Οι Εβραϊκές Κοινότητες κατά μήκος της Εγνατίας Οδού

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η ΙΗ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, η 12η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και το Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης σας προσκαλούν στα εγκαίνια της περιοδικής έκθεσης "Οι Εβραϊκές Κοινότητες κατά μήκος της Εγνατίας Οδού" στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλας τη Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014 στις 18:30.

Για την Πρόσκληση πατήστε εδώ.

Για το Δελτίο Τύπου πατήστε εδώ.

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ: 27η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 13-15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Για εικοστή έβδοµη συνεχή χρονιά θα πραγµατοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη η

επιστηµονική συνάντηση που αφορά τις ανασκαφές στη Μακεδονία και Θράκη.

Θα γίνουν 78 ανακοινώσεις σχετικές µε την αρχαιολογική έρευνα που διεξάγεται

στο βορειοελλαδικό χώρο από την Καστοριά ως τον Έβρο.

Οι αρχαιολόγοι σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε τις εργασίες αυτής της

συνάντησης στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής

του Αριστοτέλειου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Όχι στην καταστροφή των νεωτέρων μνημείων στο πρώην στρατόπεδο "Μαθιουδάκη" στην Καστοριά

Σ.ΕΚ.Α.

Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων

Νικηταρά 8-10, 10678 Αθήνα, Τηλ./Fax: 210 3816584, Κιν. 6977509501

Email: sekarchaeologists@gmail.com,https://sites.google.com/site/ektaktoiarchaiologoi/

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όχι στην καταστροφή των νεωτέρων μνημείων στο πρώην στρατόπεδο "Μαθιουδάκη" στην Καστοριά

Στην ανατολική είσοδο της Καστοριάς διατηρούνται οι εγκαταστάσεις του πρώην στρατοπέδου «Μαθιουδάκη». Ο στρατός έπαψε να χρησιμοποιεί το στρατόπεδο οριστικά το 2000 και έκτοτε τα κτίριά του στέκουν εγκαταλελειμμένα και ερημώνουν ενώ έχουν υποστεί και βανδαλισμούς. Το παλαιότερο κτίσμα του στρατοπέδου είναι ένας οθωμανικός επιμήκης στρατώνας που χτίστηκε το 1903 ή 1904. Στο κτίριο αυτό σύμφωνα με μαρτυρίες υψώθηκε η ελληνική σημαία μετά την κατάληψη της πόλης από τον ελληνικό στρατό ενώ χρησιμοποιήθηκε και κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο πόλεμο. Επίσης, διατηρείται σε καλή κατάσταση ένα ακόμη κτίριο μεταγενέστερο καθώς και ορισμένα ακόμη, πρόχειρες κατασκευές που έχουν σχεδόν καταρρεύσει.

Ο δήμος της πόλης αποφάσισε να «αξιοποιήσει» τον χώρο γκρεμίζοντας τα κτίρια του στρατοπέδου με στόχο να χτιστεί το νέο αστυνομικό μέγαρο. Στην υπόθεση, υπέρ της καταστροφής, πρωτοστατεί και η τοπική βουλευτής της ΝΔ Μαρία Αντωνίου. Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεότερων Μνημείων κατά ανεξήγητο τρόπο αποφάσισε στη συνεδρίαση που έλαβε χώρα στις 21/07/13 να μην χαρακτηρίσει διατηρητέο το μνημείο συνηγορώντας στην ουσία στην καταστροφή ενός από τα τελευταία οθωμανικά μνημεία της πόλης.

Στην Καστοριά διατηρούνται ακόμη δύο οθωμανικά μνημεία, ο μεντρεσές και το Κουρσουνλού τζαμί εγκαταλελειμμένα και τα δύο και αναξιοποίητα. Το Κ.Σ.Ν.Μ. έλαβε αυτή την απόφαση παρά τις εισηγήσεις της Εφορείας Νεότερων Μνημείων Κεντρικής Μακεδονίας και της Διεύθυνσης Νεότερης και Σύγχρονης Κληρονομιάς που ζήτησαν τον χαρακτηρισμό του στρατοπέδου ως μνημείου, λόγω της ιστορικής, πολεοδομικής, κοινωνικής και αρχιτεκτονικής σημασίας του.

Ο Σ.ΕΚ.Α. διαμαρτύρεται για την απόφαση της καταστροφής ενός σημαντικού μνημείου της πόλης, ενός από τα τελευταία δείγματα της οθωμανικής περιόδου. Ζητεί από το Κ.Σ.Ν.Μ. να προβεί στον χαρακτηρισμό του στρατοπέδου ως μνημείου και καλεί τους δημόσιους αλλά και τοπικούς φορείς να προχωρήσουν στην συντήρηση και αξιοποίηση του χώρου για κοινωφελείς σκοπούς.

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΕΚΑ

Εκδήλωση του 4ου Νηπιαγωγείου Ελευθερούπολης

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ – ΚΟΙΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Την 9^η Μαρτίου ε.έ., Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’, συμμετείχε στο, τελεσθέν στον Ι.Ναό Αγ.Γεωργίου Φαναρίου, πανηγυρικό Συλλείτουργο των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, των ευρισκομένων στην Κωνσταντινούπολη για την Σύναξη την οποία συνεκάλεσε ο προεξάρχων Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος Α’. Της αναγνώσεως του Ιερού Ευαγγελίου ακολούθησε η εξ άμβωνος ανάγνωση του Κοινού Ανακοινωθέντος των Προκαθημένων, το οποίο έχει ως κάτωθι:

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, πρός τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξους πιστούς, τούς ἀνά τόν κόσμον ἀδελφούς χριστιανούς καί πρός πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, εὐλογίαν ἀπό Θεοῦ καί ἀσπασμόν ἀγάπης καί εἰρήνης.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΩΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ, ΣΤΙΣ ΔΙΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΣΤΑΤ ΕΡΕΥΝΕΣ

Η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) καλεί τους ενδιαφερόμενους που επιθυμούν να απασχοληθούν ως Ιδιώτες Συνεργάτες στις διενεργούμενες από αυτήν στατιστικές εργασίες να υποβάλουν τη σχετική ηλεκτρονική αίτηση συμμετοχής, από την 5^η Μαρτίου 2014 μέχρι την 24^η ώρα της 5^ης Απριλίου 2014, ώστε να εγγραφούν στο νέο Μητρώο Ιδιωτών Συνεργατών, το οποίο θα ισχύει από το Μάιο 2014 έως και το Δεκέμβριο 2014.

Δικαίωμα υποβολής αίτησης για εγγραφή στο Μητρώο Ιδιωτών Συνεργατών έχουν μόνο ιδιώτες και ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι οποίοι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον απόφοιτοι Λυκείου ή εξαταξίου Γυμνασίου, ηλικίας από 21 έως 69 ετών.

Οι Ιδιώτες Συνεργάτες χρησιμοποιούνται για την εκτέλεση στατιστικών ερευνών και απογραφών (συλλογή και έλεγχο στοιχείων).

Το έργο του Ιδιώτη Συνεργάτη  περιλαμβάνει την  έγκαιρη, πλήρη και σωστή συλλογή στατιστικών στοιχείων από επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Τα στοιχεία συλλέγονται, κυρίως, με προσωπικές συνεντεύξεις, στο χώρο των νοικοκυριών ή των επιχειρήσεων, και με ειδικά, κατά έρευνα, ερωτηματολόγια.

Με την αποδοχή της ανάθεσης έργου οι επιλεγέντες Ιδιώτες Συνεργάτες δεσμεύονται, και εγγράφως, για την καλύτερη δυνατή και έγκαιρη εκτέλεση του στατιστικού έργου που αναλαμβάνουν και για την τήρηση του στατιστικού απορρήτου των στοιχείων που θα χειριστούν.

Οι Ιδιώτες Συνεργάτες, λαμβάνουν μέρος σε μη αμειβόμενα υποχρεωτικά εκπαιδευτικά σεμινάρια για την επιμόρφωσή τους, όσον αφορά  στον τρόπο συλλογής, συμπλήρωσης και ελέγχου των ερωτηματολογίων κάθε έρευνας που συμμετέχουν.

Η επιλογή των Ιδιωτών Συνεργατών γίνεται με ένα σύστημα βαθμολόγησης τέτοιο, ώστε να διασφαλίζεται η αξιοκρατία και η αποτελεσματικότητα των ερευνών της  Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

Η ΑΘΜ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ - ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Την 6η Μαρτίου ε.έ., η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β’ συμμετείχε στην εναρκτήρια συνεδρία της, συγκληθείσης από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.Βαρθολομαίο Α΄ στον Ι.Ναό Αγ.Γεωργίου Φαναρίου, Συνάξεως των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, συνοδευόμενος από τους Σεβ.Μητροπολίτες Γουϊνέας κ.Γεώργιο και Λεοντοπόλεως κ.Γαβριήλ και από τον Πανοσ.Αρχιμ. κ.Θεόδωρο Δριδάκη.

Κατά την αντιφώνησή του ο Μακαριώτατος ανέφερε:

Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.Βαρθολομαῖε,

Χαρά μεγάλη καί συγκίνησις βαθυτάτη πληροῖ τήν καρδίαν ἡμῶν, ἐν ᾧ προσφωνοῦμεν Ὑμᾶς ἐκ μέρους τῆς χορείας τῶν Προκαθημένων ἁγίων ἀδελφῶν τῶν ἐκασταχοῦὈρθοδόξων Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τῶν προσελθόντων εἰς τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων ἳνα, ὑπό τήν προστασίαν τῆς Ὑπερμάχου ἡμῶν Στρατηγοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων, διαβουλευθῶμεν καί λάβωμεν ἀποφάσεις ἐπί ζεόντων ζητημάτων ἀφορώντων ἀφενός μέν ἒξωθεν προερχομένους κινδύνους διά τήν καθ΄ ὃλου Ὀρθοδοξίαν, ἀφετέρου δέ τάς μετ΄ ἀλλήλων σχέσεις τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν ἡμῶν· συνελών δ’ εἰπεῖν ἳνα διασκεφθῶμεν ἐπί τῶν περιστάσεων, τῶν ἐπηρεαζουσῶν, κατά τό μᾶλλον ἢ τό ἧττον, τό ἀκαταπόνητον, ἀκατάβλητον καί ἀπερίτμητον ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας πρός συναγωγήν πάντων ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Κυρίου, κατά τό ῥῆμα Αὐτοῦ "ἵνα πάντες ἓν ὦσιν" (Ιω. 17,22).

Η ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΙΚΗ ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΣΟΥΔΑΝ

Με την χάρη του Θεού και την ευλογία του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ.κ Θεοδώρου B’, την Τρίτη 25η Φεβρουαρίου ε.?. ο Σεβ. Μητροπολίτης Νουβίας κ.Νάρκισσος, ετέλεσε την πρώτη ομαδική βάπτιση  παιδιών του Νοτίου Σουδάν.

Πρόκειται για παιδιά που είχαν μείνει αβάπτιστα για πολλά χρόνια, εξ αιτίας του εμφυλίου πολέμου στην ευρύτερη περιοχή του Νότου. Η ευλογία και η χαρά ήταν έκδηλες στα πρόσωπα των νεοβαπτισθέντων παιδιών. Η συγκίνηση και η ευγνωμοσύνη ήταν ζωγραφισμένες στη μορφή των παρευρισκομένων γονέων και συγγενών  που ανέμεναν για χρόνια αυτή τη στιγμή. Βαπτίσθηκαν εννέα παιδιά από νηπιακή μέχρι την ηλικία των δεκαέξι ετών. Στο τέλος του Μυστηρίου, ο Σεβασμιώτατος απεύθυνε στα παιδιά λόγο νουθεσίας και πνευματικής οικοδομής. Στην Βάπτιση παραβρέθηκαν ο Πρόξενος του Νοτίου Σουδάν κ.Robert Ring Ring  και ο Πρόεδρος της Κοινότητος του Ουάου κ.Αριστοτέλης Κικέζος από όπου κατάγονται τα παιδιά.

Κατόπιν στην αυλή του ναού ακολούθησε δεξίωση που είχαν ετοιμάσει οι  μητέρες των παιδιών.  Όλοι μας ανεξαιρέτως βιώσαμε μια εσωτερική χαρά και ηρεμία, αλλά και γαλήνη, ένδειξη της παρουσίας του Θεού.

Δοξάζουμε τον Θεό για τις μεγάλες αυτές ευλογίες.

Εκ  της Ιεράς Μητροπόλεως Νουβίας.

Απόκριες στο Παλαιοχώρι Παγγαίου

 

Έφτασε η Καθαρά Δευτέρα, η τελευταία μέρα της Αποκριάς, του ξεφαντώματος, του χορού και άλλων σχετικών. Οι μέρες αυτές με μελαγχολούν, όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά γιατί πολλά έθιμα του παρελθόντος που αναβίωναν τέτοιες μέρες, κρίθηκε από κάποιους ότι έπρεπε να σταματήσουν.

Έτσι έγινε και με τα "Γκουλιάρια", το μοναδικό, ίσως, διονυσιακό δρώμενο της περιοχής που αναβίωνε στο Παλαιοχώρι μέχρι τις μέρες της Δικτατορίας. Τότε απαγορεύτηκε ως "παγανιστικό", και από τότε χάθηκε. Αυτό το κομμάτι της παράδοσης του τόπου μας χάθηκε, δεν σβήστηκε όμως και από τη μνήμη των ανθρώπων. Και να που μια φωτογραφία από τα περιβόητα "Γκουλιάρια" ήρθε στο φως, ξυπνώντας μνήμες που θάφτηκαν κάτω από καρότσες τρακτέρ, και άλλα εφευρήματα.

Γιατί έτσι θυμάμαι εγώ τις απόκριες στο χωριό, μια σύντομη παρέλαση στην πλατεία, όπου πάνω σε αυτοσχέδια άρματα, που δεν ήταν άλλο από τις καρότσες κάποιων τρακτέρ, οι νέοι του χωριού, ως ερασιτέχνες ηθοποιοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, αναφερόμενοι στην τοπική κοινωνία και στα γεγονότα. Παλαιότερα το ίδιο συνέβαινε πάνω στην οροφή ενός λεωφορείου στην αυλή του σχολείου. Και όλα αυτά μέχρι το 1998...

Τότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιο αποκριάτικο σατυρικό θεατρικό παίχτηκε στην πλατεία του Παλαιοχωρίου. Μάλιστα παρομοίαζε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή - σόου της εποχής, που πλαισιωνόταν με αφελείς υποψηφίους μνηστήρες... Μετά από αυτό τίποτα, και όλοι αρκούνταν να παρακολουθήσουν κάποιο καρναβάλι της πόλης μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους, αφού νωρίτερα καταναλώσουν ικανές ποσότητες λαγάνας και νηστίσιμων! Και αν το κάνουν και αυτό...

Για τα "Γκουλιάρια" που προανέφερα, άκουσα και διάβασα, και ελπίζω κάποια στιγμή να δω την αναβίωση τους. Το χρωστάμε άλλωστε στο παρελθόν και στην ιστορία μας.

"Αυθεντικό διονυσιακό δρώμενο" τα χαρακτηρίζει και ο συγγραφέας Θόδωρος Γρηγοριάδης, ο οποίος σε πολλά βιβλία του έχει αναφερθεί σε αυτό. Παρακάτω αναδημοσιεύω ένα άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (περιοδικό ΠΡΟΣΩΠΑ), τον Ιανουάριο του 2001.

Ο θάνατος των βάκχων

Μέρες καρναβαλιού με πιάνει μια θλίψη, μια λαογραφική κατάθλιψη, για όσα έθιμα έσβησαν ανεπιστρεπτί και μια οργή για όσους συνέβαλαν στο χαμό τους.
Ορεινό χωριό στο Παγγαίο. Κάτοικοι 3.500. Όλη την περίοδο πριν την Καθαρά Δευτέρα ντυνόμασταν τα βράδια και μπαινοβγαίναμε στα γειτονικά σπίτια. Φορούσαμε τα παλιά μας ρούχα, τα παρτάλια μας. Την λέξη βεστιάριο κανείς δεν την ήξερε. Χτυπούσαμε τις πόρτες και κάναμε τρέλες ή σιωπούσαμε μέχρι να μας αναγνωρίσουν. Γέλια, πειράγματα, κεράσματα. Συνήθως όλοι μεταμφιέζονταν το αντίθετο φύλο ή κάποιον αναγνωρίσιμο τύπο. Ο καθένας ντυνόταν τον άλλο.
Την Καθαρά Δευτέρα το χωριό ήταν ξεσηκωμένο. Στην πλατεία θα γινόταν η αποθέωση του καρναβαλιού. Το θέαμα για χρόνια επαναλαμβανόμενο: Καλαμπούρια, προξενιά, γάμος, γεννητούρια, γλέντια. Και στο τέλος η μεγάλη πομπή: οι γυμνοί άνδρες, «τα γκουλιάρια». Όσοι ήταν πάνω από δεκαοχτώ χρονών μαζεύονταν σε ένα σπίτι στην άκρη του χωριού και εκεί, αφού μεθούσαν για τα καλά, γδυνόντουσαν και έβαφαν το κορμί τους με φούμο. Ύστερα τυλίγονταν με φύλα και κλαδιά, άρπαζαν τσουγκράνες και άλλα γεωργικά εργαλεία στα χέρια και- σχεδόν ολόγυμνοι- έτρεχαν στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία αλαλάζοντας και πειράζοντας το πλήθος -κυρίως τις γυναίκες. Διονυσιασμένοι, αρχέγονοι, αρχετυπικοί. Οι τελευταίοι Βάκχοι του Παγγαίου.
Αυτά ως το 1967. Ως τότε κράτησαν «τα γκουλιάρια» που θυμάμαι. Ο ερχομός της χούντας γέμισε τον κόσμο απαγορεύσεις. Τα σκοτεινά μας βράδια σκοτείνιασαν πιο πολύ. Τα «γκουλιάρια» έπαψαν να βγαίνουν στους δρόμους. Η τρέλα και το μεθύσι του παλιού εθίμου -που είχε διασωθεί αιώνες- έσβηνε άδοξα.
Το κακό που έκανε η στρατιωτική δικτατορία στην χώρα μας αντιστοιχεί με των ευνουχισμό των αγαλμάτων από τους χριστιανούς. Απέκοψε οριστικά τη σύγχρονη Ελλάδα από την τελετουργική παράδοση που δεν φοβόταν να ακουμπάει στις ρίζες του παγανισμού και των μύθων. Γέμισαν τότε οι δρόμοι μας κίβδηλα σύμβολα. Στις πλατείες παρέλαυνε ο καρνάβαλος της χούντας που- όταν δεν έβγαζε τα τανκς- αμολούσε τα «ένδοξα» καμουφλαρισμένα άρματα.
Βρέθηκα τσολιαδάκι σε άρμα-τρακτέρ να υποδύομαι τον μαθητή του Κρυφού σχολειού. Όλοι μας υποδυθήκαμε κάτι από την μεταμφιεσμένη δόξα της ελληνικής ιστορίας. Και κανείς δυστυχώς δεν μπορούσε να ξεσχίσει εκείνες τις κουρελιασμένες στολές. Όσο περνάνε τα χρόνια για μας που, απροστάτευτοι και ανημέρωτοι, μεγαλώσαμε στη θλίψη της επταετίας η οργή δε λέει να καταλαγιάσει.
Μεταπολίτευση. Το χωριό λιγοστεύει. Οι άνθρωποι φεύγουν στη Γερμανία και στις πόλεις. Την Καθαρά Δευτέρα βγαίνουν και πάλι οι άντρες πάνω στα τρακτέρ -όχι πια «γκουλιάρια»- και σατιρίζουν την διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία. Παντρεύονται ξανά, «οι γκαστρωμένες» γεννάνε κουνέλια και γάτες, όμως λείπει το κέφι και το ξέσπασμα. Οι καρνάβαλοι αμήχανοι να συλλάβουν την καινούργια ταυτότητα του έργου και τις απαιτήσεις της εποχής απομακρύνονται σκεφτικοί από την ορχήστρα. Αριστοφανικοί υποκριτές σε αγέλαστη κωμωδία. Σαν γραφικό μοιάζει το έθιμο, δεν ήταν παλιά έτσι...
