Μία φίλη μου έστειλε τις παρακάτω σκέψεις για την καθημερινότητα ενός νέου ανθρώπου. Ταιριάζουν απόλυτα στην πραγματικότητα της Ελλάδας μας.
Τα σχόλια και η κριτική δικά σας:
ΣΤΙΓΜΕΣ
Η στιγμή περνά, χάνεται, μην την προσπερνάς....
Η πεμπτουσία της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα.
Εκεί θα βρεις την ευτυχία.....
Στο χαμόγελο της μάνας, στο φιλί της γιαγιάς,
στο θρανίο του σχολείου, στο τραγούδι που λες,
στο καρδιοχτύπι και στον έρωτα τον πρώτο.
Στο παιχνίδι στην αλάνα και στα χάδια του παιδιού σου,
στην κοπάνα από το σχολείο, στον αέρα του χωριού σου,
στον ήλιο που σε μεγαλώνει, και στην μικρή αυλή σου.
Στην πρώτη σου δουλειά,
στο πρώτο ξενύχτι, στο πρώτο σου μεθύσι...,
στο νερό που πίνεις,
στην μέρα που ξημερώνεις, στην νύχτα που ξαπλώνεις,
και στους φίλους σου που έχεις.
Στον περίπατο που κάνεις και στα ματιά που βλέπεις,
στις φωνές που ακούς, στην ανάσα που παίρνεις,
στο βιβλίο που διαβάζεις στην συζήτηση που κάνεις,
στον καβγά που θα έχεις, στο χάδι που θα πάρεις.
Στο δάκρυ που θα ρίξεις, στο αντίο που λες
στις στιγμές που γελάς, και στον φόβο σου που νιώθεις την στιγμή όταν κλαις...
Γιατί χάνουμε την χαρά αναλισκόμενοι σε ανούσιες καταστάσεις...;
Ποιοι είναι αυτοί που μας στερούν όλα αυτά,
με λερωμένα χέρια μας μολύνουν και εμάς...
Δεν μας αφήνουν να χαρούμε την ζωή ,έχουνε βρει αλλού το νόημα αυτοί....
Μας διαστρεβλώνουν μας θαμπώνουν μας κάνουν ένα με αυτούς,
συγχρονισμένες μαριονέτες, στον χορό του τρελού.
Ποιος θα μου δώσει πίσω τις στιγμές μου τις μοναδικές,
με οικογένεια και φίλους σε τρυφερές στιγμές;
Τώρα με την μια ήρθαν όλοι αυτοί,
να καταστρέψουν ότι αγνό σε αυτήν την γη.
Την συντροφιά και την αγάπη και την κάθε στιγμή,
να κάνουν στάχτη μόνο μιας ,με μια διαταγή.
Που βαδίζουμε που πάμε,
δεν μας φτάνουν όσα έχουμε πάρα μόνο ζητάμε,
δεν αρκούμαστε στο πρέπον, όλο κάτι μας λείπει
και οι στιγμές μας περνάνε, περνάνε στην λήθη.
Πως να ζήσω την στιγμή,
δεν με αφήνουν ,
τα προβλήματα με πνίγουν,
έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, και αυτοί που διατάζουν το δικό τους μπεγλέρι...
Πως να δω την ζωή μες στα μάτια,
αφού αυτοί την δική μου την κάνανε κομμάτια,
ένα ένα τα κομμάτια της θα ενώσω,
και το παζλ της ζωής μου εγώ ξανά θα στρώσω....
Δεν το βάζω κάτω τις στιγμές μου θα ζήσω
και όσες μου δίνουνε πνοή αυτές θα ξαναζήσω,
για να έχω κληρονομιά να δώσω στα παιδιά μου
μια στρωμένη ζωή με φόντο τα όνειρά μου.
Είναι κρίμα να μιλάμε για κείνους,
τους μεγάλους ,τους σπουδαίους ,τους ωραίους τους τύπους,
αφού αυτοί μια δεν μας υπολογίζουν,
τους γυρνάω την πλάτη, και το μέλλον ατενίζω...
Μην φοβάστε για όλους έχει ο Θεός....κάπου υπάρχει και Αυτός...
Κυριακή Λαζαράκη
φιλόλογος - ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου