ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: "Συναξάρια της μικρής Πατρίδας"

Την Τρίτη 7 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, στο Αμφιθέατρο "Φρ. Παπαχρηστίδης", στην Ελευθερούπολη, θα μιλήσουμε για το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα Θοδωρή Παπαθεοδώρου, τα "Συναξάρια της μικρής πατρίδας", μέρος της συναρπαστικής τριλογίας του που εκτυλίσσεται στα σκοτεινά χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα. Ευχαριστώ τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ελευθερούπολης, το Βιβλιοπωλείο Ζαπώνη και τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, για την τιμητική πρόταση να προλογίσω τον συγγραφέα. Θα χαρώ να σας δω από κοντά και να συζητήσουμε κάθε πτυχή του ιστορικού μυθιστορήματος!

Το 46ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ Εφήβων στον Δήμο Παγγαίου!

Ευχές!

Εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως επί τη Εορτή του Πάσχα 2019

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί πατέρες

Μέ ἀγάπη πατρική σᾶς ἀπευθύνουμε ἐγκαρδίως τόν πασχάλιο χαιρετισμό τῆς Ἐκκλησίας μας ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! εὐχόμενοι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καί ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ! Προηγουμένως ὅμως θά πρέπει ὅλοι μας νά εὐχαριστήσουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας τόν φιλάνθρωπο Θεό, διότι μᾶς ἀξίωσε καί ἐφέτος μέ ὑγεία, μέ εἰρήνη καί κοινωνική γαλήνη στήν πατρίδα μας νά γιορτάσουμε τήν βασίλισσα, τήν «ἑορτήν τῶν ἑορτῶν» τήν ζωηφόρο καί λαμπροφόρο καί ἔνδοξη ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, ἐκτός τῶν ἄλλων, διότι τόσο πολύ νιώθουμε τήν ἀνάγκη τῆς κορυφαίας αὐτῆς καί λαμπροτάτης γιορτῆς τῆς πίστεώς μας. Καί τήν νιώθουμε, ὅπως, θά λέγαμε, ἐκεῖνος πού βρίσκεται κλεισμένος μέσα σέ ἀσφυκτική, πνιγηρή ἀτμόσφαιρα καί ἐπιθυμεῖ νά βγεῖ ἔξω, στό ὕπαιθρο νά ἀναπνεύσει καθαρό ἀέρα. Ἤ σάν ἐκεῖνον τόν δυστυχῆ, πού κείτεται πολύ χρόνο στό κρεβάτι καί λαχταρᾶ, πότε νά σηκωθεῖ νά περπατήσει, νά νιώσει καί πάλι τήν ἀνακούφιση, πού δίνει ἡ ὑγεία καί ἡ εὐεξία τοῦ σώματος.

Ἔτσι καί μεῖς νιώθουμε καί ζοῦμε καί βιώνουμε τό Πάσχα τό χριστιανικό, τό Πάσχα τό Ὀρθόδοξο. «Πάσχα τό τερπνόν. Πάσχα λύτρον λύπης». Προπάντων ζοῦμε τήν ἀγαλλίαση, τήν ἄφατη γλυκύτητα καί τό θεϊκό μεγαλεῖο της Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας σάν τή μυστική, τήν ἀόρατη γεύση τῆς ἐλπίδας. Δυστυχῶς πολλά πράγματα γύρω μας μεταγγίζουν μέσα στή ψυχή μας ἀοράτως τούς ὀρρούς τῆς θλίψεως, τῆς μελαγχολίας καί τῆς ἀπελπισίας. Τά χρόνια πού περνοῦν, οἱ ἀρρώστιες, οἱ ἀμέτρητες δυσκολίες, ἡ κακία τοῦ κόσμου, τό ὕπουλο ἠθικό κακό πού κυριεύει τή θέλησή μας καί ἄλλα παρόμοια ἀφήνουν ἕνα ὑπόλειμμα πικρίας καί ἀπαγοήτευσης στό βάθος τῆς ψυχῆς μας. Κάτι σάν τά μαῦρα σύννεφα πού ἔρχονται τόν χειμώνα καί σκοτεινιάζουν τόν οὐρανό κρύβοντας τόν ἥλιο. Ἀκριβῶς τήν ὥρα πού συμβαίνουν ὅλα αὐτά στόν μυστικό καί ἀόρατο χῶρο τῆς ψυχῆς ἔρχεται τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ὁρμᾶ αὐτή ἡ λάμψη τῆς χαρᾶς τοῦ Πάσχα καί μᾶς φωτίζει καί διώχνει τά σύννεφα  τῆς ἀπελπισίας ἀπό τή ψυχή μας καί ἐνθρονίζει εἰρήνη καί γαλήνη στό πνεῦμα καί τήν καρδιά μας. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Ὁ Ἀναστημένος Χριστός δέν γέμισε μόνο μέ ἀνείπωτη χαρά τίς πικραμένες καρδιές τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων Του, ἀλλά τό ἴδιο γεμίζει μέ ἐλπίδα καί χαρά κάθε ταπεινό καί πιστό μαθητή Του. Ἀφοῦ νίκησε τήν κακία τοῦ κόσμου, ἀφοῦ περιέπαιξε καί νίκησε τόν θάνατο, ἀφοῦ σκόρπισε ἁπλόχερα τήν ἀλήθειά Του στόν κόσμο, ἀφοῦ στερέωσε τήν πολυπόθητη ἐλπίδα πέραν τοῦ σκοτεινού καί ψυχροῦ τάφου.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἀδελφοί «Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῆ πανηγύρει». Ἡ γλυκειά  ἐλπίδα ἀνέτειλε σάν ἤλιος  μπροστά μας. Ἄς ἀνοίξουμε διάπλατα τίς πόρτες τῆς ψυχῆς μας καί ἄς τήν κλειδώσουμε μέσα μας. Καί τότε «χαίρετε, ἀδελφοί. Καί πάλιν ἐρῶ, Χαίρετε».

