Στo πλαίσιo της αναδείξεως της Αλεξάνδρειας σε Πολιτιστική Πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου για το έτος 2010 και τιμώντας τις πενθήμερες εκδηλώσεις «Αλεξανδρινές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς», η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’, συνοδευόμενος από τον Ελλογιμ.κ.Απόστολο Τριφύλλη, Διευθυντή της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης, επισκέφθηκε την 27η Σεπτεμβρίου ε.ε. την περιλάλητη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας. Εκεί τον υπεδέχθη ο Ελλογιμ. Dr Mohamed Awad, Διευθυντής του «Alexandria and Mediterranean Research Center (Alex-Med)», ο οποίος τον ενημέρωσε για τις προκλήσεις που εμπερικλείει το έργο διατήρησης και προβολής της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ξεχωριστή βέβαια θέση στην ιστορική μνήμη της πόλης κατέχει η προσφορά της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, όπως αυτή κεφαλαιώνεται από το Δευτερόθρονο Πατριαρχείο. Σημαντικά έργα έχουν ήδη ολοκληρωθεί, όπως η ανακαίνιση του περιβλέπτου Πατριαρχικού Μεγάρου, της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης, της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου, του Ιερού Καθεδρικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου κ.α. Άλλα έργα βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως η ανάδειξη των ελληνορωμαϊκών υδατοδεξαμενών στα υπόγεια του Πατριαρχικού Οίκου και η συντήρηση των πνευματικών θησαυρών της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης, έργο για το οποίο ο Μακαριώτατος είχε ιδιαίτερη συνάντηση με τον Διευθυντή του Κέντρου Χειρογράφων της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης, Dr Youssef Ziedan.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, ο Μακ.Πατριάρχης ενημερώθηκε από τον Ελλογιμ.κ. Χάρη Τζάλα, επικεφαλής της Ελληνικής Αρχαιολογικής Αποστολής που πραγματοποιεί ενάλιες ανασκαφές στο λιμένα της Αλεξάνδρειας, για την διαδικασία χαρτογράφησης και τεκμηρίωσης του βυθισμένου παλαιοχριστιανικού ναού που χτίστηκε στο σημείο όπου μαρτύρησε ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος.
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Συνέδριο Καρπαθο-Βαλκανικής Γεωλογικής Ενωσης
Εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν η δυτική Κρήτη ήταν ενωμένη με την Πελοπόννησο, σαρκοφάγα σε μέγεθος όσο μια σημερινή λεοπάρδαλη, ζούσαν στο χώρο αφήνοντας το «στίγμα» τους παντού. Ένα τέτοιο αποτύπωμα, μία απολιθωμένη πατημασιά σαρκοφάγου, ηλικίας 7 εκατομμυρίων ετών, βρέθηκε πέρσι στην Κρήτη και τα αποτελέσματα της μελέτης της θα δημοσιοποιηθούν για πρώτη φορά στο 19ο Συνέδριο της Καρπαθο-Βαλκανικής Γεωλογικής Ενωσης που ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη και θα διαρκέσει τέσσερις μέρες.
«Πρόκειται για τη μοναδική πατημασιά σαρκοφάγου τέτοιας ηλικίας που έχει βρεθεί στον ελλαδικό χώρο», ανακοίνωσε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο λέκτορας Παλαιοντολογίας στο Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, Γιώργος Ηλιοπούλος ο οποίος μελέτησε το εύρημα που βρέθηκε στο χωριό Γούβες του νομού Χανίων.
Από τις μέχρι τώρα αναλύσεις, προκύπτει ότι η πατημασιά ανήκει μάλλον σε ύαινα ή σε αιλουροειδές και το απολίθωμα είναι από τα παλαιότερα με θηλαστικά που έχουν βρεθεί στην Κρήτη. «Το απολίθωμα θα εκτεθεί στο μέλλον σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κρήτης» είπε ο κ. Ηλιόπουλος.
Απολιθώματα ελεφάντων και αλόγων στην Επανομή
Ηλικίας 3 έως 5 εκατομμυρίων χρόνων είναι τα απολιθώματα ελεφάντων, αλόγων αλλά και γιγαντιαίων χερσαίων χελωνών που βρέθηκαν στην περιοχή της Επανομής του νομού Θεσσαλονίκης όπως ανακοίνωσε στο συνέδριο ο επίκουρος καθηγητής Γεωλογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Δημήτρης Κωστόπουλος.
«Πιο καλά διατηρημένα είναι τα απολιθώματα που βρέθηκαν στο μικρό έμβολο της Επανομής όπου εντοπίστηκαν και απολιθώματα πιθήκου ηλικίας 4 εκατομμυρίων ετών», ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κωστόπουλος.
Τα απολιθώματα των αλόγων δείχνουν ότι επρόκειτο για ζώα εύρωστα και λίγο μικρότερα από τα σημερινά, ενώ οι ελέφαντες ήταν όπως ο σημερινός αφρικανικός ελέφαντας, βάρους περίπου 3 τόνων.
«Η περιοχή που ζούσαν τα ζώα αυτά, όπως διαπιστώθηκε από τις μελέτες μας, ήταν ανοικτές εκτάσεις, στο στιλ της αφρικανικής σαβάνας με πιο υγρό περιβάλλον», εξήγησε ο κ. Κωστόπουλος.
Γεωπάρκα και Γεωτουρισμός
Στην προσπάθεια για τη δημιουργία εθνικού δικτύου γεωπάρκων θα αναφερθεί στην εισήγησή του ο γεωλόγος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, Δρ Χαράλαμπος Φασουλάς. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία γεωπάρκα, δηλαδή περιοχές που περιέχουν αξιόλογες θέσεις γεωλογικών μνημείων και γεωτόπων και είναι το Απολιθωμένο Δάσους Λέσβου, το Φυσικό Πάρκο του Ψηλορείτη στην Κρήτη και το Εθνικό Πάρκο Χελμού Βουραϊκού.
«Στόχος μας, μέσω των γεωπάρκων, είναι να κατανοήσει ο κόσμος το ανάγλυφο που έχει σχηματίσει γύρω μας η γη και παράλληλα, να αναπτύξουμε τον εναλλακτικό τουρισμό που είναι ο γεωτουρισμός, ενισχύοντας παράλληλα οικονομικά την τοπική κοινωνία», δήλωσε ο κ. Φασουλάς.
(Πηγή:www.evdomi.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)
«Πρόκειται για τη μοναδική πατημασιά σαρκοφάγου τέτοιας ηλικίας που έχει βρεθεί στον ελλαδικό χώρο», ανακοίνωσε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο λέκτορας Παλαιοντολογίας στο Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, Γιώργος Ηλιοπούλος ο οποίος μελέτησε το εύρημα που βρέθηκε στο χωριό Γούβες του νομού Χανίων.
Από τις μέχρι τώρα αναλύσεις, προκύπτει ότι η πατημασιά ανήκει μάλλον σε ύαινα ή σε αιλουροειδές και το απολίθωμα είναι από τα παλαιότερα με θηλαστικά που έχουν βρεθεί στην Κρήτη. «Το απολίθωμα θα εκτεθεί στο μέλλον σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κρήτης» είπε ο κ. Ηλιόπουλος.
Απολιθώματα ελεφάντων και αλόγων στην Επανομή
Ηλικίας 3 έως 5 εκατομμυρίων χρόνων είναι τα απολιθώματα ελεφάντων, αλόγων αλλά και γιγαντιαίων χερσαίων χελωνών που βρέθηκαν στην περιοχή της Επανομής του νομού Θεσσαλονίκης όπως ανακοίνωσε στο συνέδριο ο επίκουρος καθηγητής Γεωλογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Δημήτρης Κωστόπουλος.
«Πιο καλά διατηρημένα είναι τα απολιθώματα που βρέθηκαν στο μικρό έμβολο της Επανομής όπου εντοπίστηκαν και απολιθώματα πιθήκου ηλικίας 4 εκατομμυρίων ετών», ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κωστόπουλος.
Τα απολιθώματα των αλόγων δείχνουν ότι επρόκειτο για ζώα εύρωστα και λίγο μικρότερα από τα σημερινά, ενώ οι ελέφαντες ήταν όπως ο σημερινός αφρικανικός ελέφαντας, βάρους περίπου 3 τόνων.
«Η περιοχή που ζούσαν τα ζώα αυτά, όπως διαπιστώθηκε από τις μελέτες μας, ήταν ανοικτές εκτάσεις, στο στιλ της αφρικανικής σαβάνας με πιο υγρό περιβάλλον», εξήγησε ο κ. Κωστόπουλος.
Γεωπάρκα και Γεωτουρισμός
Στην προσπάθεια για τη δημιουργία εθνικού δικτύου γεωπάρκων θα αναφερθεί στην εισήγησή του ο γεωλόγος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, Δρ Χαράλαμπος Φασουλάς. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία γεωπάρκα, δηλαδή περιοχές που περιέχουν αξιόλογες θέσεις γεωλογικών μνημείων και γεωτόπων και είναι το Απολιθωμένο Δάσους Λέσβου, το Φυσικό Πάρκο του Ψηλορείτη στην Κρήτη και το Εθνικό Πάρκο Χελμού Βουραϊκού.
«Στόχος μας, μέσω των γεωπάρκων, είναι να κατανοήσει ο κόσμος το ανάγλυφο που έχει σχηματίσει γύρω μας η γη και παράλληλα, να αναπτύξουμε τον εναλλακτικό τουρισμό που είναι ο γεωτουρισμός, ενισχύοντας παράλληλα οικονομικά την τοπική κοινωνία», δήλωσε ο κ. Φασουλάς.
(Πηγή:www.evdomi.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Τεκμηριώθηκε από αμερικανικό πανεπιστήμιο το φυσικό φαινόμενο, που επέτρεψε τη βιβλική "Έξοδο" του Μωϋσή
Ο ερευνητής του πανεπιστημίου του Κολοράντο (ΗΠΑ), Καρλ Ντριούζ, ειδικός γιά τα ατμοσφαιρικά θέματα, τεκμηρίωσε, τελευταία, το φυσικό φαινόμενο, που επέτρεψε τη βιβλική "Έξοδο" του Μωϋσή από την Αίγυπτο, όπου ο Φαραώ κρατούσε αιχμάλωτους γιά χρόνια τους Εβραίους.
Όπως επισημαίνει ο κ. Ντριούζ, έχει πλέον εντοπιστεί και το "πέρασμα" της βιβλικής "Εξόδου", που έγινε πριν από 3.000 έτη, που θα ήταν αδύνατη, εάν δεν βοηθούσε η ίδια η Φύση, όπως ακριβώς περιγράφεται στη Βίβλο. "Το χώρισμα των υδάτων, στ' αριστερά και στα δεξιά των Εβραίων, όπως ακριβώς αναφέρεται στη Βίβλο, έχει επιστημονικό υπόβαθρο", βεβαίωσε ο Αμερικανός ερευνητής. "Εβραιόπουλα διέσχισαν με στεγνά πόδια τη θάλασσα, ενώ τα ύδατα αριστερά και δεξιά τους είχαν σχηματίσει τείχη", βεβαιώνει η Βίβλος, "ακολουθώντας τον Μωϋσή με το σηκωμένο του χέρι προς την κατεύθυνση των υδάτων". Έως σήμερα, οι ερευνητές ματαιοπονούσαν, για να βρουν ακριβώς το σημείο του "περάσματος" του Μωϋσή, παρά τις όποιες βιβλικές περιγραφές. "Τα τρία γεωγραφικά σημεία που αναφέρει ο βιβλικός αφηγητής, σήμερα δεν υπάρχουν", εξηγεί ο ερευνητής από το Κολοράντο.
Η "Έξοδος" δεν συνέβη στην Ερυθρά θάλασσα... Ο κ. Ντριούζ και ο συνάδελφός του ωκεανογράφος, Χαν Ουέϊγκινγκ, εστίασαν μόνον στις γεωγραφικές περιοχές όπου φυσούν πολύ έντονοι ανατολικοί άνεμοι, με τη μεγάλη βοήθεια της Πληροφορικής. Όλα συνέβησαν στα ανατολικά του 'δέλτα' του Νείλου, κατέληξαν, σχετικά κοντά στο σημερινό Πορτ Σάϊντ, όχι στην Ερυθρά θάλασσα...
Με δορυφορική βοήθεια, οι δύο ερευνητές περιέγραψαν την ακριβή τοποθεσία του "περάσματος", όπου μπορεί να φυσήξουν σφοδρότατοι ανατολικοί άνεμοι... -Δηλαδή, άνεμοι ωριαίας ταχύτητας τουλάχιστον 100 χλμ. μαίνονταν --γιά ένα 12ωρο-- και κυριολεκτικά "έταμαν" τα ύδατα μέχρι ένα μεγάλο βάθος, ώστε δημιουργήθηκε τελικά ένα 'στεγνό' πέρασμα, μήκους τριών χλμ., και πλάτους πέντε χλμ., τούτο τουλάχιστον επί 4 ώρες, δηλαδή έναν χρόνο ικανό γιά τη βιβλική "Εξοδο" των Εβραίων.
Κατόπιν, η στάθμη των υδάτων επανήλθε στην προτέρα κατάσταση κι είναι εύλογο οι στρατιώτες του Φαραώ, που τους καταδίωκαν, να πνιγούν... υποστηρίζουν οι δύο ερευνητές. --Όλες οι πληροφορίες των δύο ερευνητών γιά το θέμα είναι στον ιστότοπο τους, δηλαδή στην ιστοσελίδα της "Public Library of Science".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Όπως επισημαίνει ο κ. Ντριούζ, έχει πλέον εντοπιστεί και το "πέρασμα" της βιβλικής "Εξόδου", που έγινε πριν από 3.000 έτη, που θα ήταν αδύνατη, εάν δεν βοηθούσε η ίδια η Φύση, όπως ακριβώς περιγράφεται στη Βίβλο. "Το χώρισμα των υδάτων, στ' αριστερά και στα δεξιά των Εβραίων, όπως ακριβώς αναφέρεται στη Βίβλο, έχει επιστημονικό υπόβαθρο", βεβαίωσε ο Αμερικανός ερευνητής. "Εβραιόπουλα διέσχισαν με στεγνά πόδια τη θάλασσα, ενώ τα ύδατα αριστερά και δεξιά τους είχαν σχηματίσει τείχη", βεβαιώνει η Βίβλος, "ακολουθώντας τον Μωϋσή με το σηκωμένο του χέρι προς την κατεύθυνση των υδάτων". Έως σήμερα, οι ερευνητές ματαιοπονούσαν, για να βρουν ακριβώς το σημείο του "περάσματος" του Μωϋσή, παρά τις όποιες βιβλικές περιγραφές. "Τα τρία γεωγραφικά σημεία που αναφέρει ο βιβλικός αφηγητής, σήμερα δεν υπάρχουν", εξηγεί ο ερευνητής από το Κολοράντο.
Η "Έξοδος" δεν συνέβη στην Ερυθρά θάλασσα... Ο κ. Ντριούζ και ο συνάδελφός του ωκεανογράφος, Χαν Ουέϊγκινγκ, εστίασαν μόνον στις γεωγραφικές περιοχές όπου φυσούν πολύ έντονοι ανατολικοί άνεμοι, με τη μεγάλη βοήθεια της Πληροφορικής. Όλα συνέβησαν στα ανατολικά του 'δέλτα' του Νείλου, κατέληξαν, σχετικά κοντά στο σημερινό Πορτ Σάϊντ, όχι στην Ερυθρά θάλασσα...
Με δορυφορική βοήθεια, οι δύο ερευνητές περιέγραψαν την ακριβή τοποθεσία του "περάσματος", όπου μπορεί να φυσήξουν σφοδρότατοι ανατολικοί άνεμοι... -Δηλαδή, άνεμοι ωριαίας ταχύτητας τουλάχιστον 100 χλμ. μαίνονταν --γιά ένα 12ωρο-- και κυριολεκτικά "έταμαν" τα ύδατα μέχρι ένα μεγάλο βάθος, ώστε δημιουργήθηκε τελικά ένα 'στεγνό' πέρασμα, μήκους τριών χλμ., και πλάτους πέντε χλμ., τούτο τουλάχιστον επί 4 ώρες, δηλαδή έναν χρόνο ικανό γιά τη βιβλική "Εξοδο" των Εβραίων.
Κατόπιν, η στάθμη των υδάτων επανήλθε στην προτέρα κατάσταση κι είναι εύλογο οι στρατιώτες του Φαραώ, που τους καταδίωκαν, να πνιγούν... υποστηρίζουν οι δύο ερευνητές. --Όλες οι πληροφορίες των δύο ερευνητών γιά το θέμα είναι στον ιστότοπο τους, δηλαδή στην ιστοσελίδα της "Public Library of Science".
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
Λογοτεχνικά σεμινάρια 2010-11 στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών
Λογοτεχνικά σεμινάρια 2010-11 στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών
7ος κύκλος: «Το μυθιστόρημα στον 21ο αιώνα»
Εισηγητής Θεόδωρος Γρηγοριάδης
Τα βιβλία κατά μήνα:
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Φίλιπ Ροθ «Το ανθρώπινο στίγμα» 2000
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Ζέϊντι Σμιθ «Λευκό χαμόγελο σε μαύρο φόντο», 2000
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Τζέφρυ Ευγενίδης «Middlesex, Ανάμεσα στα δύο φύλα», 2002
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Καζούο Ισιγκούρο, «Μη μ’ αφήσεις ποτέ», 2005
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
Περ Πέτερσον «Κλέφτης αλόγων» 2006
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
Μα Γιαν «Το Πεκίνο σε κώμα», 2008
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Χρήστος Τσιόλκας «Το χαστούκι», 2008
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Ανασκόπηση Σεμιναρίου
Περισσότερες πληροφορίες στο Blog του Θόδωρου Γρηγοριάδη
7ος κύκλος: «Το μυθιστόρημα στον 21ο αιώνα»
Εισηγητής Θεόδωρος Γρηγοριάδης
Τα βιβλία κατά μήνα:
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Φίλιπ Ροθ «Το ανθρώπινο στίγμα» 2000
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Ζέϊντι Σμιθ «Λευκό χαμόγελο σε μαύρο φόντο», 2000
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Τζέφρυ Ευγενίδης «Middlesex, Ανάμεσα στα δύο φύλα», 2002
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Καζούο Ισιγκούρο, «Μη μ’ αφήσεις ποτέ», 2005
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
Περ Πέτερσον «Κλέφτης αλόγων» 2006
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
Μα Γιαν «Το Πεκίνο σε κώμα», 2008
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Χρήστος Τσιόλκας «Το χαστούκι», 2008
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Ανασκόπηση Σεμιναρίου
Περισσότερες πληροφορίες στο Blog του Θόδωρου Γρηγοριάδη
Διαμορφώνεται ο χώρος του Λυκείου του Αριστοτέλη
Το «πράσινο φως» για τη διαμόρφωση του επί 14ετίας (από το έτος της ανακάλυψής του) αναξιοποίητου χώρου του Λυκείου του Αριστοτέλη, στην καρδιά της Αθήνας, έδωσε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ψηφίζοντας αργά χθες τη νύχτα νεότερη σχετική μελέτη -η τελευταία ήταν του 2008- ήπιων επεμβάσεων και μικρότερου κόστους, μέρος του οποίου θα καλυφθεί από ευγενική χορηγία ύψους τεσσάρων εκατ. ευρώ του ΟΠΑΠ.
Σύμφωνα με τη μελέτη, σε περίπου έναν χρόνο το Λύκειο του Αριστοτέλη αναμένεται να μεταμορφωθεί σε αρχαιολογικό χώρο και πνεύμονα πρασίνου, ο οποίος θα είναι ενοποιημένος με τον διπλανό περιβάλλοντα χώρο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου (συνολικής έκτασης 40 στρεμμάτων).
Ειδικότερα, προβλέπεται η μετατόπιση της υφιστάμενης εισόδου από την οδό Ρηγίλης στην οδό Βασιλίσσης Όλγας, δεδομένου ότι η υπάρχουσα είσοδος γειτνιάζει με την πλάτη του κτηρίου της Λέσχης Αξιωματικών και απέχει από το κέντρο του αρχαιολογικού χώρου, όπου βρίσκεται η παλαίστρα του Λυκείου.
Στις προτάσεις, που ομόφωνα ψηφίστηκαν από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου προβλέπονται επίσης:
* Η προσθήκη κτηρίου (περίπου 50 τ.μ.) για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών (WC, φυλάκιο και μικρό αίθριο ανάπαυσης και πληροφόρησης).
* Η σύνδεση του χώρου με το ανατολικό τμήμα του αύλειου χώρου του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, μέσω χωμάτινου διαδρόμου, ο οποίος θα είναι προσβάσιμος και σε άτομα με ειδικές ανάγκες.
* Η κατασκευή πύλης, που θα χωρίζει τον αύλειο χώρο του Βυζαντινού Μουσείου από εκείνον της παλαίστρας.
* Η πρόσβαση των επισκεπτών στο κτήριο της παλαίστρας, μέσω δύο διαδρομών (ράμπες) κατά μήκος της βόρειας και νότιας πτέρυγας των αρχαιολογικών καταλοίπων.
* Ο περιορισμός της πρόσβασης στον χώρο των καταλοίπων με περισχοίνιση.
Επιπλέον, προβλέπονται ήπιες παρεμβάσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται καθαρισμοί, συμπληρώσεις και ανακτίσεις τοίχων, αρμολόγηση και εργασίες προστασίας από τους ατμοσφαιρικούς ρυπαντές.
Θα κατασκευαστούν, επίσης, χαμηλά στέγαστρα με μεταλλικό σκελετό και γυάλινη στέγαση για τη δεξαμενή και σύστημα αποστράγγισης ομβρίων υδάτων.
Θα διαμορφωθούν τα πρανή περιμετρικά της παλαίστρας, προκειμένου να προβάλλεται το περίγραμμα του κτηρίου και να επιτρέπεται η «ανάγνωσή» του από τους περαστικούς της οδού Ρηγίλλης.
Θα επιστρωθούν οι χώροι της παλαίστρας με χώμα διαφορετικών αποχρώσεων, ανάλογα με τη χρήση του καθενός και θα φυτευθούν δένδρα και θάμνοι κατά μήκος της νότιας πλευράς του κτηρίου της Λέσχης των Αξιωματικών, κατά μήκος της βόρειας πλευράς του γειτνιάζοντος Ωδείου και επιλεκτικά σε σημεία του αρχαιολογικού χώρου, προκειμένου ο χώρος να δίνει στους επισκέπτες την αίσθηση του φυσικού τοπίου της αρχαιότητας, που συνέβαλλε στην εκπαιδευτική διαδικασία του Λυκείου. Τέλος, θα τοποθετηθούν πινακίδες πληροφόρησης, πάγκων και διακριτικού φωτισμού.
Το συγκεκριμένο οικόπεδο είχε παραχωρηθεί από το ελληνικό Δημόσιο στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, προκειμένου να ανεγερθεί Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη ανασκαφική έρευνα, που ξεκίνησε στις 9 Μαϊου του΄96 και διακόπηκε στις 6 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, προκειμένου να τεθεί στο ΚΑΣ το θέμα της ανακάλυψης σημαντικών αρχαίων.
Στο νότιο μισό τμήμα του οικοπέδου είχαν αποκαλυφθεί τα θεμέλια μεγάλου κτηρίου, του οποίου εντοπίστηκαν οι τρεις πλευρές (βόρεια, ανατολική και δυτική). Η πλευρά του νότου συνεχιζόταν και έξω από τα όρια του οικοπέδου, προς το Ωδείο Αθηνών και κοντά στην παλαιά κοίτη του Ιλισού.
Το αρχαίο κτήριο είχε υποστεί ιδιαίτερη καταστροφή, η οποία, όπως διαπιστώθηκε, οφειλόταν κυρίως στις εγκαταστάσεις στρατοπέδου, που καταλάμβανε ολόκληρο τον χώρο του οικοπέδου από το 19ο αι. έως τον 20ο και ειδικότερα ως τις αρχές της δεκαετίας του ΄60. Το 1966, μετά την απομάκρυνση του στρατοπέδου και την κατεδάφιση των εγκαταστάσεών του, ο χώρος επιχωματώθηκε με μεγάλη ποσότητα φυτικών χωμάτων και δενδροφυτεύτηκε στα πλαίσια του προγράμματος για την προβολή και ανάδειξη του κτηρίου της Δουκίσσης Πλακεντίας, δηλαδή του Βυζαντινού Μουσείου.
Παρά την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το βόρειο μισό τμήμα του κτηρίου, κατέστη δυνατό να αποκατασταθεί η κάτοψή του. Πρόκειται για ένα κτήριο που έως σήμερα έχει αποκαλυφθεί σε μήκος 50μ. και πλάτος 48μ., δηλαδή καλύπτει έκταση περίπου 2,5 στρεμμάτων. Οι τοίχοι του, που είναι κατασκευασμένοι με ποικίλο υλικό, βρέθηκαν σε βάθος περίπου 3μ. από την οδό Ρηγίλλης, ενώ το μεγαλύτερο βάθος έδρασης διαπιστώθηκε στα νότια και ήταν περίπου 5,80μ. Οι περισσότεροι τοίχοι εδράζονται στην επιφάνεια του φυσικού σχιστόλιθου και ακολουθούν την επικληνή πορεία του.
Από τις γραπτές πηγές γίνεται σαφές ότι το Λύκειο κάλυπτε ιδιαίτερα εκτεταμένη περιοχή στα ανατολικά της Αθήνας, η οποία ήδη από τον 5ο αι. π.Χ. εξυπηρετούσε πολλές λειτουργίες της πόλης. Αυτή η ιδιαίτερα ειδυλλιακή περιοχή με τα ιερά, τα άλση και τα νερά ήταν ένα προάστιο των Αθηνών, όπως ακριβώς και η περιοχή της Ακαδημίας. Στη περιοχή αυτή υπήρχε το ιερό του Λυκείου Απόλλωνος και επίσης λειτουργούσε ως χώρος εκγύμνασης των αθηναίων οπλιτών και εφήβων. Υπήρχε ακόμη το Γυμνάσιο, όπου οι Αθηναίοι έφηβοι εκπλήρωναν τα στρατιωτικά τους καθήκοντα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Σύμφωνα με τη μελέτη, σε περίπου έναν χρόνο το Λύκειο του Αριστοτέλη αναμένεται να μεταμορφωθεί σε αρχαιολογικό χώρο και πνεύμονα πρασίνου, ο οποίος θα είναι ενοποιημένος με τον διπλανό περιβάλλοντα χώρο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου (συνολικής έκτασης 40 στρεμμάτων).
Ειδικότερα, προβλέπεται η μετατόπιση της υφιστάμενης εισόδου από την οδό Ρηγίλης στην οδό Βασιλίσσης Όλγας, δεδομένου ότι η υπάρχουσα είσοδος γειτνιάζει με την πλάτη του κτηρίου της Λέσχης Αξιωματικών και απέχει από το κέντρο του αρχαιολογικού χώρου, όπου βρίσκεται η παλαίστρα του Λυκείου.
Στις προτάσεις, που ομόφωνα ψηφίστηκαν από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου προβλέπονται επίσης:
* Η προσθήκη κτηρίου (περίπου 50 τ.μ.) για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών (WC, φυλάκιο και μικρό αίθριο ανάπαυσης και πληροφόρησης).
* Η σύνδεση του χώρου με το ανατολικό τμήμα του αύλειου χώρου του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, μέσω χωμάτινου διαδρόμου, ο οποίος θα είναι προσβάσιμος και σε άτομα με ειδικές ανάγκες.
* Η κατασκευή πύλης, που θα χωρίζει τον αύλειο χώρο του Βυζαντινού Μουσείου από εκείνον της παλαίστρας.
* Η πρόσβαση των επισκεπτών στο κτήριο της παλαίστρας, μέσω δύο διαδρομών (ράμπες) κατά μήκος της βόρειας και νότιας πτέρυγας των αρχαιολογικών καταλοίπων.
* Ο περιορισμός της πρόσβασης στον χώρο των καταλοίπων με περισχοίνιση.
Επιπλέον, προβλέπονται ήπιες παρεμβάσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται καθαρισμοί, συμπληρώσεις και ανακτίσεις τοίχων, αρμολόγηση και εργασίες προστασίας από τους ατμοσφαιρικούς ρυπαντές.
Θα κατασκευαστούν, επίσης, χαμηλά στέγαστρα με μεταλλικό σκελετό και γυάλινη στέγαση για τη δεξαμενή και σύστημα αποστράγγισης ομβρίων υδάτων.
Θα διαμορφωθούν τα πρανή περιμετρικά της παλαίστρας, προκειμένου να προβάλλεται το περίγραμμα του κτηρίου και να επιτρέπεται η «ανάγνωσή» του από τους περαστικούς της οδού Ρηγίλλης.
Θα επιστρωθούν οι χώροι της παλαίστρας με χώμα διαφορετικών αποχρώσεων, ανάλογα με τη χρήση του καθενός και θα φυτευθούν δένδρα και θάμνοι κατά μήκος της νότιας πλευράς του κτηρίου της Λέσχης των Αξιωματικών, κατά μήκος της βόρειας πλευράς του γειτνιάζοντος Ωδείου και επιλεκτικά σε σημεία του αρχαιολογικού χώρου, προκειμένου ο χώρος να δίνει στους επισκέπτες την αίσθηση του φυσικού τοπίου της αρχαιότητας, που συνέβαλλε στην εκπαιδευτική διαδικασία του Λυκείου. Τέλος, θα τοποθετηθούν πινακίδες πληροφόρησης, πάγκων και διακριτικού φωτισμού.
Το συγκεκριμένο οικόπεδο είχε παραχωρηθεί από το ελληνικό Δημόσιο στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, προκειμένου να ανεγερθεί Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη ανασκαφική έρευνα, που ξεκίνησε στις 9 Μαϊου του΄96 και διακόπηκε στις 6 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, προκειμένου να τεθεί στο ΚΑΣ το θέμα της ανακάλυψης σημαντικών αρχαίων.
Στο νότιο μισό τμήμα του οικοπέδου είχαν αποκαλυφθεί τα θεμέλια μεγάλου κτηρίου, του οποίου εντοπίστηκαν οι τρεις πλευρές (βόρεια, ανατολική και δυτική). Η πλευρά του νότου συνεχιζόταν και έξω από τα όρια του οικοπέδου, προς το Ωδείο Αθηνών και κοντά στην παλαιά κοίτη του Ιλισού.
Το αρχαίο κτήριο είχε υποστεί ιδιαίτερη καταστροφή, η οποία, όπως διαπιστώθηκε, οφειλόταν κυρίως στις εγκαταστάσεις στρατοπέδου, που καταλάμβανε ολόκληρο τον χώρο του οικοπέδου από το 19ο αι. έως τον 20ο και ειδικότερα ως τις αρχές της δεκαετίας του ΄60. Το 1966, μετά την απομάκρυνση του στρατοπέδου και την κατεδάφιση των εγκαταστάσεών του, ο χώρος επιχωματώθηκε με μεγάλη ποσότητα φυτικών χωμάτων και δενδροφυτεύτηκε στα πλαίσια του προγράμματος για την προβολή και ανάδειξη του κτηρίου της Δουκίσσης Πλακεντίας, δηλαδή του Βυζαντινού Μουσείου.
Παρά την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το βόρειο μισό τμήμα του κτηρίου, κατέστη δυνατό να αποκατασταθεί η κάτοψή του. Πρόκειται για ένα κτήριο που έως σήμερα έχει αποκαλυφθεί σε μήκος 50μ. και πλάτος 48μ., δηλαδή καλύπτει έκταση περίπου 2,5 στρεμμάτων. Οι τοίχοι του, που είναι κατασκευασμένοι με ποικίλο υλικό, βρέθηκαν σε βάθος περίπου 3μ. από την οδό Ρηγίλλης, ενώ το μεγαλύτερο βάθος έδρασης διαπιστώθηκε στα νότια και ήταν περίπου 5,80μ. Οι περισσότεροι τοίχοι εδράζονται στην επιφάνεια του φυσικού σχιστόλιθου και ακολουθούν την επικληνή πορεία του.
Από τις γραπτές πηγές γίνεται σαφές ότι το Λύκειο κάλυπτε ιδιαίτερα εκτεταμένη περιοχή στα ανατολικά της Αθήνας, η οποία ήδη από τον 5ο αι. π.Χ. εξυπηρετούσε πολλές λειτουργίες της πόλης. Αυτή η ιδιαίτερα ειδυλλιακή περιοχή με τα ιερά, τα άλση και τα νερά ήταν ένα προάστιο των Αθηνών, όπως ακριβώς και η περιοχή της Ακαδημίας. Στη περιοχή αυτή υπήρχε το ιερό του Λυκείου Απόλλωνος και επίσης λειτουργούσε ως χώρος εκγύμνασης των αθηναίων οπλιτών και εφήβων. Υπήρχε ακόμη το Γυμνάσιο, όπου οι Αθηναίοι έφηβοι εκπλήρωναν τα στρατιωτικά τους καθήκοντα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Νέα εντυπωσιακά ταφικά ευρήματα από το Αρχοντικό
Τριάντα επτά αρχαίοι τάφοι, πλούσια κτερισμένοι με χρυσά, σιδερένια, γυάλινα και πήλινα αντικείμενα, ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια της φετινής ανασκαφικής έρευνας στο Αρχοντικό Πέλλας.
Η σωστική ανασκαφή στο Δυτικό Νεκροταφείο, που τελείται υπό τη διεύθυνση των αρχαιολόγων της ΙΖ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Αναστασίας και Παύλου Χρυσοστόμου, κατέδειξε για ακόμα μία χρονιά τον αρχαιολογικό πλούτο της περιοχής. Οι τάφοι που εντοπίστηκαν χρονολογούνται από την ύστερη εποχή του σιδήρου ως τα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια (περίπου 650-280 π.Χ.).
Από τις ανδρικές ταφές ξεχωρίζει πλούσια ταφή πολεμιστή (ανήκει στην τρίτη κατηγορία των πολεμιστών), που χρονολογείται στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Ο νεκρός ήταν κτερισμένος με χάλκινο κράνος, διακοσμημένο με χρυσές ταινίες γύρω από το άνοιγμα του προσώπου, σιδερένια όπλα, χρυσό δακτυλίδι, χρυσό επιστόμιο και χρυσό χειρόκτιο (γάντι), χρυσά ελάσματα για την επένδυση των υποδημάτων και χρυσές ταινίες για το στόλισμα του νεκρικού ενδύματος. Επίσης, στον τάφο εντοπίστηκαν σιδερένιες περόνες, η μία από τις οποίες έχει χρυσή επένδυση στην κεφαλή, σιδερένια ομοιώματα δίτροχης αγροτικής άμαξας, χάλκινα αγγεία (δύο λέβητες και δώδεκα φιάλες), πήλινο κορινθιακό εξάλειπτρο και οκτώ πήλινα πλαστικά αγγεία (ένα σε σχήμα κεφαλής κριαριού, τέσσερα όρθιων κορών, δύο καθιστού Άδη και ένα μεγάλου όρθιου δαίμονα).
Από τις γυναικείες ταφές ξεχωρίζει η καύση κοριτσιού σε πήλινη σταμνοειδή πυξίδα (είδος αγγείου), κτερισμένη με χρυσά, αργυρά και σιδερένια κοσμήματα, χρυσό επιστόμιο και γυάλινο μυροδοχείο.
Στα κτερίσματα των τάφων συγκαταλέγονται, επίσης, χάλκινα επίχρυσα στεφάνια μυρτιάς, μεταλλικά κοσμήματα, χάλκινα νομίσματα και χάλκινα, πήλινα, φαγεντιανά και γυάλινα αγγεία.
Από το 2000 μέχρι σήμερα στο Δυτικό Νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας έχουν ερευνηθεί συνολικά 1.004 ταφές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι έχει ανασκαφεί μόλις το 5% της συνολικής του έκτασης! Από το μέγεθος του οικισμού με τα εκτεταμένα νεκροταφεία και τον πλούτο των κτερισμάτων πιστοποιείται η σημασία της πόλης, που βρίσκεται σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από την Πέλλα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Η σωστική ανασκαφή στο Δυτικό Νεκροταφείο, που τελείται υπό τη διεύθυνση των αρχαιολόγων της ΙΖ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Αναστασίας και Παύλου Χρυσοστόμου, κατέδειξε για ακόμα μία χρονιά τον αρχαιολογικό πλούτο της περιοχής. Οι τάφοι που εντοπίστηκαν χρονολογούνται από την ύστερη εποχή του σιδήρου ως τα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια (περίπου 650-280 π.Χ.).
Από τις ανδρικές ταφές ξεχωρίζει πλούσια ταφή πολεμιστή (ανήκει στην τρίτη κατηγορία των πολεμιστών), που χρονολογείται στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Ο νεκρός ήταν κτερισμένος με χάλκινο κράνος, διακοσμημένο με χρυσές ταινίες γύρω από το άνοιγμα του προσώπου, σιδερένια όπλα, χρυσό δακτυλίδι, χρυσό επιστόμιο και χρυσό χειρόκτιο (γάντι), χρυσά ελάσματα για την επένδυση των υποδημάτων και χρυσές ταινίες για το στόλισμα του νεκρικού ενδύματος. Επίσης, στον τάφο εντοπίστηκαν σιδερένιες περόνες, η μία από τις οποίες έχει χρυσή επένδυση στην κεφαλή, σιδερένια ομοιώματα δίτροχης αγροτικής άμαξας, χάλκινα αγγεία (δύο λέβητες και δώδεκα φιάλες), πήλινο κορινθιακό εξάλειπτρο και οκτώ πήλινα πλαστικά αγγεία (ένα σε σχήμα κεφαλής κριαριού, τέσσερα όρθιων κορών, δύο καθιστού Άδη και ένα μεγάλου όρθιου δαίμονα).
Από τις γυναικείες ταφές ξεχωρίζει η καύση κοριτσιού σε πήλινη σταμνοειδή πυξίδα (είδος αγγείου), κτερισμένη με χρυσά, αργυρά και σιδερένια κοσμήματα, χρυσό επιστόμιο και γυάλινο μυροδοχείο.
Στα κτερίσματα των τάφων συγκαταλέγονται, επίσης, χάλκινα επίχρυσα στεφάνια μυρτιάς, μεταλλικά κοσμήματα, χάλκινα νομίσματα και χάλκινα, πήλινα, φαγεντιανά και γυάλινα αγγεία.
Από το 2000 μέχρι σήμερα στο Δυτικό Νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας έχουν ερευνηθεί συνολικά 1.004 ταφές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι έχει ανασκαφεί μόλις το 5% της συνολικής του έκτασης! Από το μέγεθος του οικισμού με τα εκτεταμένα νεκροταφεία και τον πλούτο των κτερισμάτων πιστοποιείται η σημασία της πόλης, που βρίσκεται σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από την Πέλλα.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
ΙΩΑΝΝΙΝΑ: Η πόλη των θρύλων …για όλες τις εποχές!
Κτισμένη στις όχθες της λίμνης Παμβώτιδας, η πόλη των Ιωαννίνων και πρωτεύουσα της Ηπείρου, είναι μια γραφική πόλη, που συμπλέει με τον πολιτισμό και συνδυάζει μια μακραίωνη ιστορία αλλά και μια κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική δραστηριότητα και άνθηση. Αποτελεί πόλο έλξης και σημείο αναφοράς πολλών επισκεπτών.
Τα Ιωάννινα προσφέρουν στους επισκέπτες μοναδικές στιγμές και σίγουρα αξέχαστες εμπειρίες, και βέβαια δεν αποτελούν προορισμό μιας εποχής… Η πόλη του ασημιού, αποτελεί πρόκληση και για το καλοκαίρι προσφέροντας πλήθος εναλλακτικών προτάσεων διακοπών, που σίγουρα μένουν αξέχαστες.
Το κάστρο του Αλή Πασά, το νησάκι της κυρά-Φροσύνης, το μαντείο της Δωδώνης, αλλά και το σύγχρονο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, αποτελούν σημεία αναφοράς της πόλης που συνδυάζει το παραδοσιακό με το σύγχρονο, τις νέες πραγματικότητες με την ιστορική μνήμη, τη φυσική ομορφιά με την ανάπτυξη.
Στο αρχαιολογικό μουσείο Ιωαννίνων εκτίθενται τα ευρήματα-μάρτυρες της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης στην Ήπειρο από την παλαιολιθική εποχή μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα εκθέματα από το χώρο της Δωδώνης, όπου βρισκόταν το αρχαιότερο μαντείο του ελληνικού κόσμου.
Στο 'νησάκι' των Ιωαννίνων, ένα από τα ελάχιστα στον κόσμο κατοικούμενα νησιά λίμνης, μπορεί κανείς να επισκεφτεί τα βυζαντινά μοναστήρια και να θαυμάσει έξοχες τοιχογραφίες της εποχής με ιδιαίτερη τεχνοτροπία και θέματα. Στο νησάκι βρίσκεται και το σπίτι - ύστατο καταφύγιο του Αλή Πασα. Ο θρύλος του, άρρηκτα δεμένος με την τραγική μοίρα της κυρά-Φροσύνης, ζωντανεύει στις όχθες της λίμνης, στα στενά δρομάκια του μεσαιωνικού κάστρου της πόλης των Ιωαννίνων, καθώς και στην ακρόπολη, όπου βρίσκονται ο τάφος και το σεράι του, σήμερα βυζαντινό μουσείο. Παραδοσιακά εργαστήρια ασημουργίας και χρυσοχοΐας, που στο παρελθόν άνθισαν και ήταν διάσημα σε Ανατολή και Δύση, λειτουργούν μέχρι σήμερα.
Η σύγχρονη εξέλιξη εκφράζεται με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, τα νοσοκομεία της Πόλης, το Ναυταθλητικό Κέντρο, την Εγνατία Οδό, το αεροδρόμιο, τα υδροπλάνα, την αλματώδη εμπορική ανάπτυξη και την εξάπλωση της πόλης.
Τρία χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων βρίσκεται το ονομαστό σπήλαιο του Περάματος Ιωαννίνων, μήκους περίπου 830 μέτρων και εκτάσεως περίπου 14.400 τ.μ. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από κατοίκους της πόλεως που προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς των ιταλικών αεροπλάνων το 1940.
Μια όμορφη καστροπολιτεία
Τα Γιάννενα είναι καστροπολιτεία από τη γέννηση τους, από το 528 μ.Χ. Τους Βυζαντινούς που έβαλαν τα θεμέλια των οχυρώσεων ακολούθησαν οι Σταυροφόροι. Ο Βοημούνδος στα 1082 ανήγειρε και δεύτερη ακρόπολη στο Κάστρο, ενώ συγχρόνως κατασκεύασε την υδάτινη προστατευτική τάφρο που διασώθηκε μέχρι την απελευθέρωση το 1913. Ακολούθησαν οι άρχοντες του Δεσποτάτου της Ηπείρου που οχύρωσαν και αυτοί την αναπτυσσόμενη πλέον πόλη. Μέχρι το 1430, που τα Γιάννενα παραδόθηκαν αμαχητί στους Τούρκους, οι ηγεμόνες που μεσολάβησαν, πρόσθεταν συνεχώς καινούρια τμήματα στις υπάρχουσες οχυρώσεις.
Για 350 περίπου χρόνια από τότε, μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, το Κάστρο παρέμεινε στην κατάσταση που το είχαν αφήσει οι βυζαντινοί και Φράγκοι δεσπότες της Ηπείρου. Όταν το 1788 ο Αλή Πασάς ανέλαβε την ηγεμονία των Ιωαννίνων, βρήκε ένα Κάστρο φθαρμένο και ανίσχυρο που δεν ήταν αντάξιο της πρωτεύουσας του ιδιοφυούς τυράννου. Όλες οι πλευρές του Φρουρίου ανακατασκευάστηκαν τότε. Η τάφρος ανακαινίστηκε και άλλαξε μορφή. Δεύτερο, εσωτερικό, τείχος υψώθηκε για να προστατεύει την ανατολική ακρόπολη που ο Αλή Πασάς διάλεξε ως τόπο των σεραγιών του.
Αλλά το Κάστρο των θρύλων δεν είναι το μόνο σωζόμενο οχυρό των Ιωαννίνων. Ο Αλή Πασάς, πάλι, έκτισε στα 1805 δεύτερο φρουριακό συγκρότημα, τα Λιθαρίτσια, όπου και μετέφερε τα ανάκτορα και την έδρα του κράτους του. Η βάση και μέρος των τειχών του ισχυρού αυτού οχυρού σώζονται και σήμερα, στο κεντρικότερο σημείο των Ιωαννίνων, και αποτελεί σημείο μοναδικού κάλους, με θέα που μαγεύει.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Service, στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2010)
Τα Ιωάννινα προσφέρουν στους επισκέπτες μοναδικές στιγμές και σίγουρα αξέχαστες εμπειρίες, και βέβαια δεν αποτελούν προορισμό μιας εποχής… Η πόλη του ασημιού, αποτελεί πρόκληση και για το καλοκαίρι προσφέροντας πλήθος εναλλακτικών προτάσεων διακοπών, που σίγουρα μένουν αξέχαστες.
Το κάστρο του Αλή Πασά, το νησάκι της κυρά-Φροσύνης, το μαντείο της Δωδώνης, αλλά και το σύγχρονο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, αποτελούν σημεία αναφοράς της πόλης που συνδυάζει το παραδοσιακό με το σύγχρονο, τις νέες πραγματικότητες με την ιστορική μνήμη, τη φυσική ομορφιά με την ανάπτυξη.
Στο αρχαιολογικό μουσείο Ιωαννίνων εκτίθενται τα ευρήματα-μάρτυρες της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης στην Ήπειρο από την παλαιολιθική εποχή μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα εκθέματα από το χώρο της Δωδώνης, όπου βρισκόταν το αρχαιότερο μαντείο του ελληνικού κόσμου.
Στο 'νησάκι' των Ιωαννίνων, ένα από τα ελάχιστα στον κόσμο κατοικούμενα νησιά λίμνης, μπορεί κανείς να επισκεφτεί τα βυζαντινά μοναστήρια και να θαυμάσει έξοχες τοιχογραφίες της εποχής με ιδιαίτερη τεχνοτροπία και θέματα. Στο νησάκι βρίσκεται και το σπίτι - ύστατο καταφύγιο του Αλή Πασα. Ο θρύλος του, άρρηκτα δεμένος με την τραγική μοίρα της κυρά-Φροσύνης, ζωντανεύει στις όχθες της λίμνης, στα στενά δρομάκια του μεσαιωνικού κάστρου της πόλης των Ιωαννίνων, καθώς και στην ακρόπολη, όπου βρίσκονται ο τάφος και το σεράι του, σήμερα βυζαντινό μουσείο. Παραδοσιακά εργαστήρια ασημουργίας και χρυσοχοΐας, που στο παρελθόν άνθισαν και ήταν διάσημα σε Ανατολή και Δύση, λειτουργούν μέχρι σήμερα.
Η σύγχρονη εξέλιξη εκφράζεται με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, τα νοσοκομεία της Πόλης, το Ναυταθλητικό Κέντρο, την Εγνατία Οδό, το αεροδρόμιο, τα υδροπλάνα, την αλματώδη εμπορική ανάπτυξη και την εξάπλωση της πόλης.
Τρία χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων βρίσκεται το ονομαστό σπήλαιο του Περάματος Ιωαννίνων, μήκους περίπου 830 μέτρων και εκτάσεως περίπου 14.400 τ.μ. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από κατοίκους της πόλεως που προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς των ιταλικών αεροπλάνων το 1940.
Μια όμορφη καστροπολιτεία
Τα Γιάννενα είναι καστροπολιτεία από τη γέννηση τους, από το 528 μ.Χ. Τους Βυζαντινούς που έβαλαν τα θεμέλια των οχυρώσεων ακολούθησαν οι Σταυροφόροι. Ο Βοημούνδος στα 1082 ανήγειρε και δεύτερη ακρόπολη στο Κάστρο, ενώ συγχρόνως κατασκεύασε την υδάτινη προστατευτική τάφρο που διασώθηκε μέχρι την απελευθέρωση το 1913. Ακολούθησαν οι άρχοντες του Δεσποτάτου της Ηπείρου που οχύρωσαν και αυτοί την αναπτυσσόμενη πλέον πόλη. Μέχρι το 1430, που τα Γιάννενα παραδόθηκαν αμαχητί στους Τούρκους, οι ηγεμόνες που μεσολάβησαν, πρόσθεταν συνεχώς καινούρια τμήματα στις υπάρχουσες οχυρώσεις.
Για 350 περίπου χρόνια από τότε, μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, το Κάστρο παρέμεινε στην κατάσταση που το είχαν αφήσει οι βυζαντινοί και Φράγκοι δεσπότες της Ηπείρου. Όταν το 1788 ο Αλή Πασάς ανέλαβε την ηγεμονία των Ιωαννίνων, βρήκε ένα Κάστρο φθαρμένο και ανίσχυρο που δεν ήταν αντάξιο της πρωτεύουσας του ιδιοφυούς τυράννου. Όλες οι πλευρές του Φρουρίου ανακατασκευάστηκαν τότε. Η τάφρος ανακαινίστηκε και άλλαξε μορφή. Δεύτερο, εσωτερικό, τείχος υψώθηκε για να προστατεύει την ανατολική ακρόπολη που ο Αλή Πασάς διάλεξε ως τόπο των σεραγιών του.
Αλλά το Κάστρο των θρύλων δεν είναι το μόνο σωζόμενο οχυρό των Ιωαννίνων. Ο Αλή Πασάς, πάλι, έκτισε στα 1805 δεύτερο φρουριακό συγκρότημα, τα Λιθαρίτσια, όπου και μετέφερε τα ανάκτορα και την έδρα του κράτους του. Η βάση και μέρος των τειχών του ισχυρού αυτού οχυρού σώζονται και σήμερα, στο κεντρικότερο σημείο των Ιωαννίνων, και αποτελεί σημείο μοναδικού κάλους, με θέα που μαγεύει.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Service, στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2010)
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το περιεχόμενο φαρμακευτικών χαπιών αρχαίων ελλήνων γιατρών, που βρέθηκαν σε ναυάγιο 2.000 ετών
Αμερικανοί αρχαιοβοτανολόγοι μπόρεσαν για πρώτη φορά να μελετήσουν και να αναλύσουν το περιεχόμενο χαπιών που έφτιαχναν οι γιατροί στην αρχαία Ελλάδα και τα οποία ανακαλύφθηκαν προ 20ετίας, σε ένα ναυάγιο ελληνικού πλοίου στα ανοιχτά της Τοσκάνης.
Το πλοίο από ξύλο καρυδιάς, το οποίο ναυάγησε το 130 π.Χ., μετέφερε γυαλικά από τη Συρία και φάρμακα, που τα περισσότερα δεν είχαν καθόλου μουσκέψει από το νερό. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το ναυάγιο το 1989, αλλά μόλις τώρα κατέστη δυνατό να ανακοινωθεί η μελέτη των φαρμακευτικών σκευασμάτων που αυτό περιείχε.
Οι αναλύσεις DNA έδειξαν ότι κάθε χάπι ήταν ένα μίγμα από τουλάχιστον δέκα διαφορετικά εκχυλίσματα φυτών, όπως ο ιβίσκος και το σέλινο. "Για πρώτη φορά έχουμε, πια, φυσικά στοιχεία όσων περιέχονται στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών Διοσκουρίδη και Γαληνού", δήλωσε ο Αλέν Τουγουέιντ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το New Scientist.
Η ανάλυση του DNA έγινε από τον Ρόμπερτ Φλάισερ του Εθνικού Ζωολογικού πάρκου του Σμιθσόνιαν, ο οποίος συνέκρινε τις γενετικές αλληλουχίες που βρήκε σε δύο χάπια, με τη γενετική βάση φυτών GenBank που έχουν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό, μπόρεσε να εντοπίσει μέσα στα χάπια ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βαλανίδια, λάχανο, ήμερο τριφύλλι (αλφάλφα), αχίλλεια κ.α. Ακόμα εντόπισε ιβίσκο, που πιθανώς είχε εισαχθεί από την Ανατολική Ασία, την Ινδία ή την Αιθιοπία.
Σύμφωνα με τον Φλάισερ, τα περισσότερα από τα παραπάνω φυτά χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους για να θεραπεύουν τους αρρώστους. Η αχίλλεια π.χ. σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος. Ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης, ιατρός και βοτανολόγος (πρόδρομος των φαρμακοποιών), κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., περιέγραφε στα κείμενά του το καρότο ως πανάκεια για πολλά προβλήματα υγείας, θεωρώντας, για παράδειγμα, ότι αν κανείς το έχει φάει προκαταβολικά, δεν τον βλάπτουν τα ερπετά, ενώ παράλληλα βοηθά στη σύλληψη παιδιού.
Η ανάλυση των αρχαίων παρασκευασμάτων-χαπιών, εκτός από τις νέες πληροφορίες, έχει δημιουργήσει και νέα μυστήρια για τους αρχαιοβοτανολόγους. Η μελέτη του DNA δείχνει ότι τα χάπια πιθανότατα περιείχαν και ηλίανθους, ένα φυτό που οι επιστήμονες ως τώρα πίστευαν ότι δεν υπήρχε στον "παλαιό κόσμο", πριν οι Ευρωπαίοι το ανακαλύψουν στην Αμερική. Αν το εύρημα επιβεβαιωθεί, οι βοτανολόγοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν την παραδοσιακή ιστορία του φυτού και την παγκόσμια διασπορά του, όπως δήλωσε ο Τουγουέιντ, αν και παραμένει ακόμα η πιθανότητα η παρουσία ηλίανθου στα αρχαία χάπια να προέρχεται από πρόσφατη γενετική "μόλυνση".
Τα βότανα και τα φάρμακα που περιγράφουν στα κείμενά τους ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης, έχουν συχνά θεωρηθεί ως "κομπογιαννίτικα" και αναποτελεσματικά. Τώρα, οι αρχαιοβοτανολόγοι σκοπεύουν να λύσουν την επιστημονική διαμάχη γύρω από την θεραπευτική αξία των αρχαίων παρασκευασμάτων, μελετώντας κατά πόσο τα φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα χάπια, μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες.
Ο Τουγουέιντ θέλει να βρει τις ακριβείς μετρήσεις που έκαναν οι αρχαίοι έλληνες γιατροί για να παρασκευάσουν τα χάπια τους. "Ποιος ξέρει, αυτά τα αρχαία φάρμακα μπορεί να ανοίξουν νέους δρόμους στη φαρμακολογική έρευνα", σημείωσε.
Οι αναλύσεις της αμερικανικής ερευνητικής ομάδας παρουσιάστηκαν στο 4ο Διεθνές Συμπόσιο Βιομοριακής Αρχαιολογίας, που έγινε αυτή την εβδομάδα στην Κοπεγχάγη της Δανίας.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
Το πλοίο από ξύλο καρυδιάς, το οποίο ναυάγησε το 130 π.Χ., μετέφερε γυαλικά από τη Συρία και φάρμακα, που τα περισσότερα δεν είχαν καθόλου μουσκέψει από το νερό. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το ναυάγιο το 1989, αλλά μόλις τώρα κατέστη δυνατό να ανακοινωθεί η μελέτη των φαρμακευτικών σκευασμάτων που αυτό περιείχε.
Οι αναλύσεις DNA έδειξαν ότι κάθε χάπι ήταν ένα μίγμα από τουλάχιστον δέκα διαφορετικά εκχυλίσματα φυτών, όπως ο ιβίσκος και το σέλινο. "Για πρώτη φορά έχουμε, πια, φυσικά στοιχεία όσων περιέχονται στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών Διοσκουρίδη και Γαληνού", δήλωσε ο Αλέν Τουγουέιντ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το New Scientist.
Η ανάλυση του DNA έγινε από τον Ρόμπερτ Φλάισερ του Εθνικού Ζωολογικού πάρκου του Σμιθσόνιαν, ο οποίος συνέκρινε τις γενετικές αλληλουχίες που βρήκε σε δύο χάπια, με τη γενετική βάση φυτών GenBank που έχουν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό, μπόρεσε να εντοπίσει μέσα στα χάπια ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βαλανίδια, λάχανο, ήμερο τριφύλλι (αλφάλφα), αχίλλεια κ.α. Ακόμα εντόπισε ιβίσκο, που πιθανώς είχε εισαχθεί από την Ανατολική Ασία, την Ινδία ή την Αιθιοπία.
Σύμφωνα με τον Φλάισερ, τα περισσότερα από τα παραπάνω φυτά χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους για να θεραπεύουν τους αρρώστους. Η αχίλλεια π.χ. σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος. Ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης, ιατρός και βοτανολόγος (πρόδρομος των φαρμακοποιών), κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., περιέγραφε στα κείμενά του το καρότο ως πανάκεια για πολλά προβλήματα υγείας, θεωρώντας, για παράδειγμα, ότι αν κανείς το έχει φάει προκαταβολικά, δεν τον βλάπτουν τα ερπετά, ενώ παράλληλα βοηθά στη σύλληψη παιδιού.
Η ανάλυση των αρχαίων παρασκευασμάτων-χαπιών, εκτός από τις νέες πληροφορίες, έχει δημιουργήσει και νέα μυστήρια για τους αρχαιοβοτανολόγους. Η μελέτη του DNA δείχνει ότι τα χάπια πιθανότατα περιείχαν και ηλίανθους, ένα φυτό που οι επιστήμονες ως τώρα πίστευαν ότι δεν υπήρχε στον "παλαιό κόσμο", πριν οι Ευρωπαίοι το ανακαλύψουν στην Αμερική. Αν το εύρημα επιβεβαιωθεί, οι βοτανολόγοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν την παραδοσιακή ιστορία του φυτού και την παγκόσμια διασπορά του, όπως δήλωσε ο Τουγουέιντ, αν και παραμένει ακόμα η πιθανότητα η παρουσία ηλίανθου στα αρχαία χάπια να προέρχεται από πρόσφατη γενετική "μόλυνση".
Τα βότανα και τα φάρμακα που περιγράφουν στα κείμενά τους ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης, έχουν συχνά θεωρηθεί ως "κομπογιαννίτικα" και αναποτελεσματικά. Τώρα, οι αρχαιοβοτανολόγοι σκοπεύουν να λύσουν την επιστημονική διαμάχη γύρω από την θεραπευτική αξία των αρχαίων παρασκευασμάτων, μελετώντας κατά πόσο τα φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα χάπια, μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες.
Ο Τουγουέιντ θέλει να βρει τις ακριβείς μετρήσεις που έκαναν οι αρχαίοι έλληνες γιατροί για να παρασκευάσουν τα χάπια τους. "Ποιος ξέρει, αυτά τα αρχαία φάρμακα μπορεί να ανοίξουν νέους δρόμους στη φαρμακολογική έρευνα", σημείωσε.
Οι αναλύσεις της αμερικανικής ερευνητικής ομάδας παρουσιάστηκαν στο 4ο Διεθνές Συμπόσιο Βιομοριακής Αρχαιολογίας, που έγινε αυτή την εβδομάδα στην Κοπεγχάγη της Δανίας.
(Πηγή:www.evdomi.gr)
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΕΞΙ ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΥΡΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Ζ’
Την 11η Σεπτεμβρίου ε.ε συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τον αδόκητο θάνατο του μακαριστού Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Κυρού Πέτρου Ζ’.
Ο μακαριστός Πατριάρχης ήταν διακεκριμένη εκκλησιαστική προσωπικότητα. Πολυτάλαντος, προσηλωμένος στις Ευαγγελικές αρχές και αφιερωμένος στην ιεραποστολική διακονία των εμπεριστάτων αδελφών, έτυχε του σεβασμού και της αγάπης του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αφρικής, ως και των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών των αφρικανικών κρατών.
Γεννήθηκε την 3η Σεπτεμβρίου 1949 στο χωρίο Σίχαρι της επαρχίας Κυρήνειας της Κύπρου. Το 1962 εισήχθη στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, ενώ το 1969 χειροτονήθηκε διάκονος από τότε Χωρεπίσκοπο Κωνσταντίας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Χρυσόστομο.
Τον Δεκέμβριο του 1970 εντάχθηκε στον κλήρο του παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Μετά το πέρας των θεολογικών του σπουδών υπηρέτησε στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας έως το έτος1983, οπότε και εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο, προτάσει του αειμνήστου Πατριάρχου Νικολάου ΣΤ’, Επίσκοπος Βαβυλώνος και διωρίσθη Πατριαρχικός Επίτροπος Καΐρου.
Το έτος 1990 εξελέγη Μητροπολίτης Ακκρας και Δυτικής Αφρικής, κατόπιν προτάσεως του αοιδίμου Πατριάρχου Παρθενίου Γ’, τον οποίο διεδέχθη στον Πατριαρχικό Θρόνο του Αποστόλου Μάρκου την 21η Φεβρουαρίου 1997.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την στελέχωση και τα διοικητικά θέματα του Πατριαρχείου και συνέταξε την «Πατριαρχική Διάταξη της 16ης Σεπτεμβρίου 2002», η οποία ρυθμίζει τα περί του τρόπου εκλογής του Πατριάρχου από την Ιερά Σύνοδο. Ίδρυσε τις Επισκοπές Νιγηρίας, Μαδαγασκάρης, Γκάνας, Μπουκόμπας και Ζάμπιας. Επίσης άρχισε την ανακαίνιση του Πατριαρχικού Μεγάρου, της Μονής του Οσίου Σάββα Αλεξανδρείας, της Πατριαρχικής Επιτροπείας Καΐρου και της Μονής του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου. Ακόμη, Συνοδική Αποφάσει, αποκατέστησε την κανονική τάξη περί του προσώπου του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως.
Ο Πατριάρχης κυρός Πέτρος Ζ’, μαζί με μέλη της συνοδείας του, βρήκε τραγικό θάνατο την 11η Σεπτεμβρίου 2004 σε αεροπορικό δυστύχημα κατά την μετάβαση του στο Άγιο Όρος, το οποίο θα επισκεπτόταν για πρώτη φορά επισήμως.
Στο ελικόπτερο επέβαιναν επίσης οι μακαριστοί Μητροπολίτες Πηλουσίου Ειρηναίος και Καρθαγένης Χρυσόστομος, ο Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος, οι αρχιμανδρίτες Αρσένιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μαχαιρά Κύπρου και Καλλίστρατος Οικονόμου, ο διάκονος Νεκτάριος Κοντογιώργος, οι Γεώργιος Παπαπέτρου, αδελφός του Πατριάρχη, Γεώργιος Μαύρος, νομικός σύμβουλος, Πάτροκλος Παπαστεφάνου, τεχνικός σύμβουλος, Γεώργιος Ξενουδάκης, σύμβουλος τύπου, Σπυρίδων Κουρσάρης, αστυνομικός της προσωπικής ασφαλείας του Πατριάρχη, Δημήτριος Παπασπύρου, αντισυνταγματάρχης-διοικητής του 4ου ΤΕΑΣ, Παναγιώτης Παπαναστασίου, ταγματάρχης (ΑΣ), Στυλιανός Ράπτης, ανθυπασπιστής (ΤΧ), Παντελεήμων Χατζηβαγγέλης, αρχιλοχίας (ΤΧ) και Παναγιώτης Γολεγός, επιλοχίας (ΤΧ).
Ο διάδοχός του, Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξάνδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’, ο Οποίος εξελέγη παμψηφεί την 9η Οκτωβρίου 2004, τιμώντας την μνήμη του προκατόχου Του, περάτωσε τα έργα υποδομής και ανακαινίσεως που εκείνος είχε αρχίσει. Επίσης εντός του Πατριαρχικού Μεγάρου διαμορφώθηκε η αίθουσα «Πατριάρχου Πέτρου Ζ’», οπού εκτίθενται άμφια και εγκόλπια του εκλιπόντος, ως και τιμητικές διακρίσεις που του απενεμήθησαν από αρχηγούς κρατών και άλλους επισήμους φορείς κατά την διάρκεια της επταετούς πατριαρχίας του.
Τέλος, η ΑΘΜ τελεί κατ’ έτος το μνημόσυνο του προκατόχου Του, με την παρουσία των οικογενών του από την Κύπρο, των μελών της Κυπριακής Αδελφότητος της Νειλοχώρας και του χριστεπωνύμου πληρώματος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας. Έτσι και φέτος, την 11η Σεπτεμβρίου ε.ε., ο Μακαριώτατος θα τελέσει το εξαετές μνημόσυνο του Πατριάρχου Πέτρου και των συνοδών του στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας.
(Φωτο: Ο μακαριστός Πατριάρχης Παρθένιος Ζ’ με τους διαδόχους του κυρό Πέτρο Ζ’, τότε μητροπολίτη Άκκρας και τον νυν Πατριάρχη, Μακ.Θεόδωρο Β’, τότε Επίσκοπο Κυρήνης - Αίθουσα Πατριάρχου Πέτρου Ζ’, εντός του Πατριαρχικού Μεγάρου Αλεξανδρείας)
Ο μακαριστός Πατριάρχης ήταν διακεκριμένη εκκλησιαστική προσωπικότητα. Πολυτάλαντος, προσηλωμένος στις Ευαγγελικές αρχές και αφιερωμένος στην ιεραποστολική διακονία των εμπεριστάτων αδελφών, έτυχε του σεβασμού και της αγάπης του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αφρικής, ως και των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών των αφρικανικών κρατών.
Γεννήθηκε την 3η Σεπτεμβρίου 1949 στο χωρίο Σίχαρι της επαρχίας Κυρήνειας της Κύπρου. Το 1962 εισήχθη στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, ενώ το 1969 χειροτονήθηκε διάκονος από τότε Χωρεπίσκοπο Κωνσταντίας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Χρυσόστομο.
Τον Δεκέμβριο του 1970 εντάχθηκε στον κλήρο του παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Μετά το πέρας των θεολογικών του σπουδών υπηρέτησε στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας έως το έτος1983, οπότε και εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο, προτάσει του αειμνήστου Πατριάρχου Νικολάου ΣΤ’, Επίσκοπος Βαβυλώνος και διωρίσθη Πατριαρχικός Επίτροπος Καΐρου.
Το έτος 1990 εξελέγη Μητροπολίτης Ακκρας και Δυτικής Αφρικής, κατόπιν προτάσεως του αοιδίμου Πατριάρχου Παρθενίου Γ’, τον οποίο διεδέχθη στον Πατριαρχικό Θρόνο του Αποστόλου Μάρκου την 21η Φεβρουαρίου 1997.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την στελέχωση και τα διοικητικά θέματα του Πατριαρχείου και συνέταξε την «Πατριαρχική Διάταξη της 16ης Σεπτεμβρίου 2002», η οποία ρυθμίζει τα περί του τρόπου εκλογής του Πατριάρχου από την Ιερά Σύνοδο. Ίδρυσε τις Επισκοπές Νιγηρίας, Μαδαγασκάρης, Γκάνας, Μπουκόμπας και Ζάμπιας. Επίσης άρχισε την ανακαίνιση του Πατριαρχικού Μεγάρου, της Μονής του Οσίου Σάββα Αλεξανδρείας, της Πατριαρχικής Επιτροπείας Καΐρου και της Μονής του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου. Ακόμη, Συνοδική Αποφάσει, αποκατέστησε την κανονική τάξη περί του προσώπου του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως.
Ο Πατριάρχης κυρός Πέτρος Ζ’, μαζί με μέλη της συνοδείας του, βρήκε τραγικό θάνατο την 11η Σεπτεμβρίου 2004 σε αεροπορικό δυστύχημα κατά την μετάβαση του στο Άγιο Όρος, το οποίο θα επισκεπτόταν για πρώτη φορά επισήμως.
Στο ελικόπτερο επέβαιναν επίσης οι μακαριστοί Μητροπολίτες Πηλουσίου Ειρηναίος και Καρθαγένης Χρυσόστομος, ο Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος, οι αρχιμανδρίτες Αρσένιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μαχαιρά Κύπρου και Καλλίστρατος Οικονόμου, ο διάκονος Νεκτάριος Κοντογιώργος, οι Γεώργιος Παπαπέτρου, αδελφός του Πατριάρχη, Γεώργιος Μαύρος, νομικός σύμβουλος, Πάτροκλος Παπαστεφάνου, τεχνικός σύμβουλος, Γεώργιος Ξενουδάκης, σύμβουλος τύπου, Σπυρίδων Κουρσάρης, αστυνομικός της προσωπικής ασφαλείας του Πατριάρχη, Δημήτριος Παπασπύρου, αντισυνταγματάρχης-διοικητής του 4ου ΤΕΑΣ, Παναγιώτης Παπαναστασίου, ταγματάρχης (ΑΣ), Στυλιανός Ράπτης, ανθυπασπιστής (ΤΧ), Παντελεήμων Χατζηβαγγέλης, αρχιλοχίας (ΤΧ) και Παναγιώτης Γολεγός, επιλοχίας (ΤΧ).
Ο διάδοχός του, Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξάνδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’, ο Οποίος εξελέγη παμψηφεί την 9η Οκτωβρίου 2004, τιμώντας την μνήμη του προκατόχου Του, περάτωσε τα έργα υποδομής και ανακαινίσεως που εκείνος είχε αρχίσει. Επίσης εντός του Πατριαρχικού Μεγάρου διαμορφώθηκε η αίθουσα «Πατριάρχου Πέτρου Ζ’», οπού εκτίθενται άμφια και εγκόλπια του εκλιπόντος, ως και τιμητικές διακρίσεις που του απενεμήθησαν από αρχηγούς κρατών και άλλους επισήμους φορείς κατά την διάρκεια της επταετούς πατριαρχίας του.
Τέλος, η ΑΘΜ τελεί κατ’ έτος το μνημόσυνο του προκατόχου Του, με την παρουσία των οικογενών του από την Κύπρο, των μελών της Κυπριακής Αδελφότητος της Νειλοχώρας και του χριστεπωνύμου πληρώματος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας. Έτσι και φέτος, την 11η Σεπτεμβρίου ε.ε., ο Μακαριώτατος θα τελέσει το εξαετές μνημόσυνο του Πατριάρχου Πέτρου και των συνοδών του στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας.
(Φωτο: Ο μακαριστός Πατριάρχης Παρθένιος Ζ’ με τους διαδόχους του κυρό Πέτρο Ζ’, τότε μητροπολίτη Άκκρας και τον νυν Πατριάρχη, Μακ.Θεόδωρο Β’, τότε Επίσκοπο Κυρήνης - Αίθουσα Πατριάρχου Πέτρου Ζ’, εντός του Πατριαρχικού Μεγάρου Αλεξανδρείας)
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Το σύμπαν μας μπορεί κάλλιστα να σχεδιάστηκε από εξωσυμπαντικούς νοήμονες δημιουργούς και όχι από έναν (θεϊκό) Δημιουργό!
Ο πιο διάσημος στον κόσμο φυσικός Στέφεν Χόκινγκ δηλώνει στο νέο υπό έκδοση βιβλίο του "Το Μεγάλο Σχέδιο" ότι δεν πιστεύει καθόλου πως το σύμπαν χρειάζεται ένα Θεό-Δημιουργό. Όμως ο πιο διάσημος διεθνώς εκλαϊκευτής της επιστήμης, ο αστροφυσικός Τζον Γκρίμπιν (πολλά βιβλία του οποίου έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά, με πιο πρόσφατη τη "Βιογραφία του Σύμπαντος), πάει ένα τολμηρό βήμα παραπέρα και, σε άρθρο του σε βρετανική εφημερίδα, υποστηρίζει ότι το σύμπαν μας είναι πολύ πιθανό να αποτελεί πράγματι προϊόν "έξυπνου σχεδιασμού", όχι όμως από τον Θεό, αλλά από κάποιον πολύ προηγμένο εξωγήινο -ή μάλλον εξωσυμπαντικό- πολιτισμό.
Σε άρθρο του στη βρετανική "Τέλεγκραφ", ο John Gribbin υποστηρίζει ότι, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, χάρη στις τελευταίες προόδους της επιστήμης και της τεχνολογίας, φαντάζει πλέον πιο εφικτή η πιθανότητα το σύμπαν μας (και μαζί με αυτό πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα) να έχει δημιουργηθεί από όντα πολύ όμοια με μας, χρησιμοποιώντας τεχνολογία όχι πολύ πιο προηγμένη από τη δική μας, η οποία ήδη είναι διαθέσιμη στους επιστήμονες.
Όπως γράφει, για τη δημιουργία ενός νέου σύμπαντος χρειάζεται απλώς ένα μηχάνημα επιτάχυνσης σωματιδίων λίγο μόνο ισχυρότερο από τον μεγάλο επιταχυντή του CERN, που ήδη λειτουργεί κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα κοντά στη Γενεύη. Χρειάζεται, επίσης, η "χειραγώγηση" ή μάλλον η δημιουργία μιας τεχνητής μαύρης τρύπας, η οποία μπορεί να αποτελέσει την "πύλη" για άλλες περιοχές του χωροχρόνου.
"Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι το δικό μας σύμπαν δημιουργήθηκε με αυτό τον τρόπο", λέει ο Γκρίμπιν, καθώς πιστεύει ότι τελικά δεν είναι καθόλου δύσκολη η δημιουργία μιας μαύρης τρύπας. Όπως αναφέρει, ακόμα και οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που μπορεί να δημιουργηθούν κατά τις συγκρούσεις σωματιδίων σε ένα επιταχυντή, όπως αυτός του CERN -και που μερικοί φοβούνται ότι μπορούν να "καταπιούν" τον πλανήτη μας- έχουν τη δυνατότητα να "φουσκώσουν" απότομα (με βάση την κυρίαρχη κοσμολογική θεωρία του "πληθωρισμού") και να επεκταθούν στις δικές του ξεχωριστές διαστάσεις, διαμορφώνοντας έτσι ένα νέο σύμπαν.
Ο Γκρίμπιν δεν αποκλείει καθόλου ότι αυτό ακριβώς μπορεί να συνέβη με την Μεγάλη Έκρηξη ("Μπιγκ Μπανγκ") που δημιούργησε το δικό μας σύμπαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Η Έκρηξη δεν έγινε μόνη της ούτε από τον Θεό, αλλά ήταν δημιούργημα ενός προηγμένου πολιτισμού κοσμικών όντων (κυριολεκτικά εξωσυμπαντικών και όχι απλώς εξωγήινων) που χρησιμοποίησαν μια μαύρη τρύπα για να φτιάξουν εκ του μηδενός ένα νέο σύμπαν!
Όπως υποστηρίζει, μετά τη δημιουργία αυτή, οι "έξυπνοι δημιουργοί" που ζούνε σε κάποια άλλη περιοχή του πολυσύμπαντος (δηλαδή σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν), πιθανότατα άφησαν το σύμπαν μας να εξελιχθεί αυτόνομα, χωρίς να παρεμβαίνουν στη λειτουργία του.
Ο Γκρίμπιν θεωρεί ότι η εξέλιξη λαμβάνει χώρα με φυσικό τρόπο σε ένα πολυσύμπαν, με συνέπεια κάποια στιγμή να αναπτύσσεται μια νοήμων φυλή ικανή να δημιουργήσει τα δικά της σύμπαντα, πιθανότατα με τη βοήθεια μαύρων τρυπών. Με άλλα λόγια, λέει, "είναι υπερβολικά πιθανό ότι οποιοδήποτε σύμπαν, συμπεριλαμβανομένου του δικού μας, είναι σχεδιασμένο μάλλον παρά φυσικό". "Αν και η νοημοσύνη που απαιτείται για κάτι τέτοιο, μπορεί να είναι (ελαφρά) ανώτερη από τη δική μας, τελικά είναι περισσότερο μιας μορφής αναγνωρίσιμης και παρόμοιας με τη δική μας, παρά ένας άπειρος και ακατανόητος Θεός".
Και γιατί αυτός ο πανέξυπνος πολιτισμός να δημιουργήσει σύμπαντα; Απλώς, επειδή μπορεί να το κάνει, απαντά ο Γκρίμπιν, όπως ακριβώς εμείς οι άνθρωποι κάνουμε τόσα πράγματα, απλώς επειδή μπορούμε να τα κάνουμε.
"Ένας πολιτισμός που έχει την τεχνολογία να φτιάξει σύμπαντα-μωρά, ασφαλώς θα νιώσει έναν ακατανίκητο πειρασμό", εκτιμά ο βρετανός συγγραφέας, ο οποίος θεωρεί ότι η ριζοσπαστική θεωρία του δίνει απάντηση στο κεντρικό ερώτημα του Αϊνστάιν, γιατί το σύμπαν είναι κατανοήσιμο από τον ανθρώπινο νου. "Αυτό συμβαίνει, επειδή σχεδιάστηκε, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, από νοήμονα όντα με νου παρόμοιο με το δικό μας", απαντά ο Γκρίμπιν, ο οποίος διδάσκει αστρονομία στο πανεπιστήμιο του Σάσεξ και το τελευταίο βιβλίο του, που εκδόθηκε φέτος το καλοκαίρι, έχει τίτλο "Σε αναζήτηση του Πολυσύμπαντος".
(Πηγή: ΕΒΔΟΜΗ,ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Σε άρθρο του στη βρετανική "Τέλεγκραφ", ο John Gribbin υποστηρίζει ότι, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, χάρη στις τελευταίες προόδους της επιστήμης και της τεχνολογίας, φαντάζει πλέον πιο εφικτή η πιθανότητα το σύμπαν μας (και μαζί με αυτό πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα) να έχει δημιουργηθεί από όντα πολύ όμοια με μας, χρησιμοποιώντας τεχνολογία όχι πολύ πιο προηγμένη από τη δική μας, η οποία ήδη είναι διαθέσιμη στους επιστήμονες.
Όπως γράφει, για τη δημιουργία ενός νέου σύμπαντος χρειάζεται απλώς ένα μηχάνημα επιτάχυνσης σωματιδίων λίγο μόνο ισχυρότερο από τον μεγάλο επιταχυντή του CERN, που ήδη λειτουργεί κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα κοντά στη Γενεύη. Χρειάζεται, επίσης, η "χειραγώγηση" ή μάλλον η δημιουργία μιας τεχνητής μαύρης τρύπας, η οποία μπορεί να αποτελέσει την "πύλη" για άλλες περιοχές του χωροχρόνου.
"Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι το δικό μας σύμπαν δημιουργήθηκε με αυτό τον τρόπο", λέει ο Γκρίμπιν, καθώς πιστεύει ότι τελικά δεν είναι καθόλου δύσκολη η δημιουργία μιας μαύρης τρύπας. Όπως αναφέρει, ακόμα και οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που μπορεί να δημιουργηθούν κατά τις συγκρούσεις σωματιδίων σε ένα επιταχυντή, όπως αυτός του CERN -και που μερικοί φοβούνται ότι μπορούν να "καταπιούν" τον πλανήτη μας- έχουν τη δυνατότητα να "φουσκώσουν" απότομα (με βάση την κυρίαρχη κοσμολογική θεωρία του "πληθωρισμού") και να επεκταθούν στις δικές του ξεχωριστές διαστάσεις, διαμορφώνοντας έτσι ένα νέο σύμπαν.
Ο Γκρίμπιν δεν αποκλείει καθόλου ότι αυτό ακριβώς μπορεί να συνέβη με την Μεγάλη Έκρηξη ("Μπιγκ Μπανγκ") που δημιούργησε το δικό μας σύμπαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Η Έκρηξη δεν έγινε μόνη της ούτε από τον Θεό, αλλά ήταν δημιούργημα ενός προηγμένου πολιτισμού κοσμικών όντων (κυριολεκτικά εξωσυμπαντικών και όχι απλώς εξωγήινων) που χρησιμοποίησαν μια μαύρη τρύπα για να φτιάξουν εκ του μηδενός ένα νέο σύμπαν!
Όπως υποστηρίζει, μετά τη δημιουργία αυτή, οι "έξυπνοι δημιουργοί" που ζούνε σε κάποια άλλη περιοχή του πολυσύμπαντος (δηλαδή σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν), πιθανότατα άφησαν το σύμπαν μας να εξελιχθεί αυτόνομα, χωρίς να παρεμβαίνουν στη λειτουργία του.
Ο Γκρίμπιν θεωρεί ότι η εξέλιξη λαμβάνει χώρα με φυσικό τρόπο σε ένα πολυσύμπαν, με συνέπεια κάποια στιγμή να αναπτύσσεται μια νοήμων φυλή ικανή να δημιουργήσει τα δικά της σύμπαντα, πιθανότατα με τη βοήθεια μαύρων τρυπών. Με άλλα λόγια, λέει, "είναι υπερβολικά πιθανό ότι οποιοδήποτε σύμπαν, συμπεριλαμβανομένου του δικού μας, είναι σχεδιασμένο μάλλον παρά φυσικό". "Αν και η νοημοσύνη που απαιτείται για κάτι τέτοιο, μπορεί να είναι (ελαφρά) ανώτερη από τη δική μας, τελικά είναι περισσότερο μιας μορφής αναγνωρίσιμης και παρόμοιας με τη δική μας, παρά ένας άπειρος και ακατανόητος Θεός".
Και γιατί αυτός ο πανέξυπνος πολιτισμός να δημιουργήσει σύμπαντα; Απλώς, επειδή μπορεί να το κάνει, απαντά ο Γκρίμπιν, όπως ακριβώς εμείς οι άνθρωποι κάνουμε τόσα πράγματα, απλώς επειδή μπορούμε να τα κάνουμε.
"Ένας πολιτισμός που έχει την τεχνολογία να φτιάξει σύμπαντα-μωρά, ασφαλώς θα νιώσει έναν ακατανίκητο πειρασμό", εκτιμά ο βρετανός συγγραφέας, ο οποίος θεωρεί ότι η ριζοσπαστική θεωρία του δίνει απάντηση στο κεντρικό ερώτημα του Αϊνστάιν, γιατί το σύμπαν είναι κατανοήσιμο από τον ανθρώπινο νου. "Αυτό συμβαίνει, επειδή σχεδιάστηκε, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, από νοήμονα όντα με νου παρόμοιο με το δικό μας", απαντά ο Γκρίμπιν, ο οποίος διδάσκει αστρονομία στο πανεπιστήμιο του Σάσεξ και το τελευταίο βιβλίο του, που εκδόθηκε φέτος το καλοκαίρι, έχει τίτλο "Σε αναζήτηση του Πολυσύμπαντος".
(Πηγή: ΕΒΔΟΜΗ,ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Βρέθηκαν ίχνη από το αρχαιότερο τελετουργικό "τσιμπούσι" (με χελώνες!) πριν από 12.000 χρόνια
Ίχνη που ανακαλύφθηκαν σε μια προϊστορική ταφική τοποθεσία στο Ισραήλ, δείχνουν ότι τα φαγοπότια και οι γιορτές με συμβολική σημασία προς τιμή κάποιου ανθρώπου ή ενός γεγονότος, όπως ο θάνατος ενός σημαντικού προσώπου, ήσαν κατά πάσα πιθανότητα αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής των ανθρώπων τουλάχιστον πριν από 12.000 χρόνια, δηλαδή αρκετά προτού εμφανιστεί η γεωργία, περίπου πριν από 10.000 χρόνια.
Η ανακάλυψη έγινε από αμερικανούς ερευνητές υπό την αρχαιολόγο Νάταλι Μάνρο του πανεπιστημίου του Κονέκτικατ, σε συνεργασία με επιστήμονες του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, και παρουσιάστηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το "Science" και το "New Scientist".
Οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι κοινοτικές συνάξεις και οι γιορτές είχαν ξεκινήσει ήδη από τους κυνηγούς-συλλέκτες της Παλαιολιθικής περιόδου, πριν από 20.000 χρόνια και έγιναν συχνότερες κατά τη Νεολιθική περίοδο, που ξεκινά πριν από 11.500 χρόνια, όμως έως τώρα δεν υπήρχαν σαφή στοιχεία. Το εύρημα στο βόρειο Ισραήλ - σε ένα σπήλαιο στην περιοχή της Γαλιλαίας που περιέχει οστά από ταφή 28 ατόμων - αποτελεί την πρώτη βέβαιη ένδειξη ότι τα "τσιμπούσια" είχαν ήδη αρχίσει (πιθανώς με κάποια συχνότητα) πριν από τη μετάβαση των κυνηγών-συλλεκτών στην αγροτική ζωή.
Οι ερευνητές ξέθαψαν τα απομεινάρια από τουλάχιστον 71 χελώνες και τρία άγρια ζώα, που περιέχονταν σε δύο ειδικά διαμορφωμένες κοιλότητες στο έδαφος, καλυμμένες με ασβεστολιθικές πλάκες. Τα κελύφη των χελωνών και τα οστά των ζώων έφεραν ενδείξεις ότι είχαν μαγειρευτεί και κοπεί, με στόχο να μοιραστούν για φάγωμα μεταξύ των ανθρώπων, πιθανότατα με την ευκαιρία κάποιας τελετουργίας για την ταφή μιας 45χρονης γυναίκας με κακή υγεία, που ίσως έπαιζε το ρόλο σαμάνου (μάγισσας- ιέρειας).
Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι η ποσότητα του κρέατος που καταναλώθηκε, γύρω στα 17 κιλά, έφτανε για περίπου 35 ανθρώπους - αν και δεν αποκλείουν αρκετά περισσότεροι να συμμετείχαν στη γιορτή. Σύμφωνα με την Μάνρο, το εύρημα δείχνει τη σημασία αυτών των πρώιμων "συνεστιάσεων" για την κοινωνική συνοχή των προγόνων μας και την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού, ειδικά κατά την κρίσιμη μεταβατική φάση από την περιπλανώμενη ζωή του νομάδα στη στατική ζωή του γεωργού, ο οποίος καλλιεργεί φυτά και εκτρέφει ζώα στο πλαίσιο μιας μόνιμα εγκαταστημένης κοινότητας ανθρώπων.
"Ένας βασικός λόγος που οι άνθρωποι άρχισαν να γιορτάζουν από κοινού -και αργότερα να καλλιεργούν τα δικά τους τρόφιμα- ήταν επειδή η ταχύτερη αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού είχε αρχίσει να προκαλεί 'συνωστισμό' στην περιοχή τους. Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε συχνή επαφή με άλλους, αυτό μπορεί να δημιουργήσει εντάσεις… Αυτές οι δημόσιες συναθροίσεις έδιναν ευκαιρίες για να αναπτυχθεί κοινοτικό πνεύμα ανάμεσά τους και βοηθούσαν να εκτονώνονται οι εντάσεις και να ενισχύονται οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους", δήλωσε η αμερικανίδα ερευνήτρια.
(Πηγή: ΕΒΔΟΜΗ, ΑΠΕ - ΜΠΕ)
Η ανακάλυψη έγινε από αμερικανούς ερευνητές υπό την αρχαιολόγο Νάταλι Μάνρο του πανεπιστημίου του Κονέκτικατ, σε συνεργασία με επιστήμονες του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, και παρουσιάστηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το "Science" και το "New Scientist".
Οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι κοινοτικές συνάξεις και οι γιορτές είχαν ξεκινήσει ήδη από τους κυνηγούς-συλλέκτες της Παλαιολιθικής περιόδου, πριν από 20.000 χρόνια και έγιναν συχνότερες κατά τη Νεολιθική περίοδο, που ξεκινά πριν από 11.500 χρόνια, όμως έως τώρα δεν υπήρχαν σαφή στοιχεία. Το εύρημα στο βόρειο Ισραήλ - σε ένα σπήλαιο στην περιοχή της Γαλιλαίας που περιέχει οστά από ταφή 28 ατόμων - αποτελεί την πρώτη βέβαιη ένδειξη ότι τα "τσιμπούσια" είχαν ήδη αρχίσει (πιθανώς με κάποια συχνότητα) πριν από τη μετάβαση των κυνηγών-συλλεκτών στην αγροτική ζωή.
Οι ερευνητές ξέθαψαν τα απομεινάρια από τουλάχιστον 71 χελώνες και τρία άγρια ζώα, που περιέχονταν σε δύο ειδικά διαμορφωμένες κοιλότητες στο έδαφος, καλυμμένες με ασβεστολιθικές πλάκες. Τα κελύφη των χελωνών και τα οστά των ζώων έφεραν ενδείξεις ότι είχαν μαγειρευτεί και κοπεί, με στόχο να μοιραστούν για φάγωμα μεταξύ των ανθρώπων, πιθανότατα με την ευκαιρία κάποιας τελετουργίας για την ταφή μιας 45χρονης γυναίκας με κακή υγεία, που ίσως έπαιζε το ρόλο σαμάνου (μάγισσας- ιέρειας).
Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι η ποσότητα του κρέατος που καταναλώθηκε, γύρω στα 17 κιλά, έφτανε για περίπου 35 ανθρώπους - αν και δεν αποκλείουν αρκετά περισσότεροι να συμμετείχαν στη γιορτή. Σύμφωνα με την Μάνρο, το εύρημα δείχνει τη σημασία αυτών των πρώιμων "συνεστιάσεων" για την κοινωνική συνοχή των προγόνων μας και την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού, ειδικά κατά την κρίσιμη μεταβατική φάση από την περιπλανώμενη ζωή του νομάδα στη στατική ζωή του γεωργού, ο οποίος καλλιεργεί φυτά και εκτρέφει ζώα στο πλαίσιο μιας μόνιμα εγκαταστημένης κοινότητας ανθρώπων.
"Ένας βασικός λόγος που οι άνθρωποι άρχισαν να γιορτάζουν από κοινού -και αργότερα να καλλιεργούν τα δικά τους τρόφιμα- ήταν επειδή η ταχύτερη αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού είχε αρχίσει να προκαλεί 'συνωστισμό' στην περιοχή τους. Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε συχνή επαφή με άλλους, αυτό μπορεί να δημιουργήσει εντάσεις… Αυτές οι δημόσιες συναθροίσεις έδιναν ευκαιρίες για να αναπτυχθεί κοινοτικό πνεύμα ανάμεσά τους και βοηθούσαν να εκτονώνονται οι εντάσεις και να ενισχύονται οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους", δήλωσε η αμερικανίδα ερευνήτρια.
(Πηγή: ΕΒΔΟΜΗ, ΑΠΕ - ΜΠΕ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)