πάει… περίπατο, αφού τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας μαθαίνουν να γράφουν στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή και δεν εξασκούνται αρκετά στο γράψιμο με το μολύβι, αλλά και άλλες βασικές κινητικές ικανότητες του ατόμου.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, την οποία χρηματοδότησε η BΙC και έλαβαν μέρος 1.000 γονείς από όλη την Αυστραλία, το 70% των γονέων ανησυχεί για το γεγονός ότι τα παιδιά τους όλο και συχνότερα επιλέγουν την πληκτρολόγηση από την γραφή με στυλό. Ας μην ξεχνάμε ότι εν έτει 2010 ένα ποσοστό 10% παιδιών προσχολικής ηλικίας μαθαίνει πρώτα να πληκτρολογεί και ύστερα να γράφει.
Σύμφωνα με την κ. Κάθι Γουόκερ, συγγραφέα του βιβλίου "Parenting: A Practical Guide to Raising Preschool Children" και σύμβουλο γονέων, η έλλειψη εξάσκησης στο γράψιμο μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει για την ικανότητα κινητικότητας του παιδικού χεριού και για την εν γένει νοητική του εξέλιξη στο μέλλον.
"Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία ανακαλύπτουν τη δεξιοτεχνία που κρύβεται στα δάχτυλα και τα χέρια τους. Από τη μία αυτό μπορεί να τους προσφέρει περισσότερες λειτουργικές ικανότητες στα άκρα αλλά από την άλλη βοηθά στην γενικότερη νοητική τους ανάπτυξη. Η υπερβολική χρήση του πληκτρολογίου από τα παιδιά προσχολικής ηλικίας υπονομεύει τον πειραματισμό του ατόμου στο να ζωγραφίζει για παράδειγμα, γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στην δημιουργικότητα του ατόμου", αναφέρει η κ. Γουόκερ και καταλήγει: "Το γράψιμο με το στυλό, το μολύβι ή τον μαρκαδόρο αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τρόπο επικοινωνίας για τον καθένα μας που στην ουσία προάγει την δημιουργικότητα του ατόμου και την σωστή νοητική του εξέλιξη".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)