Ταυτόχρονα με την εκκένωση της υπαίθρου τηλεοπτικές εικόνες εισβάλλουν στα σπίτια μας. Οι τηλεοράσεις αναλαμβάνουν να διασκεδάσουν τα πλήθη υποκαθιστώντας την πραγματικότητα. Τις Καθαροδευτέρες όλο και πιο δύσκολα γεμίζει η πλατεία.
Δεκαετία ενενήντα. 1700 κάτοικοι. Τελευταία δρώμενα. Πάνω στα τρακτέρ στήνονται «τηλεοπτικά στούντιο», η θεματολογία του καρνάβαλου είναι αποκλειστικά η τηλεόραση και τα καμώματά της. Σατιρίζονται κυρίως τα reality show. Ο μεθυσμένος βάκχος τρεκλίζει ως ξανθιά προξενήτρα, η περούκα του βάρος ασήκωτο, τα τακούνια σφίγγουν τα πόδια του, οι κόθορνοι μουχλιάζουν στις αποθήκες. Οι μικρότεροι δεν διαδέχονται τους προηγούμενους, ονειρεύονται τις πόλεις.
Το καρναβάλι σβήνει.
Έζησα το τέλος ενός εθίμου με την ίδια πίκρα που βίωσα το τέλος της παιδικής ηλικίας. Χωρίς να νοσταλγώ το παρελθόν, ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει τη φθορά μιας εποχής. Ο καρνάβαλος άλλαζε όπως άλλαζε η χώρα και οι προσανατολισμοί της. Η σοβαροφάνεια διαδεχόταν τη σάτιρα, ενώ κανένα καινούργιο έθιμο δεν αντικαθιστούσε τα παλιά.
Tώρα στις μεγάλες πόλεις οργανώνονται φαντασμαγορικές παρελάσεις χωρίς τον αυθορμητισμό και καρναβαλισμό του παλιού δρώμενου. Τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους χαιρετώντας τις κάμερες. Μόνον η τηλεόραση μπορεί πια να συντηρήσει τα «εκστασιασμένα» πλήθη, εκείνη τα δημιουργεί, εκείνη τα αναπαράγει ψηφιακά. Η τελετή υποχωρεί στην τηλεοπτικότητα.
Η Πάτρα και οι άλλες πόλεις, στα αδιαχώρητα στενάκια τους, διεκδικούν μια δεύτερη Disneyland, ένα φτιασιδωμένο Ρίο. Ώ, ρε γλέντια! που θα’ λεγε και ο Καραγκιόζης-βρωμερή καρικατούρα σκιερών εποχών...
Η διαπολιτισμικότητα του καρναβαλιού και η εμπορευματοποίησή του κατατροπώνει τον σάτυρο που κρύβεται μέσα μας αναζητώντας κάθε χρόνο τον απεγκλωβισμό του από το καταπιεσμένο σώμα. Ό, τι απομένει είναι ένα κενό, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες στις σκοτεινιασμένες περιοχές του υποσυνείδητου.
Μετατρέποντας σε show την ζωή μας σκοτώνουμε τον καρναβαλικό εαυτό μας. Ανίκανοι να ζήσουμε το έθιμο εθιζόμαστε στα υποκατάστατα. Η καλοφτιαγμένη μάσκα επιστρέφει ως πολύχρωμος εφιάλτης, χιονίζει φελιζόλ πάνω από την πόλη. Tα «γκουλιάρια» χορεύουν -full monty- σε αντιερωτικά τηλεοπτικά προγράμματα.
Κλεισμένοι στα σπίτια μας δεν πιστεύουμε ότι ο μασκαράς που χτυπάει την πόρτα μας δεν είναι ένας μεταμφιεσμένος εχθρός, ένας ξένος, ένας άλλος τελικά. Σφαλίζουμε την πόρτα και πέφτουμε για ύπνο-ανήσυχο.
Ονειρευόμαστε ότι κάπου, σε ένα έθιμο, κάποιοι γλεντάνε ακόμη. Πού άραγε;