Μπορεί να θεωρηθεί ότι επαναλαμβάνομαι, όμως κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, παίρνω αφορμή από την ιστορική επέτειο για να γράψω μερικές σκέψεις για τον Αριστείδη Μεντίζη, Δεκανέα Πεζικού...
Ήταν ένας από τους ήρωες εκείνους που το χειμώνα του 1940-41 πολέμησαν στα παγωμένα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Πολέμησε για την πατρίδα, μάτωσε για την Ελλάδα, έκλαψε για τους φίλους που έχασε μέσα στα χιόνια κρατώντας τους το χέρι. Παρασημοφορήθηκε...
Ήταν ο ίδιος ήρωας που μου έλεγε παραμύθια και ιστορίες, ο ίδιος ήρωας που έπαιζε και γελούσε μαζί μου τις ατέλειωτες ώρες απουσίας των γονιών μου στη δουλειά. Ο ίδιος ήρωας που πεισματικά αρνιόταν να μιλήσει για τον πόλεμο γιατί όπως έλεγε "μακάρι να μην τον γνωρίσει ποτέ ξανά άνθρωπος", κι ας σκοτείνιαζε η όψη του από τις μνήμες. Ο ίδιος ήρωας που μασκαρευόταν για να με κάνει να γελάσω και με στήριζε σε δύσκολες στιγμές. Ο ίδιος ήρωας που μου μάθαινε ιδανικά και αξίες. Ο ίδιος ήρωας που περπατούσε περήφανος στο χωριό κρατώντας με από το χέρι μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ήταν ένας από τους ήρωες που τιμάμε αύριο. Ήταν όμως και ο δικός μου ήρωας! Ήταν ο παππούς μου! Έχοντας το ίδιο όνομα με σένα και κοιτώντας εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, σε ευχαριστώ για όλα παππού! Σε ευχαριστώ σαν εγγονός σου! Σε ευχαριστώ σαν Έλληνας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου