Το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και οι "άδειοι τενεκέδες"

Αρχικά είχα σκεφτεί να μην σχολιάσω όλα όσα είδα μέσα στις τελευταίες 24 ώρες, σχετικά με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Άννα Κορακάκη. Ωστόσο η συνείδησή μου δεν μου το επέτρεπε…
Υπογραμμίζω ότι της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για την υπερπροσπάθεια που έκανε και έφτασε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των ολυμπιακών αγώνων κάνοντας μας υπερήφανους σαν Έλληνες και σαν συντοπίτες της. Ωστόσο αυτή η χαρακτηριστική μιζέρια που κυριεύει μερικούς σε αντίστοιχες περιπτώσεις φάνηκε και πάλι ξεκάθαρα.

 Θα γράψω δυο λόγια για τα «κέντρα αποφάσεων», πολιτικά και αθλητικά, που λες και κατάλαβαν αυτές τις ημέρες το που αγωνιζόταν το νέο αυτό κορίτσι προκειμένου επάξια να εκπροσωπήσει μια χώρα που παραπατάει ψάχνοντας στηρίγματα εθνικής υπερηφάνιας (ευτυχώς υπάρχουν παιδιά σαν την Άννα που το πετυχαίνουν). Γκρέμισαν λέει το υπόστεγο με τις λαμαρίνες άρον άρον, για να φτιάξουν κανονικές εγκαταστάσεις σκοπευτηρίου. Και αυτό έγινε τώρα, μόλις έφτασαν τα μετάλλια… Γιατί τώρα και όχι νωρίτερα, για να είναι και πιο εύκολη η προπόνηση της αθλήτριας; Γιατί τώρα; Για να μην ρεζιλευτούμε αν –έστω και μια στο εκατομμύριο- κάποιος ξένος δημοσιογράφος έρθει να δει τις «εγκαταστάσεις προπόνησης» που χρησιμοποιούσε η χρυσή ολυμπιονίκης; Και φυσικά έρχεται και αυτή η εμετική ξαφνική αγάπη όλων όσων μέχρι προχθές δεν την γνώριζαν και ούτε στήριζαν την προσπάθειά της. Χωρίς ντροπή πια… Η Άννα είναι ένα κορίτσι που εκτός από το αθλητικό κομμάτι πάλεψε πραγματικά, μαζί με τον πατέρα της, για να κατορθώσει να κάνει τη χώρα μας υπερήφανη, όταν οι επίσημοι φορείς σφύριζαν αδιάφορα. Καυτηρίασε κάποιες συμπεριφορές η Άννα σε κάποιες δηλώσεις της, αλλά εκτιμώ ότι θα «θαφτούν» γιατί δεν συμφέρουν κανέναν του συστήματος.
Ωστόσο αυτό που προκαλεί ευθυμία και χαλαρότητα είναι η «άλλη μιζέρια», αυτή κάποιων ανθρώπων που μη μπορώντας να αντέξουν την κενότητα του δικού τους χαρακτήρα ασχολούνται με τους άλλους και ειδικά με αυτούς που κατορθώνουν να δικαιωθούν στον αγώνα που έδωσαν. Και αυτοί οι μίζεροι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: από τη μία είναι αυτοί οι «κακοί μίζεροι», οι συνομοσιολόγοι που πάντα βλέπουν υποχθόνιες οργανωμένες προσπάθειες προώθησης συμφερόντων και προσπαθούν να μηδενίσουν την τεράστια επιτυχία της Άννας θέλοντας να τη ρίξουν στο δικό τους βορβορώδες επίπεδο. Φυσικά και δεν πρόκειται να το καταφέρουν, αφού ο κόσμος τους έχει καταλάβει και γελάει μαζί τους. Από την άλλη είναι οι «αστείοι μίζεροι», αυτοί που πραγματικά είναι για γέλια αφού θέλουν με κάθε τρόπο να γίνουν κοινωνοί αυτής της επιτυχίας. Αυτοί που παρασιτικά θέλουν  να νιώσουν ότι συμμετείχαν και αυτοί οι «θορυβώδεις αλλά άδειοι τενεκέδες» στην μεγάλη επιτυχία ενός ατόμου. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όλοι όσοι, ψάχνοντας με εξισώσεις, απίθανους συσχετισμούς, και αστείες ιερές γεωμετρίες, θέλουν να συνδέσουν την ολυμπιονίκη με αυτούς. Τόσα σενάρια είχα να δω από τις εκλογές… Κάποιοι έκαναν ανάλυση και του επωνύμου της προκειμένου να  νιώσουν μια χαρά που να καλύψει το δικό τους κενό, σχολιάζοντας το όπλο με το οποίο η Άννα πέτυχε τους στόχους, και θέλοντας να καλύψουν τη δική τους «αφλογιστία». Γιατί όταν ψάχνει κανείς να «κρεμαστεί» από άλλους για να νιώσει σημαντικός, μόνο ένα θορυβώδες κενό, όμοιο με αυτό του συμπαθούς τσίγκινου αγγείου, μπορεί να κρύβει. Χαλαρώστε λοιπόν παιδιά, η ολυμπιονίκης, είτε σας αρέσει είτε όχι, είναι από τη Δράμα, με κάποιες ρίζες από τις Σέρρες και από το Δοξάτο, αν δεν κάνω λάθος. Καλύτερα λοιπόν θα ήταν για να φανείτε όντως «τιμημένοι» να μην ψάχνετε αλλού νίκες αλλά να σφίξετε τα λουριά και να αγωνιστείτε λίγο για να δικαιώσετε τους πόθους σας. Άλλωστε ανδρεία είναι να αναγνωρίζει κανείς και τη νίκη και επικράτηση των άλλων. Αφήστε λοιπόν τα σενάρια…
Κλείνοντας θέλω να πω και πάλι συγχαρητήρια στην «χρυσή» Άννα Κορακάκη, που πάλεψε κόντρα σε όλο το σύστημα και κατόρθωσε χάρη στις δικές της δυνάμεις και στο πείσμα της να πετύχει τον στόχο της, έχοντας πάντα στο πλευρό της τον ακούραστο πατέρα της! Συνέχισε έτσι Άννα… Καλή σου δύναμη!