Εἴθε ὁ Ἀναστάς Κύριος νἆναι παντοτεινά μαζί σας.

Διάπυρος εὐχέτης σας

†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΥ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β'

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πιστεύομε «εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν… παθόντα καὶ ταφέντα καὶ ἀναστάντα».

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἑορτάζομε μέ ἀγαλλίαση καί πνευματική χαρά τό ζωηφόρο Ἅγιον Πάσχα! «Πάσχα τὸ τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε, Πάσχα, ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης». Δεν ἀγνοοῦμε ὅμως τήν ὀδυνηρή πραγματικότητα τῆς καθημερινότητάς μας, τόν πόνο, τήν ἀδικία, τήν ἀρρώστια. Τό Πάσχα είναι γεγονός μοναδικό, δυναμικό. Τό πένθος καί ὁ θρῆνος ὑποχωροῦν στή λαμπρότητα τοῦ θείου Φωτός καί στόν θρίαμβο τῆς ζωηφόρου Ἀναστάσεως.

Γνωρίζομε ὅτι πολλοί ἀδελφοί μας ἀσφυκτιοῦν στήν ἐποχή μας οἰκονομικῶς καί ὅτι ἄλλοι εὑρίσκονται στά ὅρια τῆς ἔνδειας. Ἡ ἀνασφάλεια καί τά παντός εἴδους ἀδιέξοδα, μέ τίς καταλυτικές ἐπιπτώσεις τους στή βιοτή τοῦ λαοῦ μας, ἀφοροῦν σέ ὅλη τήν κοινωνία, ἀφοῦ δέν πίπτουν ἀπό τή μία πλευρά τοῦ δρόμου τά θύματα καί ἀπό τήν ἄλλη δέν εὑρίσκονται οἱ θεαταί τοῦ δράματος ἐκείνων, ἀλλά ὅλοι συνοδοιποροῦντες ὑφιστάμεθα συνέπειες μέ κοινό ἀντίκτυπο. Πρωτίστως τά φαινόμενα αὐτά καλοῦν τούς πάντες σέ αυτοκριτική, σέ συνειδητοποίηση τοῦ ἐλλείμματος καί τῆς ἀνεπαρκείας πρός ἀγαπητική συμπόρευση καί συνεργασία. Γύρω μας μαίνονται πόλεμοι και καταστροφές. Περιοχές πλησίον μας κατακλύσθηκαν ἀπό πρόσφυγες καί μετανάστες, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τά ἀδιέξοδα τῶν πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν σκοπιμοτήτων τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου.

Ἐν μέσῳ τοῦ ζόφου τόν ὁποῖον ἐπιφέρουν τά ανθρώπινα πάθη, προβάλλει λαμπροφόρο τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος. Γιά τήν Ὀρθοδοξία μας κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδική καί ἀνεπανάληπτη προσωπικότητα, εἰκόνα Θεοῦ, ἀσχέτως χρώματος, γλώσσας, θρησκείας και πολιτισμικῶν καταβολῶν. Τοῦτο ἐπιτάσσει τήν εἰλικρινή διακονία τοῦ ἀνθρώπου, καί μάλιστα τοῦ «ἐν ἀνάγκαις», σέ πλήρη ἀναφορά πρός τίς σωτήριες ἐντολές τοῦ Δημιουργοῦ του. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐντός αὐτῆς «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη», ἐφ’ ὅσον «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ».

Η Πίστη στόν «παθόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα» Κύριο καί ἡ μετ’ Αὐτοῦ ὑπαρξιακή σχέση παροχετεύουν στήν ψυχή καρτερία και ἀντοχή, δύναμη πνευματική καί γαλήνη ἐσωτερική. Συγχρόνως, αὐτή ἡ Πίστη μᾶς ἐμπνέει νά παριστάμεθα στοργικά στό πλευρό ὅσων ὑποφέρουν. Ὁ σεβασμός καί ἡ φροντίδα στούς καταπονουμένους ἐκφράζει μέ τόν πλέον οὐσιαστικό τρόπο τή λατρεία μας πρός τόν ἀναστάντα «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν» Χριστόν. Πολύ περισσότερο ἡ συναντίληψη τῶν θλίψεων τῶν πλησίον μας καί ἡ φροντίδα γιά τήν ἀνακούφισή τους διατρανώνει τήν ἀναστάσιμη πίστη καί τήν ἔμπρακτη ἀγάπη μας.

Παιδιά μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! «Μέρα εἶναι ἀγάπης. Ἄδης ἐνικήθη[...]Κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ’ τό ἁγιοκέρι, ὅπου κρατοῦνε οἱ χριστιανοί στό χέρι», κατά τόν ἐθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Ἄς μᾶς χαρίζει ὁ Ἀναστάς Κύριος, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, τήν ἐλπίδα, τήν ἀγάπη, τή δύναμη καί τή χαρά μέσα στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του.Παρέχοντας σέ ὅλους τήν εὐλογία του Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Νικητῆ τοῦ θανάτου, τῆς φθορᾶς καί τοῦ πόνου, χαιρετίζω μέ ἀναστάσιμη χαρά κάθε ἕνα καί κάθε μία ἀπό Σᾶς προσωπικά μέ τόν ἀναστάσιμο παιᾶνα: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! εὐχόμενος κάθε ἀγαθόν καί εὐάρεστον «τῷ Κυρίῳ ἐν οἷς πράττομεν».

Μέ ἀναστάσιμες εὐχές

 Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

Ἑν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας

Ἅγιο Πάσχα 2019

Πατριαρχική Απόδειξις Επί Τω Αγίω Πάσχα 2019

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Διατρέξαντες ἐν νηστείᾳ καί προσευχῇ τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρα-κοστῆς, φθάσαντες δέ τό σωτήριον πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς λαμπροφόρου Ἐγέρσεως Αὐτοῦ.

Τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀνήκει εἰς τόν πυρῆνα τῆς ταυτότητος τῶν Ὀρθοδόξων. Ἑορτάζομεν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ὄχι μόνον κατά τό Ἅγιον Πάσχα καί τήν πασχάλιον περίοδον, ἀλλά κάθε Κυριακήν καί εἰς κάθε Θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία εἶναι πάντοτε ὁλόφωτος πανήγυρις. Ἡ χριστιανική ζωή εἰς ὅλας τάς πτυχάς της, εἰς τήν θείαν λατρείαν, εἰς τήν βιοτήν καί μαρτυρίαν μας ἐν τῷ κόσμῳ, ἔχει ἀναστάσιμον πνοήν, δονεῖται ἀπό τήν νίκην τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου καί ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του.

Ὁ ἄνθρωπος δέν δύναται ἀφ᾿ ἑαυτοῦ νά διαχειρισθῇ τόν φόβον καί τό ἀναπόφευκτον τοῦ θανάτου, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται καθ᾿ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ζωῆς του καί ὄχι μόνον εἰς τό τέλος της. Ἡ αἴσθησις ὅτι ἡ ζωή του εἶναι «πορεία πρός τόν θάνατον», ἄνευ ἐλπίδος διαφυγῆς, δέν ὁδηγεῖ εἰς τόν ἐξανθρωπισμόν τῆς ἀναστροφῆς του καί εἰς ἐνίσχυσιν τῆς εὐθύνης καί τῆς μερίμνης του διά τό παρόν καί τό μέλλον. Μᾶλλον, ὁ ἄνθρωπος συρρικνώνεται, ἀποκόπτεται ἀπό τά οὐσιώδη τοῦ βίου, καταλήγει εἰς τόν κυνισμόν, τόν μηδενισμόν καί τήν ἀπόγνωσιν, εἰς τήν φενάκην τῆς ἀκωλύτου αὐτοπραγματώσεως καί εἰς τόν ἀχαρίτωτον εὐδαιμονισμόν τοῦ «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». Ἡ ἐπιστήμη, ἡ κοινωνική καί πολιτική δρᾶσις, ἡ οἰκονομική πρόοδος καί ἡ εὐημερία δέν δύνανται νά προσφέρουν διέξοδον. Ὅ,τι εἶναι δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπου φέρει τό στίγμα τοῦ θανάτου, δέν σώζει, ἀφοῦ καί αὐτό ἔχει ἀνάγκην σωτηρίας. Ὁ πόθος τῆς αἰωνιότητος δέν καλύπτεται μέ ἐπίγεια ἀγαθά, δέν ἱκανοποιεῖται μέ τήν παράτασιν τῆς ζωῆς μας καί μέ ὑποσχέσεις ψευδῶν παραδείσων.

Ἡ Ὀρθοδοξία προσφέρει εἰς τόν σύγχρονον λογοκρατούμενον ἄνθρωπον τήν Ἀλήθειαν τοῦ σωτηριώδους Εὐαγγελίου τῆς Ἀναστάσεως. Δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, τό Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνάμνησις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά βίωσις καί τῆς ἰδικῆς μας ἀναγεννήσεως ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι, πρόγευσις καί βεβαιότης τῆς ἐσχατολογικῆς πληρώσεως τῆς θείας Οἰκονομίας. Ὁ πιστός γνωρίζει ὅτι ἡ ὑπαρξιακή πληρότης εἶναι δῶρον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἐν Χριστῷ, ἡ ζωή μας μεταμορφώνεται, μετατρέπεται εἰς πορείαν πρός τήν θέωσιν. Οἰ χριστιανοί διακρίνονται, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἀπό τούς «λοιπούς», τούς «μή ἔχοντας ἐλπίδα» (πρβλ. Α΄ Θεσσ. δ΄, 13). Ἐλπίζουν είς Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι, «ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν», «ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν» (Ἀποκ. α΄, 17 – 18).

Ἡ σωτήριος παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν ζωήν μας καί ἡ ἐλπίς τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμέναι εἰς τήν χριστιανικήν ὕπαρξιν, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ καί πραγματώνεται ὡς δημιουργική καί μεταμορφωτική δύναμις ἐν τῷ κόσμῳ. Δέν εἶναι καθόλου τυχαῖον, ὅτι πρίν ὁ νεωτερικός πολιτισμός κατανοήσῃ καί ἐγκαθιδρύσῃ τόν ἄνθρωπον ὡς δημιουργόν τῆς ἱστορίας, οἱ πιστοί ἐκλήθησαν νά καταστοῦν «Θεοῦ συνεργοί» (πρβλ. Α΄ Κορ. γ’, 9). Ἀποτελεῖ πλήρη παρανόησιν τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας καί τοῦ κοινωνικοῦ καί φιλανθρώπου ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὑποστηρίζηται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐσωστρεφής, ἀκοσμική καί ἀδιάφορος διά τήν ἱστορίαν καί τόν πολιτισμόν.

Ἱερώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἀγαπητά,

Τό Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ μεγαλυτέρα ἑορτή καί πανήγυρις τῶν Ὀρθοδόξων. Ἀνάστασις εἶναι ὅλη ἡ πίστις, σύνολος ἡ ἐκκλησιαστική ζωή, ὁλόκληρος ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀνεξάντλητος πηγή, ἐκ τῆς ὁποίας ἀντλεῖ καί τρέφεται ἡ ἐσχατολογική ὁρμή τῆς ὀρθοδόξου βιοτῆς καί μαρτυρίας. Ἐν τῇ Ἀναστάσει καί ἐκ τῆς Ἀναστάσεως γνωρίζομεν οἱ πιστοί τόν αἰώνιον προορισμόν μας, ἀνακαλύπτομεν τό περιεχόμενον καί τήν κατεύθυνσιν τῆς ἀποστολῆς μας ἐν τῷ κόσμῳ, εὑρίσκομεν τό νόημα καί τήν ἀλήθειαν τῆς ἐλευθερίας μας. Ὁ κατελθών ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καί συντρίψας τάς πύλας τοῦ Ἅδου καί τό κράτος τοῦ θανάτου, ἀναδύεται ἐκ τοῦ τάφου ὡς ἐλευθερωτής τοῦ ἀνθρώπου καί ἁπάσης τῆς κτίσεως. Αὐτό τό δῶρον τῆς ἐλευθερίας καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ἀποδεχθῇ ἐλευθέρως, ἐντασσόμενος εἰς τήν «κοινότητα τῆς θεώσεως», τήν Ἐκκλησίαν, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ ἐλευθερία εἶναι θεμέλιον, ὁδός καί προορισμός. Ἡ χριστοδώρητος ἐλευθερία βιοῦται καί ἐκφράζεται ὡς «ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ» (πρβλ. Ἐφεσ. δ΄, 15), ὡς γεγονός κοινωνίας καί ἀλληλεγγύης. «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί. μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις» (Γαλ. ε΄, 13). Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ «ὑπάρχομεν μέ τόν τρόπον τῆς Ἀναστάσεως», ἀφορῶντες εἰς τήν «κοινήν ἀνάστασιν» ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, δοξάζοντες ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ τόν Ἀναστάντα καί «ἀνατείλαντα πᾶσι τήν ζωήν» Κύριον, τόν Θεόν «μεθ᾿ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ἡμῶν», τόν ἐπαγγειλάμενον ἔσεσθαι μεθ᾿ ἡμῶν μέχρι τερμάτων αἰῶνος, καί ἀναβοῶντες τόν πασχάλιον πανευφρόσυνον χαιρετισμόν «Χριστός Ἀνέστη!», δεόμεθα τοῦ πανδώρου Ποιητοῦ καί Λυτρωτοῦ τοῦ κόσμου, ὅπως καταυγάζῃ τήν ζωήν πάντων ἡμῶν διά τοῦ φωτός τῆς πανσωστικῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ καί χαρίζηται τοῖς πᾶσι χαράν πεπληρωμένην καί πάντα τά σωτήρια δωρήματα, ἵνα ὑμνῆται καί εὐλογῆται τό πανάγιον καί ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα, βιθ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Μεγάλη Παρασκευή...

Εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως επί τη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή 2019

«Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, ἤ τί ἐλύπησά σε; ἀποκρίθητί μοι. Διότι ἀνήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καί ἐξ οἴκου δουλείας ἐλυτρωσάμην σέ, καί ἐξαπέστειλα πρό προσώπου σου τόν Μωϋσήν καί τόν Ἀαρών;». (Μιχαίου 6, 3-4).

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί πατέρες

Ἕνα ἀπό τά πλέον συγκινητικά τροπάρια, πού ἀξιωθήκαμε νά ψάλλουμε καί ἐφέτος καί τά ὁποῖα συνθέτουν τήν κατανυκτικότατη καί μοναδική σέ θρησκευτικό λυρισμό Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας, εἶναι καί ἐκεῖνο τό τροπάριο, πού περιλαμβάνει τά ἑξῆς: «Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἤ τί σοί παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοί ἀνταπέδωκας; ἀντί τοῦ μάννα χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῶ μέ προσηλώσατε…».

Τό περιπαθέστατο αὐτό τροπάριο τῶν ἁγίων καί πανσέπτων αὐτῶν ἡμερῶν, πού διανύουμε, εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό παρόμοια, ὅπως ἀκούσατε, λόγια τοῦ Προφήτου Μιχαίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος ἔζησε μεταξύ ὀγδόου καί ἑβδόμου αἰῶνος πρό Χριστοῦ. Ἐδῶ, στήν μακρυνή ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁμιλεῖ πρός τόν περιούσιο καί ἐκλεκτό λαό του ὁ Θεός μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Του καί τοῦ ἐκφράζει τό παράπονό Του. «λαέ μου, λέγει πρός τούς Ἰουδαίους ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Πές μου, τί κακό σοῦ ἔκαμα, πού σέ στενοχώρησα; Μήπως πού σέ ἀπελευθέρωσα ἀπό τή μαύρη σκλαβιά τῶν Αἰγυπτίων; μήπως γιατί σοῦ ἔστειλα δύο ἔξοχους καί ἀνεκτίμητους ἀνθρώπους νά σέ καθοδηγήσουν, τόν Μωυσῆ καί τόν Ἀαρών;…».

Καί ἀσφαλῶς, ἀγαπητοί μου, ὁ λαός ὁ σκληροτράχηλος καί ἀνυπάκουος τίποτε δέν θά μποροῦσε νά ἀντιμιλήσει σ’ αὐτά τά γεμᾶτα παράπονο καί πίκρα θεϊκά λόγια. Ἀκριβῶς τό ἴδιο δίκαιο παράπονο τοῦ Ὑψίστου ἔβαλε ποιητική ἀδεία καί ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες στά ἄχραντα χείλη τοῦ Θεανθρώπου. «Λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας… Ἐβραϊκέ λαέ, τί σοῦ ἔκαμα καί σύ τί μοῦ ἀνταπέδωσες… Θυμήσου. Σέ πόσους τυφλούς σου δέν ἔδωσα τό φῶς; πόσους λεπρούς σου δέν καθάρισα; πόσους παράλυτους δέν σήκωσα ἀπό τό κρεβάτι τοῦ πόνου…».

Αὐτό ἦταν τό παράπονο τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή τῶν προφητῶν! Τό ἴδιο ἀκριβῶς  παράπονο εἶναι καί τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Τό πρῶτο ἀντήχησε στά βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀχάριστου λαοῦ στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἀπευθύνθηκε ἔντονα στόν σκληροτράχηλο καί μύριες φορές εὐεργετημένο ἀπό τόν Θεό λαό τῶν Ἑβραίων. Τό δεύτερο, πού ψάλαμε χθές, Μεγάλη Πέμπτη, ἀκούσθηκε πάλι τόν καιρό τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καί ἀπευθύνθηκε στήν γενεά Του τήν «μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλό καί ἄπιστη». Ἀλλά, τό ἴδιο του Θεοῦ παράπονο, φαίνεται νά ἀκούγεται πάλι, ἀκόμη μία φορά, καί στήν δική μας ἐποχή καί νά ἀπευθύνεται στούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἐφόσον εἴμαστε εἰλικρινεῖς μέ τόν ἑαυτό μας, θά παραδεχθοῦμε μέ θλίψη, ὅτι κινδυνεύουμε καί ἐμεῖς, ἡ δική μας γενιά τῶν χριστιανῶν, πού ζοῦν μάλιστα σ’ αὐτόν τόν τόπο, νά ἀκούσουμε τό ἴδιο θεϊκό παράπονο καί μάλιστα ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, ὅπου ὁ καθημαγμένος Κύριός μας ὑπέμεινε τό φοβερό μαρτύριο πρός χάριν μας.

Εἶναι μήπως λανθασμένη καί ὑπερβολική ἡ σκέψη μας; Ὅταν τό ἱστορικό ἔθνος μας, πού ξαναέζησε ἐλεύθερο ὕστερα ἀπό τόσες δοκιμασίες, τόση πολύχρονη καί δυσβάστακτη σκλαβιά, βουλεύεται καί πολιτεύεται καί πορεύεται ἐν ἀγνοία τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου Του; Ὅταν περιφρονεῖ ὁλοφάνερα τήν ἁγία καί σωτήρια διδασκαλία Του καί τολμᾶ τούς νέους βλαστούς της νά τούς ποτίσει μέ τό νερό τῆς ἀπιστίας καί τῶν ἀμφίβολων, κοσμικῶν ἰδεολογιῶν; Ὅταν θεσμοί ἱεροί, ὅπως ἡ οἰκογένεια, ἡ παιδεία ἡ ἐθνική, ἡ πατρίδα ἀποχρωματίζονται ἀπό τά ἱερά χρώματα τῆς πίστεως καί τῆς ἁγνῆς φιλοπατρίας;

Πῶς βλέποντας ὅλη αὐτή τή δυσάρεστη κατάσταση ὁ Θεάνθρωπος ἀπό τό ὕψος τοῦ αἱματόβρεκτου Σταυροῦ Του νά μήν ἐπαναλάβει καί σέ μᾶς, τούς σύγχρονους χριστιανούς τῆς Ἑλλάδος τό πικρό Του παράπονο; «λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοί ἀνταπέδωκας…».

Ἀλλά, ἀγαπητοί μου, ὅσοι πιστοί καί φιλόχριστοι, ἄς ἀντιδράσουμε μέ ἀποφασιστικότητα, μέ γνήσιο εὐαγγελικό φρόνημα, στήν ἄσχημη αὐτή κατάσταση, τήν ἠθική ἐννοοῦμε καί πνευματική τῆς πατρίδος μας καί μέ συναίσθηση ἄς σταθοῦμε μπροστά στόν αἱμόφυρτο Κύριό μας καί ἄς ζητήσουμε πάλι τή συγγνώμη Του λέγοντας: «Κύριε, ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, οὐδέ συνετηρήσαμεν… Μή δή παραδώης ἡμᾶς εἰς τέλος». Μή μᾶς συνερισθεῖς. Ἐλέησόν μας, πολυεύσπλαγχνε καί μακρόθυμε, Κύριε. Ἀμήν

Διάπυρος πρός τόν Ἐσταυρωμένον εὐχέτης σας

†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Μεγάλη Πέμπτη...

22-23 Απριλίου 1913: 106 χρόνια από τη Μάχη του Παλαιοχωρίου

"Γιατί οι θυσίες δεν πρέπει ούτε να απαξιώνονται, ούτε να ευτελίζονται στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών, ούτε να χάνονται στη λήθη".

22-23 Απριλίου 1913: Εκατόν έξι χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τη Μάχη του Παλαιοχωρίου. Μια ιδιαίτερα σημαντική Μάχη, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, αφού εδραίωσε την παρουσία του ελληνικού στρατού στο Παγγαίο, καθιστώντας την επισήμως αποδεκτή από την πλευρά των Βουλγάρων, στηρίζοντας τον Ελληνισμό της περιοχής. Η μάχη του Παλαιοχωρίου σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες μάχες που διεξήχθησαν στο Παγγαίο τον ίδιο μήνα, ανάγκασαν τους προσωρινούς συμμάχους να καθηλώσουν σημαντικό αριθμό δυνάμεών τους στο Παγγαίο με συνέπεια να μην τις εμπλέξουν στο θέατρο επιχειρήσεων της Κεντρικής Μακεδονίας κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, γέρνοντας αποφασιστικά την πλάστιγγα προς την πλευρά της Ελλάδας. Μια χούφτα στρατιώτες, έχοντας στο πλευρό τους όλους τους κατοίκους του Παλαιοχωρίου, αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας. Γι’ αυτές τις αξίες έδωσε τη ζωή του ο στρατιώτης Νικόλαος Μανσούρας, που άφησε τον τόπο του για να βρεθεί, να αγωνιστεί και να πέσει υπέρ Πατρίδος σε αυτά τα ποτισμένα με αίμα ηρώων χώματα!

Γεωλογία - Ενεργά ρήγματα και επιπτώσεις στα σημαντικά έργα του Δήμου Παγγαίου

Η Πρωτοβουλία Μηχανικών Δήμου Παγγαίου, σε συνεργασία με τον Δήμο Παγγαίου διοργανώνουν ημερίδα με θέμα: «ΓΕΩΛΟΓΙΑ-ΕΝΕΡΓΑ ΡΗΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ», την Τετάρτη 10 Απριλίου 2019, στις 5.30 το απόγευμα, στο Αμφιθέατρο «Φρίξος Παπαχρηστίδης», στην Ελευθερούπολη. 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

-«ΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΔΟΜΗ, ΕΝΕΡΓΑ ΡΗΓΜΑΤΑ  ΚΑΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», 
Σπ. Παυλίδης, Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ

-«Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΩΝ ΡΗΓΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ», 
Αλ. Χατζηπέτρος, Επικ. Καθηγητής ΑΠΘ

-«ΣΕΙΣΜΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΩΝ-ΣΧΕΔΙΟ ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ», 
Β. Λεκίδης, Δρ. Πολιτικός Μηχανικός, Πρόεδρος Επιτ. Αντ. Καταστροφών Κ. Μακεδονίας ΤΕΕ

Πάσχα το Ελληνικόν!