Κ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: "Το κεντρικό κράτος ποτέ δεν εμπιστεύτηκε την αυτοδιοίκηση α΄και β΄βαθμού"

“Το κεντρικό κράτος ποτέ δεν εμπιστεύτηκε την αυτοδιοίκηση α΄και β΄βαθμού. Ήταν πάντα το αποπαίδι, με ρόλο καθαρά διαχειριστικό και εκτελεστικό”, σχολίασε ο περιφερειακός σύμβουλος της μείζονος αντιπολίτευσης στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κίμων Παπαδόπουλος, και συμπλήρωσε πως “η διοίκηση Γιαννακίδη έλεγε πως είμαστε εκεί για τα μεγάλα θέματα της περιφέρειας, τελικά μήπως είναι καλύτερο να δούμε τα πολλά μικρά και καθημερινά;”.


- Πως κρίνετε την μέχρι τώρα λειτουργία της Περιφέρειας ΑΜ-Θ και της διοίκησης Γιαννακίδη;

“Άχρωμη, άοσμη, διαχειριστική”

- Πως κρίνετε τον απολογισμό της διοίκησης που παρουσιάστηκε την περασμένη Δευτέρα στο Περιφερειακό Συμβούλιο;

“Από την αποχή αιρετών, πολιτών, δημοσιογράφων, φορέων ακόμη και αυτών των περιφερειακών συμβούλων ιδιαίτερα της διοίκησης (απουσίαζαν 16 περιφερειακοί σύμβουλοι) θα έλεγα πως αυτό και μόνο το γεγονός αφήνει αδιάφορους τους πάντες”.

- Θεωρείτε οτι για τη λειτουργία της Περιφέρειας έχει ευθύνη και το κεντρικό κράτος, η πολιτεία;

“Ο θεσμός του ''Καλλικράτη'' με τον τρόπο που τον διαχειρίζονται αφενός οι έχοντες την διοίκηση της Περιφέρειας αλλά και το κεντρικό κράτος από την άλλη, θα έλεγα σήμερα μετά βεβαιότητας ότι δεν έχει ρόλο ύπαρξης. Δεν αγγίζει τον πολίτη, είναι δυσκίνητος, αναποτελεσματικός με ρόλο καθαρά διαχειριστή, μακριά από την καθημερινότητα τα σύγχρονα προβλήματα και φυσικά την εύρεση λύσεων χρήσιμων προς το κοινωνικό σύνολο”.

- Έχει μέλλον ο θεσμός της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης ή μαραζώνει;

“Κρατάμε ένα μεγάλο ασθενή στη ζωή. Χρειάζονται συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης του τόπου με άλλες λογικές. Το κεντρικό κράτος ποτέ δεν εμπιστεύτηκε την αυτοδιοίκηση α΄και β΄βαθμού. Ήταν πάντα το αποπαίδι, με ρόλο καθαρά διαχειριστικό και εκτελεστικό. Κάθε φορά που παρέκκλινε του προκαθορισμένου προγραμματισμού θεωρείται σίγουρο και βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα διαπράξει, όποιος αποφασίσει να το κάνει, ποινικό αδίκημα. Σήμερα βέβαια ζούμε σε εποχή αμφισβήτησης των πάντων, έχουμε περάσει πλέον στην εποχή των δικαστών, οι ακραίες αντιλήψεις είναι κυρίαρχες, απογοήτευση από κάθε πολίτη και απαξίωση της πολιτικής μας ζωής κατ' επέκταση και του σημερινού πολιτικού συστήματος. Κανείς δεν ακούει δεν συζητά, παρά μόνο φωνάζει”.

-Προτάσεις όμως υπάρχουν για να λυθεί αυτό το πρόβλημα;

“Υπάρχουν προτάσεις για την λύση του προβλήματος. Μία βιώνουμε στην Ελλάδα με την μνημονιακή πολιτική. Άλλη πρόταση ήταν αυτή της Ισλανδίας με την μη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, άλλο μοντέλο η Τουρκία με την πολιτική που ακολούθησε για να βγει από την μέγκενη του ΔΝΤ. Στη χώρα μας ακούμε για άλλες λύσεις, βλέπε Τσίπρας, Καμένος ή γενικά αντιμνημονιακό μπλοκ. Επί της ουσίας δεν υπάρχει κάποια πρόταση από κάθε πλευρά για να εφαρμοστεί και είναι απλό γιατί σήμερα ότι και αν προτείνεις δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από τον λαό. Ανήκω σ' αυτούς που βλέπουν την ζωή αισιόδοξα και ενεργά, παλεύουν το σύστημα και κάνουν πράγματα. Έτσι κινούμαι χρόνια τώρα. Υπάρχει μια σημαντική μερίδα κόσμου που με την μή ενεργή συμμετοχή ή την διαμαρτυρία θέλουν να βγάλουν την αντίδρασή τους σε ότι γίνεται, το θεωρώ μάταιο. Εκτιμώ ότι η κρίση είναι ακόμη στην αρχή της. Μία μη παραγωγική επιχείρηση γερασμένη και ανήμπορη να παράξει οτιδήποτε, δεν μπορεί παρά την όποια χρηματοδότηση η διαχείριση να την χρησιμοποιήσει για να αποτρέψει το μοιραίο. Όσο χρόνο και αν κερδίσεις που φυσικά δεν μπορεί να είναι άπειρος με τα ανθρώπινα δεδομένα θα έλεγα πως είναι πολύ μικρός και επειδή δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε το λογικό αλλά το θυμικό να περιμένουμε τα χειρότερα. Ακούω για ανάπτυξη και διάφορα άλλα, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι, ας έχουμε καλές σχέσεις με τους γείτονές μας, να δούμε λίγο και τον συνάνθρωπό μας, να βοηθήσουμε όπου μπορούμε δεν είναι κακό. Είναι το μόνο που μας μένει και κυρίως ας αρχίζουμε να βάζουμε νερό στο κρασί μας, η εποχή των golden boys πέρασε ανεπιστρεπτί. Η διοίκηση Γιαννακίδη έλεγε πως είμαστε εκεί για τα μεγάλα θέματα της περιφέρειας, τελικά μήπως είναι καλύτερο να δούμε τα πολλά μικρά και καθημερινά; Ίσως να μην είναι αργά και να ευχηθώ να κάνω λάθος!”.

(Πηγή - Περισσότερες πληροφορίες: Εφημερίδα "Εβδόμη")