«Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, ἤ τί ἐλύπησά σε; ἀποκρίθητί μοι. Διότι ἀνήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καί ἐξ οἴκου δουλείας ἐλυτρωσάμην σέ, καί ἐξαπέστειλα πρό προσώπου σου τόν Μωϋσήν καί τόν Ἀαρών;». (Μιχαίου 6, 3-4).
Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί πατέρες
Ἕνα ἀπό τά πλέον συγκινητικά τροπάρια, πού ἀξιωθήκαμε νά ψάλλουμε καί ἐφέτος καί τά ὁποῖα συνθέτουν τήν κατανυκτικότατη καί μοναδική σέ θρησκευτικό λυρισμό Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας, εἶναι καί ἐκεῖνο τό τροπάριο, πού περιλαμβάνει τά ἑξῆς: «Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἤ τί σοί παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοί ἀνταπέδωκας; ἀντί τοῦ μάννα χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῶ μέ προσηλώσατε…».
Τό περιπαθέστατο αὐτό τροπάριο τῶν ἁγίων καί πανσέπτων αὐτῶν ἡμερῶν, πού διανύουμε, εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό παρόμοια, ὅπως ἀκούσατε, λόγια τοῦ Προφήτου Μιχαίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος ἔζησε μεταξύ ὀγδόου καί ἑβδόμου αἰῶνος πρό Χριστοῦ. Ἐδῶ, στήν μακρυνή ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁμιλεῖ πρός τόν περιούσιο καί ἐκλεκτό λαό του ὁ Θεός μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Του καί τοῦ ἐκφράζει τό παράπονό Του. «λαέ μου, λέγει πρός τούς Ἰουδαίους ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Πές μου, τί κακό σοῦ ἔκαμα, πού σέ στενοχώρησα; Μήπως πού σέ ἀπελευθέρωσα ἀπό τή μαύρη σκλαβιά τῶν Αἰγυπτίων; μήπως γιατί σοῦ ἔστειλα δύο ἔξοχους καί ἀνεκτίμητους ἀνθρώπους νά σέ καθοδηγήσουν, τόν Μωυσῆ καί τόν Ἀαρών;…».
Καί ἀσφαλῶς, ἀγαπητοί μου, ὁ λαός ὁ σκληροτράχηλος καί ἀνυπάκουος τίποτε δέν θά μποροῦσε νά ἀντιμιλήσει σ’ αὐτά τά γεμᾶτα παράπονο καί πίκρα θεϊκά λόγια. Ἀκριβῶς τό ἴδιο δίκαιο παράπονο τοῦ Ὑψίστου ἔβαλε ποιητική ἀδεία καί ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες στά ἄχραντα χείλη τοῦ Θεανθρώπου. «Λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας… Ἐβραϊκέ λαέ, τί σοῦ ἔκαμα καί σύ τί μοῦ ἀνταπέδωσες… Θυμήσου. Σέ πόσους τυφλούς σου δέν ἔδωσα τό φῶς; πόσους λεπρούς σου δέν καθάρισα; πόσους παράλυτους δέν σήκωσα ἀπό τό κρεβάτι τοῦ πόνου…».
Αὐτό ἦταν τό παράπονο τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή τῶν προφητῶν! Τό ἴδιο ἀκριβῶς παράπονο εἶναι καί τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Τό πρῶτο ἀντήχησε στά βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀχάριστου λαοῦ στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἀπευθύνθηκε ἔντονα στόν σκληροτράχηλο καί μύριες φορές εὐεργετημένο ἀπό τόν Θεό λαό τῶν Ἑβραίων. Τό δεύτερο, πού ψάλαμε χθές, Μεγάλη Πέμπτη, ἀκούσθηκε πάλι τόν καιρό τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καί ἀπευθύνθηκε στήν γενεά Του τήν «μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλό καί ἄπιστη». Ἀλλά, τό ἴδιο του Θεοῦ παράπονο, φαίνεται νά ἀκούγεται πάλι, ἀκόμη μία φορά, καί στήν δική μας ἐποχή καί νά ἀπευθύνεται στούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἐφόσον εἴμαστε εἰλικρινεῖς μέ τόν ἑαυτό μας, θά παραδεχθοῦμε μέ θλίψη, ὅτι κινδυνεύουμε καί ἐμεῖς, ἡ δική μας γενιά τῶν χριστιανῶν, πού ζοῦν μάλιστα σ’ αὐτόν τόν τόπο, νά ἀκούσουμε τό ἴδιο θεϊκό παράπονο καί μάλιστα ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, ὅπου ὁ καθημαγμένος Κύριός μας ὑπέμεινε τό φοβερό μαρτύριο πρός χάριν μας.
Εἶναι μήπως λανθασμένη καί ὑπερβολική ἡ σκέψη μας; Ὅταν τό ἱστορικό ἔθνος μας, πού ξαναέζησε ἐλεύθερο ὕστερα ἀπό τόσες δοκιμασίες, τόση πολύχρονη καί δυσβάστακτη σκλαβιά, βουλεύεται καί πολιτεύεται καί πορεύεται ἐν ἀγνοία τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου Του; Ὅταν περιφρονεῖ ὁλοφάνερα τήν ἁγία καί σωτήρια διδασκαλία Του καί τολμᾶ τούς νέους βλαστούς της νά τούς ποτίσει μέ τό νερό τῆς ἀπιστίας καί τῶν ἀμφίβολων, κοσμικῶν ἰδεολογιῶν; Ὅταν θεσμοί ἱεροί, ὅπως ἡ οἰκογένεια, ἡ παιδεία ἡ ἐθνική, ἡ πατρίδα ἀποχρωματίζονται ἀπό τά ἱερά χρώματα τῆς πίστεως καί τῆς ἁγνῆς φιλοπατρίας;
Πῶς βλέποντας ὅλη αὐτή τή δυσάρεστη κατάσταση ὁ Θεάνθρωπος ἀπό τό ὕψος τοῦ αἱματόβρεκτου Σταυροῦ Του νά μήν ἐπαναλάβει καί σέ μᾶς, τούς σύγχρονους χριστιανούς τῆς Ἑλλάδος τό πικρό Του παράπονο; «λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοί ἀνταπέδωκας…».
Ἀλλά, ἀγαπητοί μου, ὅσοι πιστοί καί φιλόχριστοι, ἄς ἀντιδράσουμε μέ ἀποφασιστικότητα, μέ γνήσιο εὐαγγελικό φρόνημα, στήν ἄσχημη αὐτή κατάσταση, τήν ἠθική ἐννοοῦμε καί πνευματική τῆς πατρίδος μας καί μέ συναίσθηση ἄς σταθοῦμε μπροστά στόν αἱμόφυρτο Κύριό μας καί ἄς ζητήσουμε πάλι τή συγγνώμη Του λέγοντας: «Κύριε, ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, οὐδέ συνετηρήσαμεν… Μή δή παραδώης ἡμᾶς εἰς τέλος». Μή μᾶς συνερισθεῖς. Ἐλέησόν μας, πολυεύσπλαγχνε καί μακρόθυμε, Κύριε. Ἀμήν
Διάπυρος πρός τόν Ἐσταυρωμένον εὐχέτης σας
†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου