Ευχές!

 

Από τη Μεγάλη… στη Σύγχρονη Ελλάδα (Μέρος Β΄): Οι Πρόσφυγες

Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο παρουσιάζει το δεύτερο μέρος της έκθεσης «Από τη Μεγάλη στη Σύγχρονη Ελλάδα», η οποία παρακολουθεί την ολοκλήρωση της δημιουργίας της χώρας από άποψη συνόρων και πληθυσμού.

Από τη Μεγάλη… στη Σύγχρονη Ελλάδα (Μέρος Β΄): Οι Πρόσφυγες

"Δεν έχω […] παρά να απευθύνω την εξής παραίνεσιν προς κάθε Έλληνα: Κάθε πρόσφυξ που βλέπετε εις τον δρόμον, και η τελευταία ρακένδυτος και μαυροφορεμένη γυναικούλα, είνε αξία όλης μας της ευλαβείας. Είναι τα ζώντα μνημεία της Μεγάλης Ελλάδος, είναι της αφοσιώσεως εις την πατρίδα η εκπροσώπησις, είναι ενσωματωμένη η εθνική οδύνη και η ωραία ελπίς διά την αύριον". Ελεύθερον Βήμα, 28 Οκτωβρίου 1925 

Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο εγκαινιάζει το δεύτερο μέρος της έκθεσης «Από τη Μεγάλη στη Σύγχρονη Ελλάδα», η οποία παρακολουθεί την ολοκλήρωση της δημιουργίας της χώρας από άποψη συνόρων και πληθυσμού. Το πρώτο μέρος, που παρουσιάστηκε το 2022, περιγράφει όσα γεγονότα οδήγησαν στην παγίωση των συνόρων μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εστιάζοντας στη Μικρασιατική Εκστρατεία και το συλλογικό τραύμα της καταστροφής της Σμύρνης. Το δεύτερο μέρος με τον υπότιτλο «Οι Πρόσφυγες» επικεντρώνεται στην πληθυσμιακή διαμόρφωση της Ελλάδας μέσα από τις μετακινήσεις πληθυσμών επί έναν αιώνα. Η έκθεση πραγματοποιείται με αποκλειστική χορηγία της Τράπεζας Πειραιώς.

Η σύγχρονη Ελλάδα διαμορφώθηκε μεταξύ της Επανάστασης του 1821, που γέννησε το πρώτο μικρό κράτος, μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923. Στη διάρκεια αυτού του αιώνα σημειώθηκαν κοσμογονικές αλλαγές με αποτέλεσμα προσφυγικές ροές που άλλαξαν ριζικά την ελληνική κοινωνία. Στόχος της έκθεσης είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη παρουσίαση του προσφυγικού φαινομένου, μέσα από τα ζητήματα που απασχόλησαν διαχρονικά τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη δεινή θέση να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Μέσα από ανθρώπινες ιστορίες φωτίζονται πτυχές του θέματος, όπως η αναγκαστική φυγή, οι δυσκολίες της μετακίνησης, η υποδοχή, η εγκατάσταση, η διαχείριση του τραύματος, η ενσωμάτωση στη νέα πατρίδα, η μνήμη. Σε πρώτη ανάγνωση, δύσκολα αναγνωρίζεται η χρονική προέλευση των ιστοριών αυτών. Κοινή συνισταμένη τους, τα διαχρονικά συναισθήματα των διωγμένων ανθρώπων, ο φόβος και η απόγνωση, η αποδοχή της καταστροφής και της απώλειας, η καρτερία και η αντοχή, το πείσμα για επιβίωση. Και παράλληλα, η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση, οι προσπάθειες συμπατριωτών και ξένων για βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα η καχυποψία, η αδιαφορία και η εχθρική στάση πολλών.

Τα παραπάνω οπτικοποιούνται στην έκθεση μέσα από ένα video-animation, έργο του σκηνοθέτη κ. Παναγιώτη Ράππα, στο οποίο προσφυγικές ομάδες σε μία συνεχή πορεία, που κρατά 100 και πλέον χρόνια, υποδέχονται συμβολικά τον επισκέπτη, ενώ επιλεγμένες ιστορίες της έκθεσης ζωντανεύουν σε βίντεο σπουδαστών του Τμήματος Animation του εκπαιδευτικού ομίλου ΑΚΤΟ.

Η έκθεση χωρίζεται σε τέσσερεις μεγάλες ενότητες: ΤΑ ΑΙΤΙΑ - Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ – ΤΟ ΣΤΕΡΙΩΜΑ – Η ΜΝΗΜΗ. Τα αίτια φωτίζουν τους λόγους που οδηγούν κάποιον να εγκαταλείψει ξαφνικά και απροσδόκητα τον τόπο του: πόλεμοι, διωγμοί, αλλαγές συνόρων, ανταλλαγές πληθυσμών κ.ά. Η αναγκαστική και ελάχιστα προετοιμασμένη φυγή, το δύσκολο ταξίδι, από το οποίο δεν επιβίωναν όλοι, τα πολύτιμα που δεν αποχωρίζονταν, η υποδοχή που συναντούσαν οι πρόσφυγες, και οι πρώτες προσπάθειες περίθαλψης είναι τα θέματα της δεύτερης ενότητας. Η τρίτη ενότητα επικεντρώνεται στην προσωρινή και μόνιμη στέγαση των προσφύγων, την υγειονομική περίθαλψη, την εκτίμηση των περιουσιών, τις αποζημιώσεις, την επαγγελματική αποκατάσταση αστών και αγροτών, την εκπαίδευση. Η τελευταία ενότητα εστιάζει στη μνήμη και τη συλλογική συνείδηση των προσφύγων μέσα από τη μουσική, τον αθλητισμό, τους συλλόγους, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο.

Στην έκθεση παρουσιάζονται φωτογραφικά τεκμήρια, ιστορικά  έγγραφα και αντικείμενα από τις συλλογές του Μουσείου, πλαισιωμένα από μαρτυρίες, αποσπάσματα πηγών και δημοσιεύματα του Τύπου. Μεγάλος αριθμός φορέων και ιδιωτών, ίσως ο μεγαλύτερος από κάθε άλλη έκθεση του Μουσείου, παραχώρησαν αρχειακά τεκμήρια και κειμήλια. Ευχαριστούμε θερμά τους: American School of Classical Studies at Athens (Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών Αθηνών), Αδελφότητα Προκοπιέων Αθηνών Πειραιώς "Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος", Αρχείο Κουνάδη, Αρχείο Νίκου Κούνδουρου, Βιβλιοθήκη της Βουλής, Γ.Σ. Απόλλων Σμύρνης, Γενικά Αρχεία του Κράτους, Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, Εθνική Πινακοθήκη- Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, Εθνικό Αθλητικό Μουσείο «Ο Ιωάννης Φωκιανός», Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο- Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Ιστορικό Αρχείο Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, Ιστορικό Αρχείο ΕΡΤ, Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού Δήμου Καλαμαριάς, Ιστορικό Αρχείο Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, Ιστορικό Αρχείο του Αγροτικού Οινοποιητικού Συνεταιρισμού Νέας Αγχιάλου «Η ΔΗΜΗΤΡΑ», Καναδικό Ινστιτούτο Ελλάδας, Κέντρο Έρευνας και Προβολής της Εθνικής Μουσικής (Μουσικό, Λαογραφικό και Φιλολογικό Αρχείο Σίμωνος και Αγγελικής Καρά), Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού Νέας Ιωνίας, Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο Νεοπυργιωτών Ευβοίας, Μουσείο Καλαθοπλεκτικής (Κομοτηνή), Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Αιγάλεω - Σύλλογο Μικρασιατών Αιγάλεω «Νέες Κυδωνίες», Μουσείο Μπενάκη, Φωτογραφικά αρχεία & Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη, Μουσείο Ιστορίας ΑΕΚ, Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ελληνισμού της Διασποράς- Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου», Σωματείο «Η Νέα Σινασός», Πανιώνιο Γ.Σ.Σ., Παπανδρέου Α.Ε. - Παραγωγή και Εκμετάλλευση Κινηματογραφικών Ταινιών, Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, καθώς και τους κκ. Αλέξανδρο Καπανιάρη, Αλέξανδρο Τζώνη - Liane Lefaivre, Άννα Φραντζή, Άρη Μισαηλίδη, Αχιλλέα Χατζή, Εμμανουήλ Τασούλα, Ευαγγελία Κομεντάκη, Ισμήνη Καπάνταη, Μαίρη Καπότση, Μελέτη Ζαχαράκη, Στάθη Παλόγλου, Σταύρο Κουρούση, Σωτηρία Κούνδουρου, Χάρη Γιακουμή, Γιώργο Στρίγκο, Γιάννη Κουτούλια, Βάνα Μαυρίδου, Αναστασία Κουμίδου, Αντώνη Νικολόπουλο.

Την επιμέλεια της έκθεσης είχαν οι κκ. Νατάσα Καστρίτη και Ρεγγίνα Κατσιμάρδου σε συνεργασία με τις κκ. Ιφιγένεια Βογιατζή, Ανδρονίκη Μαρκασιώτη και Άννα Κάνδια. Αναλυτικός κατάλογος της έκθεσης πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2024.

Εγκαίνια: Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023 στις 18:30

(Πηγή: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)

Στο φως μεγάλο μέρος της αρχικής βυζαντινής Τράπεζας του 10ου αιώνα στη Μονή Βατοπεδίου

 ​Στο πλαίσιο των εργασιών για τη στερέωση και αποκατάσταση της τράπεζας της Μονής Βατοπεδίου, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής και Αγίου Όρους διενήργησε επιλεκτικά ανασκαφικές τομές με στόχο την αναζήτηση της βυζαντινής Τράπεζας.

Οι εργασίες έφεραν στο φως μεγάλο μέρος της αρχικής βυζαντινής τράπεζας του 10ου αιώνα (Εικ. 2), η οποία προκύπτει ότι ήταν επίσης σταυρόσχημη, όπως και η σημερινή. Εντοπίστηκε επίσης η μεγέθυνση της τράπεζας του 12ου αιώνα προς τα δυτικά (Εικ. 3) και τα κατά καιρούς επάλληλα δάπεδα και βάσεις των τραπεζιών, στοιχεία που μαρτυρούν τις ανακαινιστικές εργασίες που γίνονταν για ένα διάστημα 700 περίπου χρόνων. Τις επάλληλες φάσεις τεκμηριώνουν ένας ικανός αριθμός οστράκων από εφυαλωμένα αγγεία, τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό διάστημα από τα τέλη 10ου αι. έως και τα όψιμα μεταβυζαντινά χρόνια.

Από τις γραπτές πηγές γνωρίζουμε τρεις χρονικές στιγμές που σχετίζονται με τη βυζαντινή Τράπεζα: α) η πρώτη σχετίζεται με την ίδρυση της Μονής στα τέλη του 10ου αι. , β) η δεύτερη με τη μεγέθυνση της τράπεζας στα τελευταία χρόνια του 12ου αι., γ) και η τρίτη με την ανακαίνιση της τράπεζας στα 1319. Τα αποτελέσματα της ανασκαφής έρχονται σε αξιοσημείωτη συμφωνία με τα δεδομένα από τις ιστορικές πηγές.

H σημερινή τράπεζα της Μονής Βατοπεδίου κτίστηκε το 1785 στα δυτικά του καθολικού (Εικ.1). Έχει σταυρόσχημη κάτοψη, κόγχες στα άκρα των τριών κεραιών του σταυρού και δύο βοηθητικούς χώρους στην βορειοανατολική και νοτιοανατολική γωνία. Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό της φιλοτεχνήθηκαν το 1786 από τον εκ Γαλατίστης μοναχό Μακάριο. Στο εσωτερικό της επαναχρησιμοποιήθηκαν τότε τα βυζαντινά μαρμάρινα τραπέζια, προερχόμενα προφανώς από την προγενέστερη τράπεζα. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες η παλαιότερη εκείνη τράπεζα βρισκόταν στην ίδια περίπου θέση με τη σημερινή.

Επίσης πολύ σημαντικά για την ιστορία του χώρου της Μονής Βατοπεδίου είναι τα κτιριακά κατάλοιπα που αποκάλυψαν οι ανασκαφικές τομές βαθύτερα από τη στάθμη του δαπέδου της βυζαντινής τράπεζας, τα οποία μπορούν να χρονολογηθούν στην Πρωτοβυζαντινή περίοδο (Εικ. 4) και ενδεχομένως σχετίζονται με τα κατάλοιπα της βασιλικής που είχαν βρεθεί προ 20ετίας κάτω από το Καθολικό της Μονής, κατά τη διάρκεια ανασκαφής έξω από τη βόρεια πλευρά του.

Η ανασκαφική τομή στο βορειοανατολικό βοηθητικό διαμέρισμα της υφιστάμενης τράπεζας αποκάλυψε έναν βυζαντινό εργαστηριακό χώρο με αποσπασματικά σωζόμενο κεραμικό κλίβανο, δεξαμενή και αποθέτη (Εικ. 5 και Εικ. 6). Από τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του κλιβάνου μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτός προοριζόταν για την καμίνευση κυρίως μικρών επιτραπέζιων αγγείων (πινάκια, κούπες). Η παρουσία του κλιβάνου δηλώνει την επί τόπου παραγωγή κεραμικής για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών της Μονής.

Η αποκατάσταση της τράπεζας όσο και η ανασκαφική έρευνα έγινε με χρηματοδότηση της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας Πολιτιστικού και Κοινωφελούς Έργου ΑΙΓΕΑΣ του Αθανάσιου και Μαρίνας Μαρτίνου.

(Δελτίο Τύπου)

Σήκω κυρά μ’ να στολιστείς...

Σήκω κυρά μ’ να στολιστείς να πας στ’ Άγια τα Φώτα, στα Φώτα και στους αγιασμούς και στις χαρές του κόσμου. Σηκώθη και στολίζουνταν τρεις μέρες και τρεις νύχτες...

Στα κάλαντα της Νάξου είναι προφανής ο λόγος της παρέναισης για καλλωπισμό! Πλησιάζει μεγάλη γιορτή, τα Άγια τα Φώτα! Τι γινόταν όμως στα προχριστιανικά χρόνια; Υπήρχαν άραγε μεγάλες γιορτές που θα δικαιολογούσαν εκδηλώσεις χαράς και επιτηδευμένων εμφανίσεων; Για ποιους λόγους στολίζονταν οι κυράδες; πώς γίνονταν ακόμη ομορφότερες; Ποιες ήταν οι συνήθειες και η μόδα της εποχής; Εάν θέλετε να λάβετε απαντήσεις για όλα αυτά και άλλα πολλά, δεν έχετε παρά να σηκωθείτε, να στολιστείτε και να έρθετε στο Μουσείο των Αβδήρων, το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023 και ώρα 19.30, στην ομιλία της Κωνσταντίνας Καλλιντζή, της επί πολλά χρόνια Προϊσταμένης της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ξάνθης και πλέον Επίτιμης Διευθύντριας Αρχαιοτήτων.

Σας περιμένουμε όλους!

Είσοδος ελεύθερη

(Δελτίο Τύπου)

Διδυμότειχο: Εσπερίδα με θέμα «Η συμβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς στη βιωσιμότητα και την ελκυστικότητα του τόπου»

 O Δήμος Διδυμοτείχου και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Έβρου διοργανώνουν εσπερίδα με θέμα «Η συμβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς στη βιωσιμότητα και την ελκυστικότητα του τόπου».

Η εσπερίδα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2023 και ώρα 19:30 στο Βυζαντινό Μουσείο Διδυμοτείχου (Πλωτινοπόλεως 9).

Στην εσπερίδα θα παρουσιαστούν οι εργασίες που πραγματοποίησαν, αλλά και οι προοπτικές τους, ο Δήμος Διδυμοτείχου και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Έβρου, εντασσόμενες στο έργο “Ardino and Didymoteicho connected through past and future” με το ακρωνύμιο ARDICO (MIS 5052688) που υλοποιήθηκε με επικεφαλής τον Δήμο Ardino της Βουλγαρίας, στο πλαίσιο του Προγράμματος Ευρωπαϊκής Εδαφικής Συνεργασίας «Ελλάδα - Βουλγαρία 2014-2020».

(Πηγή: Alexandroupoli online)

Στο «φως» νέα στοιχεία για το Βουλευτήριο της Δωδώνης

 

Τι κι αν έχουν περάσει χιλιετίες από την ακμή του αρχαιολογικού χώρου της Δωδώνης, εκείνη δε σταματάει να εκπλήσσει τους αρχαιολόγους και τους επιστήμονες.

Αυτή τη φορά, οι αρχαιολόγοι της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων βρέθηκαν μπροστά σε νέα στοιχεία που προσθέτουν νέα γνώση μέσω των ανασκαφικών ερευνών στο βουλευτήριο της αρχαίας Δωδώνης.

Οι αρχαιολόγοι που ασχολήθηκαν επιμελώς τα δύο τελευταία χρόνια με τις ανασκαφικές και σωστικές εργασίες στο Βουλευτήριο της αρχαίας Δωδώνης, ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό κτίσμα, που εν πολλοίς παρέμενε και ανεξερεύνητο.

Με τη χρηματοδότηση της Βουλής των Ελλήνων και την προσωπική παρέμβαση του Προέδρου της κ. Τασούλα τα δύο τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκε μία σειρά ανασκαφικών εργασιών, πρώτα για την προστασία του Βουλευτηρίου και έπειτα για τη συντήρηση, την ανάδειξη και την απόδοσή του στους χιλιάδες επισκέπτες της αρχαίας Δωδώνης. Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε η δεύτερη ανασκαφική περίοδος στο Βουλευτήριο και η Εφορεία Αρχαιοτήτων με την αναπλ. Προϊσταμένη Βαρ. Παπαδοπούλου και τους υπεύθυνους αρχαιολόγους παραχώρησαν κοινή συνέντευξη Τύπου στην οποία έδωσαν το στίγμα της προσπάθειας αυτής και όσων ήρθαν στην επιφάνεια.

Από τα λιγότερο σημαντικά και αναμενόμενα, όπως αντικείμενα κεραμικής, χάλκινα και ασημένια νομίσματα, μέχρι τα εξόχως σημαντικά και ενδιαφέροντα όπως οι πλίνθινες συστοιχίες κιόνων που δεν συναντώνται αλλού στη Δωδώνη και στην Ήπειρο.

Μία σειρά επίσης ερωτημάτων προέκυψε μέσα από την επιβεβαίωση του τεράστιου μεγέθους του Βουλευτηρίου, ενός οικήματος 1.500 τ.μ που ακόμη και σήμερα δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί ποια μέθοδος είχε εφαρμοστεί για τη στέγασή του.

Με την ολοκλήρωση της νέας φάσης των εργασιών, έγινε επίστρωση της Στοάς του Βουλευτηρίου με ειδικό υλικό που βοηθά τον επισκέπτη να αναγνωρίσει και να οριοθετήσει με μεγαλύτερη ευκρίνεια το χώρο.

Η κα Παπαδοπούλου αφού εξέφρασε ευχαριστίες προς τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Τασούλα για την παρέμβασή του και την εξασφάλιση της χρηματοδότησης, πρόσθεσε πως στο νέο ΕΣΠΑ θα συμπεριληφθούν και οι συνεχιζόμενες εργασίες στο Βουλευτήριο, με την ελπίδα, ότι οι δαπάνες θα είναι επιλέξιμες.

Για την πορεία και τα ευρήματα των ανασκαφικών εργασιών μίλησαν διαδοχικά οι αρχαιολόγοι Υπατία Φάκλαρη και Χρήστος Κλείτσας, καθώς και η Μελίνα Νάκα, συντηρήτρια αρχαιοτήτων.

«Το πώς κατάφεραν να κατασκευάσουν και να στεγάζουν ένα οικοδόμημα με διαστάσεις 43,60X35,50 μέτρων είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί και θα μας απασχολήσει και στο μέλλον. Κατασκεύασαν όμως το Βουλευτήριο στο πρανές ενός λόφου και έτσι είχαν τη δυνατότητα να ακούν τον ομιλητή που βρισκόταν στο επίπεδο τμήμα του χώρου δίπλα στον βωμό που διασώζεται και στον οποίο ορκιζόταν», ανέφερε η κα Φάκλαρη.

«Αυτό που κάναμε, είναι να προετοιμάσουμε το έδαφος για τη συνέχεια των εργασιών και της ανασκαφικής έρευνας, ώστε να προστατεύσουμε καταρχάς το μνημείο, να το συντηρήσουμε, να το αναδείξουμε και να το αποδώσουμε στο κοινό που επισκέπτεται την αρχαία Δωδώνη» πρόσθεσε από την πλευρά του ο κ. Κλείτσας.

(Πηγή: Ανασκαφή, Πρωινά Νέα)

Αρχαιολογικός περίπατος στον Μόλυβο αναδεικνύει την άγνωστη Αρχαία Μήθυμνα

Στη δημιουργία αρχαιολογικού περίπατου στον Μόλυβο με στόχο να συντηρήσει και να αναδείξει «εμβληματικά» σημεία, αδιάψευστους μάρτυρες του παρελθόντος της αρχαίας πόλης της Μήθυμνας προχωρά το Υπουργείο Πολιτισμού. Ο σχεδιασμός του αρχαιολογικού περιπάτου, που συντίθεται από τρεις διαδρομές στην Αρχαία Μήθυμνα, αφορά στην ανάδειξη των αρχαίων καταλοίπων που ήλθαν στο φως σε σωστικές ανασκαφές επιτρέποντας στον επισκέπτη του οικισμού να περιηγείται σε χώρους  της αρχαιότητας, της βυζαντινής και της οθωμανικής περιόδου, σε επιλεγμένα νεότερα μνημεία, αλλά και στο μεσαιωνικό κάστρο της Μήθυμνας. 

Όπως δήλωσε η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, «Ο οικισμός του Μολύβου, εξαιτίας των ιδιαίτερων αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών του, της συνολικής εικόνας του τοπίου και της μακραίωνης ιστορίας του προστατεύεται ως παραδοσιακός ήδη από το 1978 με όρους και περιορισμούς δόμησης, ενώ πολυάριθμα είναι και τα μεμονωμένα κτήρια και τα οικοδομικά συγκροτήματα, που είναι χαρακτηρισμένα ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Η μελέτη -επί της οποίας γνωμοδότησε ομόφωνα θετικά το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο- εντάσσει και αναδεικνύει, μέσα από τη δημιουργία ενός αρχαιολογικού περιπάτου -που συγκροτείται από τρεις πολιτιστικές διαδρομές- τους αρχαιολογικούς χώρους του οικισμού -οι οποίοι για χρόνια, ενώ έχουν αποκαλυφθεί, παραμένουν αφανείς και παραμελημένοι- καθώς και νεώτερα μνημεία. Η δημιουργία του αρχαιολογικού περίπατου αναδεικνύει την ιστορική φυσιογνωμία του οικισμού στην ιστορική διαχρονία, ενώ συγχρόνως συμβάλλει στην ανταγωνιστικότητα του τουριστικού προϊόντος και δι αυτού στην οικονομική τοπική ανάπτυξη».

Βάσει της μελέτης του αρχαιολογικού περιπάτου εντός του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου της Μήθυμνας, αναδεικνύονται σωστικές ανασκαφές της περιόδου 1987 ως και τις αρχές του 2000. Έχουν έρθει στο φως προϊστορικά κατάλοιπα, οικιστικές νησίδες της γεωμετρικής και αρχαϊκής περιόδου, νεκροταφεία των ελληνιστικών κυρίως χρόνων, λουτρικές εγκαταστάσεις της ύστερης ελληνιστικής και της ρωμαϊκής περιόδου με ψηφιδωτά δάπεδα. 

Οι εργασίες αφορούν στη δημιουργία τριών πολιτιστικών διαδρομών, δύο στο ανατολικό τμήμα του οικισμού και μία στο δυτικό, με διαβαθμισμένο επίπεδο δυσκολίας περιπάτου. Στη Διαδρομή 1, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να αφήσει το αυτοκίνητό του στην θέση στάθμευσης στην είσοδο του οικισμού και να ακολουθήσει την οδό Μιχαήλ Γούτου, κατά μήκος της οποίας εντοπίζονται αρχαιολογικά ευρήματα, που καταδεικνύουν τη συνεχή κατοίκηση της περιοχής από τους αρχαϊκούς έως και τους ρωμαϊκούς χρόνους. Επιπλέον, ο περιπατητής συναντάει τέσσερα νεότερα μνημεία, χαρακτηριστικά δείγματα αστικών κατοικιών του οικισμού, δύο οθωμανικές κρήνες το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και καταλήγει στο αρχαίο λιμάνι του οικισμού. Αποτελεί μία μικρή και εύκολη διαδρομή στο παραλιακό κομμάτι του οικισμού, προσβάσιμη σε όλους, ακόμα και σε εμποδιζόμενα άτομα.

Στη Διαδρομή 2 περιλαμβάνονται αρχαιολογικά οικιστικά κατάλοιπα, σημαντικά κτήρια του οικισμού όπως το παλιό οθωμανικό τέμενος -σημερινό πολύκεντρο- το παλιό οθωμανικό λουτρό-χαμάμ, το σημερινό δημαρχείο, άλλοτε κατοικία του Οθωμανού διοικητή, τη δημοτική πινακοθήκη που στεγάζεται σε ένα αρχοντικό παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, το κτήριο του παλιού ταχυδρομείου, τρεις οθωμανικές κρήνες και νεοκλασικά αρχοντικά. Η Διαδρομή 2 αποτελεί μία μέτρια σε βαθμό δυσκολίας κυκλική διαδρομή. 

Στη Διαδρομή 3 περιλαμβάνονται αρχαιολογικοί χώροι, εντυπωσιακές οθωμανικές κρήνες, αρχοντικές κατοικίες παραδοσιακής και νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, ο μεταβυζαντινός ναός της Αγίας Κυριακής. Η Διαδρομή 3 καταλήγει στο μεσαιωνικό κάστρο, τελικό προορισμό και σημείο θέασης όλου του οικισμού. Έχει το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας με ανηφορικά βαθμιδωτά τμήματα, που οδηγούν στο Κάστρο. 

Όλες οι Διαδρομές έχουν ως σημείο εκκίνησης τον αρχαιολογικό χώρο στην είσοδο του οικισμού, πλησίον του δημοτικού χώρου στάθμευσης. Στους υπό ανάδειξη αρχαιολογικούς χώρους προβλέπεται η τοποθέτηση δίγλωσσων ενημερωτικών πινακίδων, ενώ υπάρχουν και σημεία θέασης-ανάπαυσης των επισκεπτών. Οι χώροι αναδεικνύονται με γενικό διακριτικό φωτισμό και σημειακό φωτισμό στα επιμέρους μνημεία.

Η Μήθυμνα αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις της Λέσβου με αξιοσημείωτη ακμή κυρίως κατά την αρχαϊκή εποχή. Γνώρισε αδιάκοπη κατοίκηση από το τέλος της 2ης χιλιετίας π.Χ. έως και σήμερα με αποτέλεσμα λείψανα της μακραίωνης ιστορίας της να είναι ορατά σε όλη την έκταση του οικισμού και στον χώρο της Ντάπιας. Λόγω της θέσης της ανέπτυξε ναυτική δραστηριότητα ήδη από τον 8ο αι. π.Χ., ιδρύοντας αποικίες στην απέναντι μικρασιατική ακτή και ελέγχοντας το θαλάσσιο δρόμο προς τον Ελλήσποντο και την Προποντίδα.

(Δελτίο Τύπου ΥΠΠΟ)

Μια μεγάλη τρίκλιτη βασιλική στην άγνωστη αρχαία πόλη του Στρυμόνα

Μια τρίκλιτη βασιλική του τέλους 5ου/αρχών 6ου αιώνα, με στιλιστικές ομοιότητες και πιθανή χρονολογική εγγύτητα με τη Βασιλική Α΄ των Φιλίππων και τον Περίκεντρο Ναό της Αμφίπολης, φέρνουν στο φως οι ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο του Παλαιόκαστρου, κοντά στην Τερπνή Σερρών, εκεί όπου έχει εντοπιστεί μια άγνωστη προς το παρόν αρχαία πόλη. Η ταυτότητα της πόλης δεν είναι γνωστή, θεωρείται βέβαιο πάντως ότι ήταν σημαντική, γεγονός που αποδεικνύεται από τη συνεχή κατοίκησή της από την Εποχή του Σιδήρου ώς τον 6ο-7ο μ.Χ. αιώνα.

Όπως λέει στη Voria.gr η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών, Δημητρία Μαλαμίδου, η τρίκλιτη βασιλική που ανασκάπτεται τα τελευταία δύο χρόνια είναι συνολικών διαστάσεων περίπου 22 Χ 12 μ., χτισμένη στο επικλινές έδαφος με ισχυρή υποδομή στην πλευρά του ιερού. «Αποκαλύφθηκε υπόστρωμα και τμήματα μαρμαροθετήματος (opus sectile) στο κεντρικό κλίτος, ενώ το νότιο κλίτος έχει δάπεδο από πήλινες πλάκες. Διακρίνονται επίσης ίχνη λειτουργικών στοιχείων στο ιερό, όπως η Αγία Τράπεζα και πιθανόν το κιβώριο (θόλος που υποστηρίζεται από κίονες)», ανέφερε η κ. Μαλαμίδου, προσθέτοντας πως το κτήριο παρουσιάζει μεγάλη κατασκευαστική ομοιότητα με την τελευταία φάση της πεντάκλιτης βασιλικής που είχε ανασκαφεί στην Τερπνή το 1993, ενώ και οι δύο εκκλησίες έχουν στιλιστικές ομοιότητες και μάλλον χρονολογική εγγύτητα με τη Βασιλική Α΄ των Φιλίππων και τον Περίκεντρο Ναό της Αμφίπολης (Ύστερος 5ος/Πρώιμος 6ος αιώνας).

Εκτός από την τρίκλιτη βασιλική, ανασκάφηκε επίσης στην κορυφή του λόφου σύμπλεγμα κτηρίων με πυκνή δόμηση, που αντιστοιχούν σε οικοδομήματα εκατέρωθεν ενός λιθόστρωτου δρόμου. Εντοπίσθηκαν πάνω από 10 λίθινοι τοίχοι πάχους 50-70 εκ., ζωικά οστά με ίχνη τεμαχισμού για κατανάλωση, ίχνη μεταλλουργικής δραστηριότητας, κεραμική αυτοκρατορικών χρόνων και νομίσματα 4ου-6ου αιώνα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει για τους αρχαιολόγους η προσεκτική επανεξέταση του μνημειώδους δημόσιου κτηρίου (23 x 25 μ.) που είχε ανασκαφεί το 1993 και σύμφωνα με την κ. Μαλαμίδου «έδειξε ότι έχουμε σε αυτό διαδοχή πολλαπλών φάσεων. Στην πρώτη του φάση στις αρχές του 3ου αι. μ.Χ., περιελάμβανε μια ορθογώνια τρίκλιτη αίθουσα με δάπεδο από λίθινες πλάκες, μαρμάρινους κίονες και κορινθιακά κιονόκρανα, καθώς και αίθουσες με υπόκαυστο πιθανόν λουτρό στη ΒΔ γωνία».

Η δεύτερη φάση του κτηρίου χρονολογείται στα τέλη του τέλη 5ου ή στις αρχές του 6ου αιώνα, επεκτείνεται προς νότια και βόρεια, σε αυτό προστίθενται ημικυκλική αψίδα και πλάγια κλίτη, έτσι παίρνει τη μορφή πεντάκλιτης χριστιανικής βασιλικής. Σε αυτή τη φάση φαίνεται πως το λουτρό καταργείται, ενώ χτίζονται πολυάριθμα προσκτίσματα.

Τα ευρήματα και η σημασία της θέσης

Η θέση Παλιόκαστρο ταυτίζεται με μια από τις αρχαίες πόλεις της κάτω κοιλάδας του Στρυμόνα που είναι γνωστές από τις αρχαίες ιστορικές πηγές. «Ελπίζουμε ότι με την καινούργια έρευνα θα υπάρξουν ευρήματα, όπως επιγραφές και νομίσματα, που θα επιτρέψουν τον ασφαλή προσδιορισμό του ονόματός της. Είναι πάντως ήδη φανερό ότι η στρατηγική της θέση ανάμεσα στην εύφορη κοιλάδα του ποταμού Στρυμόνα και στις πλαγιές των πλούσιων σε μεταλλεύματα βουνών Κερδύλλιον και Βερτίσκος, συνέβαλε στη μακραίωνη επιτυχημένη ιστορική της πορεία», αναφέρει η κ. Μαλαμίδου και συμπληρώνει: «Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των παλαιότερων ευρημάτων ξεχωρίζει επιγραφή που αναφέρει τη λέξη ἀδάμαϛ, όρος που αναφέρεται στον χρυσό και πιθανότατα στην εκμετάλλευσή του».

Όπως προκύπτει από την πολύχρονη έρευνα, η γεωγραφική αυτή ζώνη αρχικά βρισκόταν υπό τον έλεγχο του θρακικού φύλλου των Βισαλτών, αλλά γρήγορα προσέλκυσε το ενδιαφέρον των Ελλήνων από τις πόλεις του Νότου και από το Μακεδονικό βασίλειο. Τα ευρήματα των ανασκαφών αποδεικνύουν την παρουσία ελληνικής κεραμικής ήδη από τον 6ο αι. π.Χ. Οι ανασκαφές στον λόφο αποκάλυψαν μέχρι τώρα οικοδομικές φάσεις των ελληνιστικών χρόνων, τμήμα της οχύρωσης, ρωμαϊκή βασιλική (δημόσιο κτήριο) με συγκρότημα θερμών, εργαστηριακό χώρο με πατητήρια για κρασί (ληνεώνας) ρωμαϊκών χρόνων και δυο χριστιανικές εκκλησίες. Μια επιγραφική μαρτυρία από τον πρώιμο 3ο αιώνα μ.Χ. κάνει λόγο για καθεστώς πόλεως, ενώ η κορυφή του λόφου περιβάλλεται με οχύρωση​.

Στην επικράτειά της έχουν κατά καιρούς ανασκαφεί αρκετοί τάφοι διαφόρων εποχών, καθώς και τάφος «μακεδονικού» τύπου που ανήκε στα αδέλφια Ιππώνακτα και Διοσκουρίδη, γιων του Απολλοδώρου, ο οποίος ήταν, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, εταίρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εγκατεστημένος στην Αμφίπολη.

Μια επιγραφή του 2ου-3ου αι. μ.Χ., που βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο των Σερρών και προέρχεται πιθανότατα από το νεκροταφείο της αρχαίας πόλης, αναφέρεται στην οικοδόμηση βασιλικής με τη συνδρομή της Ιουλίας, από κληροδότημα του συζύγου της Φιλίππου υπό την επιμέλεια του Πόπλιου Αιλίου Κλαρανού Αλεξάνδρου. Είναι αρκετά πιθανόν να πρόκειται για το κτήριο που αποκάλυψε η ανασκαφή και φαίνεται ότι ήταν σε χρήση για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, από τον 2ο έως και τις αρχές του 4ου αι. μ.Χ., με αρκετές φάσεις ανακατασκευής και πιθανή μετατροπή του σε χριστιανική εκκλησία που λειτουργούσε τουλάχιστον μέχρι και τον 6ο αιώνα.

Η ανασκαφή που βρίσκεται σε εξέλιξη πραγματοποιείται από την ΕΦΑ Σερρών και τη Γαλλική Σχολή Αθηνών με τη συμμετοχή ερευνητών και φοιτητών από την Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο και τον Καναδά.

«Η αρχαιολογική έρευνα αποκαλύπτει εντυπωσιακά μνημεία και συμπληρώνει τις γνώσεις μας για την ιστορία της αρχαίας αυτής πόλης. Παράλληλα, άμεσος στόχος μας είναι να αποδώσουμε στο κοινό έναν πολύ σημαντικό χώρο, ο οποίος ευελπιστούμε να αποτελέσει πόλο έλξης επισκεπτών και πηγή πολιτισμικής και οικονομικής αναβάθμισης του δήμου Βισαλτίας», αναφέρει η κ. Μαλαμίδου, εστιάζοντας στη συμβολή του δήμου που καθαρίζει τον χώρο και στηρίζει σταθερά και με κάθε τρόπο την ερευνητική ομάδα.

(Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το υπουργείου Πολιτισμού/ Εφορεία Αρχαιοτήτων Σερρών).

(Πηγές: Ανασκαφή, Μ. Ριτζαλέου, Voria)

Παλαιολόγειος Ναός στην Ακρόπολη Θεσσαλονίκης

 

Η Ακρόπολη της Θεσσαλονίκης από την αρχαιότατη ίδρυση της αποτέλεσε το ισχυρότερο και ακροτελεύτιο έρεισμα της πόλεως. Διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο καθ' όλην την ιστορία της, ιδίως κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο, όχι ως μια απλή συνοικία, αλλά ως ο «θεοφρούρητος κουλάς» με τους λαμπρούς ιερούς ναούς στους οποίους ιερουργούσε ο Αρχιεπίσκοπος και το ύστατο καταφύγιο των αρχόντων, όπως οι γραμματειακές πηγές παραδίδουν.

Ελάχιστα μέτρα βορειότερα την πύλη εξόδου από την Ακρόπολη, σε γειτνίαση με το κομβικό σημείο όπου το ενδιάμεσο τείχος της πόλης συναντά το δυτικό σκέλος του τείχους της Ακρόπολης και πλησίον του κραταιών πύργων με αυτοκρατορικές επιγραφές, σε σωστική ανασκαφή οικοπέδου στην οδό Στεργίου Πολυδώρου 5 αποκαλύφθηκε άγνωστος στην έρευνα ναός των παλαιολόγειων χρόνων, με πυκνό κοιμητήριο της ίδιας περιόδου.

Συγκεκριμένα, αποκαλύφθηκε το ήμισυ περίπου πολύπλευρης, υπολογιζόμενης ως πεντάπλευρης, κόγχης του ιερού Βήματος με δύο κατασκευαστικές φάσεις. Ο τοίχος της κόγχης, δομείται με λίθους και πλίνθους, πολλές από τις οποίες είναι ενσφράγιστες με σταυρούς, έχει αμελές πλινθοπερίκλειστο σύστημα δόμησης και συνδετικό υλικό το χώμα. Σε πολύ μικρή απόσταση από τον αγιογραφημένο τοίχο της κόγχης, αποκαλύφθηκε η ίδια η Αγία Τράπεζα. Ο βωμός είναι χτιστός, με μορφή συμπαγούς κύβου.

Από τα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά της ανωδομής της κόγχης του Ιερού Βήματος, τον εικονογραφικό της διάκοσμο και τον κινητό της εξοπλισμό, η ανασκαφή ανέδειξε πολύτιμα στοιχεία. Μεταξύ του τοίχου της κόγχης και της Αγίας Τράπεζας, αποκαλύφθηκε ένσταυρο χάλικινο σκεύος που αποτελούσε το εγκαίνιον της δεύτερης κατασκευαστικής φάσης. Τόσο στην επιφάνεια του καμπύλου τοίχου όσο και στην κόγχη της Πρόθεσης, αποκαλύφθηκε σε καλή κατάσταση διατήρησης, τμήμα του εικονογραφικού διακόσμου. Από την εικονογράφηση της Πρόθεσης διατηρήθηκε το κάτω τμήμα της παράστασης της Άκρας Ταπείνωσης του Χριστού, Από την εικονογράφηση της αψίδας του ιερού, διατηρήθηκε κατά χώραν αποσπασματικά, η παράσταση του Μελισμού. Πολλά σπαράγματα πολυτελών τοιχογραφιών προερχόμενα από τον χώρο του ιερού, βρέθηκαν μέσα στο στρώμα καταστροφής της κόγχης. Στα σπαράγματα περιλαμβάνονται και αρκετά που φέρουν επίστρωση φύλλου χρυσού. Από τα σπαράγματα αυτά, κατέστη δυνατόν να ανασυσταθεί εν μέρει η εικόνα της Θεοτόκου Πλατυτέρας, που αναμφίβολα κοσμούσε την ανώτερη ζώνη τοιχογράφησης της κόγχης. Η τοιχογραφία της Πλατυτέρας του ναού της Πολυδώρου αποτελεί αριστουργηματικό έργο της δεύτερης δεκαετίας του 14ου αιώνα (1310-1320), και εντάσσεται καλλιτεχνικά στην υψηλή παλαιολόγεια τέχνη της Θεσσαλονίκης με ανάλογά της σε παραστάσεις στο ναό του Αγίου Παντελεήμονα, του 13ου – 14ου αιώνα και του Νικολάου Ορφανού (1310-1320).

Οι χρονολογικές ενδείξεις που προκύπτουν από τα ανασκαφικά δεδομένα του ναού, ενισχύονται από τα αντίστοιχα ευρήματα της διερεύνησης του κοιμητηρίου που αναπτυσσόταν στα βόρεια και ανατολικά της πολύπλευρης κόγχης και στο εσωτερικό του βορείου ορθογωνίου διαμερίσματος αλλά όχι μέσα στο ιερό. Πρόκειται για απλές στη μορφή αλλά επιμελημένες ταφές, κείμενες επί φυσικού εδάφους, των κατοίκων της βυζαντινής ακρόπολης. Το πυκνό αυτό κοιμητήριο παρέχει ιδιαίτερα πολύτιμες πληροφορίες όχι μόνο γιατί συμπληρώνει την εικόνα του ναού στον οποίο ανήκει, αλλά και γιατί μέχρι στιγμής δεν είναι γνωστό αντίστοιχης έκτασης εύρημα στο εσωτερικό της ακρόπολης. περιοχή για την οποία οι πληροφορίες μας παραμένουν περιορισμένες.

Στον χώρο της ανασκαφής ερευνήθηκαν πενήντα επτά (57) ταφές σε επάλληλες στρώσεις. Πρόκειται για ταφές βρεφικές, παιδικές και ενηλίκων, καθώς και ανακομιδές, που πραγματοποιήθηκαν σε τάφους διαφόρων τύπων, κιβωτιόσχημους, κεραμοσκεπείς, ελεύθερες λακκοειδείς απλές είτε με κάλυψη από οριζόντια τοποθετημένες σχιστόπλακες μειούμενου πλάτους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο ταφές ιδιαίτερα μεγαλόσωμων ανδρών, των οποίων το ύψος εγγίζει τα δύο μέτρα και η ταφή γυναίκας επίτοκης, που στη θέση της λεκάνης βρέθηκαν οστάρια και κρανίο εμβρύου σε θέση τοκετού.

Με βάση την συνολική ανασκαφική εικόνα αλλά και την νομισματική μαρτυρία από κλειστά σύνολα των ταφών και του κτηρίου που περιλάμβαναν Λατινικές απομιμήσεις και κοπές Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου (1261-1281) μπορεί να διατυπωθεί ότι κοιμητήριο και ο ναός με πολυγωνική κόγχη ιδρύθηκαν μετά τα μέσα του 13ου αι. Το αρχικό αυτό κτίσμα, γνώρισε δεύτερη κατασκευαστική φάση στις αρχές του 14ου και συγκεκριμένα περί την εικοσαετία 1310-1330, Ο ναός στην δεύτερη φάση του δεν είχε ιδιαίτερα μακρά ζωή αφού νομίσματα (χάλκινο με απεικόνιση του Πάτρωνα Αγίου της πόλεως και Τορνεζίου του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου (1391 -1423/25) και κεραμική αποκαλύπτουν την ριζική καταστροφή και κατάχωση του στα τέλη του 14ου – αρχές του 15ου αιώνα. Μετά από αυτό το χρονικό όριο οι ενδείξεις ελλείπουν και φαίνεται πως ο ναός παραμένει θαμμένος χωρίς να εντοπίζεται καμία άλλη μαρτυρία χρήσης του χώρου μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Η χρονολόγηση του ναού τον εντάσσει στην ταραγμένη εποχή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης αμέσως μετά την Λατινική κατάκτηση. Η περίοδος χαρακτηρίζεται από τις δυναστικές έριδες, το ζηλωτκό κίνημα με βιαιότητες που εκτυλίχθηκαν εντός των τειχών της, την διαβίωση και την στέψη βασιλέων στην ίδια την πόλη έως την τελική υποταγή και υποτέλειά της στους Οθωμανούς.

(Δελτίο Τύπου και φωτογραφίες Υπουργείου Πολιτισμού)

25 αρχιτεκτονικά μέλη, μετά από 21 αιώνες, επιστρέφουν στον αρχαίο περίβολο του Τύμβου Καστά

Ολοκληρώνεται η διδακτική αποκατάστασης τμήματος του αρχαίου περιβόλου του Τύμβου Καστά, η οποία υλοποιείται από την Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του ΥΠΠΟ, στο πλαίσιο του έργου στερέωσης και αποκατάστασης του μνημείου.

Βάσει της εγκεκριμένης αρχιτεκτονικής μελέτης του αρχιτέκτονος Μιχάλη Λεφαντζή, ταυτίστηκαν και αποδόθηκαν στην αρχική τους θέση 25 διάσπαρτα μαρμάρινα μέλη από τα 375 που, το 2019, συγκεντρώθηκαν, ομαδοποιήθηκαν και διευθετήθηκαν στα δυτικά του Τύμβου, στοιχισμένα σε ομάδες κατά τον τύπο και τον δόμο στον οποίον ανήκαν στην αρχαία τοιχοποιία.

Όπως δήλωσε η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, «τα 25 αυτά αρχιτεκτονικά μέλη, επιστρέφουν στην αρχική τους θέση μετά από 21 αιώνες, έχοντας μεταφερθεί, κατά περιόδους, χιλιόμετρα μακριά από το μνημείο, φέροντας τη φθορά του χρόνου, αλλά και ζημίες στις επιφάνειές του, από ανθρώπινες επεμβάσεις, εξ αιτίας των αλλεπάλληλων αλλαγών χρήσης. Για την διατήρηση της αυθεντικότητάς τους, τα διάσπαρτα μαρμάρινα μέλη τοποθετήθηκαν στις θέσεις ταύτισής τους ως έχουν, χωρίς συμπληρώματα, ώστε να μαρτυρούν πάντοτε τη μακραίωνη ιστορία τους».

Για την απόδοση των μελών στο σημείο που ανήκαν, έγινε αρχιτεκτονική τεκμηρίωση του διάσπαρτου υλικού και του αντιθήματος, η οποία υπέδειξε ότι τα μεγαλύτερα ύψη μελών ανήκουν στο νότιο τμήμα του περιβόλου, πλησίον του Ταφικού Μνημείου. Επίσης, βασική παράμετρος απόδοσης, ήταν η αλλαγή της φοράς των γόμφων και των μοχλοβοθρίων, που υποδήλωνε την αντίθετη φορά τοποθέτησης των μελών του περιβόλου, από δύο τουλάχιστον διαφορετικά συνεργεία, κατά την οικοδόμηση του.

Από τη μελέτη προέκυψε, ότι το σημείο στο οποίο αποδόθηκαν τα μέλη, στο νότιο τμήμα του περιβόλου και 22 μ. δυτικά του Ταφικού Μνημείου, κατέληγαν οι δύο αντίθετες, μεταξύ τους, φορές τοποθέτησης, κατά την οικοδόμηση.

Η πλειοψηφία των μαρμάρινων μελών βρίσκονται σε καλή δομική κατάσταση,  εκτός από δύο: Έναν ορθοστάτη και μια βάση  με  θραυσμένα τμήματα, στα οποία δεν απαιτήθηκε συμπλήρωση για την τοποθέτησή τους.

Για την στήριξη των μαρμάρινων μελών, έγιναν συμπληρώσεις με τεχνητό λίθο στις θραυσμένες ελλείπουσες μάζες των λιθοπλίνθων του πώρινου αντιθήματος και επαναχρησιμοποιήθηκαν οι τόρμοι και οι αύλακες των αρχαίων συνδέσμων.

Στην εκτέλεση του έργου, καθοριστικότατο ρόλο έπαιξε, η συνδρομή των 6 εμπειρότατων μαρμαροτεχνιτών του ΥΠΠΟ που ήλθαν από την Νότια Κλιτύ της Ακρόπολης των Αθηνών στην Αμφίπολη για την έγκαιρη ολοκλήρωσή του.

Στο πλαίσιο του έργου αυτού, από την Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων συνεχίζονται οι εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης του Ταφικού Μνημείου και το εξωτερικό κέλυφος του Χώρου 1.

(Δελτίο Τύπου και φωτογραφίες Υπουργείου Πολιτισμού)

«ΤΣΑΝΙΑ»: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Τα «Τσάνια» είναι το κορυφαίο έθιμο του Παλαιοχωρίου Παγγαίου, οι ρίζες του οποίου χάνονται στους αιώνες και ο χαρακτήρας του είναι άκρως θρησκευτικός: η απόδοση τιμών στον προστάτη και θεραπευτή Προφήτη Ηλία. Η αναβίωση του είναι ιδιαίτερα πομπώδης και μεγαλοπρεπής. Πήρε το όνομά του από τα «Τσάνια», τα κουδούνια δηλαδή, που φέρουν στο λαιμό τους τα ζώα τα οποία μαζί με τους ανθρώπους συμμετέχουν στο έθιμο.

 

Η τελετουργική αναπαράσταση της πομπής, με τα κουδούνια στο λαιμό των ζώων και τον στολισμό τους, δεν είναι κάτι τυχαίο. Έχει τις ρίζες της στις αρχαιοελληνικές παραδόσεις του Παγγαίου. Το κλειδί του συσχετισμού, σε αυτή την περίπτωση δίνει ο αρχαίος τραγωδός Ευριπίδης, στο έργο του «Ρήσος», που αναφέρεται στον ξακουστό βασιλιά.

 

Ο Ρήσος ήταν ο πιο αγαπητός από τους ήρωες - ημίθεους των Θρακών του Παγγαίου, και ήταν βασιλιάς στην περιοχή την εποχή του Τρωϊκού Πολέμου, δηλαδή γύρω στον 12ο π.Χ. αιώνα.

 

Ο Ρήσος λοιπόν, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, προσέτρεξε σε βοήθεια των Τρώων, φέρνοντας μαζί του τα κάτασπρα σαν χιόνι άλογά του, το κατασκευασμένο από χρυσό κι ασήμι άρμα του και τα, από τα ίδια υλικά φτιαγμένα, όπλα του.

Οι Αχαιοί, αφού έμαθαν μυστικά του τρωικού στρατού από έναν κατάσκοπό τους τον Δόλωνα, την ίδια νύχτα της άφιξής του Ρήσου έστειλαν τον Διομήδη και τον Οδυσσέα και τον σκότωσαν, ενώ παράλληλα άρπαξαν και τα άλογά του.

 

Για τους κατοίκους της περιοχής του Παγγαίου ο θρυλικός βασιλιάς έγινε Ήρωας - θεός, με πιο γνωστές ιδιότητες, αυτές του κυνηγού και του θεραπευτή.

Ιδιαίτερη σημασία μάλιστα έχει η μαρτυρία του σοφιστή Φιλόστρατου του νεότερου, που πέρασε από τη Θράκη, τον 3ο αιώνα μ.Χ., και ο οποίος απόρησε με τις τιμές που ετύχαινε από τους Θράκες ο αφηρωισμένος πια Ρήσος, καθώς τιμώνταν σαν θεός των αλόγων, των στρατιωτών και σαν αλεξίκακος γιατρός γενικότερα.

 

Τα «Τσάνια» του Ρήσου…

 

Επιστρέφοντας στη τραγωδία του Ευριπίδη που φέρει το όνομα του Ρήσου, σε δύο σημεία εντοπίζουμε μια περιγραφή που θυμίζει τα νεότερα «Τσάνια».

Σε ένα σημείο αναφέρεται ότι τα άλογα των Θρακών του Παγγαίου είχαν κουδούνια στο λαιμό τους που προκαλούσαν τρόμο στους εχθρούς και πως ήταν στολισμένα και έφεραν στο μέτωπο μια χάλκινη εικόνα της Γοργούς που τους προστάτευε.

Σε άλλο σημείο ο Χορός εξυμνεί την χρυσαρματωμένη λαμπρή κορμοστασιά του Ρήσου και εντυπωσιάζεται από τον θόρυβο που κάνουν τα κουδούνια στο λαιμό των αλόγων.

 

Μοιάζουν σαφή τα κοινά στοιχεία, όπως είναι τα κουδούνια στο λαιμό των αλόγων του Ρήσου, και τα κουδούνια στο λαιμό των αλόγων στα «Τσάνια». Έχουμε τα στολισμένα άλογα του βασιλιά του Παγγαίου, που έχουν την εικόνα της Γοργούς στο μέτωπο για προστασία, και από την άλλη έχουμε τα στολισμένα άλογα στα «Τσάνια», που στο μέτωπό τους έχουν εικόνες Αγίων για προστασία.

 

Με λίγα λόγια έχουμε την ίδια συνήθεια του στολίσματος των ζώων και της χρήσης κουδουνιών στο λαιμό τους από την πρώιμη αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Μια παράδοση που διατηρείται αναλλοίωτη από τον 12ο π.Χ. αιώνα τουλάχιστον. Μια παράδοση που πιθανόν χρησιμοποιήθηκε για να τιμάται ο ήρωας Ρήσος, προστάτης του τόπου του, του Παγγαίου, προστάτης των αλόγων και θεραπευτής, μετά τον θάνατό του, και με την έλευση του Χριστιανισμού χρησιμοποιήθηκε για να τιμηθεί με την μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει ένας άλλος προστάτης και ιατρός, ο Προφήτης Ηλίας.

   

Στα «Τσάνια» λοιπόν οι Παλαιοχωρινοί εκπληρώνουν ένα τάμα. Με τη μορφή της μεγαλειώδους αυτής τιμητικής πομπής που διατηρήθηκε από την αρχαιότητα, κουβαλούν ξύλα από το καστανοδάσος για να ετοιμαστεί το «κουρμπάνι», δηλαδή προσφορές ζώων, τα οποία αφού ευλογούνται θυσιάζονται ως προσφορά στον Προφήτη Ηλία.